Μετά τη φούσκα του χρηματιστηρίου ξεκίνησε η φούσκα των δανείων. Οι τράπεζες άρχιζαν να δανείζουν χρήμα χωρίς να κρατούν αποθεματικά.
Την κύρια ευθύνη έχει ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας και ο εκάστοτε υπουργός οικονομικών που καθορίζει τη νομισματική πολιτική, που παρεμβαίνει στην Τραπεζική ασυδοσία και βάζει τους κανόνες.
Τράπεζα στην Ιρλανδία έχει άνοιγμα 10 φορές όσο το ΑΕΠ της χώρας.
Δεν είναι τίποτε καινούριο. Με τον ίδιο τρόπο δημιουργήθηκε το οικονομικό κραχ του 1929. Απλά τότε λειτούργησε ο αστάθμητος παράγοντας που καθυστέρησε την παγκόσμια διακυβέρνηση...
Είναι σαφές ότι το πάνω χέρι στην Ελληνική πολιτική ζωή το έχουν οι Ελληνικές τράπεζες. Περισσότερο από οποιαδήποτε μεμονωμένη εταιρική διαπλοκή, γιατί εκτός από χρήματα έχουν και την πολιτική πίεση της “αντίδρασης του κόσμου”.
Έχουμε 4 “μεγάλες” τράπεζες. Η Εθνική, θεωρείστε ότι με τις δράσεις της ή τις μη δράσεις της, εξυπηρετεί τις άλλες 3. Από τις άλλες 3, οι 2 είναι Πασοκομάγαζα. Η μία πιο σοβαροφανής από την άλλη και με περισσότερα κεφάλαια ενός ατόμου (ή βιτρίνας), η δεύτερη, χ. ψηλά και αγνάντευε, αλλά έχει μέσα ένα σωρό επιχειρηματίες, συμπεριλαμβανομένων και μη “Γερμανών” ή “Πασόκων”. Το μη πασοκομάγαζο, επειδή δεν έπεσε στην λούμπα της αλόγιστης επέκτασης, κάπως κρατιέται, αλλά και αυτή εξαρτάται από και επηρρεάζει και την Εθνική και την Κυβέρνηση.
Καταλαβαίνω ότι ΔΕΝ μας συμφέρει να καταρρεύσει καμία από τις 3, γιατί θα έχει παράπλευρες απώλειες ντόμινο. Αλλά κανένας από τους ιδιώτες δεν μπορεί να το παίξει ηγέτης, και κανείς δεν έχει την δυνατότητα να επιβιώσει αγοραζόμενος μόνος αυτός από την Εθνική, και κανένας στην Κυβέρνηση δεν έχει την πολιτική δύναμη να επιβάλει την λύση εκλογίκευσης που ΦΩΝΑΖΕΙ από το 2008, παρά τα μέχρι τότε υπερκέρδη.
Οι Ελληνικές τράπεζες έκαναν την ίδια αμαρτία που έκανε το Ελληνικό Κράτος από την εποχή Σημίτη. Δεν έκαναν την εγχείριση όταν ήταν στα χάϊ τους και να, τώρα, τα αδιέξοδα.
Πολλά ακούγονται και γράφονται για την αποτυχία του καπιταλισμού. Οι Ελληνικές τράπεζες είναι τρανταχτό παράδειγμα ότι ΔΕΝ απέτυχε ο καπιταλισμός. Αυτό που απέτυχε είναι η Διοικητική συνεννόηση, το άτυπο καρτέλ, η καμαρίλα και το μαγείρεμα, η συνύπαρξη κάτω από την ομπρέλα της Εθνικής/Κράτους, η αδυναμία εκλογίκευσης με βάση κριτήρια αγοράς, η Κρατικά εμπνευσμένη και συντηρημένη φούσκα, με το αζημίωτο βέβαια, και κυρίως το απυρόβλητο για τους μεγαλομετόχους των 3 ιδιωτικών.
Οι ξένες τράπεζες; Ό,τι προλάβουν θα πάρουν, και ό,τι δεν προλάβουν θα γράψουν υποθήκες. Αυτό είναι το “έγκλημα” (θα έλεγα προδοσία, αλλά είναι βαριά η λέξη) ΓΑΠ. Έδωσε αυτό που δεν όφειλε, για να καθυστερήσει το αναπόφευκτο. Παρέδωσε γη και ύδωρ για να μείνει αυτός και οι 3-4 ντόπιοι λίγο παραπάνω στις καρέκλες τους.
Φυσικά, εάν κάποιος πιστεύει ότι η ανάκαμψη έρχεται σε 2-3 χρόνια, ή ότι για όλα φταίει η… Μονσάντο, όλα τα παραπάνω που λέω είναι τρίχες.
Ισως να σας ενδιαφερουν...
Αναρτήσεις
Είναι σαφές ότι το πάνω χέρι στην Ελληνική πολιτική ζωή το έχουν οι Ελληνικές τράπεζες. Περισσότερο από οποιαδήποτε μεμονωμένη εταιρική διαπλοκή, γιατί εκτός από χρήματα έχουν και την πολιτική πίεση της “αντίδρασης του κόσμου”.
Έχουμε 4 “μεγάλες” τράπεζες. Η Εθνική, θεωρείστε ότι με τις δράσεις της ή τις μη δράσεις της, εξυπηρετεί τις άλλες 3. Από τις άλλες 3, οι 2 είναι Πασοκομάγαζα. Η μία πιο σοβαροφανής από την άλλη και με περισσότερα κεφάλαια ενός ατόμου (ή βιτρίνας), η δεύτερη, χ. ψηλά και αγνάντευε, αλλά έχει μέσα ένα σωρό επιχειρηματίες, συμπεριλαμβανομένων και μη “Γερμανών” ή “Πασόκων”. Το μη πασοκομάγαζο, επειδή δεν έπεσε στην λούμπα της αλόγιστης επέκτασης, κάπως κρατιέται, αλλά και αυτή εξαρτάται από και επηρρεάζει και την Εθνική και την Κυβέρνηση.
Καταλαβαίνω ότι ΔΕΝ μας συμφέρει να καταρρεύσει καμία από τις 3, γιατί θα έχει παράπλευρες απώλειες ντόμινο. Αλλά κανένας από τους ιδιώτες δεν μπορεί να το παίξει ηγέτης, και κανείς δεν έχει την δυνατότητα να επιβιώσει αγοραζόμενος μόνος αυτός από την Εθνική, και κανένας στην Κυβέρνηση δεν έχει την πολιτική δύναμη να επιβάλει την λύση εκλογίκευσης που ΦΩΝΑΖΕΙ από το 2008, παρά τα μέχρι τότε υπερκέρδη.
Οι Ελληνικές τράπεζες έκαναν την ίδια αμαρτία που έκανε το Ελληνικό Κράτος από την εποχή Σημίτη. Δεν έκαναν την εγχείριση όταν ήταν στα χάϊ τους και να, τώρα, τα αδιέξοδα.
Πολλά ακούγονται και γράφονται για την αποτυχία του καπιταλισμού. Οι Ελληνικές τράπεζες είναι τρανταχτό παράδειγμα ότι ΔΕΝ απέτυχε ο καπιταλισμός. Αυτό που απέτυχε είναι η Διοικητική συνεννόηση, το άτυπο καρτέλ, η καμαρίλα και το μαγείρεμα, η συνύπαρξη κάτω από την ομπρέλα της Εθνικής/Κράτους, η αδυναμία εκλογίκευσης με βάση κριτήρια αγοράς, η Κρατικά εμπνευσμένη και συντηρημένη φούσκα, με το αζημίωτο βέβαια, και κυρίως το απυρόβλητο για τους μεγαλομετόχους των 3 ιδιωτικών.
Οι ξένες τράπεζες; Ό,τι προλάβουν θα πάρουν, και ό,τι δεν προλάβουν θα γράψουν υποθήκες. Αυτό είναι το “έγκλημα” (θα έλεγα προδοσία, αλλά είναι βαριά η λέξη) ΓΑΠ. Έδωσε αυτό που δεν όφειλε, για να καθυστερήσει το αναπόφευκτο. Παρέδωσε γη και ύδωρ για να μείνει αυτός και οι 3-4 ντόπιοι λίγο παραπάνω στις καρέκλες τους.
Φυσικά, εάν κάποιος πιστεύει ότι η ανάκαμψη έρχεται σε 2-3 χρόνια, ή ότι για όλα φταίει η… Μονσάντο, όλα τα παραπάνω που λέω είναι τρίχες.