H σαρία ζει και βασιλεύει στην σύγχρονη Eλλάδα αλλά όχι και στην Τουρκία!

Η ισοπέδωση των ανθρωπίνων ελευθεριών

επιτρέπεται αν γίνεται στο όνομα του Ισλάμ!

Γάμος... δι' αντιπροσώπου στην Ελλάδα του 2005; Γίνεται! Παιδιά 12 ετών, που παντρεύονται αναγκαστικά στην ελληνική Θράκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Γίνεται! Γυναίκες στις οποίες δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα του διαζυγίου; Γίνεται! Γυναίκες που χάνουν υποχρεωτικά την επιμέλεια των ανήλικων παιδιών τους; Βεβαίως και γίνεται...! Πολύτεκνοι παπούδες που παίρνουν την επιμέλεια των εγγονών και όλα τα δικαιώματα του πολυτέκνου(!), αλλά και τα χρήματα του κράτους, γίνεται; Φυσικά και γίνεται, κατά σύστημα…!!!

Όλα αυτά τα εξωπραγματικά προβλέπονται από τον ιερό μουσουλμανικό νόμο, τη σαρία, που έχει καταργηθεί εδώ και δεκαετίες στην Τουρκία. Ισχύει όμως για τους Έλληνες μουσουλμάνους, όπως ισχύει ακόμη και στα «σκληρά» ισλαμικά καθεστώτα, όπως στη Σαουδική Αραβία και στο Αφγανιστάν.
Αυτά και πολλά περισσότερα γίνονται στο όνομα της "Σαρία", του άγραφου ισλαμικού νόμου, τον οποίο σέβεται, τιμά και τηρεί απαρέγκλιτα η Ελλάδα...
Είναι κοινός τόπος ότι το ζήτημα του φυλετισμού –διεθνώς και περιφερειακά– είναι από τα μείζονα θέματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι πολιτικές κοινωνίες και τα συστήματα της νέας παγκόσμιας τάξης ή, για όποιον προτιμά, της νέας παγκόσμιας αταξίας. Η διεθνικότητα και η περιφερικότητα αμφισβητούν την ενότητα της πολιτείας από τα έξω. Ο φυλετισμός υποσκάπτει την πολιτεία από τα μέσα. Κι όπου υπάρχει θέμα μειονότητας, δημιουργείται ένας γρίφος με ποικίλες και σύνθετες απολήξεις, που πολλές φορές υποβιβάζει το «εθνικό κράτος» απλά σε «κράτος» με τη σημασία περισσότερο της διοικητικής μονάδας και λιγότερο της σύγχρονης πολιτικής μονάδας. Αυτό συμβαίνει με την ελληνική περίπτωση όπου εύκολα κανείς μπορεί να διαπιστώσει ότι υπάρχει έλλειμμα ακόμα και στη λειτουργία της ως μονάδας εφαρμογής ενός ενιαίου δικαίου.
Σαρία σημαίνει «το μονοπάτι που οδηγεί στην πηγή» και είναι ο εξ Αποκαλύψεως νόμος του Ισλάμ, μοιάζει με το χριστιανικό Κανονικό Δίκαιο, αλλά αποτελεί ευρύτερη έννοια. Η Σαρία είναι ο ασφαλής και σίγουρος δρόμος που θα οδηγήσει τον μουσουλμάνο στη σωτηρία κατά την Ημέρα της Κρίσης. Οι ρυθμίσεις της περιλαμβάνουν το σύνολο των δραστηριοτήτων των πιστών, αφού όλα ελέγχονται απ’ τη Σαρία, όχι μόνο τα θέματα που αφορούν το ιδιωτικό, οικογενειακό, περιουσιακό, κληρονομικό, εμπράγματο και εμπορικό δίκαιο, αλλά και ό,τι έχει να κάνει με τη λατρεία και το τελετουργικό τυπικό. Επίσης περιλαμβάνει το ποινικό δίκαιο, τις λεπτομέρειες διεξαγωγής της δίκης, ακόμη και το στρατιωτικό δίκαιο, αλλά και τους κανόνες συμπεριφοράς και εμφάνισης των μουσουλμάνων.
Η Σαρία δεν αποτελεί αυτό ακριβώς που ονομάζουμε νομικό σύστημα και σε καμία περίπτωση δεν στηρίζεται σε συντεταγμένους νομικούς κώδικες. Η Σαρία κυρίως ρυθμίζει τις σχέσεις των πιστών με τον Θεό και δευτερευόντως τις μεταξύ τους σχέσεις πάντοτε υπό το πρίσμα της θεϊκής κυριαρχίας, αφού στο Ισλάμ ο μοναδικός Νομοθέτης και Δικαστής είναι ο Θεός. Έτσι προκύπτει η μεγάλη διαφορά μεταξύ της Σαρία και του δυτικού συστήματος δικαιοσύνης, καθώς η δυτική νομοθεσία ρυθμίζει αποκλειστικά και μόνο τη σχέση των πολιτών με το κράτος και τις σχέσεις των ατόμων μεταξύ τους με σκοπό την πρόβλεψη και τιμωρία παραβατικών συμπεριφορών που στρέφονται κατά της ζωής, της ελευθερίας και της περιουσίας. Η διαφορά αυτή αποτυπώνεται ως εξής: «Στους δυτικούς κώδικες ό,τι δεν απαγορεύεται νομικώς επιτρέπεται, ενώ στο ισλαμικό δίκαιο ό,τι δεν επιτρέπεται νομικώς απαγορεύεται».

Όλες οι ανθρώπινες πράξεις διαιρούνται σε πέντε κατηγορίες και ανάλογα νομιμοποιούνται, καταδικάζονται ή γίνονται ανεκτές σύμφωνα με τις επιταγές της Σαρία. Με τη κατηγοριοποίηση των διαφόρων πράξεων ασχολήθηκαν οι νομικές σχολές και κάθε μουσουλμάνος είναι υποχρεωμένος να επιλέξει οπωσδήποτε μία εκ των τεσσάρων σχολών σύμφωνα με τις αρχές της οποίας θα ρυθμίζει όλες τις πράξεις και τη συμπεριφορά του, ενώ είναι δυνατό να αλλάξει και να ενταχθεί σε μία διαφορετική απ’ την αρχική του επιλογή. Όλα τα νομικά δικαιώματα και υποχρεώσεις του μουσουλμάνου σχετίζονται και εξαρτώνται άμεσα απ’ τα θρησκευτικά του καθήκοντα με δυσδιάκριτα μεταξύ τους όρια.
Σήμερα τα ισλαμικά κράτη στο σύνολό τους σχεδόν έχουν υιοθετήσει σύγχρονους νομικούς κώδικες, σύμφωνους με τα δυτικά πρότυπα και σε αρμονία με το πνεύμα της Σαρία, ενώ η εφαρμογή της έχει περιοριστεί στο οικογενειακό δίκαιο. Από διάφορες πλευρές ακούγονται φωνές για την πλήρη εφαρμογή της Σαρία και σε άλλους τομείς δικαίου εκτός απ’ το οικογενειακό, ενώ άλλες ομάδες απομακρύνονται όλο και περισσότερο απ’ τις εντολές της.

Ο άγραφος Νόμος
Η Ελλάδα είναι το μόνο ευρωπαϊκό κράτος στο οποίο εφαρμόζεται για τους πολίτες της ο Ιερός Νόμος του Ισλάμ (δηλαδή η Σαρία) και η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου λειτουργούν Ιεροδικεία. Η επίλυση των όποιων διαφορών των μουσουλμάνων Ελλήνων πολιτών επαφίεται στην αυθεντία των Ιεροδικών Κομοτηνής, Ξάνθης ή Διδυμοτείχου. Αμάχητα τεκμαίρεται ότι οι ιεροδίκες γνωρίζουν το εθιμικό ισλαμικό δίκαιο, χωρίς κανείς ανώτερος θρησκευτικός λειτουργός ή ιεροδίκης να μπορεί να ελέγξει τις αποφάσεις τους. Οι αποφάσεις τους δημοσιεύονται στα οθωμανικά και ο έλεγχος που ασκείται από τα ελληνικά δικαστήρια είναι έλεγχος ρουτίνας. Η ελληνική μάλιστα πρωτοτυπία είναι το ότι ο Ιερός Νόμος δεν έχει γραπτή μορφή, όπως στα άλλα ισλαμικά κράτη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η γνωστή μελέτη του Κτιστάκι, εκτός από την ανάδειξη του γεγονότος και των επιμέρους στοιχείων που συνδέονται με αυτό, θέτει και το ερώτημα της συνάφειας ενός υπεραιωνόβιου θεσμού της κοινοτικής προστασίας της μουσουλμανικής μειονότητας της Ελλάδας με τη σύγχρονη ελληνική, ευρωπαϊκή, διεθνή, ακόμη και με την τρέχουσα ισλαμική, έννομη τάξη. Ο συγγραφέας, γνώστης της Δυτικής Θράκης, προκειμένου να απαντήσει στο ερώτημα, μελετάει τις Διεθνείς Συμβάσεις με τις οποίες δικαιολογείται ή όχι η απόκλιση από τις σύγχρονες αρχές του ελληνικού Αστικού Δικαίου, το υποκειμενικό και αντικειμενικό πεδίο εφαρμογής του Ιερού Νόμου για τους Ελληνες μουσουλμάνους και, το σημαντικότερο όλων, τις συγκρούσεις του Ιερού Νόμου με τα δικαιώματα του ανθρώπου (παραβιάσεις συμφερόντων των τέκνων στη λύση του γάμου, συνάψεις γάμου ανηλίκων δι’ αντιπροσώπου χωρίς έλεγχο της βούλησης των μελλονύμφων, αδυναμία των διαδίκων να υπερασπίσουν τη θέση τους, άγνοια των κανόνων από τους ενδιαφερόμενους εφόσον είναι άγραφοι κ.λπ.).
H περίπτωση της 12χρονης Σεμιχά από την Κομοτηνή, που τον περασμένο Μάρτιο παντρεύτηκε έναν ομόθρησκό της ο οποίος ζει στη Γερμανία, επανέφερε στο προσκήνιο την ασυμβατότητα της ελληνικής πραγματικότητας με την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Τους δύο νεαρούς μουσουλμάνους πάντρεψε ο μουφτής Κομοτηνής, καθώς η σαρία επιτρέπει τον γάμο από την ηλικία των 12 - παρότι κάτι τέτοιο απαγορεύεται, σύμφωνα με το άρθρο 12 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου...
Στη συνέχεια, η Σεμιχά ταξίδεψε στη Γερμανία προκειμένου να ζήσει με τον σύζυγό της. Ο Γερμανός υπάλληλος που εξέτασε τα χαρτιά τής Σεμιχά, προκειμένου να επιτραπεί η μόνιμη παραμονή της εκεί, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ένα κορίτσι 12 χρόνων ήταν ήδη παντρεμένο! H υπόθεση έφτασε στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου και η Ελλάδα κατηγορήθηκε για παραβίαση δικαιωμάτων του ανθρώπου...
«Ο ιερός μουσουλμανικός νόμος, σύμφωνα με τους ισχύοντες ελληνικούς νόμους, ρυθμίζει για τους Έλληνες μουσουλμάνους όλα τα ζητήματα που αφορούν το οικογενειακό δίκαιο», λέει ο αναπληρωτής καθηγητής Νομικής κ. Γ. Κτιστάκις.

Σε όλη την Ευρώπη μόνο η Ελλάδα υποχρεώνει τους μουσουλμάνους πολίτες της στην εφαρμογή της σαρίας!!!
H εφαρμογή της σαρίας άρχισε με το άρθρο 11 της Συνθήκης των Αθηνών το 1913, συμπληρώθηκε με νόμους του 1914 και του 1920 και ουσιαστικά οριστικοποιήθηκε το 1923 με το άρθρο 45 της συνθήκης της Λωζάννης, όταν η Ελλάδα δεσμεύθηκε «να λάβει κατάλληλα μέτρα, ώστε η μουσουλμανική μειονότητα να ρυθμίζει την προσωπική και οικογενειακή κατάσταση των μελών της σύμφωνα με τα δικά της έθιμα».
Λίγο αργότερα όμως ο Κεμάλ Ατατούρκ αποφάσισε ότι η Τουρκία θα υιοθετούσε τον ελβετικό αστικό κώδικα, με συνέπεια η σαρία να μην ισχύει για τους Τούρκους μουσουλμάνους. Μάλιστα ζήτησε από τον Βενιζέλο να πράξει το ίδιο. H τουρκική πλευρά επανέλαβε την πρόταση στον Ελευθέριο Βενιζέλο, το 1931. H απάντηση όμως της ελληνικής κυβέρνησης υπήρξε αρνητική, και το ίδιο συνέβαινε κάθε φορά που αυτό το θέμα ετίθετο από διεθνείς Οργανισμούς. Επιπλέον, οι ελληνικές κυβερνήσεις υποχρέωσαν όλους τους Έλληνες μουσουλμάνους, είτε έμεναν στην Κρήτη, την Πελοπόννησο ή τη Μακεδονία, να υιοθετήσουν τις πρακτικές που ίσχυαν για τη μειονότητα της Θράκης.
«Σήμερα, αν δύο μουσουλμάνοι που ζουν στην Αθήνα θέλουν να παντρευτούν, να χωρίσουν, να κληροδοτήσουν περιουσιακά τους στοιχεία, γενικά, αν κάνουν ό,τι προβλέπει το οικογενειακό δίκαιο, είναι υποχρεωμένοι να αναζητήσουν έναν από τους τρεις μουφτήδες, της Ξάνθης, της Κομοτηνής ή του Διδυμοτείχου», επισημαίνει ο κ. Κτιστάκις.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μόνο η Ελλάδα απέμεινε να υποχρεώνει τους μουσουλμάνους πολίτες της στην εφαρμογή της σαρίας και να αναγνωρίζει τις δικαστικές εξουσίες του μουφτή. Τελευταία χώρα που προέβη σε προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος αυτού ήταν η Γαλλία - το 2001 αναίρεσε τις δικαιοδοτικές αρμοδιότητες του μοναδικού Γάλλου μουφτή που είχε ανάλογες δικαιοδοσίες, στο νησί Μαγιότ στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Μια Ελληνίδα μουσουλμάνα νίκησε τον ιερό νόμο
Μία μόνο φορά «νικήθηκε» η Σαρία στην Ελλάδα και μάλιστα από μουσουλμάνα. H 30χρονη Αϊτέν Σαδίκογλου μάταια περίμενε από τον σύζυγό της, που την εγκατέλειψε με ένα μωρό παιδί για να πάει στη Γερμανία, να της δώσει διαζύγιο. Όταν γνώρισε τον νέο της σύντροφο και έμεινε έγκυος, αποφάσισαν να αφήσουν το χωριό τους στη Ροδόπη και να εγκατασταθούν στο Σχηματάρι προκειμένου να γλιτώσουν από τα σχόλια των συγχωριανών τους. Όσο όμως ο εξαφανισμένος σύζυγος δεν της έδινε διαζύγιο, η Αϊτέν όχι μόνο δεν μπορούσε να ξαναπαντρευτεί, αλλά εθεωρείτο και... μοιχός.
Επιπλέον η σαρία, σε περίπτωση διαζυγίου, προβλέπει ότι αν το παιδί είναι αγόρι μπορεί να μείνει με τη μητέρα του μέχρι να γίνει 7 ετών, ενώ αν είναι κορίτσι, μέχρι να συμπληρώσει τα 9 του χρόνια. Στη συνέχεια, η μητέρα είναι υποχρεωμένη να δώσει το παιδί στον πατέρα, ακόμη και αν αυτός έχει επιλέξει να εγκαταλείψει το σπίτι του. H Αϊτέν, κινδυνεύοντας να χάσει το παιδί της, στράφηκε στα ελληνικά διοικητικά δικαστήρια ζητώντας να αναλάβει εκείνη την επιμέλειά του - και κέρδισε την υπόθεση στο μονομελές Πρωτοδικείο της Θήβας.

Κι όμως, φέρνει διαζύγια
H ελευθερία που έχουν οι άντρες μουσουλμάνοι να χωρίζουν τις συζύγους, λέγοντας μόνο τρεις φορές: «Σε χωρίζω», έχει δημιουργήσει ακόμη ένα παράδοξο στην ελληνική μουσουλμανική μειονότητα. Τα μουσουλμανικά διαζύγια είναι 9 φορές περισσότερα απ' ό,τι τα χριστιανικά στην περιοχή της Ροδόπης και της Ξάνθης. Ύστερα δε από το διαζύγιο, η γυναίκα συνήθως υποχρεούται να επιστρέψει και την προίκα που της έδωσε ο σύζυγός της...
«Οι Έλληνες μουσουλμάνοι μπορούν να επιλέξουν αν επιθυμούν να υπαχθούν στην εφαρμογή των μουσουλμανικών νόμων για τον γάμο», απαντά ο μουφτής Κομοτηνής, κ. Μέκο Τσεμαλί. Ωστόσο, περιπτώσεις όπου οι Έλληνες μουσουλμάνοι επέλεξαν να παντρευτούν με πολιτικό γάμο - και άρα να μην υπόκεινται στις διατάξεις της σαρίας - έχουν καταγραφεί ελάχιστες.
«Κατώτερη είναι η γυναίκα από τον άντρα και μόνο υπακούοντάς τον μπορεί να γίνει καλή και ενάρετη», λέει το Κοράνι. Όμως η υποδεέστερη θέση της γυναίκας δεν φαίνεται μόνο στα θέματα γάμου, αλλά είναι σαφής και στα κληρονομικά ζητήματα. Η Σαρία ορίζει ρητά πως οι γιοί παίρνουν πάντα διπλό κληρονομικό μερίδιο από τις κόρες. Όταν ο αποθανών αφήσει μόνο δύο κόρες, τότε στην κληρονομητέα περιουσία υπεισέρχονται οι άρρενες συγγενείς του κληρονομουμένου, ενώ αν δεν υπάρχουν παιδιά και ο πατέρας του αποθανόντος είναι εν ζωή, αυτός θα πάρει τα ¾ της κληρονομιάς, περιορίζοντας το μερίδιο της συζύγου στο ¼.
Η Σαρία προφανώς και σαφέστατα αντίκειται όχι μόνο στο άρθρο 12 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά και στο άρθρο 116, παρ. 2 του ελληνικού συντάγματος όπως διαμορφώθηκε με την τελευταία αναθεώρηση: «Το κράτος μεριμνά για την άρση των ανισοτήτων που υφίστανται στην πράξη, ιδίως σε βάρος των γυναικών».
Κανείς άλλωστε ή ελάχιστοι γνωρίζουν ότι σε καμία ευρωπαϊκή χώρα, ούτε καν στην Τουρκία, όπως προανέφερα, δεν εφαρμόζεται η Σαρία για τις οικογενειακές διαφορές. Εφαρμόζεται μόνο μεταξύ των Ελλήνων μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης! Η τελευταία χώρα που έλυσε αυτό το πρόβλημα ήταν η Γαλλία όταν το 2001 αναίρεσε τη δικαιοδοτική αρμοδιότητα του μοναδικού Γάλλου μουφτή, που είχε ανάλογες δικαιοδοσίες στο νησί Μαγιό στον Ειρηνικό ωκεανό.
Είναι δύσκολο να δώσει κανείς απάντηση στο γιατί. Ασφαλώς τα ζητήματα αυτά ανέκυψαν μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1923. Υπάρχει ωστόσο η άποψη ότι η Συνθήκη της Λωζάνης δεσμεύει το ελληνικό κράτος ως προς την εφαρμογή της Σαρίας ή την αναγνώριση του μουφτή ως ιεροδίκη, η οποία όμως στερείται κάθε ερείσματος. Πουθενά η Συνθήκη της Λωζάνης δεν περιέχει τέτοια δέσμευση. Σύμφωνα με το άρθρο 42 η Ελλάδα δεσμεύεται να σέβεται τα έθιμα της μειονότητας για τα οικογενειακά ή προσωπικά ζητήματα των μελών της. Όπως προκύπτει μάλιστα από το αρχείο του Βενιζέλου, το 1931 η Τουρκία διατύπωσε την επιθυμία να καταργηθούν τα θρησκευτικά δικαστήρια στη Θράκη.
Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο όπου για τους μουσουλμάνους Έλληνες υπηκόους της Θράκης δεν ισχύει το Αστικό Δίκαιο που ισχύει για κάθε Έλληνα πολίτη, αλλά η Σαρία. Υποτίθεται δε ότι οι αποφάσεις του μουφτή ελέγχονται από το Πρωτοδικείο. Αυτό όμως είναι καθαρά τυπικό θέμα, μια απλή ρουτίνα, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο, αφού τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια σε σύνολο 1071 αποφάσεων, μόνο μία βρέθηκε αντίθετη με το Σύνταγμα!
Θα περιγράψω εδώ μία περίπτωση που αποτελεί μέρος της καθημερινότητας στη Θράκη:
Έλληνας μουσουλμάνος, δεκαοκτώ μήνες παντρεμένος και πατέρας ενός μικρού αγοριού, εμφανίστηκε μαζί με τη μητέρα του ενώπιον του μουφτή Ξάνθης, λέγοντας τα εξής: «Πριν δεκαπέντε μέρες έφυγε η γυναίκα μου χωρίς να με ρωτήσει και να πάρει την άδειά μου. Με τα μάτια μου την είδα που πήγε κι έκανε παρέα μ’ έναν Τούρκο, ο οποίος μάλιστα έμενε στο σπίτι της. Για το λόγο αυτό τη χωρίζω και θέλω να κηρύξετε τη διάζευξή μου απ’ αυτή.»
Χωρίς να καλέσει τη γυναίκα ο μουφτής – ιεροδίκης έκανε δεκτό το αίτημα και έλυσε το γάμο! Ταυτόχρονα ανέθεσε την επιμέλεια του παιδιού στη σύζυγο μέχρι την ηλικία των επτά ετών.
Κι όμως, όσο κι αν αυτό φαίνεται απίστευτο, η απόφαση αυτή του μουφτή έγινε δεκτή από το Πρωτοδικείο Ξάνθης με αριθμό 45/2000 και κηρύχθηκε εκτελεστή! Και δυστυχώς δεν είναι η μόνη. Γιατί όσο κι αν αυτό αποτελεί την πιο κραυγαλέα και κατάφωρη παραβίαση ατομικών δικαιωμάτων, κάθε χρόνο εκδίδονται δεκάδες τέτοιες αποφάσεις από το μουφτή Ξάνθης ή Διδυμοτείχου. Σε όλες, η σύζυγος δεν ακούγεται καν, οι αποφάσεις παίρνονται ερήμην της, ενώ στερείται παντελώς το δικαίωμα αντίκρουσης (ή υποστήριξης) του λόγου του διαζυγίου. Επίσης, ανατίθεται η επιμέλεια σε έναν γονιό, χωρίς να ελεγχθεί η καταλληλότητά του και χωρίς καν να ερωτηθεί. Και τίθεται το ερώτημα: αν τέτοιες αποφάσεις δεν είναι αντισυνταγματικές, τότε ποιες είναι;
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως στο παραδοσιακό Ισλάμ δεν υπάρχει νομοθεσία. Υπάρχει μόνο η Σαρία, που είναι η ερμηνεία του κορανικού νόμου από τον ουλεμά, που θεωρείται εκπρόσωπος του θεϊκού νόμου επί της γης και αντιστοιχεί στον νομοθέτη του ευρωπαϊκού νομικού συστήματος. Η ερμηνεία του ουλεμά χρησιμεύει για την απονομή δικαιοσύνης μέσω του μουφτή, που ασκεί τη δικαστική εξουσία και του καντή, που ασκεί την εκτελεστική. Η Δικαιοσύνη απονέμεται κατά περίπτωση και δεδικασμένο δεν υπάρχει. Όλο αυτό το σύστημα παραπέμπει σε αιώνες πριν, όταν στη Δύση ο κόσμος έχυνε το αίμα του για να καταργήσει την αυθαιρεσία και ό,τι ακριβώς ισχύει σήμερα στο ιερονομικό μουσουλμανικό δίκαιο, κατακτώντας μία δίκαιη και αμερόληπτη απονομή της Δικαιοσύνης.
«Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις», πρεσβεύει το ελληνικό Σύνταγμα στην παράγραφο 4. Όμως το 2006 σε μία περιφέρεια της Ελλάδας, οι γυναίκες δεν είναι άνθρωποι, αλλά αντικείμενα. Σε μία περιφέρεια της Ελλάδας, τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες δεν ισχύουν για όλους και καταστρατηγούνται απροκάλυπτα. Σε μία περιφέρεια της Ελλάδας η δικαστική εξουσία δεν ανήκει στα δικαστήρια της χώρας, αλλά σε κάποιον ιεροδίκη, χωρίς τις παραμικρές νομικές γνώσεις. Μήπως θα έπρεπε επί τέλους οι μουφτήδες – που, σύμφωνα με το νόμο 2345/1920, λογίζονται ως κρατικοί λειτουργοί και μισθοδοτούνται από το ελληνικό κράτος - να περιοριστούν στο αμιγώς θρησκευτικό και πνευματικό έργο τους, αφήνοντας την απονομή της Δικαιοσύνης, που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας, στους κρατικούς δικαστικούς λειτουργούς;
Γιατί είναι απαράδεκτο μέσα στην ίδια χώρα να ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Είναι απαράδεκτο πολίτες της ίδιας χώρας να υπάγονται σε δύο διαφορετικά δικαιϊκά συστήματα. Ας βάλει επί τέλους κάποιος το δάχτυλο επί των τύπων των ήλων, ανεξάρτητα από το κόστος!

Και όμως, ούτε μία ΜΚΟ, ούτε ένας «ευαίσθητος πολίτης του κόσμου», ούτε μία «διακτινιζόμενη πολίτης» δεν βρίσκεται για να υπερασπισθεί τα δικαιώματα των μουσουλμανίδων γυναικών, αλλά και τα γενικότερα ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία καταπιέζονται από την «σαρία»!!! Ούτε ακόμη και αυτό το ελληνικό κράτος δεν αντιδρά, του οποίου το σύνταγμα και οι νόμοι παραβιάζονται και επιτρέπει έτσι –σιωπηλά- την κατασκευή πολιτών δύο κατηγοριών, αλλά ταυτόχρονα στηρίζει και τον εξόφθαλμο παραγκωνισμό της Ελληνικής Δικαιοσύνης, του Ευρωπαϊκού και του Διεθνούς Δικαίου, επιτρέποντας σε κάποιους μουφτήδες να ορίζουν τις ψυχές αλλά κυρίως τις ζωές και την ευτυχία των ελλήνων μουσουλμάνων…

Χριστιάνα Λούπα

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση