Ελληνικές αγκυλώσεις και ιστορικοί κίνδυνοι

Τραυματική αποδόμηση των εθνικών

δυνατοτήτων και των αντιστάσεων

Τη στιγμή που η Ελλάδα, λόγω και προϊούσης πολιτικής οξύνσεως κι επιδεινούμενης οικονομικής κρίσεως, βρίσκεται σε κατάσταση προφανούς αδυναμίας (με σαφή τα συμπτώματα εσωτερικής αποδυναμώσεως), στα ανοικτά μέτωπα των εθνικών της θεμάτων αντιμετωπίζονται μεγεθυνόμενοι κίνδυνοι.
Όχι τυχαία, όπως εκτιμούν έγκυροι πολιτικοί κύκλοι, αλλά γιατί: Εκείνοι που έχουν συμφέροντα σ’ αυτήν την περιοχή και άλλοι που έχουν τριβές με τη χώρα μας επιτείνουν με κάθε τρόπο και σε κάθε δυνατό επίπεδο την ελλαδική αποδόμηση, προκειμένου να επιτύχουν το επιθυμητό.
Η εμφανής απαξίωση της Ελλάδος από πλευράς Ουάσινγκτον ως υπολογίσιμου «συμμαχικού παίκτη» στην περιοχή (αφού η Αθήνα θεωρείται δεδομένη σε όλα), σε αντίθεση προς την απροκαλύπτως προβεβλημένη επιλογή της Άγκυρας ως περιφερειακού εν πολλοίς τοποτηρητού της υπερδυνάμεως, είναι ο επαρκής δείκτης όσων εξελίσσονται και τα οποία συνιστούν το νέο γεωστρατηγικό τοπίο.
Στο οποίο και η Αθήνα θ’ αναγκασθεί εκ των πραγμάτων να προσαρμοσθεί, εάν δεν προτάξει επαρκείς αντιστάσεις, προκειμένου ν’ αποτρέψει αρνητικές υποτροπές σε βάρος εθνικών της συμφερόντων.
H έκδηλη αμερικανική εκτίμηση των τουρκικών δυνατοτήτων και κυρίως του ειδικού ρόλου που αναλαμβάνει η Τουρκία, α) ως εξουσιοδοτημένος διαμεσολαβητής σε κρίσιμα προβλήματα και περιφερειακές διαφορές, και β) ως πληρεξούσιος τοποτηρητής (κατ’ ακρίβειαν περιφερειάρχης) του ατλαντισμού στην περιοχή, δίδουν το στίγμα όσων προάγονται και κυρίως όσων πρόκειται να γίνουμε στη συνέχεια κοινωνοί.
Όσον αφορά την Ελλάδα (και τον Ελληνισμό γενικότερα), η ανάταξη του τουρκικού στρατηγικού ρόλου (και άρα της περιφερειακής ισχύος της Άγκυρας) ενέχει σημασία, στον βαθμό που αυτή θα επιδράσει αρνητικά στα εθνικά θέματα, από τη Θράκη έως το νοτιοανατολικό Αιγαίο. Κι από το Καστελλόριζο έως την Κύπρο ακόμη. Όπου και αναπτύσσεται όλο το τόξο των γεωπολιτικών βλέψεων της Τουρκίας.
1. Στη Θράκη με την προαγωγή μεθοδεύσεων για τη διεκδίκηση δικαιώματος «συλλογικού αυτοπροσδιορισμού» της μουσουλμανικής μειονότητος, ώστε αυτή σύντομα να μεταβαπτισθεί οριστικά σε τουρκική. Και στη συνέχεια ν’ αναταχθεί σε κοινότητα, με όλα τα συνακόλουθα.
2. Στον Αιγαιωτικό χώρο με την κλιμάκωση επιθετικής αμφισβητήσεως της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος σε συγκεκριμένες θαλάσσιες ζώνες, όχι μόνο στο κεντρικό Αιγαίο, αλλά κατά κύριον λόγο στην περιοχή της Δωδεκανήσου, με προκλητικές ενέργειες για δημιουργία τετελεσμένων.
3. Στην Κύπρο, που μπορεί να είναι ανεξάρτητο κράτος (και μάλιστα ενσωματωμένο στους ευρωπαϊκούς θεσμούς), αλλά με το οποίο η Αθήνα έχει και ιστορικούς δεσμούς και εθνική συνάφεια με την κοινή καταγωγή και σχέσεις συμβατικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, αφού είναι μέρος των εγγυητικών συνθηκών για τη διατήρηση της κυπριακής ανεξαρτησίας. Και όπου βεβαίως η Άγκυρα διατηρεί στρατηγικό προγεφύρωμα (το ψευδοκράτος), στοχεύοντας επιβολή λύσεως δύο κρατών, υπό τη δική της κηδεμονευτική επικυριαρχία.
Αυτά δεν αποτελούν φόβους ή καθ’ υπολογισμόν εικοτολογίες. Συνιστούν διαμορφούμενες στρατηγικές κι εξελισσόμενες μεθοδεύσεις. Οι οποίες, εάν δεν υπάρξουν αποτρεπτικές στρατηγικές αντιστάσεις από πλευράς Αθήνας, θα μετεξελιχθούν αναλόγως σε πραγματικότητες, με μη αναστρέψιμες δυναμικές.
Όχι γιατί όλοι συνωμοτούν κατά της Ελλάδος. Και όχι γιατί όλα κατατείνουν κατά του Ελληνισμού, αλλά γιατί στα πλαίσια των ευρύτερων περιφερειακών ανακατατάξεων και συγκρουσιακών τάσεων που τις προκαλούν, εκείνοι που εποφθαλμιούν εθνικό χώρο ή μέρος της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας, βρίσκουν την ευκαιρία τους. Εκμεταλλευόμενοι εύνοιες αφενός. Και ανατάσσοντας ισχύν αφετέρου. Ώστε ν’ αποβαίνουν επιλέξιμοι από την υπερδύναμη και τα κέντρα ισχύος που την ακολουθούν.
Υπό το φως αυτών των επικίνδυνων προοπτικών, τόσο η εσωτερική αποδυνάμωση γενικότερα, όσο και η θανάσιμη πληγή της τρομοκρατίας ειδικότερα σ’ αυτήν τη συγκυρία, και τέλος η κρίση του πολιτικού συστήματος (σε συνάρτηση προς την αδιέξοδη οικονομική αναστάτωση και τα καταλυτικά της παράγωγα) δημιουργούν το επικινδυνότερο και δηλητηριώδες για τις εθνικές προοπτικές μείγμα.
Κι αυτό είναι που πρέπει να επενεργήσει ως σήμα κινδύνου για όλους.
Διεγείροντας το ένστικτο εθνικής αυτοσυντήρησης. Όχι με σύνδρομα εσωστρέφειας ασφαλώς, αλλά με συνείδηση ψύχραιμων αποτιμήσεων. Που να οδηγούν σ’ εξίσου ψύχραιμες, πλην αποφασιστικές στρατηγικές αντιστάσεις.
Του A. ΛΥΚΑΥΓΗ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση