Λαγέ μαδάς;

Τα παιδιά της πιάτσας ξέρουν πολύ καλά μια βασική αρχή της στρατηγικής ότι: αν βγάλει κανείς το κουμπούρι ή το χρησιμοποιεί ή το βάζει στον κ@λ@ του. Κάποια άλλα παιδιά, όπως ο πρωθυπουργός μας και οι στενοί του φίλοι και συνεργάτες κατάλαβαν κι αυτά την περασμένη Κυριακή ότι δεν μπορούν να παίζουν ανέξοδα με πολιτικούς εκβιασμούς.

Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου είναι υποχρεωμένος πια να καθίσει στην άβολη θέση που τον τοποθέτησε το εκλογικό αποτέλεσμα: Είναι πλέον πολιτικά περίγελος, αφού υποχρεώθηκε να καταπιεί «αμάσητη» την απειλή του περί πρόωρων εκλογών. Είναι, επιπροσθέτως, υποχρεωμένος να αντιμετωπίζει καθημερινά το ζήτημα των πρόωρων εκλογών το οποίο ο ίδιος άνοιξε. Πρόκειται για ένα ζήτημα το οποίο μαζί με το οδυνηρό αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών εκμηδενίζουν την πολιτική του ισχύ και δρομολογούν την έξοδο της κυβέρνησης, όταν τελειώσει τη βρώμικη δουλειά που ανάλαβε με το μνημόνιο.

Εξετάζοντας εκ των υστέρων τον εκβιασμό του πρωθυπουργού (ή ψηφίζεται τους εκλεκτούς βλαχοδημάρχους μου ή σας πάω σε εκλογές) αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν διατυπώθηκε προς τους πολίτες, οι οποίοι όπως καλά γνώριζε από τις μετρήσεις είχαν λακίσει από το μαντρί του. Η απειλή του Παπανδρέου διατυπώθηκε προς αυτούς οι οποίοι των κρατούν από τ… αχαμνά: Τραπεζίτες, ντόπιοι και ξένοι, ΔΝΤ, Γερμανοί, Αμερικάνοι, αγορές, ομολογιούχοι, τοκογλύφοι, επενδυτές και δε συμμαζεύεται. Αυτούς απείλησε με εκλογές και αυτοί απλώς έσφιξαν τη λαβή τους εκτοξεύοντας τα επιτόκια του ελληνικού δανεισμού στη στρατόσφαιρα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε πλήρη εικόνα της επερχόμενης εκλογικής καταστροφής, όταν στη διακαναλική , 13 μέρες πριν τις εκλογές της περασμένης Κυριακής διατύπωσε τον εκβιασμό του. Η απειλή του είχε δυο στόχους. Πρώτος να συμμαζέψει όσους από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ ήταν δυνατό προκειμένου να προλάβει την απόλυτη συντριβή. Δεύτερος και βασικότερος στόχος ήταν να ανοίξει το δρόμο για βουλευτικές εκλογές οι οποίες θα οδηγούσαν σε μια ευρύτερη κυβερνητική συνεργασία. Με πιο απλά λόγια η «απειλή» του Παπανδρέου για εκλογές ακούγεται πιο πολύ σαν κραυγή απόγνωσης για μια κυβέρνηση συνεργασίας η οποία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ίσως με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα αυτό που νομοτελειακή ακρίβεια επέρχεται…

Σύμφωνα με τις κατ ιδίαν εκμυστηρεύσεις κυβερνητικών παραγόντων μέχρι τον ερχόμενο Μάρτη θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Ανεξαρτήτως του πως επικοινωνιακά θα προβληθεί αυτή κατάσταση, μια λέξη μόνο είναι ικανή να την περιγράψει: Χρεοκοπία. Ο κύριος Παπανδρέου, προφανώς θα ήθελε να μοιραστεί με κάποιους ακόμη αυτό το πικρό ποτήρι.

Ομως, προφανές είναι επίσης ότι δεν υπάρχουν αφελείς εθελοντές για πολιτική αυτοχειρία. Το σύνολο της αντιπολίτευσης είτε από θέση αρχής είτε από πολιτικό καιροσκοπισμό τάσσονται κατά του μνημονίου. Η κυβέρνηση και ο Παπανδρέου, λοιπόν, θα πιουν μέχρι και την τελευταία σταγόνα το πικρό ποτήρι του μνημονίου και των μέτρων τα οποία θα οδηγήσουν στην πτώχευση της χώρας…

Οι πραγματικοί κυβερνήτες της χώρας (γαλλογερμανοί, αμερικανοί, ΔΝΤ και λοιποί ομολογιούχοι- τοκογλύφοι) αντιμετωπίζουν ήδη τον Γ. Παπανδρέου και την κυβέρνησή του ως καμένο χαρτί, ή ως μια στυμμένη λεμονόκουπα της οποίας την πορεία προς το σκουπηδοντενεκέ της ιστορίας, παρακολουθούν κυνικά αδιάφοροι. Η «εναλλακτική» του συστήματος, άλλωστε, έχει αρχίσει να επανεμφανίζεται υπό τη νέα ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο «αντιμνημονιακός» Αντώνης, κάθε φορά που μιλά κατά του μνημονίου αισθάνεται την ανάγκη να διαβεβαιώσει τους πραγματικούς κυβερνήτες αυτού του τόπου, ότι η κυβέρνησή του θα σεβαστεί τις επαχθείς δεσμεύσεις που επιβάλλει στη χώρα το μνημόνιο. Ετοιμάζεται, δηλαδή, κι αυτός για στύψιμο, όταν οι αγορές θεωρήσουν ότι ήρθε η ώρα του…

***********************************************

Υ.Γ.

Μια φορά κι έναν καιρό ένας λαγός αφού έταξε τα πάντα εκλέχτηκε πρωθυπουργός του δάσους. Νομίζοντας ότι κάποιος είναι, άρχισε να το παίζει μάγκας σε αυτούς που δάνειζαν (με το αζημίωτο) το δάσος και στράφηκε σε άλλες (ενωμένες) πολιτείες για προστασία και δανεικά.

Οι άλλες πολιτείες είπαν ότι προσφέρουν προστασία και λίγα δανεικά, ζήτησαν όμως και του πουλιού το γάλα. Ανάμεσα στ άλλα έστειλαν επόπτες, επιτροπές, και εμπειρογνώμονες για να προωθήσουν μια ριζική αναδόμηση του δάσους. Τότε αποφασίστηκε, προκειμένου να επέλθει εκσυγχρονισμός να κατασκευαστούν και τουαλέτες. Σε ένα σύγχρονο δάσος δε μπορεί το κάθε ζώο να αποπατεί όπου γουστάρει…

Κατασκευάστηκαν λοιπόν και οι τουαλέτες προκειμένου τα ζώα να εμφανίζονται καθαρά πολιτισμένα και το δάσος σύγχρονο εκσυγχρονισμένο και σύμφωνο με τους κανόνες της αγοράς. Τα σκ@τ@ άρχισαν να εξαφανίζονται από το δάσος καθώς εκτός από τις τουαλέτες, οι ξένοι σύμβουλοι συνέστησαν περικοπές και στο φαγητό.

Κάποια στιγμή ωστόσο, εμφανίστηκαν κάποιες βρωμιές στο δάσος και όλος ο πληθυσμός έπαθε σοκ όταν έγινε γνωστό πως αυτός που αποπατούσε στην ύπαιθρο αγνοώντας τους εκσυγχρονιστικούς κανόνες ήταν ο λαγός.

Το δικαστήριο στήθηκε άμεσα, γιατί τώρα στο δάσος επικρατούσε ο νόμος και η τάξη. Ακούστηκαν οι κατηγορίες και όλοι περίμεναν την απολογία του πρωθυπουργού, ο οποίος έλαβε το λόγο και είπε:

Είμαι, όπως όλοι ξέρετε, υπέρμαχος των αλλαγών και του εκσυγχρονισμού. Πρωτοστάτησα για την κατασκευή των τουαλετών προκειμένου να γίνουμε ένα σύγχρονο δάσος. Προφανώς και χρησιμοποιούσα τις τουαλέτες καθημερινά, μέχρι…

…Μέχρι τη μέρα που κάθισε δίπλα μου στη τουαλέτα ο Ιπποπόταμος. Με κοίταξε ήρεμα και με ρώτησε. Λαγέ μαδάς; Του απάντησα πως δεν έχω τριχόπτωση κι αυτός αντί άλλης κουβέντας με βούτηξε, με κοίταξε βαθιά στα μάτια και σκουπίστηκε…

Η ιστορία δε κάνει λόγο για την απόφαση του δικαστηρίου. Μπορούμε ωστόσο να υποθέσουμε βάσιμα ότι λαγός δεν επανεκλέχτηκε πρωθυπουργός…

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση