Η Ελλάδα σε εκπτώσεις οραμάτων και θεσμών

• Οι λαϊκές απαιτήσεις έχουν τελειώσει και δεν γίνονται πλέον αγώνες, δεν υπάρχουν πλέον οράματα και στόχοι που πρέπει να επιτευχθούν... Η κοινωνία των πολιτών έχει ισοπεδώσει τον ίδιο τον πολίτη και τον έχει καταστήσει εμπόρευμα των ιδεοληψιών και πελάτη των εκάστοτε πολιτικών σωτήρων...

Τις πρώτες ημέρες της Μεταπολίτευσης, το όραμα που είχε ο ελληνικός λαός και ο στόχος της πολιτικής ηγεσίας του τόπου ήταν η εγκαθίδρυση μια ισχυρής δημοκρατίας. Ο Κ. Καραμανλής, καλώς ή κακώς τα κατάφερε, άλλωστε το όραμα ήταν μεγαλειώδες.
Το 1981 με την “Αλλαγή” το όραμα που έβαλε ο Ανδρέας Παπανδρέου και ενστερνίστηκαν οι πολίτες ήταν να σβηστούν τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα, να ενωθούν οι Έλληνες και να μπουν στο παιχνίδι εκατομμύρια πολιτών που είχαν μπει στη γωνία διότι ήταν οι “ηττημένοι”.
Το όραμα επίσης ήταν να “φάει ο κόσμος ψωμί” χωρίς διαφοροποιήσεις λόγω πολιτικής τοποθέτησης. Λίγο έως πολύ ο Ανδρέας τα κατάφερε, αν και αργότερα ο ίδιος έχυσε την καρδάρα με το γάλα.
Το 1989 το όραμα ήταν να φύγει από την Ελλάδα η οσμή των σκανδάλων, να διαλυθεί η ομίχλη της σαπίλας, να κάνει η χώρα ένα βήμα μπροστά αφού πληρώσουν όλοι εκείνοι που έπαιζαν παιχνίδια στην πλάτη του ελληνικού λαού. Ο Κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ απέτυχαν παταγωδώς. Αντίθετα, έβαλαν τη χώρα σε νέες περιπέτειες, αλλά κυρίως έκαναν κράτος εν κράτει τη διαφθορά και τη ρεμούλα.
Το 1996 με τον Κ. Σημίτη, το όραμα που τέθηκε ήταν η είσοδος στην ΟΝΕ, η ισότιμη συμμετοχή της χώρας στο κλαμπ των μεγάλων της Ευρώπης. Τότε, φυσικά το ΠΑΣΟΚ επέλεξε την επικοινωνία κι όχι την ουσία. Με “χρυσά κουτάλια” θα τρώγαμε, έλεγαν στην τότε κυβέρνηση. Το επόμενο μεγάλο όραμα ήταν η διοργάνωση των Ολυμπιακών του 2004.
Στο μεν πρώτο, μπήκαμε στην ΟΝΕ, αλλά τα χρυσά κουτάλια γίνανε… κινεζικά ξυλάκια που ποτέ δεν πιάνουν φαγητό. Ο κόσμος φτώχυνε, αντί να πλουτίσει, εκτός φυσικά από τα μεγαλολαμόγια με “πράσινο” μπερέ. Οπότε, το εγχείρημα της ευρωπαϊκής περιπέτειας της Ελλάδας, απέτυχε, κάτι που φάνηκε λίγα χρόνια αργότερα. Όσο για την… Μεγάλη Ιδέα των Ολυμπιακών, τα καταφέραμε, διοργανώσαμε τέλειους Αγώνες αλλά τους πληρώσαμε και θα τους πληρώνουμε για χρόνια.
Το 2004 με τον Κώστα Καραμανλή ξεκίνησαν οι… εκπτώσεις στα οράματα. Το όραμα της ΝΔ ήταν η επανίδρυση του κράτους. Για το πόσο πέτυχαν τα προηγούμενα πέντε χρόνια, θα το γράψει η ιστορία στις πιο μαύρες σελίδες της.
Και σήμερα, το όραμα του Γ. Παπανδρέου, αυτό που πουλάει όμορφα στον κόσμο είναι να πετύχει η Ελλάδα… χαμηλά spreads. Οποία κατάπτωση. Που κατάντησε η Ελλάδα, να έχει όραμα τα επιτόκια. Αυτό της δίνει η σημερινή κυβέρνηση.
Δεν υπάρχουν άλλα κρίσιμα θέματα όπως η εθνική κυριαρχία, μια πολιτιστική επανάσταση, η αλλαγή στην Παιδεία, κάτι τέλος πάντως που να κάνει τους Έλληνες να εξεγερθούν;
Δυστυχώς, όχι.
Τελικά έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν;
Η εξέλιξη της μεταπολίτευσης όπως παρουσιάζεται είναι φυσιολογική, αφού η πολιτική σταδιακά έχει παραχωρήσει την εξουσία στην οικονομία της αγοράς.
Πλέον η ψήφος κάθε 4 χρόνια έχει να κάνει με την αλλαγή των οικονομικών διαχειριστών. Κάτι σαν διαχειριστής πολυκατοικίας…
Τα πράγματα στο μέλλον θα γίνουν ακόμη χειρότερα όσον αφορά την λαική εκπροσώπηση. Οι πολιτικοί του μέλλοντος δεν θα έχουν να διαχειριστούν πλέον τίποτα άλλο εκτός από την αστυνομία και το στρατό.
“Το κράτος δεν καταργείται όσο υπάρχει ατομική ιδιοκτησία και κατά συνέπεια ανταγωνιστικές τάξεις που καθιστούν αναγκαία την υπάρξή του” έλεγε ο Μαρξ.
Η αποστολή τους θα είναι η “ασφάλεια” των “επιτυχημένων” από τον κίνδυνο που μπορεί να διατρέχουν από εξαθλιωμένους κουρελήδες θύματα του άθλιου οικονομικού μοντέλου.
Το κοινωνικό κράτος εδώ και μία 15ετία είναι στο απόσπασμα.
Ο αναρχοκαπιταλισμός θα κυριαρχήσει στο σύντομο μέλλον και όποιος αντέξει.
Οι κοινωνικές εκρήξεις επίσης.
Γράφει ο Ραφαηλίδης για τους έφηβους... ”Χωρίς να είναι φιλόσοφοι για να μπορούν να μετατρέψουν την απελπισία τους σε φιλοσοφικό κείμενο, την μεταγράφουν σε καταστροφικές πράξεις για να μας πουν στη γλώσσα που καταλαβαίνουμε καλύτερα πως ξέρουν ότι είμαστε απατεώνες, παντελώς αδιάφοροι για το μέλλον του κόσμου, συνεπώς και το δικό τους μέλλον, μέσα στο οποίο ανακλάται πολλαπλασιαζόμενη η απελπισία του άνεργου πατέρα και ο σπαραγμός της αγράμματης μάνας, που άδικα περιμένει την εξ ύψους βοήθεια.
Γιατί λοιπόν να μην είναι εχθρικοί απέναντι σε έναν εχθρικό κόσμο; Δεν υπάρχει τίποτα το παράλογο στην “παράλογη” συμπεριφορά εφήβων που ξέρουν σε ποιον κόσμο βρέθηκαν πεταμένοι.
Και τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμα. Ο κόσμος γέμισε “σολίστες” που αρνούνται να παίξουν με ορχήστρα.”
Πράγματι έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Το φαινόμενο φυσικά δεν είναι μόνο Ελληνικό.
Οι διαφορές κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς είναι μόνο επικοινωνιακού τύπου. Αν τολμούσαν τα κατ όνομα μόνο σοσιαλιστικά κόμματα στην Ευρώπη να αναστηλώσουν το κοινωνικό κράτος που είναι απαραίτητη προυπόθεση για την κοινωνική συνοχή αυτομάτως θα δέχονταν την επίθεση των υπαλλήλων της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ με δανεισμούς με τοκογλυφικά επιτόκια.
Δύσκολα χρόνια έρχονται κατά την ταπεινή μου γνώμη…
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση