Η περίπτωση Σημίτη και οι «τουρκικές λύσεις» σε Αιγαίο, Κύπρο και Ανατολική Μεσόγειο

Του Πανίκου Παναγιώτου

Όποτε η Τουρκία επιχειρεί να επιβάλει νέα τετελεσμένα, εκδηλώνοντας απροκάλυπτα την επιθετικότητά της σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, οι ηγεσίες του Ελληνισμού εμφανίζονται σαν έτοιμες από καιρό για νέες υποχωρήσεις και εθνικά επιζήμιους συμβιβασμούς.

Επιπλέον, κάτι τέτοιες επικίνδυνες στιγμές, εμφανίζονται διάφοροι πρώην, που, ενώ οι ίδιοι είχαν βιώσει την τουρκική θρασύτητα κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής τους, αντί σήμερα να προσπαθήσουν να υπάρξει αρραγές εσωτερικό μέτωπο και να συμβάλουν με την πολιτική εμπειρία και ωριμότητά τους στη διαμόρφωση ενωτικών συνθηκών για τη διαφύλαξη των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, κάνουν ακριβώς το αντίθετο.

Επιχειρούν να διχάσουν τους Έλληνες, επιρρίπτοντας ευθύνες σε προηγούμενες Κυβερνήσεις και σε κομματικούς αντιπάλους τους, παραμερίζοντας τη μεγάλη εικόνα που αφορά στις πάγιες τουρκικές επιδιώξεις.

Η περίπτωση του Κώστα Σημίτη αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Ειδικά ο κ. Σημίτης, που ήταν Πρωθυπουργός της Ελλάδας όταν επιτεύχθηκε το «γκριζάρισμα» των Ιμίων, θα έπρεπε να ήταν πολύ πιο προσεκτικός, να ήταν μια φωνή σύνεσης και αφύπνισης.

Ενδεχομένως, με βάση τις δικές του εκτιμήσεις και πληροφορίες, να θεωρεί ότι πράγματι η στάση του διαδόχου του στον πρωθυπουργικό θώκο, Κώστα Καραμανλή (ειδικά στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών το 2004 για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση), να μην ήταν σωστή για τα εθνικά ζητήματα.


Αλλά ποιο είναι το όφελος για τον τόπο όταν ένας πρώην Πρωθυπουργός κατηγορεί έναν άλλον πρώην Πρωθυπουργό ως υπεύθυνο ή συνένοχο για το σημερινό τουρκικό έγκλημα, με τις παράνομες δραστηριότητες και προκλήσεις στα ελληνικά χωρικά ύδατα;
Μήπως αυτή η επαναλαμβανόμενη τακτική από πολιτικούς σε Ελλάδα και Κύπρο δίνει άλλοθι στην Τουρκία να υλοποιεί ανενόχλητη τους στρατηγικούς στόχους της;

Και αν υπήρχαν περιθώρια να καμφθεί η τουρκική αδιαλλαξία και να υπάρξει συμφωνία με την Άγκυρα, γιατί δεν τα κατάφερε ο κ. Σημίτης όταν ήταν οκτώ ολόκληρα χρόνια Πρωθυπουργός;

Το ίδιο συμβαίνει με τους λεγόμενους ρεαλιστές στο Κυπριακό. Από το 1974 κυβέρνησαν στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, αλλά συνηθίζουν να επικρίνουν πολιτικούς αντιπάλους τους επειδή δεν λύνεται το Κυπριακό.

Μερικές φορές δίνουν την εντύπωση ότι η κατοχή παραμένει κατοχή εξαιτίας της ελληνοκυπριακής συμπεριφοράς.

Όλα αυτά στην ουσία αποκαλύπτουν τις πραγματικές προθέσεις των θιασωτών μιας συγκριμένης σχολής σκέψης με βασικό επιχείρημα ότι η ειρήνη και η οικονομική ευμάρεια θα επικρατήσουν αν η Αθήνα και η Λευκωσία αποδεχθούν «τουρκικές λύσεις» σε Κύπρο, Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.

Φαίνεται ότι αυτό θέλουν και απλά το λένε πογυριστά…

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση