«Καμένα λόγια»

Μια κραυγή «ψυχής» που δεν θέλει να συμφιλιωθεί

Με τη βροντή του θανάτου…

Της Μαργαρίτας Μυτιληναίου

Βάζω στο cd player τον «Εφιάλτη της Περσεφόνης». «...Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα...»
Δεν έχω κλείσει μάτι 2 μέρες. Οι εικόνες της τηλεόρασης έχουνε καρβουνιάσει το μυαλό μου. Ο ήχος των αεροπλάνων και των ελικόπτερων πάνω από το κεφάλι μου, θυμίζουν όσα δεν πρέπει να ξεχάσω. Πάλι...
Η στάχτη πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, στο πάτωμα, στο κομοδίνο έχει πια κατακάτσει.
Πόσα να κάψει ακόμη αυτή η φωτιά;
Δε με χωράει το σπίτι.
Παίρνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και βγαίνω έξω.
Το ραδιόφωνο παίζει Μαχαιρίτσα: « Έλα να πάμε στα καμένα».
Δεν θέλω να πάω στα καμένα.
Δεν αντέχω.
Ο ουρανός είναι ακόμα μαύρος.
Είμαι συνέχεια στα τηλέφωνα.
Το σπίτι του Φώτη και της Γιώτας στην Καλλιτεχνούπολη κινδυνεύει για τρίτο 24ωρο.
Η φωτιά απέχει λίγα μέτρα από το σπίτι της Μαρίας στη Νέα Μάκρη.
Το εξοχικό του Κώστα και της Ελένης στο Πόρτο Γερμενό πάει, κάηκε.
Ο Νίκος με το γιο του το Φώτη είναι 4 μέρες επιφυλακή στο Διόνυσο και με κλαδιά προσπαθούν να σβήσουν τις μικροεστίες...
Το σπίτι τους σώθηκε την τελευταία στιγμή.
Τα σκυλιά και τα γατιά της περιοχής είναι εξαφανισμένα από την Παρασκευή.
Ο Σταμάτης μου έστειλε μήνυμα να παίξω στην εκπομπή την «Πυρόσβεση» με τη Βιτάλη.
Εκεί, στο τραγούδι, το βουνό κάνει χωρίστρα για «..την άμεση την πρόσβαση..».
Για να σωθεί.
Τουλάχιστον το μισό.
Εμείς, πάλι, δε σώσαμε τίποτα.
Μήπως είμαστε κράτος ανίκανων, επιτήδειων και (τηλε)θεατών;
Όχι, δεν είμαστε.
Τότε γιατί αφήνουμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται εδώ και, πολλά-πολλά, χρόνια;
Χαλκιδική, Ζάκυνθος, Πήλιο, Πελοπόννησος, Εύβοια, Κρήτη, Σάμος, Κεφαλλονιά.
Ο στρατηγός Άνεμος διατάζει, έτσι;
Κι εγώ σκέφτομαι συνέχεια τα ουρλιαχτά των ζώων και τα περήφανα δέντρα που, κι αυτή τη φορά, περιμένανε τη σειρά τους για να καούν.
Ακίνητα.
Πεύκα, ελιές, κυπαρίσσια.
«...τη νύχτα αυτή, τη λέτε εσείς φωτιά. Εγώ την είπα δέντρο..» Οι Active διασκευάζουν Σαββόπουλο.
Κάθε φορά που το ακούω αυτό το τραγούδι βουρκώνει η ψυχή μου..
Κάθε φορά που γίνεται ρούχο μας η απόγνωση, σκέφτομαι την ανοργανωσιά μας.
Την αδιαφορία και την εγκληματική αμέλεια των υπεύθυνων.
Τις ρυθμίσεις που νομιμοποιούν τα αυθαίρετα, άρα και τους επιτήδειους.
Κάθε κυβέρνηση των τελευταίων 25-30 χρόνων έχει ευθύνη για την καμένη μας πραγματικότητα.
Για το οξυγόνο που χάθηκε.
Για τα δέντρα που έγιναν στάχτη.
Για τα δάση που έγιναν βίλες και πισίνες.
Πρόπερσι το Σεπτέμβριο κατεβήκαμε στους δρόμους με πείσμα και άποψη και θυμό για να διαμαρτυρηθούμε.
Ενώσαμε τις φωνές μας ελπίζοντας σε ένα καλύτερο και- σίγουρα- πιο φωτεινό μέλλον.
Ακόμα το ψάχνω.
Ακόμα ψάχνω πού μπορεί να πήγαν οι φωνές μας..
Αδειάζω.
Τώρα δεν παίζουν πια τα τραγούδια.
Μέσα στη σιωπή και την ησυχία του γραφείου έρχεται στα αυτιά μου ο ήχος του ξύλου που καίγεται.
Και η μυρωδιά του...
Πάλι.
Μαργαρίτα Μυτιληναίου – 24.8.09
Πηγή