Μεγάλες αλήθειες για την Κύπρο...

Ένας Βρετανός μας λέει αλήθειες

που άλλοι επιτήδειοι της κρύβουν

Ο Πέρρυ Άντερσον, είναι Βρετανός. Διδάσκει Ιστορία και Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους μαρξιστές διανοητές. Διεύθυνε τη βρετανική Επιθεώρηση της Νέας Αριστεράς από το 1962 μέχρι το 1982 και από το 2000 μέχρι το 2003.
Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις Άγρα, ένα ακόμα βιβλίο του. Έχει τίτλο: Οι διαιρέσεις της Κύπρου. Αυτό το βιβλίο, είμαστε σίγουροι ότι ούτε ο υπουργός Παιδείας το έχει διαβάσει, ούτε κανένας από τους υστερικούς επίδοξους διαστρεβλωτές της ιστορίας μας.
Τις ιστορικές αλήθειες, που γράφει ο Άντερσον, δεν τολμούν να τις προφέρουν ούτε Ελληνοκύπριοι, ούτε ελλαδίτες ψευδοδιανοητές, υπουργοί, αμαθείς δημοσιογράφοι και ενοχλητικοί πολιτικάντηδες. Και μόνο το γεγονός ότι προέρχεται από έναν Βρετανό, κορυφαίο σύγχρονο ακαδημαϊκό, ο οποίος μάλιστα έζησε τα γεγονότα του ΄60 από την πλευρά της Βρετανίας, επιβάλλει την προσεκτική ανάγνωση του από όλους όσους ασχολούνται με τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου.

Αν είναι ειλικρινείς οι προθέσεις τους θα μπορούσε αυτό να αποτελεί οδηγό τους για να μην υποβάλλουν τις διάφορες ασυναρτησίες τους ως καινοφανείς αντιλήψεις μιας αβάσιμης επιστημοσύνης. Μερικά από τα γεγονότα, που παραθέτει ο Πέρρυ Άντερσον, απαντούν αποστομωτικά σε όσα σήμερα ακόμα και ο Ελληνοκύπριος υπουργός Παιδείας υιοθετεί (δείτε στις σελίδες 17 και 40).
Επειδή είναι αδύνατο να δημοσιεύσουμε εδώ εκτενή αποσπάσματα από το εξαιρετικό κείμενο του Πέρρυ Άντερσον, σημειώνουμε μόνο μερικά στοιχεία: Όταν υπό την πίεση της ΕΟΚΑ ο αριθμός των Ελληνοκύπριων αστυνομικών άρχισε να φθίνει ταχύτατα, ο Χάρντινγκ «στρατολόγησε Τουρκοκύπριους. βουτώντας για το σκοπό αυτό στα λούμπεν στοιχεία της τουρκικής κοινότητας, που εξαπολύονταν να διαπράξουν αγριότητες όταν η περίσταση το απαιτούσε.
Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί μεταξύ των δυο κοινοτήτων ένα χάσμα που δεν είχε ξαναϋπάρξει ποτέ. Το χάσμα διευρύνθηκε ακόμα περισσότερο όταν η Άγκυρα, ανταπάντησε στην ΕΟΚΑ στήνοντας τη δική της ένοπλη οργάνωση στο νησί, την ΤΜΤ, που σε μικρό χρονικό διάστημα άρχισε επίσης να δολοφονεί τους αριστερούς της δικής της πλευράς, ενώ οι Βρετανοί έκαναν τα στραβά μάτια. Τον Ιούνιο του 1958, επαναλαμβάνοντας την επιχείρηση της Θεσαλονίκης, οι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών πυροδότησαν μια έκρηξη στο Τουρκικό Γραφείο Πληροφοριών στη Λευκωσία.
Για άλλη μια φορά μια κατασκευασμένη πρόκληση έδωσε το σήμα για να εξαπολυθεί η ενορχηστρωμένη βία του όχλου ενάντια στους Έλληνες. Οι δυνάμεις ασφαλείας (της Βρετανίας) παρατηρούσαν απαθείς, καθώς σπίτια καίγονταν και άνθρωποι σκοτώνονταν, στην πρώτη σημαντική κοινωνική αναταραχή.»
Ο Πέρρυ Άντερσον μιλά ακόμα για την κατάσταση μετά το Σουέζ, όταν το Λονδίνο άρχισε σιγά - σιγά να αφήνει υπαινιγμούς για λύση με «κάποιας μορφής διχοτόμηση», καλώντας την Τουρκία να μπει στο παιχνίδι και δίνοντας της υποσχέσεις (1956) ότι θα μπορούσε να εγκαταστήσει στρατεύματα στο νησί «εάν η Βρετανία αναγκαζόταν ποτέ να παραχωρήσει αυτοδιάθεση» και ότι στις αρχές του 1964 «καθώς οι εθνοτικές συγκρούσεις υποχωρούσαν, οι Βρετανοί συγκέντρωσαν ακόμα περισσότερο τον τουρκοκυπριακό πληθυσμό στους οχυρωμένους θύλακες, υπονομεύοντας την επανενσωμάτωση των προσφύγων στα μεικτά χωριά.»
Αυτά είναι ιστορικές αλήθειες. Τα άλλα είναι αερολογίες.

Του Άριστου Μιχαηλίδη

Από τον Φιλελεύθερο

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση