Η κυβέρνηση μαθαίνει Ιστορία, δυσκολεύεται όμως με τη διπλωματία

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω, πούλεγε κι ο Λένιν. Η συνέντευξη Τσίπρα στο «Έθνος της Κυριακής» περιείχε δύο θετικά στοιχεία προόδου και ένα στοιχείο επικίνδυνης οπισθοδρόμησης εν σχέσει με την έως τώρα κυβερνητική θέση στο μακεδονικό.

Πρώτον, φαίνεται ότι στην κυβέρνηση αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι ο Αλέξανδρος πέθανε 1000 χρόνια περίπου προτού εμφανισθούν οι Σλάβοι στα Βαλκάνια. Κάτι είναι κι αυτό. Βεβαίως παραμένει η ζημιά των δηλώσεων του Βελιγραδίου που προηγήθηκαν, τι να κάνουμε όμως, αυτό είναι το κόστος της μεθόδου «στου κασίδη το κεφάλι». Ας ελπίσουμε ότι κάτι θα έχει μείνει στη χώρα μας στο τέλος όλων αυτών των «πειραμάτων» και των «εκπαιδεύσεων».
Δεύτερο, ο κ. Τσίπρας τάχθηκε με σαφήνεια εναντίον της διπλής ονομασίας. Αν συμφωνηθεί ένα όνομα, πρέπει να ισχύει για όλες τις χρήσεις, δηλαδή να αναγραφεί και στο σύνταγμα της γειτονικής μας χώρας. Τελευταίως, ίσως και να κουράστηκε ο άνθρωπος, αλλά πάντως ξεχνάει να το λέει αυτό ο Υπουργός Εξωτερικών στις δηλώσεις του.

Αφού όμως έκανε αυτά τα δύο σημεία προόδου, ο κ. Τσίπρας άλλαξε ξαφνικά την επίσημη θέση της κυβέρνησης, που ήταν μέχρι τώρα, και αναγραφόταν και στο site του Υπουργείου Εξωτερικών, για γεωγραφικό προσδιορισμό. ‘Ανοιξε την πόρτα στον χρονικό προσδιορισμό, που σημαίνει Νέα Μακεδονία.

Η νέα ελληνική θέση εγείρει δύο σοβαρά ζητήματα:

Πρώτον, το «νέα Μακεδονία», όπως και το «Νέα Σμύρνη» ή «Νέα Ιωνία» είναι όχημα αλυτρωτισμού. Σημαίνει (ή μπορεί να σημάνει) «μας έδιωξαν οι Έλληνες από την πατρίδα μας, τη Θεσσαλονίκη και φτιάξαμε τη Νέα Μακεδονία στα Σκόπια».

Δεύτερον, διερωτάται κανείς τι ακριβώς είναι η εξωτερική πολιτική λάστιχο, να αλλάζουν τη θέση της χώρας και των κομμάτων τους όποτε γουστάρουν οι εκάστοτε Πρωθυπουργοί, Υπουργοί Εξωτερικών ή Αμύνης,  αρχηγοί κομμάτων, χωρίς να συζητάνε με κανένα, χωρίς να συνεδριάζει κανένα όργανο κρατικό ή κομματικό, χωρίς να είναι κανείς υπόλογος και υπεύθυνος για τις θέσεις του, χωρίς να κάνει κανένας καμία επεξεργασία, χωρίς να γίνεται καμία σοβαρή δημόσια συζήτηση, πέραν της ανταλλαγής ύβρεων και ανακριβών ασυναρτησιών;

Ακόμα και στα πιο κρίσιμα ζητήματα δεν υφίστανται στη χώρα σοβαρότητα, σχεδιασμός και θεσμοί, ανυπαρξία που εξασφάλισε την καταστροφή της και συνεχίζει να την εξασφαλίζει και για το μέλλον. 

Αλλοπρόσαλλη εξωτερική πολιτική

Ας δούμε τι έγινε με την πολιτική της Αθήνας στο μακεδονικό.

Πρώτο η Αθήνα διακήρυξε με τον πιο επίσημο τρόπο «’Οχι Μακεδονία, όχι παράγωγα», με συμφωνία ακόμα και της Κυρίας Δαμανάκη, Προέδρου τότε του Συνασπισμού

Τώρα, ειρήσθω εν παρόδω, βρίζουν τους ανθρώπους που διαδηλώνουν  ζητώντας την εφαρμογή της επίσημης θέσης όλων σχεδόν των κομμάτων της χώρας ως πρωτόγονους, ακροδεξιούς εθνικιστές! Τους κατηγορούν δηλαδή ότι πήραν στα σοβαρά αυτά που οι ίδιοι τους είπαν!

Ενώ αυτά έλεγε επισήμως η χώρα, πολιτικοί και διπλωμάτες δεν υποστήριξαν τη θέση αυτή, αλλά επί χρόνια, στις συζητήσεις με τους ομολόγους τους στο εξωτερικό, ζητούσαν συγνώμη για την επίσημη θέση της Ελλάδας, εξηγώντας ότι, τι να κάνουν, έχουν να κυβερνούν και να εκπροσωπούν μια καθυστερημένη και ανεπαρκώς ευρωπαϊκή χώρα.

Δεύτερο όταν η κυβέρνηση Καραμανλή, ορθά πράττοντας, έθεσε βέτο στην ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, το 2008, η θέση της χώρας μετεβλήθη σε «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes». H γνώμη του γράφοντος είναι ότι αυτή είναι η σωστή θέση. Αλλά κάποιος θα έπρεπε και να την εξηγήσει στον ελληνικό λαό!

Τις τελευταίες μέρες όμως και αυτό το σημείο έχει μπει σε αμφισβήτηση. Από τη μια διαβάζουμε «διαρροές» του Καραμανλή ότι δεν συμφώνησε σε τίποτα, αναφορικά με το όνομα της χώρας, από την άλλη άρθρα που υποστηρίζουν, επί τη βάσει λέγεται τηλεγραφημάτων του Σπέρκχαρτ, ότι δέχτηκε οτιδήποτε, αρκεί να μην είναι σκέτο Μακεδονία.

Ένας Έλληνας πολίτης που θέλει να μάθει υπεύθυνα την πολιτική της χώρας του πρέπει μάλλον να γίνει ντέτεκτιβ και να ψάχνει ψύλλους στ΄άχυρα, την αλήθεια δηλαδή μεταξύ των ψεμμάτων που αφειδώς του εκτοξεύουν οι πολιτικοί, οι εφημερίδες, πλέον και τα σόσιαλ μήντια!

Τώρα το θέμα ξανάνοιξε με κυβερνητικές δηλώσεις που αποδίδουν στην πΓΔΜ μέρος της αλεξανδρινής κληρονομιάς (!!!), συνεχίστηκε με το  «γεωγραφική ονομασία erga omnes», μετά ξεχάσαμε και μετά ξαναθυμηθήκαμε το όχι σε διπλή ονομασία, για να φτάσουμε αισίως στον χρονικό προσδιορισμό. Τσιμουδιά στο μεταξύ για γλώσσα, εθνότητα, υπηκοότητα.

Η α’ ή β’ εξωτερική πολιτική μπορεί να έχουν διάφορα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Η ασυναρτησία ως πολιτική δεν έχει απολύτως κανένα πλεονέκτημα. Είναι η συνταγή για καταστροφή.

Η ιστορία έδωσε το 2011-12 σε αυτή την ομάδα ανθρώπων που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, υπόλειμμα ενός ιστορικού ρεύματος της ελληνικής αριστεράς, που ισχυρίζονταν ότι είναι οι κληρονόμοι της (φοβούμεθα όσο και οι Σλαβομακεδόνες απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου), μια ιστορική ευκαιρία, που έρχεται μια φορά στα 50 ή στα 100 χρόνια σε μια παράταξη.

Αντί να κυττάξουν όμως να δουλέψουν με σοβαρότητα πάνω στα προβλήματα της χώρας, να αποτελέσουν την αρχή μιας Νέας Ελλάδας που είναι πια όρος επιβίωσης του ελληνικού λαού, το μόνο που τελικά κατάφεραν ήταν να μιμηθούν κι αυτοί τις χειρότερες συνήθειες των παλαιών κομμάτων που μας κατέστρεψαν.

Η έλλειψη σοβαρότητας του πολιτικού προσωπικού της χώρας και των κρατικών της θεσμών είναι από τις κύριες συνθήκες καταστροφής της.

Το θράσος έχει προ πολλού αντικαταστήσει τη γνώση στην κλίμακα των ελληνικών αξιών.

Πηγή: Ιστολόγιο Δ. Κωνσταντακόπουλου

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση