Η εκτόνωση της κρίσης, ο Κυριάκος και οι «πρόθυμοι»

Αν κρίνουμε από τις τελευταίες εξελίξεις, τις επίσημες δηλώσεις και το παρασκήνιο, η ελληνοτουρκική κρίση μπαίνει στη φάση της ύφεσης, μετά την ένταση των τελευταίων εβδομάδων. Η... αναγκαστική σκληρή κριτική που άσκησε η αντιπολίτευση στον κ. Μητσοτάκη για τις συνομιλίες με τον πρόεδρο Τραμπ μάλλον αδικεί τον πρωθυπουργό. Η συνάντηση πήγε καλά και γενικότερα οι συνομιλίες στην Ουάσινγκτον βοήθησαν τις εθνικές μας θέσεις. Και αν αυτό δεν φάνηκε τόσο ξεκάθαρα στις επίσημες δηλώσεις και τις εκατέρωθεν τοποθετήσεις, προκύπτει από την κατάσταση που διαμορφώνεται.

Οι Αμερικανοί έχουν ενημερωθεί για τις ελληνικές προθέσεις στην περίπτωση κατά την οποία ο Ερντογάν περάσει τις κόκκινες γραμμές στο Αιγαίο ή στο Λιβυκό πέλαγος. Ο Τραμπ έστειλε δύο πολεμικά πλοία (το ένα υποβρύχιο), κίνηση υψηλού συμβολισμού αλλά και πρακτικής επιτήρησης, ενώ από μέρα σε μέρα καταφτάνει και ο υφυπουργός Εξωτερικών Πάλμερ για να αναλάβει τη γέφυρα μεταξύ των δύο πλευρών του Αιγαίου. Στην πράξη ο διάλογος έχει ξεκινήσει, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εξωτερικών βρίσκεται ήδη στην Αγκυρα και οι δηλώσεις του Δένδια είναι ενδεικτικές του κλίματος που διαμορφώνεται. Φυσικά όταν ξεκινάει ένας διάλογος δεν ξέρουμε αν θα τελειώσει, πότε θα τελειώσει, αν θα καταλήξουμε σε συμφωνία, και τι θα περιλαμβάνει αυτή. Διάλογος και «διάλογος» έχει γίνει πολλές φορές αυτά τα 45 χρόνια της κρίσης με την Τουρκία και μέχρι τώρα τη γλιτώσαμε τη συμφωνία και ελπίζω το ίδιο να γίνει και τώρα. Πιστεύω απολύτως πως η συζήτηση, χωρίς αποτέλεσμα, είναι μακροπρόθεσμα προς το συμφέρον της χώρας μας, γιατί το σημερινό status quo βοηθάει την Ελλάδα κι ας μην έχουμε βρει πετρέλαιο στο Αιγαίο - εδώ δεν έχει βρεθεί ακόμη στο Ιόνιο με τους Ιταλούς και τους Αλβανούς...


Το μόνο αναπάντητο ερώτημα αυτή τη στιγμή είναι τι θα γίνει με τη συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης, η οποία σαφώς συνιστά μια νέα απειλή για τα ελληνικά συμφέροντα. Τα ενδεχόμενα είναι δύο: ή να μείνει για πάντα στο τραπέζι και σε κάθε όξυνση ο Ερντογάν να την επισείει (όπως έγινε με τα Ιμια και τις γκρίζες ζώνες), ή η συμφωνία να ακυρωθεί στην πράξη, εξέλιξη την οποία πρέπει να επιδιώξουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Μέσω του αρχηγού του Λιβυκού Στρατού στρατηγού Χαφτάρ, ο οποίος φαίνεται να προελαύνει προς την ανατροπή του Σάρατζ, με τη βοήθεια των Ρώσων, της Αιγύπτου και την ανοχή των ΗΠΑ, των οποίων άλλωστε είναι υπήκοος. Πιθανή ανατροπή του σημαίνει και το τέλος της συμφωνίας. Αλλωστε ο Ερντογάν συμφώνησε στην κατάπαυση του πυρός με τον Πούτιν και μάλλον φρενάρει η αποστολή στρατευμάτων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν αποτελεσματικά τον εταίρο του Σάρατζ. Στον βαθμό που μπορούμε να «διαβάσουμε» τα γεγονότα, αυτό είναι το περίγραμμα των κινήσεων που θα μας οδηγήσει στην εκτόνωση της κρίσης έστω και για κάποιο διάστημα.

Αφησα για το τέλος τη συμπαθή ημεδαπή ομάδα των «προθύμων», πολιτικών, αναλυτών κ.λπ. Για μία ακόμη φορά έδωσε ρέστα σε δύο κατευθύνσεις. Πρώτον, να αγοράσουμε όπλα, πολλά όπλα, όλα τα προγράμματα. Λογικό, γιατί είναι γνωστό ότι τα όπλα παράγουν πολύ μαύρο πολιτικό χρήμα, όπως ξέρουμε από την περίπτωση Ακη και όχι μόνο. Δεύτερον, να κάνουμε διάλογο και συμβιβασμό για να δώσουμε κάτι στην Τουρκία, γιατί «δεν μπορεί αυτή η μεγάλη χώρα να είναι περίκλειστη»! Τόση ευαισθησία πια για τα συμφέροντα της Τουρκίας;

Είναι η ίδια «ομάδα» που διακρίθηκε στο Σχέδιο Ανάν και στη Συμφωνία των Πρεσπών. Αυτή τη φορά ξεπέρασε τον εαυτό της. Τα ίδια πρόσωπα είναι υπέρ των εξοπλισμών και ταυτόχρονα πιέζουν «να τα βρούμε με την Τουρκία τώρα». Εμφανίζουν ως απολύτως λογική την απόλυτη αντίφαση. Θα έχουν τους λόγους τους.

Μπάμπης Κούτρας
Πρώτο Θέμα


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση