"Τόσος θόρυβος για μια παράταση του χρόνου κατάρρευσης..."

• Ας υποθέσουμε ότι αύριο ο Χ κύριος που τρέχει να συνταξιοδοτηθεί το καταφέρνει με τους καλούς όρους που συνεχίζουν να ισχύουν και για έξι, δώδεκα ή Χ μήνες παίρνει τη σύνταξή του. Μετά, ένα πρωί, οι φωστήρες της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης οριστικοποιούν το ρίξιμο του καραβιού στα βράχια... Μεταξύ άλλων του λένε ότι δεν έχουν να πληρώσουν συντάξεις όχι των 1.500 ευρώ ή των 800 αλλά ούτε των 400. Τι επιλογές απομένουν σε κάποιον που έχει αποχωρήσει από την εργασία του και έχει θέσει εαυτόν στην ομηρία ενός ανίκανου και διεφθαρμένου κράτους;

Για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια ψηφίζεται ένα νέο ασφαλιστικό εν μέσω κούφιων αντιδράσεων της αντιπολίτευσης και κάποιων συμπολιτευόμενων βουλευτών προς άγραν ψήφων...

Για πολλοστή φορά τα τελευταία είκοσι χρόνια ακούω ότι το παρόν ασφαλιστικό λύνει το πρόβλημα των συντάξεων για τα επόμενα 20-30 χρόνια.

Για πολλοστή φορά αναρωτιέμαι: πρόκειται για απατεώνες, βλάκες ή απλώς κουτοπόνηρους, (ήτοι και τα δύο μαζί);

Και ετούτο το ασφαλιστικό, παρά το γεγονός ότι είναι πιο σκληρό λογιστικά, δεν αποτελεί κάποια καινοτομία. Η διαχείριση του προβλήματος αφήνεται στο ανίκανο, διεφθαρμένο και εσχάτως χρεοκοπημένο κράτος.

Όπως και τα προηγούμενα ασφαλιστικά, το μόνο που μπορεί να πετύχει και ετούτο είναι η παράταση του χρόνου κατάρρευσης.

Παρατηρώ χιλιάδες που πλησιάζουν να δικαιώσουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα να τρέχουν να προλάβουν να συνταξιοδοτηθούν πριν αλλάξει ο νόμος. Λες και υπάρχουν πολλές χρονικές διαστάσεις όπου στην προηγούμενη, το κράτος έχει λεφτά και στη νέα δεν θα έχει.

Αγνοούν ότι θεμελιώνουν δικαίωμα αποκλειστικής συνταξιοδότησης από ένα κράτος που απειλείται με χρεοκοπία.

Μου θυμίζει κάποιες τράπεζες που προ δυο χρόνων έτρεχαν να δανείσουν κάποιους απένταρους εγνωσμένους μπαταχτσήδες για να γράψουν και να αυξήσουν στα μπλοκάκια τον έχειν λαμβάνειν, αδιαφορώντας αν θα τα λάβουν ποτέ...

Όλοι συμφωνούμε ότι έχουμε εισέλθει σε μια δύσκολη περίοδο με πολλές παραμέτρους όπου αν αποφύγουμε μια ανεξέλεγκτη κρατική χρεοκοπία εκτός από τις προσπάθειες χρειάζεται και τη συνδρομή της τύχης.

Ας υποθέσουμε ότι αύριο ο Χ κύριος που τρέχει να συνταξιοδοτηθεί το καταφέρνει με τους καλούς όρους που συνεχίζουν να ισχύουν και για έξι, δώδεκα ή Χ μήνες παίρνει τη σύνταξή του. Μετά, ένα πρωί, οι φωστήρες της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης οριστικοποιούν το ρίξιμο του καραβιού στα βράχια...

Μεταξύ άλλων του λένε ότι δεν έχουν να πληρώσουν συντάξεις όχι των 1.500 ευρώ ή των 800 αλλά ούτε των 400. Τι επιλογές απομένουν σε κάποιον που έχει αποχωρήσει από την εργασία του και έχει θέσει εαυτόν στην ομηρία ενός ανίκανου και διεφθαρμένου κράτους;

Όσο κάποιος συνεχίζει να εργάζεται έχει σαν διαπραγματευτικό χαρτί την αξία της εργασίας και μπορεί να συμμετέχει στη διαμόρφωση των όρων που λόγω «ατυχούς» συγκυρίας θα μεταβάλλονται συνεχώς.

Με απλά λόγια: Έχουμε εισέλθει στο τελικό στάδιο της κήρυξης του πολέμου των γενεών. Όσο περνάει ο χρόνος, οι νεότερες γενιές, που τις έχουμε φορτώσει με χρέη και ασφαλιστικές εισφορές, θα εξεγείρονται εναντίον μας. Είτε επειδή θα αυξάνει η επιρροή τους στα πολιτικά πράγματα και θα αλλάζουν τους νόμους υπέρ τους, είτε θα φεύγουν να βρουν την τύχη του σε άλλες πορτοκαλιές που κάνουν καλύτερα της Ελλάδας πορτοκάλια και δεν θα πληρώνουν εδώ εισφορές.

Ορίστε και ένας διάλογος από το εγγύς μέλλον:

«Πως είπες θείο... Θέλεις σύνταξη 2.000 ευρώ να την πληρώνω εγώ που πληρώνομαι 800 ευρώ; Με 100 θα τα φέρεις βόλτα. Πούλα και το ακίνητο και μια χαρά θα είσαι...»

Μήπως νομίζετε ότι μόλις αυξηθεί η πολιτική επιρροή της νέας γενιάς δεν θα βρεθούν οι κατάλληλοι βουλευτές να πέσουν ηρωικά μαχόμενοι για τα δίκαια των ψηφοφόρων τους;

Ούτε και το παρόν ασφαλιστικό τολμά να δώσει μια οριστική λύση στο πρόβλημα. Ούτε η κοινωνία αλλά πολύ περισσότερο ούτε η πολιτική της ηγεσία είναι ώριμες για μια οριστική λύση. Ούτε καν να την ακούσουν δεν μπορούν ακόμη...

Όταν η πραγματικότητα θα επιβάλλει την οριστική λύση, θα το καταλάβουμε. Με τα δεδομένα που υπάρχουν για τα επόμενα 20-30 χρόνια δεν βλέπω ότι μπορεί να είναι άλλη από μια εθνική σύνταξη των 200-300 ευρώ για όλους και από εκεί και πέρα με ένα πλαίσιο όπου ο καθένας θα διαθέτει ένα ατομικό ασφαλιστικό λογαριασμό και με την εποπτεία του κράτους θα τον τροφοδοτεί ο ίδιος και ο εργοδότης του με προσωπική ευθύνη. Όσο περνά ο χρόνος με το σπάταλο και διεφθαρμένο κρατικό σύστημα να έχει τον πρώτο λόγο, απλώς θα αναβάλλεται η κατάρρευση.

Βέβαια αυτά τώρα μοιάζουν εχθρικά και εκ του πονηρού εκπορευόμενα. Νομίζω ότι είναι η μόνη ρεαλιστική προσέγγιση, για κάποιον που θέλει να σχεδιάσει πως θα πορευτεί τα επόμενα 20 χρόνια.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση