Η εξουσία ανήκει στο λαό και ο λαός πρέπει να αποφασίσει

Στο προηγούμενο σημείωμα είπαμε πως ο πιο ακατάλληλος για να αναλάβει την έξοδο από την κρίση είναι το τωρινό διεφθαρμένο κομματικό καθεστώς της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας. Πως δεν έχει προς τούτο ούτε πρόθεση, ούτε κίνητρο. Ούτε και τον κατάλληλο χαρακτήρα.

Η έξοδος από την κρίση δεν είναι έργο που θα το κάνει η τωρινή πολιτική ολιγαρχία. Η έξοδος από την πολυ-ποίκιλη κρίση είνα έργο που περιμένει τον λαό. Τον απλό πολίτη. Οταν ο απλός πολίτης βρει τον τρόπο να αναγκάσει την τωρινή κομματική ολιγαρχία να του επιστρέψει, μέρος έστω, από την εξουσία, της οποίας είναι ο φυσικός ιδιοκτήτης, τότε θα έχει αρχίσει η έξοδός μας από την κρίση.

Θα έχουμε βγει από την κρίση, και όχι μόνο την οικονομική, όταν καταφέρουμε ως κοινωνία να επανακτήσουμε τα πολιτικά δικαιώματά μας, που τώρα δεν έχουμε, ως πολίτες. Εκτός κι αν θεωρεί κάποιος κάνα σοβαρό πολιτικό δικαίωμα να πηγαίνει μια στα τέσσερα χρόνια και να διαλέγει κάποιους από το μενού που μαγειρεύει και του παρουσιάζει η κοινοβουλευτική ολιγαρχία.

Αυτό δεν είναι δημοκρατία και πολιτικά δικαιώματα. Είναι one night stand, ξεπέτα που λένε και οι νέοι. Είναι προσβολή.

Και προκειμένου και περί ελλήνων, που διεκδικούν ιστορικά και την πατρότητα της πατέντας της δημοκρατίας, είναι πολύ βαριά προσβολή. Που ακόμη και τώρα οι κομματικοί πολιτικοί μας ισχυρίζονται ανενδοίαστα πως αυτή η μασκαράτα είναι και δημοκρατία, όταν είναι στην ελληνική γλώσσα που έχουν γραφτεί τα πρώτα κείμενα που περιγράφουν τι είναι και τι ΔΕΝ είναι δημοκρατία (μέχρι και για τον κοινοβουλευτισμό, την δι’ αντιπροσώπων δηλαδή “δημοκρατία” άφησε μια παράγραφο ο Αριστοτέλης, κι ας μην υπήρχε καν στην εποχή του, μόνο και μόνο για να την κατακρίνει, αυτός, ένας μοναρχικός), και που ευτυχώς κοστίζουν 15 ευρώ στο κοντινό βιβλιοπωλείο.

Θα βγούμε από την κρίση όταν μάθουμε τα πεντέξι απλά πράγματα που είναι η δημοκρατία και όταν θα την ασκήσουμε. Και δεν πρέπει να περιμένουμε να ασκηθούμε στην δημοκρατία όταν την έχουμε παλινορθώσει ως πολίτευμα στην χώρα. Αλλά από τώρα.

Θα πρέπει να φτιάξουμε οργανώσεις και εταιρίες πολιτών και όπως αλλιώς τις πούμε. Πολιτικές οργανώσεις με βάση το δημοκρατικό πρότυπο. Χωρίς αρχηγούς, χωρίς εκλογές. Αλλά με κλήρωση, όπως προβλέπει η πατέντα. Με λογοδοσία πριν και μετά. Με κοντές θητείες στα όργανα.

Και όταν μέσα στις οργανώσεις αυτές θα έχουμε ασκηθεί στην πολιτική διαπάλη, μέσα από τις πολιτικές μας συγκρούσεις στην ζωή της κάθε οργάνωσης, μέσα από την πάλη για το ποια απόφαση θα ψηφιστεί στη συνέλευση, όταν δηλαδή θα έχουμε αποκτήσει την στοιχειωδώς απαιτούμενη πολιτική παιδεία, τότε θα έχουμε συγκροτήσει και την μικρή μας “πολιτική κοινωνία“. Και θα μπορούμε μαζί με άλλες αδελφές οργανώσεις, σε ένα χαλαρό εθνικό δίκτυο, χωρίς κεντρική εστία, χωρίς κεντρικό ηγέτη και μεσσία, να παλινορθώσουμε και την δημοκρατία σαν πολίτευμα.

Δηλαδή, παιδεία μας χρειάζεται. Και προκειμένου περί πολιτικής, παιδεία σημαίνει πράξη. Μόνο στην πράξη εκπαιδεύεται ο πολίτης στην πολιτική αποτελεσματικά. Βοηθάνε και τα διαβάσματα αλλά δεν αρκούνε. Μόνο η πολιτική διαπάλη μας ψήνει πολιτικά. Μας πλουτίζει με τις ιδέες των άλλων που πολεμάμε, δεχόμαστε ή απορρίπτουμε. Μας κάνει σοφώτερους στο να αναγνωρίζουμε χαρακτήρες και τάσεις και κουσούρια και ιδιότητες ανθρώπινες. Και τα κρυμμένα πίσω από όλα αυτά συμφέροντα και προθέσεις και κίνητρα. Μας κάνει πολιτικούς ανθρώπους.

Οταν στοιχειωδώς θα έχουμε αποκτήσει αυτή την ελάχιστη γνώση που απαιτείται, και όταν μέσω αυτών των χαλαρών οργανώσεων δεν θα κινδυνεύουμε να μας ξεπουλήσει μια κεντρική ηγεσία, συνολικά σαν κίνημα, ακριβώς γιατί δεν θα έχουμε κεντρικό “αρχηγό” και ηγεμόνα γιατί η δημοκρατία ΔΕΝ προβλέπει καν τέτοιο φρούτο, τότε θα μπορούμε να κατεβούμε στην πλατεία και να μείνουμε εκεί, απαιτώντας να γίνουν οι Συνταγματικές αλλαγές που θα κάνουν το πολίτευμά μας το τωρινό να αρχίσει να μοιάζει με δημοκρατία.

Τεχνολογικά μέσα για να εφαρμοστεί μια αυθεντική μορφή δημοκρατίας ήδη υπάρχουν. Η τεχνολογία των δικτύων είναι ώριμη και ασφαλής. Απόδειξη το KINO που παίζουν online καθημερινά στα πρακτορεία του ΟΠΑΠ και φυσικά τα ΑΤΜ στις τράπεζες, όπου με μια πλαστική κάρτα, ο καπιταλισμός επιτρέπει άμεση πρόσβαση στο φετίχ του, το χρήμα.

Και ίσως όσοι είμαστε τυχεροί να αξιωθούμε να ακούσουμε μια μέρα και την βροντερή φωνή του κήρυκα, δυόμισυ χιλιάδες χρόνια μετά, να ξαναλέει: “τις αγορεύειν βούλεται;“

Θραξ ο Αναρμόδιος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση