Ευρώπη και πολυπολιτισμός...
"...στο όνομα της ανεκτικότητας πρέπει να αποδεχθούμε τις μισαλλόδοξες συμπεριφορές ορισμένων μειονοτήτων. Από το δικαίωμα στη διαφορά καταλήγουμε έτσι στη διαφορά των δικαιωμάτων"
Ο William Pfaff της International Herald Tribune(25/11/2005) υπογραμμίζει την ζημία που προκάλεσε η πολιτική «ορθότης» στον τρόπο χειρισμού του μεταναστευτικού ζητήματος στην Ευρώπη,η οποία κατά αυτόν πληρώνει το τίμημα της «πολιτισμικής αφέλειας» ,την οποία επέδειξε. Συγκεκριμένα αναφέρει:
«Οι Ολλανδοί όπως και οι Βρετανοί είπαν ότι σκοπός τους ήταν μία πολυπολιτισμική κοινωνία αποτελούμενη από ίσους πολίτες... Η θέση τους ότι η Ολλανδία τελικά θα γινόταν μία ειρηνική πολυπολιτισμική κοινωνία, εντός της οποίας θα απορροφούνταν ο ευάριθμος πληθυσμός των μεταναστών... ήταν καλοπροαίρετη αλλά μη ρεαλιστική.Η συμμόρφωση την οποία περίμενε η Ολλανδία από τους μουσουλμάνους μετανάστες ήταν βαθιά ανατρεπτική της Μουσουλμανικής θρησκείας και Πολιτισμού. Ένα κρίσιμο τμήμα του Μουσουλμανικού μεταναστευτικού πληθυσμού απέρριπτε τους όρους της Ολλανδικής πολυπολιτισμικότητας. Δεν μάθαινε ούτε Ολλανδικά να μιλάει».
Κατά τον Pfaff το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι «αρκετές χώρες υιοθέτησαν μία πολιτική απεριόριστης ανοχής των πολυπολιτισμικών διαφορών καθώς και η απαίτηση αφομοίωσης εθεωρείτο ότι περιείχε την «ρατσιστική» έννοια της υπεροχής... Το πρόβλημα δημιουργήθηκε από καλές προθέσεις συνδυασμένες με λάθος υποθέσεις αναφορικά με τις ανθρώπινες, κοινωνικές και πολιτικές πραγματικότητες της πολιτισμικής διαφοράς... Οι φυλετικές και πολιτισμικές διαφορές μεταφράζονταν ως λόγοι διακρίσεων και σύγκρουσης και τοιουτοτρόπως όχι μόνο αποφεύγονταν, αλλά δεν αναγνωρίζονταν. Κάποιες ψευδαισθήσεις για την φύση του ανθρώπου προωθούνταν και προωθούνται. Οι άνθρωποι της Δύσεως θέλουν να πιστεύουν σε αυτές τις ψευδαισθήσεις, παρά τα όσα έχει κάνει η ιστορία για να τις καταρρίψει.»
Και οι ψευδαισθήσεις αυτές «περιλαμβάνουν την πεποίθηση ότι οι βασικές αξίες των Δυτικών δημοκρατιών είναι έμφυτες και ότι η εκπαίδευση, η φιλελευθεροποίηση των πολιτικών και κοινωνικών θεσμών και η πολιτική δράση μπορεί να απελευθερώσει αυτές τις αξίες μεταξύ ανθρώπων που δεν τις αναγνωρίζουν ακόμα. Θεωρείται ότι όλοι βαδίζουν όχι μόνο προς την φιλελεύθερη δημοκρατία αλλά επίσης προς την εκκοσμίκευση ή την θρησκευτική αδιαφορία. Οι Δυτικές πολιτικές και οικονομικές αξίες θεωρούνται ως παγκόσμιες,ότι ισχύουν για όλες τις κοινωνίες τώρα και για το μέλλον... Επιδεικνύεται αδιαφορία ή αγνοια για την ηθική πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης κατά το παρελθόν.Όλα καταλήγουν σε μία αφελή εκδοχή της πεποίθησης στην αναπόφευκτη ανθρώπινη πρόοδο,που προέκυψε κατά τον Γαλλικό Διαφωτισμό... και την οποία η ιστορία έχει καταρρίψει επανελλειμένως... Οι μετανάστες που δημιουργούν προβλήματα στην Ευρώπη είναι σχεδόν όλοι μη Ευρωπαίοι, με διαφορετική κουλτούρα και αφομοιώνονται δύσκολα.»
Μάλιστα, ο Αμερικανός στοχαστής της Νέας Αριστεράς Κρίστοφερ Λας θεωρεί ότι «αυτοί που πρώτοι έχουν απεμπολήσει τις δυτικές αξίες ειναι οι ελίτ, συμπεριλαμβανομένων και των διαννοουμένων της πολυπολιτισμικής και μετανεωτερικής Αριστεράς».
Ο Ρούσσος Βρανάς σχολιάζοντας το θέμα της μαντίλας και της πολυπολιτισμικότητας αναφέρει
«...η πολυπολιτισμικότητα εκτός από δύσμορφη και κακόηχη, είναι μία λέξη που δεν επιδέχεται κριτική. Όποιος την αποτολμήσει κινδυνεύει να μείνει με την ρετσινιά του «δεξιού», του «ακραίου». Κανονικά, ιστορικά, θα έπρεπε να ισχύει το ανάποδο. Ο ξαφνικός έρωτας της Αριστεράς με την πολυπολιτισμικότητα μοιάζει με προδοσία των αρχών του Διαφωτισμού, που είχε αχρωματοψία μπροστά στις διαφορές των ανθρώπων και πίστευε στην οικουμενικότητα. Οι συντηρητικοί ήταν κάποτε εκείνοι που απέδιδαν μεγαλύτερη σημασία στον τόπο, την παράδοση και τον πολιτισμό. Πιστοί στις αρχές του Διαφωτισμού, οι αριστεροί πίστευαν στην παγκόσμια αδελφοσύνη. Σήμερα η πολυπολιτισμικότητα διαιρεί τους πληθυσμούς σε ομάδες ανταγωνιστικών εθνοτήτων, που αισθάνονται πως δεν έχουν κανένα κοινό σημείο μεταξύ τους.Οι σύγχρονοι προοδευτικοί που πλέκουν εγκώμια στη διαφορετικότητα, λέει ο συγγραφέας Πατρικ Γουέστ,συχνά δυσκολεύονται να αντιληφθούν πως η διαφορετικότητα και η αλληλεγγύη –και τα δύο «σημαίες» της Αριστεράς- μπορεί να είναι δύο ανταγωνιστικά πράγματα. Το παράξενο είναι πως πολλοί που θεωρούν τον εαυτό τους κληρονόμο της ορθολογικής παράδοσης του Διαφωτισμού και που αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί, γίνονται όχι μονάχα απολογητές των εθνοτικών διαχωρισμών, αλλά και υπερασπιστές της οργανωμένης θρησκείας και του ανορθολογισμού, στην προσπάθεια τους να κρατήσουν ψηλά τη σημαία της διαφορετικότητας... Τι έγινε η καχυποψία της Αριστεράς για την οργανωμένη θρησκεία; Τι απέγινε η ιδέα πως οι θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι ιδιωτική υπόθεση καθενός και όχι δημόσια υπόθεση;»
Κατά τον ισλαμολόγο καθηγητή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Tariq Ramadan «το γαλλικό μοντέλο δεν είναι ούτε καλύτερο ούτε χειρότερο απο το εγγλέζικο. Κάθε κοινωνία αναπτύσσει τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης ανάλογα με την ιστορία της, τη συλλογική ψυχολογία της και την πνευματική της καλλιέργεια, με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους... Και τα δύο μοντέλα, το βρεττανικό και το γαλλικό έχουν δημιουργήσει πραγματικά γκέτο,σε βάση είτε εθνική ,είτε οικονομική. Το αγγλοσαξωνικό σύστημα προκαλεί λιγότερη κοινωνική βία αλλά οι εθνοτικές κοινότητες είναι απομονωμένες και δεν αναμειγνύονται. Τα γαλλικά προάστεια είναι πραγματικά γκέτο, κοινωνικά και οικονομικά...»
Ο υπέρμαχος της μετανάστευσης και της πολυπολιτισμικότητας Eonomist αναφέρει:
«Είναι αλήθεια ότι το γαλλικό μοντέλο της αυστηρής αφομοίωσης,όπως και αυτό της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, υπερβαίνουν πολλές φορές τα όρια.»
Ο Graig Smith των New York Times κάνει λόγο «για αυξανόμενη και αναδυόμενη δομική κατώτατη τάξη τόσο στη Γαλλία όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, υπογραμμίζοντας ότι η εξέλιξη αυτή μπορεί να φέρει άνοδο της εγκληματικότητας και του θρησκευτικού φανατισμού».
Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης γράφοντας για την δημιουργία αυτής της κατάστασης στην Δυτική Ευρώπη, χρεώνει στην ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά την έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής κατά τα τελευταία 15 χρόνια αλλά και την χρησιμοποίηση του ιδεολογήματος της πολυπολιτισμικότητας ως μέσου αποδοχής της μετανάστευσης από τους γηγενείς πληθυσμούς. Και υπογραμμίζει ότι «οι ευρωπαϊκές ελίτ προσπάθησαν να πείσουν τις τοπικές κοινωνίες να αποδεχθούν ανεξέλεγκτα κύματα μεταναστών με πρόσχημα μία ακραία ιδεοληψία: την «πολυπολιτισμικότητα»: Αφού οι ξένοι εργάτες δεν μπορούσαν να απορροφηθούν ομαλά, θα αναπαράγονταν ως «διαφορετικοί» και θα δημιουργούσαν «νησίδες διαφορετικότητας» που θα «εμπλούτιζαν» τις τοπικές κοινωνίες. Αποδείχθηκε ότι η πολυπολιτισμικότητα δεν «εμπλούτιζε» τις κοινωνίες,αλλά τις διέλυε.Δημιούργησε νέα γκέτο ή πολλαπλασίασε τα υπάρχοντα.
Αποτέλεσμα: Όταν ενέσκηψε η οικονομική ύφεση,δημιουργήθηκαν τεράστιες κοινωνικές εντάσεις... Η ευρω-γραφειοκρατεία και οι εθνικές ελίτ που τη στήριξαν έχουν τεράστια ευθύνη.Έφεραν κύματα μεταναστών χωρίς μεταναστευτική πολιτική στη δεκαετία του ’90... Επέβαλαν το χρεωκοπημένο μοντέλο της «πολυπολιτισμικότητας» που ακυρώνει την ενσωμάτωση των μεταναστών.»
Η Frankfurter Allgemeine τονίζει:«εν τέλει ,η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση της ευρωπαϊκής πολιτικής και του διαλόγου των Ευρωπαίων διαννοουμένων ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα, όταν μιλούν για πολυπολιτισμική κοινωνία, λειτουργούν μόνο προς μία κατεύθυνση:
προς την κοινωνία υποδοχής και όχι προς τους μετανάστες. Όποιος προσπαθούσε όμως να θεματοποιήσει τις πολιτισμικές διαφορές και απαιτούσε και από τους μετανάστες να προσαρμοστούν περισσότερο, στιγματιζόταν ως εθνικιστής.»
Ο Γάλλος «νεοφιλόσοφος» Πασκάλ Μπρυκνέρ υπογραμμίζει ότι: «Σήμερα αν πεις ότι είσαι υπερήφανος που είσαι Γάλλος, οι άνθρωποι σε κοιτάζουν με καχυποψία και σκέφτονται: μήπως είμαι φασίστας; Πιστεύω ότι η Αριστερά έχει μεγάλη ευθύνη για αυτό, για την καλλιέργεια μίας μεταπολεμικής ευρωπαϊκής ενοχής. Θα έπρεπε να νοιώθουμε υπερήφανοι για αυτό που είμαστε... Στην Γαλλία, αυτός ο αντιπατριωτισμός σχετίζεται επίσης με όλη την ευρωπαϊκή ιστορία... και αυτό έχει οδηγήσει σε ένα πανευρωπαϊκό σύμπλεγμα ενοχής. Η πολυπολιτισμικότητα είναι στην πραγματικότητα ο εθνικισμός των μειονοτήτων, των μειονοτήτων που προσπαθούν να διατηρηθούν ως τέτοιες στο δεσπόζον ρεύμα, ανάμεσα στην πλειονότητα. Υπάρχει στην Ευρώπη μία αντιπαράθεση ανάμεσα στους θιασώτες της πολυπολιτισμικότητας αγγλοσαξωνικού τύπου και στους υποστηρικτές του κοσμικού ρεπουμπλικανικού μοντέλου. Για τους πρώτους, το ουσιώδες είναι να διασφαλίζεται η ειρηνική συνύπαρξη στην ίδια επικράτεια πληθυσμών με διαφορετική εθνική και πολιτισμική προέλευση, διασώζοντας την αξιοπρέπεια των επιμέρους πολιτισμών και θρησκειών. Λίγη σημασία έχει επομένως το ότι ορισμένα έθιμα ή συνήθειες έρχονται σε αντίθεση με τις δικές μας δυτικές αξίες,επειδή τα κριτήρια του δικαίου και του αδίκου, του εγκληματικού και του βάρβαρου χάνονται μπροστά στο απόλυτο κριτήριο, που είναι ο σεβασμός της διαφοράς, το γεγονός ότι φοράνε την μαντίλα, ότι εφαρμόζουν την πρακτική του υποχρεωτικού γάμου, τον υποχρεωτικό διαχωρισμό αγοριών και κοριτσιών στο σχολείο, στα παιχνίδια, στο νοσοκομείο ή και στις ακτές ή ακόμη και την πρακτική της κλειτοριδεκτομής, το υπερασπίζονται ορισμένοι διαννοούμενοι στο όνομα των αξιών της ιδιοπροσωπίας. Με άλλα λόγια, στο όνομα της ανεκτικότητας θα έπρεπε να αποδεχθούμε τις μισαλλόδοξες συμπεριφορές ορισμένων μειονοτήτων. Από το δικαίωμα στη διαφορά καταλήγουμε έτσι στη διαφορά των δικαιωμάτων».
Πηγή: «Το τέλος μίας ουτοπίας»
Συγγραφέας: Γιάννης Κολοβός
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...