Τους φτύνουν, κι αυτοί νομίζουν ότι ψιχαλίζει

Όταν ήμουν μικρός, στην Ελλάδα είχαμε χούντα. Μας κυβερνούσαν κάτι σοβαροφανείς κουστουμάτοι και απλησίαστοι «εθνοσωτήρες».

Η μόνη επαφή που είχε μαζί τους ο απλός πολίτης ήταν μέσα από τα ασπρόμαυρα επίκαιρα της εποχής, όταν κάποιος απ αυτούς κατέθετε στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη, ή απηύθυνε κάποιο «βαρυσήμαντο» διάγγελμα στη πλέμπα. Έτσι ήταν η εξουσία, και έτσι θα έπρεπε να είναι…

Μέχρι που πήγα στην Αμερική. Και έπαθα πλάκα.

Διέσχιζε το δρόμο η προεδρική κατάμαυρη λιμουζίνα, με τους σκληροτράχηλους πράκτορες του secret service, σκαρφαλωμένους στους μασπιέδες, και …. τα αυγά έπεφταν σύννεφο. Έτσι ακριβώς.

Περνούσε ο ισχυρότερος άνθρωπος του δυτικού ημισφαιρίου, και οι αποδοκιμασίες έδιναν και έπαιρναν. Δεκαετία του `60, και Βιετνάμ γαρ!

Και το κυριότερο; Καμία προσπάθεια καταστολής των αποδοκιμασιών (ή της ρίψης αυγών) από πλευράς των δεκάδων αστυνομικών της προεδρικής συνοδείας. Μάλιστα, το χέρι του προέδρου συνέχιζε να κουνιέται, χαιρετώντας δεξιά και αριστερά, μέσα από τα αλεξίσφαιρα και βαμμένα από αυγά τζάμια της λιμουζίνας.

Έτσι ήταν η δημοκρατία, και έτσι θα έπρεπε να είναι…

Το θέμα είναι όμως, πως παρά τα αυγά, παρά τα πλακάτ, παρά τα βρισίδια, ο πρόεδρος συνέχιζε τη περιπέτεια της χώρας του στο Βιετνάμ (και όπου αλλού ήθελε), χωρίς να πτοείται. Το σύστημα (στρατιωτικό, βιομηχανικό, κλπ) έκανε αυτό που ήθελε, και ο «χρήσιμος ηλίθιος» έπαιζε πειστικά το δημοκρατικό ρόλο που του είχαν αναθέσει. Όλα καλά και άγια δηλαδή, ενώ η επίφαση της δημοκρατίας, κάλυπτε τα πραγματικά συμφέροντα, και τους πραγματικούς σκοπούς αυτών που πραγματικά κυβερνάνε (πίσω από τη κουρτίνα).

Κάτι ανάλογο βλέπουμε τελευταία και στη χώρα μας. Συγκεντρώσεις (αυθόρμητες ή μη) έξω από σπίτια πολιτικών. Αποδοκιμασίες τους, όπου τους πετύχουν. Σε εστιατόρια, ταβέρνες, βιβλιοπωλεία, ακόμη και σε εμφανίσεις τους στο εξωτερικό Είδαμε μέχρι και χειροδικίες. Η λαϊκή οργή φουντώνει και απειλεί τους πολιτικάντηδες.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Άλλαξε κάτι; Παραιτήθηκε κανείς, αντιλαμβανόμενος την λαϊκή κατακραυγή; Όχι. Το σύστημα συνεχίζει να βαδίζει ολοταχώς προς επίτευξη των στόχων που (του έχουν) έχει θέσει. Και κάποιοι «χρήσιμοι ηλίθιοι», δέχονται τη λοιδορία, την απαξίωση, τα αυγά, αλλά πέρα βρέχει. Τα κέρδη τους είναι μάλλον τόσα, που αξίζει το κόπο να φάνε και κανένα αυγό που και που.

Το μόνο ουσιαστικό συμπέρασμα από αυτή τους τη στάση, είναι το ότι είναι χοντρόπετσοι, και αποδεικνύουν περίτρανα αυτό που λέει ο λαός: Ότι μπήκαν στη πολιτική, για τη πάρτη τους. Ποια εθνικά ιδεώδη, και ποια προσφορά στο τόπο τους; Σαχλαμάρες. Υπάρχει κανένας λογικός άνθρωπος, που προσφέρει ανιδιοτελώς στο σύνολο, που αισθάνεται την ευθύνη αυτού που κάνει, και που παραμένει στη θέση του όταν τον αποδοκιμάζουν οι πάντες; Οποιοσδήποτε γνήσιος πολιτικός, με στοιχειώδη τσίπα, θα παραιτούνταν αμέσως, μόλις έβλεπε πως η «προσφορά» του δεν αναγνωρίζεται, από το λαό. Οι δικοί μας όμως τι κάνουν; Τίποτα. Απλά ψάχνουν να βρουν τη πίσω πόρτα από το βιβλιοπωλείο, όπως ο Άρης καλή του ώρα, για να γλιτώσουν τις φάπες.

Από κει και πέρα, συνεχίζουν ακάθεκτοι το πολιτικό τους έργο, και την ανιδιοτελή τους προσφορά (εδώ γελάμε ή κλαίμε...).

Strange Attractor

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση