Παρατεταμένη καταστολή αντιστασιακού πνεύματος του πολίτη…

Ένας από τους βασικούς λόγους που η σημερινή κυβέρνηση έχει αναδειχθεί σε «επίσημη αγαπημένη» των θεσμών και των εταίρων μας, είναι ότι η ελληνική κοινωνία έχει μετατραπεί σε «νεκροταφείο». Ας αναλογισθούμε τι θα γινόταν αν οι προηγούμενες κυβερνήσεις λάβαιναν ανάλογα μέτρα με όσα παίρνει με ρυθμό μυδραλίου η παρούσα «αντιστασιακή», ασχέτως εάν κάποια έπρεπε να είχαν ήδη ληφθεί ή όχι.

Σχολιάζει ο Παναγιώτης Δημοσθένους

ριτήριο είναι το αν θα είχε μετατραπεί σε πεδίο μάχης η Αθήνα και αν η αντιπολιτευτική ρητορική του σημερινού κυβερνώντος κόμματος, αλλά και του κυβερνητικού εταίρου από την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και των δυο να συναντηθούν στο κέντρο…

Τα μέτρα αυτά είναι όσα περιγράφονται στο νέο πακέτο της γ’ αξιολόγησης: για τις συντάξεις, το αφορολόγητο, τις ιδιωτικοποιήσεις για ένα κομμάτι ψωμί -όπως του ΟΣΕ και της FRAPORT, το υπερταμείο του ενός αιώνα, τους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις καταθέσεων, την απελευθέρωση των φαρμακείων, τον κορσέ στις απεργίες, το ψαλίδι στα επιδόματα των πολυτέκνων, των αδυνάμων, της θέρμανσης, το τσεκούρι του ΕΚΑΣ και τόσα άλλα ων ουκ έστιν αριθμός.

Κανονικά, με όλα τούτα, θα έπρεπε να φλέγεται ο τόπος, οι πλατείες να βουλιάζουν από αγανακτισμένους, τα λαϊκά δικαστήρια να έστηναν κρεμάλες στις πλατείες των συνοικιών, οι ευαίσθητοι καλλιτέχνες να μάζευαν υπογραφές διαμαρτυρίας, οι εκπομπές του Λαζόπουλου να ήταν το εβδομαδιαίο προσκύνημα του βασανισμένου λαού. Και μάλλον λίγα λέμε.

Αντ’ αυτού, σιγή ασυρμάτου, κάτι μισές κουβέντες, κάτι χάπενιγκς του ΚΚΕ για τα μάτια του κόσμου, κάτι ψευδοκορώνες των καναλιών, ο Λαζόπουλος να ασχολείται με την …Παναγία και ο Τσίπρας με την παρέα του να αλωνίζουν χαλαρά κάνοντας υψηλή πολιτική και υποσχόμενοι να λύσουν και όλα τα χρονίζοντα προβλήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, κλείνοντας όμως και το μάτι στο «ποίμνιο», ότι μετά την «καθαρή έξοδο» θα έρθουν και αυξήσεις, σε συντάξεις, στον βασικό μισθό…

Μα τι συμβαίνει; Πού πήγαν οι νευρικοί συμπατριώτες μας που έβγαιναν άλλοτε στους δρόμους της έρμης πρωτεύουσας δύο και τρεις την ημέρα, για κάθε τρελό λόγο, από τις «ελεύθερες παραλίες του Σαρωνικού», μέχρι την αλληλεγγύη για τους Ζαπατίστας; Γιατί κοπήκαν όλων τα φτερά και δέχονται αδιαμαρτύρητα τις απανωτές σφαλιάρες;

Γιατί αφήνουν τους κάδους απορριμμάτων του κέντρου της πρωτευούσης παραπονεμένους μέσα στο κρύο, πλην αυτών των Εξαρχείων που… θερμαίνονται σταθερά; Αν και τις τελευταίες ημέρες, μετά την κυβερνητική οργή που αίφνης εκδηλώθηκε μετά την επίθεση του Ρουβίκωνα στην ισραηλινή πρεσβεία, ανησυχούμε ευλόγως…

Ανηυσχούμε για ανακοπή του ρεύματος ανανέωσης του… στελεχιακού δυναμικού του εν λόγω «θεσμού» εκπροσώπησης του αγαθοεργούς ακτιβισμού, καθώς απειλήθηκε δημόσια και ιδιωτικά με άμεσα σκληρά νομικά μέτρα για να διακόψει. Αγαθοεργούς ακτιβισμού, προφανώς της αριστεράς και της προόδου. Εννοείται.

Ας πιάσουμε όμως κάποιες υποθέσεις επιχειρώντας να κατανοήσουμε και να εξηγήσουμε το φαινόμενο της παρατεταμένης καταστολής του αντιστασιακού πνεύματος του πολίτη (σ.σ. δεν λέμε Έλληνα, διότι τελευταία ξεφυτρώνουν και… αλλόφυλοι). Δεν είναι εύκολο.

Μια προφανής εξήγηση της νιρβάνας που έχουμε στο μυαλό «δεν παίζει», καθώς δεν έχει ενσκήψει ακόμα η επικερδής για ημέτερους μπίζνα με την κάνναβη που ακούγεται:

α) μετά το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ οι ψευδαισθήσεις για άλλον δρόμο μακρά των μαρτυρικών μνημονίων που θα οδηγούσε στα παραδεισένια χρόνια του Αντρέα κατέρρευσαν ως χάρτινος πύργος, μαζί και ο αέρας της ανατροπής.

β) η συντριπτική πλειοψηφία των διαδηλωτών ανήκαν στον χώρο της αριστεράς, σχεδόν σε ημι-επαγγελματική βάση – δεν υπήρξε τις τελευταίες δεκαετίες ένα πραγματικά μαζικό αυθόρμητο κίνημα. Πλέον με τους συντρόφους στο Μαξίμου, εναντίον ποίου να διαδηλώσουν;

γ) το τμήμα των πιστών των κομουνιστικών ή των αναρχικών ιδεών, που δεν συμβιβάστηκαν με τη στροφή του Αλέξη, πούλησαν τη σιωπή τους με αντάλλαγμα θέσεις στον κρατικό μηχανισμό και στις δομές για μετανάστες και πρόσφυγες.

δ) τα στρώματα που επλήγησαν έως τώρα από την φορομπηχτική λαίλαπα της κυβέρνησης, δηλαδή ελεύθεροι επαγγελματίες κάθε είδους, δεν έχουν κουλτούρα πεζοδρομίου, όπως και η κατ’ εξοχήν αστική παράταξη, που υποτίθεται πως τους εκφράζει

ε) το κυριότερο, όμως, είναι ότι, στην πραγματικότητα, όλη η προϊστορία της πολιτικής των διαδηλώσεων και των διεκδικήσεων δεν είχαν αντικείμενο μόνον τα επί μέρους αιτήματα. Η ουσία βρισκόταν στην επιβολή της εξουσίας της αριστεράς, με κάθε μέσο, και πίσω από αυτή την επιδίωξη, που έρχεται υποδόρια, ίσαμε τώρα, από την μαυρίλα του εμφυλίου, στοιχιζόταν ένα τεράστιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που πολιτικά ανήκε σε όλο το φάσμα της αριστεράς, από το ΠΑΣΟΚ μέχρι τους αντεξουσιαστές.

Και σήμερα, παρά τις απογοητεύσεις, όλοι αυτοί οι άνθρωποι προτιμούν μια αριστερή εξουσία – έστω και παραδομένη άνευ όρων σε ντόπια και ξένα κέντρα ελέγχου- από μια οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, πιο συνετή, που θα ανήκει, όμως, στον «ταξικό εχθρό», όπου έχουν… τσουβαλιάσει όλους τους υπόλοιπους.

Defence-Point


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση