Η «νομιμότητα» της Νέας Τάξης
Η κυβερνητική υπακοή στη νομιμότητα είναι ανύπαρκτη, ενώ ταυτόχρονα οι παραβαίνοντες το νόμο απαιτούν από τους πολίτες να υπακούουν στο "νόμο των παρανόμων"...
Η φρίκη πολλαπλασιάζεται από την αηδία να βλέπεις να κομπάζουν για «νομιμότητα» οι πολιτικές χυδαιότητες τύπου Καρατζαφέρη, Άδωνι και ΣΙΑ, ή αυτές οι ξεφωνημένες δημοσιογραφικές «πόρνες» τύπου Πρετεντέρη, Τζίμα («αριστερός» λακές), Πολίτη και ΣΙΑ, καθώς και ποικίλα σκύβαλα της δημοσιογραφικής και ακαδημαϊκής πορνείας…
Τα ασπόνδυλα όντα της κυβερνητικής προπαγάνδας, Ιάγοι μακιγιαρισμένοι, με θράσος απύθμενο, προβάλουν την κατεστημένη ηθική και νομιμότητα, όπως και τη δική τους «κουλτούρα, σαν τις υπέρτατες αξίες της κοινωνίας.
Μας λένε, λοιπόν, οι εμβριθείς προπαγανδιστές του καθεστώτος και οι ύαινες των «νταβάδων» ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις, οι δυναμικοί απεργιακοί ή αγροτικοί αγώνες βλάπτουν τα «εθνικά μας συμφέροντα» και βάζουν σε κίνδυνο τη «νομιμότητα» και τη «διεθνή μας υπόσταση».
Βεβαίως ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι τέτοιου είδους «επιχειρήματα» δεν κομίζουν τίποτα το νέο. Ούτε το παραμικρό ίχνος μιας νέας σκέψης. Είναι τα παμπάλαια «επιχειρήματα» του καθεστώτος της αυτοάμυνας του τρομαγμένου μικροαστικού συντηρητισμού. Ο γνωστός «ξύλινος» λόγος της εξουσίας που ανακυκλώνει και αναπαλαιώνει τους γνωστούς μύθους: Του «εθνικού συμφέροντος», της «νομιμότητας» και της αστικής ηθικής.
Όταν η εξουσία και το προπαγανδιστικό της ιερατείο μιλούν για «εθνικό συμφέρον» εννοούν το συμφέρον το δικό τους και του κόσμου που υπηρετούν.
Η εργατική τάξη και ο λαός δεν είναι εθνικό συμφέρον, είναι κατηγορίες «ειδικών» και «συντεχνιακών» συμφερόντων.
Γι αυτό κάθε δυναμική λαϊκή κινητοποίηση χαρακτηρίζεται πάντα ως πράξη που βλάπτει και υπονομεύει τα «εθνικά συμφέροντα».
Το «εθνικό συμφέρον» είναι ένας καπιταλιστικός μύθος που χρησιμοποιείται για την ενοχοποίηση των εργατικών και λαϊκών αγώνων.
Το ίδιο συμβαίνει και με το μύθο της «νομιμότητας» και της «Τάξης». Όταν οι ευνούχοι της καθεστωτικής προπαγάνδας μιλούν για «νομιμότητα» εννοούν τη νομιμότητα της δικής τους βίας, τη νομιμότητα της καπιταλιστικής εξουσίας.
Η «νομιμότητα» δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βία του καθεστώτος, ανυψωμένη σε επιτακτικό και απόλυτο κανόνα.
Η «νομιμότητα» στηρίζεται πάνω στο Δίκαιο, το οποίο θεμελιώνεται πάνω στην έννοια του κράτους και της κυριαρχίας.
Οι κανόνες συμπεριφοράς που καθορίζει το Δίκαιο, είναι κανόνες αναγκαστικοί, με την έννοια ότι η τήρησή τους εξασφαλίζεται με την υλική βία, που τα κρατικά όργανα έχουν ή διεκδικούν τη μονοπωλιακή χρήση τους.
Το Δίκαιο, λοιπόν, είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Για να λειτουργήσει η κοινωνία σύμφωνα με τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, δεν αρκεί ένας κοινωνικός αυτοματισμός. Είναι απαραίτητος ένας συστηματικός, ευσυνείδητος, εσωτερικά συνεπής, εξοπλισμένος με δύναμη εξαναγκασμού καθορισμός της συμπεριφοράς. Κι αυτό είναι η «έννομος τάξις», το Δίκαιο, η θεμελιώδης κοινωνική λειτουργία του κράτους, υπέρτατου οργάνου της ταξικής κυριαρχίας.
Βεβαίως, σε εποχές σχετικά ομαλές, το Δίκαιο δίνει την εντύπωση ότι είναι σύμφωνο με την ιδέα της Δικαιοσύνης. Δίκαιο για όλους τους ανθρώπους, έκφραση της προόδου της κοινωνίας.
Σε εποχές όμως κρίσεων και κοινωνικής σήψης, αυτό το φαινομενικά αρμονικό σύστημα νόμων σπάζει, αποκαλύπτεται η μόνιμη ταξική του φύση, πέφτει ο πέπλος της υπερταξικότητας και αμεροληψίας του Δικαίου. Και όταν οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί οξυνθούν προβάλλονται πλέον απροκάλυπτα και προκλητικά ως ιδεώδη του δικαίου και της «εννόμου τάξεως», η ωμή βία του κρατικού καταναγκασμού και οι τερατώδεις απάνθρωπες μορφές του: Το ψέμα, η υποκρισία, ο κυνισμός, η περιφρόνηση στη λογική, η βαρβαρότητα.
Από τη στιγμή βεβαίως που οι διάφορες πράξεις βίας καθορίστηκαν ως υποχρεωτικοί κανόνες, το πράγμα αντικαθρεφτίζεται από την ανάποδη στο κεφάλι των αστών νομομαθών και μικροαστών ηθικολόγων: Η «έννομος τάξις» παρουσιάζεται ως ανεξάρτητο δημιούργημα της «Δικαιοσύνης» και η κρατική βία ως μια απλή της συνέπεια.
Στην πραγματικότητα είναι το αντίθετο: Η αστική νομιμότητα είναι μια ορισμένη κοινωνική μορφή που παίρνει η βία του καθεστώτος, μια βία που φυτρώνει στο οικονομικό έδαφος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Αυτή, λοιπόν η βία του καθεστώτος, δεν μπορεί να εκθρονιστεί από τη «νομιμότητα», ακριβώς γιατί η «νομιμότητα» ΑΠΟΤΕΛΕΙ το θεμέλιο και το υποστήριγμά της: Η «νομιμότητα» είναι η ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ αυτής της βίας
Το να θέλει να εξαλείψει κανείς τη βία του καθεστώτος με τη νομιμότητα είναι μια αυταπάτη. Γιατί, είναι αυτή η νομιμότητα που επιτρέπει στην καπιταλιστική βία να γίνεται ο υπέρτατος κοινωνικός κανόνας.
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ το συμπυκνώνει στα εξής λόγια: «Όταν υποχρεώνεις την εργατική τάξη να σέβεται την αστική νομιμότητα, τότε όλοι οι αγώνες της, κοινοβουλευτικοί και άλλοι, θα χρεοκοπήσουν αξιοθρήνητα αργά ή γρήγορα, για να δώσουν θέση στη δίχως όρια βία της αντίδρασης».
Σήμερα, λοιπόν, με τους μύθους του «εθνικού συμφέροντος» και της «νομιμότητας» όλοι αυτοί οι καταχθόνιοι καθεστωτικοί προπαγανδιστές και πασίδηλοι αριβίστες δεν εξωραΐζουν απλώς τη βαρβαρότητα της κατοχικής κυβέρνησης του νέου Τσολάκογλου, αλλά μας εξαφανίζουν και το γεγονός ότι ζούμε κάτω από τη βία των διεθνών δικτατορικών μηχανισμών: Την πλανητική δικτατορία των μηχανισμών του χρήματος, την αποτρόπαιη βία της Νέας Τάξης που εξοντώνει άγρια και ανελέητα τον ελληνικό λαό και εξαφανίζει, με στραταρχική αυθάδεια, την εθνική υπόσταση της ελληνικής κοινωνίας
Μας ζητούν «νομιμότητα» σε αυτόν το εφιάλτη που επιβάλουν με τις πιο βίαιες και μοχθηρές μορφές.
Στο όνομα της νεοταξικής «νομιμότητας» ΑΠΑΙΤΟΥΝ από μας την παθητικότητα του θύματος, τη μοιρολατρία και την υποταγή.
Γι αυτό κανείς από όλο αυτό το κοσμικό ιερατείο της καθεστωτικής προπαγάνδας δεν αναφέρεται στη φιλοσοφία, την πολιτική πρακτική και τα ήθη της «Νέας τάξης» και των εγχώριων δωσίλογων: Οι εκτελεστές των συμβολαίων θανάτου της Ελλάδας.
Παρασιωπάται επιμελώς ότι η «Νέα Τάξη» είναι η συνήθεια του αίσχους: μια δικτατορία που «καθιστά τον άνθρωπο κωφάλαλο, ανίκανο να ακούσει, ανήμπορο να μιλήσει και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξει»..
Η μυθολογία, λοιπόν, περί «εθνικού συμφέροντος» και «νομιμότητας» δεν επικαλύπτει μόνο τα αποτρόπαια εγκλήματα της ιμπεριαλιστικής Τάξης, αλλά και νομιμοποιεί τα ήθη της: Ήθη που απαγορεύουν τις διαδηλώσεις, που εξορίζουν και φυλακίζουν τους πολίτες μέσα στην ίδια τους την πόλη. Ήθη που βάζουν στο γύψο την πολιτική δράση και σκέψη και κάθε διαμαρτυρία απελπισίας και οργής. Ήθη που κατασκευάζουν δούλους και λακέδες και χαρακτηρίζουν ως ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ κάθε αντίσταση σε αυτά τα ήθη. Ήθη που υμνούν την τρομοκρατία και βαρβαρότητα του ιμπεριαλιστικού χωροφύλακα...
Αναρτήσεις
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: «Παιδί» του ευρώ και του ΔΝΤ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυρωλάγνα, κυβερνητική και βαθιά συντηρητική. Αυτά είναι τα τρία βασικά στοιχεία της Δημοκρατικής Αριστεράς, του κόμματος που δημιούργησαν ο Φώτης Κουβέλης και άλλα στελέχη της δεξιάς «ανανεωτικής πτέρυγας», τα οποία αποχώρησαν από τον Συνασπισμό, κατηγορώντας τον ανοιχτά για αριστερισμό και συμμαχία με εξτρεμιστικά στοιχεία μέσω του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά ακριβώς τα στοιχεία προβάλλονται διαρκώς, με πανηγυρικούς τόνους και προκλητικά ευνοϊκό τρόπο, από την πλειοψηφία των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ.
Πρόκειται για μια στάση απολύτως λογική, καθώς το αστικό πολιτικό σύστημα έχει σήμερα ανάγκη ακριβώς από μια τέτοια «Αριστερά της ευθύνης» – που θα το στηρίζει στις δύσκολες στιγμές, ενώ θα αποτελεί δεξαμενή υποδοχής δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και ταυτόχρονα ανάχωμα στην επικοινωνία τους με τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα. Μια «Αριστερά» η οποία, όπως αναφέρεται στην ιδρυτική της διακήρυξη, θεωρεί «επιβεβλημένη τη μείωση του ελλείμματος και την αντιμετώπιση του χρέους», ενώ ξεκαθαρίζει ότι οι στόχοι της «μπορούν να υλοποιηθούν μόνο μέσα στην ΕΕ», η οποία συνιστά «στρατηγική επιλογή για τη χώρα, τους εργαζόμενους, τη δημοκρατία και τον πολιτισμό».
Σύμφωνα δε με τον ίδιο τον Κουβέλη, «η Αριστερά δεν κάνει καμία παραχώρηση, ούτε στον αριστερότροπο λαϊκισμό ούτε στο μυωπικό αριστερισμό, δεν θεωρεί άκριτα ως δίκαιο αίτημα την υπεράσπιση κάθε κεκτημένου και δεν χαϊδεύει συντεχνίες στο όνομα των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων». Πραγματικά, με τέτοιες διαβεβαιώσεις, το νέο κόμμα του Κουβέλη –ο οποίος έσπευσε να προαναγγείλει αυτόνομη κάθοδο στις επόμενες εκλογές– θα μπορούσε να αποτελέσει τον ιδανικό κυβερνητικό εταίρο για το ΠΑΣΟΚ ή έναν ευρύτερο συνασπισμό, που θα περιλάμβανε ενδεχομένως και τον υπό εκκόλαψη πολιτικό σχηματισμό της Ντόρας Μπακογιάννη. Γι’ αυτό, άλλωστε, το σύστημα επέσπευσε τη δημιουργία της Δημοκρατικής Αριστεράς και θα την ενισχύσει με κάθε τρόπο, έστω κι αν γι’ αυτό χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει παλιά και φθαρμένα υλικά, ενώ η εκκωφαντική απουσία της νεολαίας μαρτυρά, αν μη τι άλλο, ότι τα δήθεν νεωτεριστικά στοιχεία και ο δυναμισμός που επικαλείται η ηγεσία του δεν είναι παρά αποκυήματα φαντασίας.
«Δεν ξέρουμε ακόμη το ακριβές ιδεολογικό στίγμα του ούτε το βαθμό επιρροής του. Αυτό που ξέρουμε όμως, μέχρι στιγμής, είναι αξιοπρόσεκτο και ενδεχομένως χρήσιμο σε ενδεχόμενες πολιτικές τρικυμίες», έγραφαν χωρίς περιστροφές τα Νέα, στο κεντρικό άρθρο του φύλλου της Δευτέρας, που περιείχε και δισέλιδο αφιέρωμα στο νέο κόμμα. «Είναι θετική η δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχηματισμού που θα μπορέσει να εκφράσει το μοντέρνο, υγιές και φιλοευρωπαϊκό κομμάτι της Αριστεράς. Η χώρα έχει ανάγκη μιας υπεύθυνης αριστερής αντιπολίτευσης, σαν κι αυτή που γνώρισε παλαιότερα», έγραφε την επομένη η Καθημερινή, στο δικό της πρωτοσέλιδο κεντρικό σχόλιο.
Την ίδια στιγμή, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα δίνουν απεριόριστο χρόνο στα στελέχη και τις απόψεις του νέου κόμματος – σε βαθμό που στην πιάτσα να κυκλοφορεί πλέον, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι καθημερινά αναμένεται ένα διάγγελμα Κουβέλη προς τον ελληνικό λαό!