Απάντηση στην τουρκική προπαγάνδα - Κύπρος 2

Στο παρόν άρθρο αναλύουμε τους 3 από τους 7 ισχυρισμούς του «καθηγητή» Süha Bölükbasi που αφορά την πρώτη ενότητα σχετικά με την πρώτη φορά που το Κυπριακό τέθηκε στον ΟΗΕ.

1ος ισχυρισμός
«Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η ελληνική ηγεσία, αν και επιθυμούσε διακαώς την Ένωση, καθυστέρησε να φέρει το ζήτημα προς εξέταση στην Γεν. Συνέλευση του ΟΗΕ, εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου που μάστιζε την χώρα κατά την περίοδο 1946-49 και της επιθυμίας της να μην φέρει σε δύσκολη θέση τους συμμάχους στο ΝΑΤΟ. Όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξανδρος Παπάγος έθεσε το ζήτημα (της Ένωσης) κατά την διάρκεια συνομιλιών που είχε με τον Βρετανό πρωθυπουργό Άντονυ Ήντεν, ο δεύτερος του δήλωσε ότι για την Βρετανία δεν υφίσταται Κυπριακό Ζήτημα. Παρόλα αυτά, όσο και αν η Βρετανία ήταν απρόθυμη να παραιτηθεί από την κυριαρχία του νησιού, το 1948 πρότεινε το σχέδιο «home rule» που παραχωρούσε μερική αυτονομία στην Κύπρο. Το σχέδιο το απέρριψαν τόσο οι Ε/κ όσο και οι Τ/κ.
Οι τελευταίοι αντέδρασαν φοβούμενοι ότι η αυτονομία θα οδηγήσει σταδιακά στην Ένωση της νήσου με την Ελλάδα, ενώ οι Ε/κ υποψιάστηκαν,κατά τραγική ειρωνία, ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή το σχέδιο είναι ο δούρειος ίππος για την αποτροπή της Ένωσης.».
Απάντηση
Ο «καθηγητής» αναφέρει αποσπασματικά γεγονότα που αλλοιώνουν την ιστορική αλήθεια ,όπως και ψεύδη.
Η Αθήνα πήρε θέση σχετικά με την ένωση το 1947. Ο Δαμασκηνός συζήτησε το πρόβλημα με τον υπ.Εξωτεικών της Αγγλίας Έρνεστ Μπέβιν το 1945. Το ίδιο έκαναν και ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Σοφιανόπουλος το 1945 όπως και ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Β’ το 1946. Ο Μπέβιν δεν ήταν εξαιρετικά ενθαρρυντικός σε καμία από αυτές τις συναντήσεις.
Δεν υπάρχει αναφορά από τον «καθηγητή» στο δημοψήφισμα της 15ης και 22ης Ιανουαρίου 1950 όπου από τους 224.757 Ε/κ που είχαν δικαίωμα ψήφου, 215.108 (ποσοστό 95,7 %) υπέγραψαν την αίτηση για ένωση. Μαζί με τις ελληνικές υπογραφές υπήρχαν και πολλά ονόματα Τ/κυπρίων. Οι δημόσιοι και κυβερνητικοί υπάλληλοι δεν πήραν μέρος.
Το δημοψήφισμα αυτό ήταν το αποτέλεσμα της απογοήτευσης των Κυπρίων σχετικά με τις προτάσεις του Λόρδου Γουίνστερ για σύνταγμα το 1948 («home rule»).
Αυτές οι προτάσεις ήταν:
1) Σχηματισμός νομοθετικού σώματος που θα το αποτελούσαν 18 Έλληνες,4 Τούρκοι εκλεγμένα μέλη και 4 Άγγλοι επίσημα μέλη. Ο πρόεδρος του δεν θα ήταν ο κυβερνήτης, αλλά κάποιο άλλο διακεκριμένο άτομο που δεν θα ήταν μέλος του νομοθετικού σώματος,αλλά θα διοριζόταν από εκείνον. Δεν θα είχε αρχικά ψήφο,αλλά θα είχε την αποφασιστική ψήφο όταν ένα θέμα έμενε ανοιχτό για συζήτηση.
2) Η ψήφιση νομοσχεδίων για την οικονομία,τις εξωτερικές υποθέσεις, τα ειδικά δικαιώματα των μειονοτήτων και το Σύνταγμα θα απαιτούσε προηγούμενη έγκριση του κυβερνήτη. Τίποτα δεν αποκλειόταν εκ των πραγμάτων από τις αρμοδιότητες του νομοθετικού σώματος, εκτός από την κατάσταση της Κύπρου μέσα στην Βρετανική Κοινοπολιτεία.
3) Θα δημιουργείται ένα εκτελεστικό συμβούλιο για να βοηθάει τον Κυβερνήτη. Θα το αποτελούσαν 3 Έλληνες και 1 Τούρκος εκλεγμένοι από την συνέλευση μαζί με τα 4 επίσημα μέλη του νομοθετικού συμβουλίου. Ο κυβερνήτης δεν ήταν όμως υποχρεωμένος να δεχτεί την γνώμη του,αλλά ήταν υποχρεωμένος να αναφέρει στον Υπουργό Αποικιών όταν ενεργούσε αντίθετα από τις συστάσεις του.
Οι περιορισμοί που επιβάλλονταν και οι εξουσίες που επιφυλάσσονταν στον κυβερνήτη ήταν αρκετές για να καταστρέψουν τις πιθανότητες αποδοχής από τους περισσότερους Κυπρίους πολιτικούς. Η πρόταση έμεινε ανοιχτή τα επόμενα 6 χρόνια, ώσπου η Βρετανία ανήγγειλε στις 28/7/1954 ότι θα ψηφιζόταν ένα τροποποιημένο Σύνταγμα. Έτσι η Μονοκρατορία των Άγγλων στην νήσο συνεχιζόταν.
Επιπλέον η Κύπρος μετατρεπόταν σε στρατιωτική βάση των Άγγλων το 1948. Οι Άγγλοι μετέφεραν στρατεύματα από την Παλαιστίνη στην Κύπρο, την υπηρεσία ραδιοφωνικής παρακολούθησης Μέσης Ανατολής, εχτιζαν αεροπορικές βάσεις εφοδιασμένες με ραντάρ, όπως και τελικά εγκαταστάθηκε το Στρατιωτικό Αρχηγείο της Μ. Ανατολής το 1954.
Το 1949 οι Κύπριοι πρόβαλαν τα ακόλουθα αιτήματα:

• 1) ένωση με την Ελλάδα
• 2) κατάργηση των ανελεύθερων νόμων (της δεκαετίας του ‘30)
• 3) απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων
• 4) να μην γίνει το νησί πολεμική βάση.

Οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν κατασταλτικά μέτρα τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 40’, καθώς η Κύπρος υπέστη την άρνηση των περισσοτέρων θεμελιωδών δικαιωμάτων, μέσω επιβολής προστίμων, φυλακίσεων, απαγορεύσεως χρησιμοποίησης μεγαφώνων, ακόμα και της μετονομασίας δρόμων.
Αντιθέτως, οι Τούρκοι, τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 40’, απαιτούσαν την επιστροφή της Κύπρου στην Τουρκία με το επιχείρημα ότι η παραχώρηση στην Ελλάδα θα οδηγούσε στην ανάληψη της εξουσίας της νήσου από τους κομμουνιστές!!
Όταν στις 14 Φεβρουαρίου 1951, ο υπουργός των Εξωτερικών της Βρετανίας Κένεθ Γιάνγκερ δήλωσε στη Βουλή των Αντιπροσώπων ότι καμία ελληνική κυβέρνηση δεν είχε ζητήσει επίσημα την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ο Σοφοκλής Βενιζέλος (που διαδέχτηκε τον Πλαστήρα) τόνισε ότι κάθε ελληνική κυβέρνηση από το 1912 είχε διατυπώσει κατά κάποιο τρόπο αυτό το αίτημα. Αποτελούσε μάλιστα και πρόταση του Λόυντ Τζώρτζ τον Μάϊο του 1919 κατά την επεξεργασία της Συνθήκης των Βερσαλλιών!!
Το Κυπριακό αναφέρθηκε σε συζητήσεις στον ΟΗΕ στις 25/10/1950 από τον βουλευτή Γρηγόρη Κασσιμάτη, στην 5η Σύνοδο της Συνέλευσης, όπως και από τον Ιωάννη Πολίτη στην 6η Σύνοδο του 1951, που χωρίς να αναφέρει ονομαστικά το νησί αναφέρθηκε στο ζήτημα στην γενική συζήτηση σαν μία περίπτωση διάκρισης που δεν ήταν σύμφωνη με τις αρχές του ΟΗΕ.
Το ζήτημα αναφέρθηκε επίσης στις Επιτροπές Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Κηδεμονίας και Μη Αυτοδιοικουμένων Εδαφών. Στην Επιτροπή Κηδεμονίας τονίστηκε ότι, ενώ η Λιβύη είχε γίνει ανεξάρτητο κράτος, η Κύπρος αν και πιό προοδευμένη από κάθε άποψη, εξακολουθούσε να είναι βρετανική αποικία.

2ος ισχυρισμός
«Στις 20 Αυγούστου 1951 ο Φουάτ Κιοπρουλού, ο οποίος αργότερα θα αναλάμβανε καθήοντα υπουργού εξωτερικών, δήλωσε ότι «είναι απαραίτητο τα ελεύθερα έθνη να επιδεικνύουν άνευ όρων αλληλεγγύη μεταξύ τους» και ότι στην δεδομένη παγκόσμια συγκυρία δεν θα πρέπει να ανακύπτουν προβλήματα».
Και οι Τ/κ ζήτησαν την διατήρηση του ισχύοντος καθεστώτος, ενώ ως άλλη λύση πρότειναν να επιστραφεί το νησί στην Τουρκία, εφόσον πριν από την βρετανική κυριαρχία ήταν τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.*
*Υποσημείωση καθηγητή
Οι Οθωμανοί είχαν την διοίκηση του νησιού από το 1571 μέχρι το 1878.Το 1878 ο Σουλτάνος Αμντουλχαμίτ Β’ παραχώρησε την διοίκηση του νησιού στους Βρεταννούς, με τον όρο ότι το νησί θα παρέμενε υπό Οθωμανική επικυριαρχία. »
Απάντηση
Υπάρχουν δύο σημαντικές συνθήκες που σκοπίμως αποσιωπούνται από τον «καθηγητή».
Η Συνθήκη των Σεβρών που ήταν αποτέλεσμα της Συνθήκης του Σαν Ρέμο υπογράφτηκε στις 10 Αυγούστου 1920. Τα τρία άρθρα που αφορούν την Κύπρο είναι τα υπ’ αριθμόν 115, 116, 117.
Το Άρθρο 115 αναφέρει ότι τα Κυρίως Συμβαλλόμενα Μέρη αναγνωρίζουν την προσάρτηση της Κύπρου που ανακηρύχτηκε από την Βρεταννική Κυβέρνηση στις 5 Νοεμβρίου 1914.
Το Αρθρο 116 αναφέρει ότι η Τουρκία παραιτείται απ’όλα τα δικαιώματα και τους τίτλους της πάνω στην Κύπρο, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος για είσπραξη φόρου υποτέλειας που πληρωνόταν άλλοτε στον Σουλτάνο.
Το Άρθρο 117 αναφέρει ότι οι Τούρκοι υπήκοοι που γεννήθηκαν ή κατοικούν στην Κύπρο θα αποκτήσουν τη βρεταννική υπηκοότητα και θα χάσουν την τουρκική τους υπηκοότητα σύμφωνα με τις διατάξεις των τοπικών νόμων.
Η Συνθήκη της Λωζάννης που υπογράφτηκε στις 24/7/1923 περιλαμβάνει 143 άρθρα.
Αναφέρουμε τα τέσσερα ουσιώδη (15, 16, 20, 21).
Άρθρο 15: Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας από τα δικαιώματα και τους τίτλους της στη Δωδεκάνησο
Άρθρο 16: Η Τουρκία παραιτείται από κάθε δικαίωμα και τίτλο πάνω στα εδάφη που βρίσκονται έξω από τα σύνορα που ορίζει η παρούσα Συνθήκη και τα νησιά, εκτός από εκείνα, στα οποία η ηγεμονία της αναγνωρίζεται από την Συνθήκη.
Άρθρο 20: Η Τουρκία αναγνωρίζει την προσάρτηση της Κύπρου, που ανήγγειλε η Βρεταννική Κυβέρνηση στις 5 Νοεμβρίου 1914.
Άρθρο 21: Οι Τούρκοι υπήκοοι που ήταν μόνιμοι κάτοικοι Κύπρου στις 5 Νοεμβρίου 1914 θα αποκτήσουν τη βρεταννική υπηκοότητα με τους όρους που αναφέρονται στους τοπικούς νόμους και θα χάσουν έτσι την τουρκική τους υπηκοότητα. Ωστόσο θα έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν την τουρκική υπηκοότητα μέσα σε δύο χρόνια από την έναρξη της ισχύος της παρούσας Συνθήκης, υπό την προϋπόθεση ότι θα εγκαταλείψουν την Κύπρο μέσα σε 12 μήνες μετά από τη σχετική δηλωσή τους.
Το επιχείρημα του «καθηγητή» είναι άτοπο.

3ος ισχυρισμός
«Μέχρι τα τέλη του 1954 η Ελλάδα έφερνε αντιρρήσεις στο αίτημα του Μακαρίου για ένταξη του Κυπριακού στην ημερήσια διάταξη του ΟΗΕ. Όταν ο Μακάριος το 1952 απείλησε τον Έλληνα πρωθυπουργό Σοφοκλή Βενιζέλο ότι θα καταγγείλει στον ελληνικό λαό την άρνηση του να προσφύγει στον ΟΗΕ, εκείνος του απάντησε πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αλλά δεν θα του επιτραπεί να καθορίσει την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας.
Στα τέλη του 1954 η ελληνική κυβέρνηση υπέκυψε στις πιέσεις της κοινής γνώμης και κατάρτισε ένα σχέδιο ψηφίσματος για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης της Κύπρου, το οποίο υπέβαλλε στην Γεν. Συνέλευση του ΟΗΕ, ζητώντας διεθνή στήριξη. Το κείμενο αυτό, απορρίφθηκε από την πρώτη Επιτροπή του ΟΗΕ στις 17 /12/1954 με 50 ψήφους εναντίον, 1 υπέρ και 8 αποχές, μια και οι χώρες του ΝΑΤΟ αποφάσισαν να στηρίξουν τη Βρετανία. Ο Τούρκος εκπρόσωπος Σελίμ Σαρπέρ καταψήφισε το σχέδιο της Αθήνας με την αιτιολογία ότι η Κύπρος είναι υπό βρετανική κυριαρχία και τα ζητήματα που την αφορούν είναι εσωτερική υπόθεση της Βρετανίας.»

Απάντηση
Έχουμε απαντήσει στον 1ο ισχυρισμό σχετικά με τις διακριτικές προσπάθειες Ελλήνων αξιωματούχων να φέρουν το ζήτημα στον ΟΗΕ πριν τον Παπάγο. Μάλιστα συμπληρώνουμε με την λεπτομέρεια ότι ο Αλέξης Κύρου (δεξί χέρι του Παπάγου) έθεσε το ζήτημα στην 8η Γεν. Συνέλευση στις 21/9/1953 προειδοποιώντας προσεκτικά για το ενδεχόμενο προσφυγής στον Διεθνή οργανισμό, αν δεν γίνονταν διμερείς διαπραγματεύσεις με την βρεταννική κυβέρνηση.
Στις 27 /11/1953 ψηφίστηκε η απόφαση 742(VII). Το εδάφιο 6 προέβλεπε ότι η αυτοδιοίκηση των μη αυτοδιοικούμενων εδαφών θα επιτυγχανόταν κυρίως με ανεξαρτησία αλλά θα μπορούσε να επιτευχθεί και με ένωση μ’ ένα άλλο κράτος, αν γινόταν ελεύθερα και με βάση την απόλυτη ισότητα.
Η Γενική Επιτροπή σύστησε με ψήφους 9 προς 3 και 3 αποχές να συμπεριληφθεί το ζήτημα της Κύπρου στην ημερήσια διάταξη. Αυτό ήταν μία καθαρή επιτυχία της ελληνικής πλευράς που δεν αναφέρεται.
Ο «καθηγητής» εν τούτοις, αναφέρεται στην απόφαση 814(ΙΧ) που αναφέρει:
«Η Γενική Συνέλευση, λαμβάνοντας υπόψιν ότι προς το παρόν δεν φαίνεται σκόπιμο να ψηφίσει απόφαση για το ζήτημα της Κύπρου, αποφασίζει να μην συζητήσει περαιτέρω το θέμα με τίτλο...»
Ο Παπάγος και ο υπ. Εξωτερικών Στεφανόπουλος εξέφρασαν την ικανοποίηση τους διότι το πρόβλημα της Κύπρου είχε πάψει να αποτελεί εσωτερική υπόθεση της Βρετανίας. Το «προς το παρόν» άνοιγε τον δρόμο για την υποβολή του Κυπριακού το 1955. Το ζήτημα ήταν πλέον διεθνές, παρά τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και τα επεισόδια που ακολούθησαν.
Ξεχνά ο «καθηγητής» το «Σύμφωνο του Ατλαντικού» της 14ης Αυγούστου 1941 όπου διακηρύσσεται το δικαίωμα όλων των λαών να διαλέξουν την μορφή διακυβέρνησης, κάτω από την οποία θα ζούσαν. Η Παγκόσμια Διακήρυξη περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που εγκρίθηκε από την Γεν. Συνέλευση του ΟΗΕ στις 10/12/1948, διακήρυξε ως υπέρτατη βλέψη του κοινού λαού ότι «οι άνθρωποι θα απολαμβάνουν την ελευθερία του λόγου και της θρησκείας και την ελευθερία από τον φόβο και τη φτώχια».
Ο «καθηγητής» δεν αναφέρεται στον «Χάρτη του Ποτόμακ», (29/6/1954) που ενσωμάτωνε τις κοινές αρχές της Αγγλοαμερικανικής πολιτικής, που υπογράφτηκε από τον πρόεδρο Άϊζενχάουερ και το Βρεταννό πρωθυπουργό Τσώρτσιλλ.
Το εδάφιο ΙΙΙ αναφέρει:
«Υποστηρίζουμε την αρχή της αυτοδιοίκησης και θα αγωνιστούμε σοβαρά με κάθε ειρηνικό μέσο για να εξασφαλίσουμε την ανεξαρτησία όλων των χωρών, που οι λαοί τους επιθυμούν να ζήσουν ανεξάρτητοι και μπορούν να το κάνουν. Καλωσορίζουμε τις διαδικασίες που οδηγούν προς αυτό το στόχο,όπου χρειάζονται ακόμη».
Επιβεβαίωση των παραπάνω ήταν η απάντηση του Υπουργού Αποικιών Όλιβερ Λύτελτον στο μέλος του Κοινοβουλίου Έμρυς Χιούζ, στις 20 Ιουλίου 1954, αν το Εδάφιο ΙΙΙ θα εφαρμοζόταν στην Κύπρο, ότι το συγκεκριμένο εδάφιο αντικατόπτριζε την πολιτική των βρετανικών κυβερνήσεων όλων των κομμάτων επί πολλά χρόνια σχετικά με την πολιτική πρόοδο όλων των αποικιακών εδαφών περιλαμβανομένης και της Κύπρου!

1) Πηγή: «Μύθος και πραγματικότητα-Ανάλυση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής», 22 τούρκοι ακαδημαϊκοί αναλύουν την τουρκική εξωτερική πολιτική- Τόμος Α΄
2) Πηγή: «Ιστορία της Κύπρου», συγγραφέας: Στ.Παντελής
3) Πηγή:«Επίτομη Ιστορία της Κύπρου», συγγραφέας: Στ.Καρκαλέτσης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση