Απαίτηση η αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ελληνισμού
Του Σπύρου Σταματόπουλου
Συνταγματάρχη (ΠΖ) ε.α.
Με την λέξη «γενοκτονία» περιγράφεται σήμερα μια σωρεία εγκλημάτων με θύματα λαούς. Η Γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κατ’ αρχή στην δίκη της Νυρεμβέργης το 1945. Σημαίνει, δε, την μεθοδική εξολόθρευση (συνολική ή μερική) μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.
Πρόκειται για πρωτογενές έγκλημα που δεν έχει σχέση, με πολεμικές συγκρούσεις. Δεν εξοντώνεται μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Με μία τέτοια εννοιολογική αναδρομή στο παρελθόν μπορούμε να προσδιορίσουμε κυρίως δύο βασικές γενοκτονίες στις αρχές του προηγούμενου αιώνα: την Γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου. Και οι δύο από τους Τούρκους οι οποίες μέχρι πρότινος παρέμειναν σε αφάνεια και κυρίως η των Ελλήνων του Πόντου.
Η Σύμβαση της Γενεύης του 1949, η Διακήρυξη του ΟΗΕ, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί της ενωμένης Ευρώπης καθορίζουν με σαφήνεια και τους όρους και τις έννοιες των ιστορικών πολεμικών εγκλημάτων. Οι σφαγές, οι λεηλασίες, οι εξοντώσεις, οι ξεριζωμοί, συνιστούν γενοκτονίες.
Κατά τον George Horton («Η Μάστιγα της Ασίας»): «Η εξόντωση των Χριστιανών της Τουρκίας ήταν μια οργανωμένη σφαγή, η οποία έγινε σε μεγάλη κλίμακα και διαπράχθηκε πολύ πριν από την αποβίβαση Ελληνικών στρατευμάτων στην Σμύρνη». Την είχαμε δει να διενεργείται την εποχή του Σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ, του «σφαγέα», την έχομε παρακολουθήσει καλύτερα οργανωμένη και πλέον ανεπτυγμένη από τους Νεότουρκους Ταλάτ και Εμβέρ, τους πολιτικούς του «Συντάγματος» (το οποίο καθιέρωσαν οι Νεότουρκοι επαναστάτες, οι οποίοι ανέτρεψαν τον Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ). Θα την ξανασυναντήσουμε συντελούμενη μέχρι την φρικτή της ολοκλήρωση από τον Μουσταφά Κεμάλ, το γνωστό σφαγέα Ελλήνων, στου οποίου το μαυσωλείο δυστυχώς για την Ελλάδα δίδουν τα διαπιστευτήριά τους στην παγκοσμιοποίηση οι σημερινοί πρωθυπουργοί, αρχηγοί κομμάτων της Ελλάδος και το τραγικότερο, αρχηγοί ΓΕΕΘΑ!
Λαοί οι οποίοι υπέφεραν στα πλαίσια της πολιτικής «Η Τουρκία για τους Τούρκους» είναι οι Έλληνες και οι Αρμένιοι, οι Έλληνες απλά υπήρξαν τα πρώτα θύματα αυτής της εθνικιστικής ιδέας. Η γενοκτονία αυτών των Χριστιανικών πληθυσμών περιελάμβανε οργανωμένες πράξεις βίας τις οποίες επί σειρά ετών παρακινούνταν από τις Οθωμανικές ή τις Τουρκικές κεντρικές αρχές. Αυτές οι σκόπιμες και προμελετημένες πράξεις βίας, περιλάμβαναν σκοτωμούς, σοβαρές σωματικές και πνευματικές βλάβες, υλικές καταστροφές και υποχρεωτικές μεταναστεύσεις των Ελλήνων που ζούσαν κυρίως στον Πόντο, στην Ανατολία, στην Ίμβρο, στην Τένεδο στην Θράκη στην Κωνσταντινούπολη, στην Κύπρο και στην Αρμενία.
Σήμερα γενοκτονίες με συνεχή και επαναλαμβανόμενα εγκλήματα επί τριακονταπενταετία, συναντάμε στην κατεχόμενη Κύπρο. Τα τεκμήρια είναι συγκλονιστικά. Η γενοκτονία είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Οι σφαγές της εισβολής του ‘74, οι δολοφονίες των εγκλωβισμένων στην Καρπασία, οι 200.000 των Ελλήνων ξεριζωμένων, στοιχειοθετούν έγκλημα εθνικής κάθαρσης. Παρατεινόμενη γενοκτονία σε ευρωπαϊκό έδαφος, όπως στον Πόντο, στην Ιωνία, την Θράκη, στην ευρύτερη Μικρασία, με θύματα Έλληνες και Αρμενίους.
Και το ερώτημα εγείρεται: Η αλήθεια και το αίμα βοούν. Οι Αρμένιοι αγωνίζονται για την γενοκτονία από το 1915 μέχρι το 1923. Οι πολιτικοί ταγοί της διχοτομημένης Κύπρου, οι ηγέτες του των Αθηνών γιατί δεν αγωνίζονται διεθνώς για τις τραγωδίες του Πόντου, της Ιωνίας, της Κωνσταντινουπόλεως, της Κύπρου από το 1974, αδιάκοπτων γενοκτονιών; Πρωταγωνιστές στις ζεϊμπεκιές και στις κουμπαριές. Στις εθνικές απαιτήσεις όμως πάντα μειοδότες.
Η Ελληνική Γενοκτονία ξεκίνησε το 1908, όταν οι Νεότουρκοι διακήρυξαν πως «η Τουρκία ανήκει στους Τούρκους» και «τελείωσαν» με την ανταλλαγή πληθυσμών βάσει της Συνθήκης της Λοζάννης το 1923. Παρά ταύτα, η Ελληνική Γενοκτονία συνεχίστηκε απρόσκοπτα μέχρι τις μέρες μας με τις πολιτικές γενοκτονίας του Τουρκικού Κράτους κατά των Ελλήνων της Τουρκίας. Ειδικά μέτρα και νόμοι του επίσημου τουρκικού κράτους που στόχευαν την Ελληνική (και άλλες) μειονότητες, η επιστράτευση για υποχρεωτική εργασία που συμπεριλάμβανε κυρίως Έλληνες στα μέσα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, (το 1942, και ενώ εκείνο το διάστημα η Ελλάδα πάλευε να απελευθερωθεί από την Ναζιστική κατοχή), οι οργανωμένες λεηλασίες, οι βιασμοί, οι σκοτωμοί και οι καταστροφές που έλαβαν χώρα στην Κωνσταντινούπολη το 1955 και το 1964, η εισβολή στην Κύπρο το 1974, οι βίαιες και ατιμώρητες δολοφονίες των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού στην Κύπρο και πολλά άλλα γεγονότα, είναι όλα μέρος μιας συνεχιζόμενης Ελληνικής Γενοκτονίας.
Όταν αναφερόμαστε στην Ελληνική Γενοκτονία εννοούμε τον συστηματικό και μεθοδικό βασανισμό, σφαγιασμό και την εθνοκάθαρση, στην οποία υπέβαλλαν οι Τούρκοι εκατομμύρια Ελλήνων. Η πλειοψηφία των θυμάτων σφαγιάστηκε μεταξύ του 1895 (αρκετά πριν τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο) και του 1955 (αρκετά μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο). Επί του παρόντος, εκτιμάται ότι γύρω στα 2.000.000 παιδιά, άντρες και γυναίκες Ελληνικής καταγωγής θανατώθηκαν εκείνη την περίοδο.
Την ίδια χρονική περίοδο και στις ίδιες περιοχές, οι Τούρκοι βασάνισαν και σφάγιασαν εκατομμύρια Αρμένιους και Ασσύριους όλων των ηλικιών. Το γεγονός ότι, τρία Έθνη ήταν θύματα της ίδιας εκκαθαριστικής πολιτικής, αποτελεί μία ακόμη απόδειξη ύπαρξης για κάθε μία εκ των τριών γενοκτονιών. Δεν ήταν «πόλεμος», δεν ήταν «ανταρσία». Ήταν μία σχεδιασμένη προσπάθεια εκκαθάρισης. Ήταν μία προσπάθεια των Τούρκων να απαλλαγούν από τους πρώην σκλάβους τους, καθώς δεν τους ήταν χρήσιμοι πια. Ήταν μία προσπάθεια για την δημιουργία «μιας Τουρκίας για τους Τούρκους», όπως οι Τούρκοι ηγέτες διατυμπάνιζαν, στα εδάφη των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων, που βρίσκονταν ακόμα κάτω από Τουρκική κατοχή. Οι Τούρκοι είχαν εισβάλλει στα εδάφη των Αρμενίων, των Ασσυριών και των Ελλήνων. Καθώς πια δεν μπορούσαν να τους χρησιμοποιούν ως σκλάβους, αποφάσισαν να τους εξαφανίσουν. Και το κατάφεραν.
Επίσης, δεν ήταν ένας «θρησκευτικός πόλεμος». Οι διώξεις των Κούρδων ξεκίνησαν αμέσως μόλις οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων, που είναι όλοι τους Χριστιανοί, εξαλείφθηκαν. Οι Κούρδοι, που είναι Μουσουλμάνοι όπως οι Τούρκοι, παραπλανήθηκαν και πίστεψαν ότι βοηθώντας τους Τούρκους να εξολοθρεύσουν τους «άπιστους», θα αποκτήσουν μία δική τους γη. Οι Κούρδοι, όντως βοήθησαν τους Τούρκους με μοναδικό αντάλλαγμα να γίνουν τα επόμενα θύματα του σχεδίου δημιουργίας «μιας Τουρκίας για τους Τούρκους». Οι διώξεις των Κούρδων ήταν μία φυσική συνέπεια. Άλλωστε, στόχος των Τούρκων ηγετών δεν ήταν «μια Τουρκία για τους Μουσουλμάνους» αλλά «μια Τουρκία για τους Τούρκους».
Η Ελληνική Γενοκτονία όμως δεν έχει τελειώσει, συνεχίζεται υπό την ανοχή των ελληνικών κυβερνήσεων. Οι λιγοστοί Έλληνες οι οποίοι έχουν παραμείνει διώκονται αυτή την στιγμή από όπου βρίσκονται ιδίως στην Κωνσταντινούπολη την Ίμβρο και την Τένεδο. Το Ορθόδοξο Πατριαρχείο που εδρεύει στην Κωνσταντινούπολη δέχεται συχνές επιθέσεις. Η συνθήκη της Λοζάννης παραβιάζεται κατάφορα και ουδείς διαμαρτύρεται, τουλάχιστον ουσιαστικά. Οι καθημερινές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου μας καταδεικνύουν τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς της συνεχιζόμενης πολιτικής της Τουρκίας για εθνοκάθαρση.
Οι τουρκικές σφαγές πάντοτε γίνονται με διαταγή από ανώτερες Αρχές. Αυτή είναι πολύ καλά γνωστή αρχή και ο τρόπος με τον οποίο διάφορες ιστορικές σφαγές έχουν διεξαχθεί το αποδεικνύουν αναντίρρητα (με πολλά παραδείγματα). Τέτοια ήταν η περίπτωση στην Σμύρνη, και η δήλωση του Μουσταφά Κεμάλ πώς δεν μπορούσε να ελέγξει το στράτευμά του είναι ψευδής. Είναι ένα περίεργο γεγονός πώς ο Τούρκος είναι ακόμα ικανός να απατά τους Ευρωπαίους, παρά την πολύχρονη διαπίστωση της τακτικής του. Είναι πιθανόν ότι μια αυστηρή γλώσσα στον Τούρκο διοικητή από το Γάλλο ναύαρχο θα μπορούσε να είχε σταματήσει την σφαγή και όλους τους τρόμους που ακολούθησαν. Πρέπει να γίνει ευρύτερα σαφές και ιδίως στην χριστιανική Ευρώπη, πως υπήρξε για κάποιο χρονικό διάστημα πολιτική των Τούρκων εθνικιστών να εξοντώσουν το χριστιανικό στοιχείο στην Τουρκία.
O πολιτικός κόσμος θα πρέπει να πειστεί και να πιεστεί προκειμένου να ενεργήσει προς την κατεύθυνση της αναγνώρισης των γενοκτονιών που έχουν διαπραχθεί εκ μέρους των Τούρκων εις βάρος του Ελληνισμού και να χρησιμοποιήσουν αυτές προκειμένου η Τουρκία να υποχωρήσει σε διεκδικήσεις στοχεύοντας στην επιθυμία της να γίνει μέλος της Ε.Ε. Ποια κυβέρνηση ποιοι βουλευτές και ποια κόμματα έχουν τα κότσια να αντισταθούν; Οι αστράτευτοι της βουλής ή οι απόγονοι των αρνητών υπεράσπισης της πατρίδος το 1940; Ο ένας στο Αμερικανικό ναυτικό και ο άλλος απαλλαγή λόγω βαρηκοΐας!
Είναι απαράδεκτο, ανθελληνικό, αδικαιολόγητο και βαρύνει όλους το γεγονός ότι δεν έχει τεθεί θέμα αναγνωρίσεως των γενοκτονιών αυτών μέχρι σήμερα στην Ελληνική Βουλή. «Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδα, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων. Νυν υπέρ πάντων αγών», Αισχύλος.
Πηγή
Συνταγματάρχη (ΠΖ) ε.α.
Με την λέξη «γενοκτονία» περιγράφεται σήμερα μια σωρεία εγκλημάτων με θύματα λαούς. Η Γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κατ’ αρχή στην δίκη της Νυρεμβέργης το 1945. Σημαίνει, δε, την μεθοδική εξολόθρευση (συνολική ή μερική) μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.Πρόκειται για πρωτογενές έγκλημα που δεν έχει σχέση, με πολεμικές συγκρούσεις. Δεν εξοντώνεται μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Με μία τέτοια εννοιολογική αναδρομή στο παρελθόν μπορούμε να προσδιορίσουμε κυρίως δύο βασικές γενοκτονίες στις αρχές του προηγούμενου αιώνα: την Γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου. Και οι δύο από τους Τούρκους οι οποίες μέχρι πρότινος παρέμειναν σε αφάνεια και κυρίως η των Ελλήνων του Πόντου.
Η Σύμβαση της Γενεύης του 1949, η Διακήρυξη του ΟΗΕ, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί της ενωμένης Ευρώπης καθορίζουν με σαφήνεια και τους όρους και τις έννοιες των ιστορικών πολεμικών εγκλημάτων. Οι σφαγές, οι λεηλασίες, οι εξοντώσεις, οι ξεριζωμοί, συνιστούν γενοκτονίες.
Κατά τον George Horton («Η Μάστιγα της Ασίας»): «Η εξόντωση των Χριστιανών της Τουρκίας ήταν μια οργανωμένη σφαγή, η οποία έγινε σε μεγάλη κλίμακα και διαπράχθηκε πολύ πριν από την αποβίβαση Ελληνικών στρατευμάτων στην Σμύρνη». Την είχαμε δει να διενεργείται την εποχή του Σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ, του «σφαγέα», την έχομε παρακολουθήσει καλύτερα οργανωμένη και πλέον ανεπτυγμένη από τους Νεότουρκους Ταλάτ και Εμβέρ, τους πολιτικούς του «Συντάγματος» (το οποίο καθιέρωσαν οι Νεότουρκοι επαναστάτες, οι οποίοι ανέτρεψαν τον Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ). Θα την ξανασυναντήσουμε συντελούμενη μέχρι την φρικτή της ολοκλήρωση από τον Μουσταφά Κεμάλ, το γνωστό σφαγέα Ελλήνων, στου οποίου το μαυσωλείο δυστυχώς για την Ελλάδα δίδουν τα διαπιστευτήριά τους στην παγκοσμιοποίηση οι σημερινοί πρωθυπουργοί, αρχηγοί κομμάτων της Ελλάδος και το τραγικότερο, αρχηγοί ΓΕΕΘΑ!
Λαοί οι οποίοι υπέφεραν στα πλαίσια της πολιτικής «Η Τουρκία για τους Τούρκους» είναι οι Έλληνες και οι Αρμένιοι, οι Έλληνες απλά υπήρξαν τα πρώτα θύματα αυτής της εθνικιστικής ιδέας. Η γενοκτονία αυτών των Χριστιανικών πληθυσμών περιελάμβανε οργανωμένες πράξεις βίας τις οποίες επί σειρά ετών παρακινούνταν από τις Οθωμανικές ή τις Τουρκικές κεντρικές αρχές. Αυτές οι σκόπιμες και προμελετημένες πράξεις βίας, περιλάμβαναν σκοτωμούς, σοβαρές σωματικές και πνευματικές βλάβες, υλικές καταστροφές και υποχρεωτικές μεταναστεύσεις των Ελλήνων που ζούσαν κυρίως στον Πόντο, στην Ανατολία, στην Ίμβρο, στην Τένεδο στην Θράκη στην Κωνσταντινούπολη, στην Κύπρο και στην Αρμενία.
Σήμερα γενοκτονίες με συνεχή και επαναλαμβανόμενα εγκλήματα επί τριακονταπενταετία, συναντάμε στην κατεχόμενη Κύπρο. Τα τεκμήρια είναι συγκλονιστικά. Η γενοκτονία είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Οι σφαγές της εισβολής του ‘74, οι δολοφονίες των εγκλωβισμένων στην Καρπασία, οι 200.000 των Ελλήνων ξεριζωμένων, στοιχειοθετούν έγκλημα εθνικής κάθαρσης. Παρατεινόμενη γενοκτονία σε ευρωπαϊκό έδαφος, όπως στον Πόντο, στην Ιωνία, την Θράκη, στην ευρύτερη Μικρασία, με θύματα Έλληνες και Αρμενίους.
Και το ερώτημα εγείρεται: Η αλήθεια και το αίμα βοούν. Οι Αρμένιοι αγωνίζονται για την γενοκτονία από το 1915 μέχρι το 1923. Οι πολιτικοί ταγοί της διχοτομημένης Κύπρου, οι ηγέτες του των Αθηνών γιατί δεν αγωνίζονται διεθνώς για τις τραγωδίες του Πόντου, της Ιωνίας, της Κωνσταντινουπόλεως, της Κύπρου από το 1974, αδιάκοπτων γενοκτονιών; Πρωταγωνιστές στις ζεϊμπεκιές και στις κουμπαριές. Στις εθνικές απαιτήσεις όμως πάντα μειοδότες.
Η Ελληνική Γενοκτονία ξεκίνησε το 1908, όταν οι Νεότουρκοι διακήρυξαν πως «η Τουρκία ανήκει στους Τούρκους» και «τελείωσαν» με την ανταλλαγή πληθυσμών βάσει της Συνθήκης της Λοζάννης το 1923. Παρά ταύτα, η Ελληνική Γενοκτονία συνεχίστηκε απρόσκοπτα μέχρι τις μέρες μας με τις πολιτικές γενοκτονίας του Τουρκικού Κράτους κατά των Ελλήνων της Τουρκίας. Ειδικά μέτρα και νόμοι του επίσημου τουρκικού κράτους που στόχευαν την Ελληνική (και άλλες) μειονότητες, η επιστράτευση για υποχρεωτική εργασία που συμπεριλάμβανε κυρίως Έλληνες στα μέσα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, (το 1942, και ενώ εκείνο το διάστημα η Ελλάδα πάλευε να απελευθερωθεί από την Ναζιστική κατοχή), οι οργανωμένες λεηλασίες, οι βιασμοί, οι σκοτωμοί και οι καταστροφές που έλαβαν χώρα στην Κωνσταντινούπολη το 1955 και το 1964, η εισβολή στην Κύπρο το 1974, οι βίαιες και ατιμώρητες δολοφονίες των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού στην Κύπρο και πολλά άλλα γεγονότα, είναι όλα μέρος μιας συνεχιζόμενης Ελληνικής Γενοκτονίας.
Όταν αναφερόμαστε στην Ελληνική Γενοκτονία εννοούμε τον συστηματικό και μεθοδικό βασανισμό, σφαγιασμό και την εθνοκάθαρση, στην οποία υπέβαλλαν οι Τούρκοι εκατομμύρια Ελλήνων. Η πλειοψηφία των θυμάτων σφαγιάστηκε μεταξύ του 1895 (αρκετά πριν τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο) και του 1955 (αρκετά μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο). Επί του παρόντος, εκτιμάται ότι γύρω στα 2.000.000 παιδιά, άντρες και γυναίκες Ελληνικής καταγωγής θανατώθηκαν εκείνη την περίοδο.
Την ίδια χρονική περίοδο και στις ίδιες περιοχές, οι Τούρκοι βασάνισαν και σφάγιασαν εκατομμύρια Αρμένιους και Ασσύριους όλων των ηλικιών. Το γεγονός ότι, τρία Έθνη ήταν θύματα της ίδιας εκκαθαριστικής πολιτικής, αποτελεί μία ακόμη απόδειξη ύπαρξης για κάθε μία εκ των τριών γενοκτονιών. Δεν ήταν «πόλεμος», δεν ήταν «ανταρσία». Ήταν μία σχεδιασμένη προσπάθεια εκκαθάρισης. Ήταν μία προσπάθεια των Τούρκων να απαλλαγούν από τους πρώην σκλάβους τους, καθώς δεν τους ήταν χρήσιμοι πια. Ήταν μία προσπάθεια για την δημιουργία «μιας Τουρκίας για τους Τούρκους», όπως οι Τούρκοι ηγέτες διατυμπάνιζαν, στα εδάφη των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων, που βρίσκονταν ακόμα κάτω από Τουρκική κατοχή. Οι Τούρκοι είχαν εισβάλλει στα εδάφη των Αρμενίων, των Ασσυριών και των Ελλήνων. Καθώς πια δεν μπορούσαν να τους χρησιμοποιούν ως σκλάβους, αποφάσισαν να τους εξαφανίσουν. Και το κατάφεραν.
Επίσης, δεν ήταν ένας «θρησκευτικός πόλεμος». Οι διώξεις των Κούρδων ξεκίνησαν αμέσως μόλις οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων, που είναι όλοι τους Χριστιανοί, εξαλείφθηκαν. Οι Κούρδοι, που είναι Μουσουλμάνοι όπως οι Τούρκοι, παραπλανήθηκαν και πίστεψαν ότι βοηθώντας τους Τούρκους να εξολοθρεύσουν τους «άπιστους», θα αποκτήσουν μία δική τους γη. Οι Κούρδοι, όντως βοήθησαν τους Τούρκους με μοναδικό αντάλλαγμα να γίνουν τα επόμενα θύματα του σχεδίου δημιουργίας «μιας Τουρκίας για τους Τούρκους». Οι διώξεις των Κούρδων ήταν μία φυσική συνέπεια. Άλλωστε, στόχος των Τούρκων ηγετών δεν ήταν «μια Τουρκία για τους Μουσουλμάνους» αλλά «μια Τουρκία για τους Τούρκους».
Η Ελληνική Γενοκτονία όμως δεν έχει τελειώσει, συνεχίζεται υπό την ανοχή των ελληνικών κυβερνήσεων. Οι λιγοστοί Έλληνες οι οποίοι έχουν παραμείνει διώκονται αυτή την στιγμή από όπου βρίσκονται ιδίως στην Κωνσταντινούπολη την Ίμβρο και την Τένεδο. Το Ορθόδοξο Πατριαρχείο που εδρεύει στην Κωνσταντινούπολη δέχεται συχνές επιθέσεις. Η συνθήκη της Λοζάννης παραβιάζεται κατάφορα και ουδείς διαμαρτύρεται, τουλάχιστον ουσιαστικά. Οι καθημερινές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου μας καταδεικνύουν τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς της συνεχιζόμενης πολιτικής της Τουρκίας για εθνοκάθαρση.
Οι τουρκικές σφαγές πάντοτε γίνονται με διαταγή από ανώτερες Αρχές. Αυτή είναι πολύ καλά γνωστή αρχή και ο τρόπος με τον οποίο διάφορες ιστορικές σφαγές έχουν διεξαχθεί το αποδεικνύουν αναντίρρητα (με πολλά παραδείγματα). Τέτοια ήταν η περίπτωση στην Σμύρνη, και η δήλωση του Μουσταφά Κεμάλ πώς δεν μπορούσε να ελέγξει το στράτευμά του είναι ψευδής. Είναι ένα περίεργο γεγονός πώς ο Τούρκος είναι ακόμα ικανός να απατά τους Ευρωπαίους, παρά την πολύχρονη διαπίστωση της τακτικής του. Είναι πιθανόν ότι μια αυστηρή γλώσσα στον Τούρκο διοικητή από το Γάλλο ναύαρχο θα μπορούσε να είχε σταματήσει την σφαγή και όλους τους τρόμους που ακολούθησαν. Πρέπει να γίνει ευρύτερα σαφές και ιδίως στην χριστιανική Ευρώπη, πως υπήρξε για κάποιο χρονικό διάστημα πολιτική των Τούρκων εθνικιστών να εξοντώσουν το χριστιανικό στοιχείο στην Τουρκία.
O πολιτικός κόσμος θα πρέπει να πειστεί και να πιεστεί προκειμένου να ενεργήσει προς την κατεύθυνση της αναγνώρισης των γενοκτονιών που έχουν διαπραχθεί εκ μέρους των Τούρκων εις βάρος του Ελληνισμού και να χρησιμοποιήσουν αυτές προκειμένου η Τουρκία να υποχωρήσει σε διεκδικήσεις στοχεύοντας στην επιθυμία της να γίνει μέλος της Ε.Ε. Ποια κυβέρνηση ποιοι βουλευτές και ποια κόμματα έχουν τα κότσια να αντισταθούν; Οι αστράτευτοι της βουλής ή οι απόγονοι των αρνητών υπεράσπισης της πατρίδος το 1940; Ο ένας στο Αμερικανικό ναυτικό και ο άλλος απαλλαγή λόγω βαρηκοΐας!
Είναι απαράδεκτο, ανθελληνικό, αδικαιολόγητο και βαρύνει όλους το γεγονός ότι δεν έχει τεθεί θέμα αναγνωρίσεως των γενοκτονιών αυτών μέχρι σήμερα στην Ελληνική Βουλή. «Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδα, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων. Νυν υπέρ πάντων αγών», Αισχύλος.
Πηγή
Αναρτήσεις
Για να υπάρξει φιλία μεταξύ των δύο λαών πρέπει το τουρκικό κράτος να παραδεχθεί τις γενοκτονίες που διέπραξε. Επίσης, το ελληνικό κράτος να φτιάξει επί τέλους κάποιο μουσείο ή έστω και άγαλμα να θυμίζει στις νεότερες γενιές τη γενοκτονία. Επειδή αυτό δεν έχει γίνει εδώ και 90 χρόνια, μήπως μπορούμε, όσοι πιστοί, να το φτιάξουμε μόνοι μας ως άτομα, ιδρύματα και σύλλογοι; Τί εμποδίζει την ιδέα αυτή; Εδώ υπάρχουν και καταφέρνουν να συντηρούνται μουσεία για το κάθε τι, πόσο μάλλον για έναν τόσο ιερό σκοπό. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
ΑπάντησηΔιαγραφή