Το τέταρτο μνημόνιο

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται μία ακόμη συμμορία της Τρόικα που θα είναι ίσως η κυβέρνηση του παράλληλου νομίσματος, της δραχμής και της χρεοκοπίας, αλλά μία πολιτική ηγεσία που να έχει σκοπό την απελευθέρωση της – αφού μόνο εκείνοι οι λαοί που είναι ελεύθεροι θέτουν στόχους για το μέλλον τους, τους οποίους αγωνίζονται πραγματικά για να επιτύχουν

Γράφει ο Αλέξης Ζακυνθινός

Πυρ ομαδόν εναντίον της κυβέρνησης. Να φύγει αυτή και να έλθει η επόμενη. Είπε χιλιάδες ψέματα για να υπεξαιρέσει δόλια την εξουσία, δεν τήρησε καμία από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, αποδείχθηκε πλήρως ανίκανη στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, καθώς επίσης στην ορθολογική διαχείριση του κράτους διευρύνοντας την πελατειακή του μορφή, έσκυψε το κεφάλι με τη σειρά της ακλουθώντας την πεπατημένη των παλαιοτέρων, βυθίστηκε στη διαφθορά και στη διαπλοκή όπως όλες οι άλλες, υπέγραψε ένα ακόμη οδυνηρό μνημόνιο, ενώ πρόδωσε τόσο την πατρίδα της, όσο και την αριστερή της ιδεολογία.

Η επόμενη όμως, όπως όλα δείχνουν, θα είναι η αμέσως προηγούμενη – η οποία διεκδικεί την αυτονομία, αφενός μεν λόγω της κατάρρευσης των κομμάτων της συγκυβέρνησης, αφετέρου επειδή όλες εκείνες οι μικρές παρατάξεις που στάλθηκαν από τους Έλληνες στη Βουλή, τους απογοήτευσαν παταγωδώς. Ετοιμάζεται λοιπόν να ανέλθει στην εξουσία ένα κόμμα, το οποίο δεν έχει ανάγκη πια να υποσχεθεί τίποτα – αφού δεν υπάρχει κανένας σοβαρός αντίπαλος απέναντι του.

Η μοναδική διαφορά του τώρα, σε σχέση με τη σημερινή κυβέρνηση, εξαιρώντας το στελεχιακό του δυναμικό που μέλει να αποδείξει την επάρκεια του, είναι το «άλλο μείγμα πολιτικής» που σχεδιάζει να εφαρμόσει – ουσιαστικά αυτό που ήθελαν να επιβάλλουν από την αρχή οι δανειστές, αλλά δεν τα κατάφεραν ακόμη, λόγω των αντιδράσεων της ελληνικής κοινωνίας.

Δηλαδή, τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας στις σημερινές εξευτελιστικές τιμές, την εξυγίανση των ξένων πια τραπεζών από τα κόκκινα δάνεια (μέσω της πώλησης τους στους αλλοδαπούς κερδοσκόπους, αφού προηγουμένως απελευθερωθούν οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί), τις μαζικές απολύσεις, τη μεταρρύθμιση γενικότερα της εργατικής νομοθεσίας για να διευκολυνθούν οι επενδύσεις, τις περαιτέρω μειώσεις των μισθών για να γίνει ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία, τον περιορισμό των συντάξεων με στόχο τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού (ανάλυση) κοκ.

Η νέα κυβέρνηση βέβαια, εάν υποθέσουμε πως θα είναι η αξιωματική αντιπολίτευση, δεν πρόκειται να τιμωρήσει κανέναν από τους υπεύθυνους της χρεοκοπίας – αφού όλα της τα στελέχη υποστηρίζουν μετά μανίας την πτώχευση του 2011 θέλοντας να πείσουν ότι, επρόκειτο για μία μεγάλη επιτυχία της τότε πολιτικής ηγεσίας!

Δηλαδή της συνεργασίας ουσιαστικά του υπουργού που ανέτρεψε τον πρωθυπουργό (ανάλυση), καθώς επίσης του τότε αρχηγού της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης – ο οποίος στην πραγματικότητα έφερε στην εξουσία την ερασιτεχνική εάν όχι χαοτική ομάδα που κυβερνάει σήμερα, επιτρέποντας της να τον ανατρέψει.

Θεωρούν λοιπόν ως επιτυχία το PSI – υπενθυμίζοντας πως όσον αφορά τη δήθεν ωφέλεια του, τη  χρεοκοπία της χώρας δηλαδή με όλα τα μειονεκτήματα και χωρίς κανένα πλεονέκτημα, πρέπει να είναι κανείς εντελώς ανόητος για να πιστεύει πως τα περίπου 40 δις € που κόστισε τελικά στους δανειστές άξιζαν τα παρακάτω «ανταλλάγματα» εκ μέρους μας:

(1) τη χρεοκοπία των τραπεζών που ήδη μας κόστισε πάνω από 40 δις €, ενώ με τις εγγυήσεις του δημοσίου κανένας δεν ξέρει τι θα συμβεί, (2) τις ζημίες των δημοσίων οργανισμών από τη διαγραφή (3) τις ζημίες των ιδιωτών ομολογιούχων (4) την πλήρη απώλεια της αξιοπιστίας της χώρας (5) το αγγλικό δίκαιο που επιβλήθηκε στο κράτος και στις εταιρείες του (6) την αδυναμία μετατροπής του εξωτερικού χρέους σε τυχόν εθνικό νόμισμα, οπότε την απαγόρευση της πτώχευσης (7) την υποθήκευση και λεηλασία ολόκληρης της περιουσίας του κράτους (8) τη λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, (9) την πλήρη απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας (10) το διεθνή εξευτελισμό μας (11) τη γενοκτονία που συντελείται (12) την εδαφική μας ακεραιότητα που ήδη κινδυνεύει κοκ.

Περαιτέρω η αξιωματική αντιπολίτευση έχει την άποψη ότι, μπορεί να δρομολογήσει έστω τις σωστές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται απαραίτητα η οικονομία της χώρας (καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, του πελατειακού κράτους, της διαφθοράς και της διαπλοκής, αναμόρφωση του φορολογικού και επιχειρηματικού πλαισίου κοκ.), παρά το ότι η διεθνής εμπειρία διδάσκει πως είναι αδύνατον όταν μία χώρα είναι βυθισμένη σε βαθειά ύφεση, πόσο μάλλον όταν βιώνει μία κυλιόμενη χρεοκοπία – επειδή οι Πολίτες της δεν είναι πρόθυμοι να στηρίξουν αυτές τις αλλαγές, ενώ χωρίς τη στήριξή τους δεν πραγματοποιούνται ποτέ.

Εκτός αυτού η αξιωματική αντιπολίτευση, παρά το ότι θεωρεί ασύμφορο για τη χώρα το κλείσιμο της αξιολόγησης (ως συνήθως «προϊόν» εκβιασμού για να εισπραχθεί η επόμενη δόση), με την έννοια ότι τα ανταλλάγματα που ζητούνται είναι εξοντωτικά, επιμένει παραδόξως στην άμεση δρομολόγηση της – χωρίς να απαιτεί την παραίτηση της κυβέρνησης και τις εκλογές, για να τη διαχειρισθεί η ίδια.

Λογικά επομένως συμπεραίνει κανείς ότι, προσπαθεί να φορτώσει τα πάντα στον πρωθυπουργό, παρά το ότι με αυτόν τον τρόπο παίζει το παιχνίδι των δανειστών εις βάρος της χώρας – οπότε πως ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό της, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο. Θυμίζει λοιπόν σε κάποιο βαθμό τον αστυνομικό που φορτώνει όλα τα εγκλήματα σε αυτόν που δεν πρόλαβε να αποδράσει, για να έχει εξασφαλισμένο το μέλλον του – χωρίς καν να ενδιαφέρεται για την πόλη του.

Συνεχίζοντας, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει πάρει σαφή θέση στο θέμα της μείωσης του χρέους – όταν είναι ολοφάνερο ότι, εάν το χρέος δεν διαγραφεί τουλάχιστον κατά 50% (-165 δις €), έτσι ώστε να πέσει κάτω από το 100% του ΑΕΠ, η χώρα δεν πρόκειται να ανακτήσει την πιστοληπτική της ικανότητα, ακόμη και αν επιτευχθεί η εξυπηρέτηση του. Επομένως, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα διενεργούνταν ξένες επενδύσεις μόνο με αποικιοκρατικούς όρους – επιτυγχάνοντας μία ανάπτυξη που δεν θα ωφελούσε καθόλου τους Έλληνες (ανάλυση).

Δεν έχει πάρει επίσης σαφή θέση στο θέμα της δυνατότητας αποπληρωμής του χρέους, όταν όλοι γνωρίζουν πως εάν υπερβαίνουν τα τοκοχρεολύσια το 6-7% του ΑΕΠ, η χώρα δεν έχει μέλλον – ενώ οι δανειστές προσανατολίζονται στο 15%, το οποίο είναι αδύνατο να εφαρμοσθεί. Αδύνατη είναι επίσης η επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 3,5% πάνω από ένα ή δύο συνεχόμενα χρόνια, με κριτήριο τη διεθνή εμπειρία – πόσο μάλλον από μία χώρα που ευρίσκεται στον έβδομο χρόνο της εφαρμογής αποτυχημένων μνημονίων, σύμφωνα με τις δηλώσεις του ίδιου του ΔΝΤ (άρθρο).

Σε κάθε περίπτωση, δεν έχει νόημα να αποδέχεται και να υπογράφει η κυβέρνηση ενός σοβαρού κράτους μνημόνια, τα οποία είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να τηρήσει – αφού το μόνο που πετυχαίνει τότε είναι να χαρακτηρίζεται ως ανόητη, να εξευτελίζεται διεθνώς, καθώς επίσης να γίνεται η πατρίδα της αντικείμενο λεηλασίας.

Ως εκ τούτου, όλες οι συζητήσεις περί ενός τέταρτου μνημονίου, το οποίο πιθανότατα θα συνοδευόταν από ένα παράλληλο στο ευρώ νόμισμα για την πληρωμή εν πρώτοις των δημοσίων υπαλλήλων, είναι εκτός τόπου και χρόνου – είτε με τη σημερινή κυβέρνηση, είτε με την αξιωματική αντιπολίτευση στη θέση της.

Πόσο μάλλον όταν το πρώτο πράγμα που χρειάζεται μία χώρα για να τα καταφέρει είναι η ύπαρξη προοπτικών για το μέλλον της – οπότε, εάν δεν εξασφαλισθούν, η αποτυχία της επόμενης κυβέρνησης που θα πάρει τη σκυτάλη από την εξουθενωμένη προηγούμενη, σε μία σκυταλοδρομία που διαρκεί σχεδόν επτά χρόνια, είναι δεδομένη.

Απαραίτητη είναι επίσης η απελευθέρωση της, η ανάκτηση της εθνικής της κυριαρχίας δηλαδή – αφού μόνο εκείνοι οι άνθρωποι που είναι ελεύθεροι θέτουν στόχους για το μέλλον τους, τους οποίους αγωνίζονται πραγματικά για να επιτύχουν. Η βασικότερη προϋπόθεση λοιπόν εν προκειμένω είναι η απελευθέρωση της Ελλάδας από τη σκλαβιά του χρέους, όσο και αν της κοστίσει κάτι τέτοιο – σε καμία περίπτωση ένα τέταρτο μνημόνιο, το οποίο θα την ισοπεδώσει εντελώς.

Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα χρειάζεται μία πολιτική ηγεσία που θα θέσει ως στόχο της την απελευθέρωση των Ελλήνων και όχι μία ακόμη μνημονιακή συμμορία – μία κυβέρνηση της Τρόικα, η οποία θα είναι πιθανότατα η κυβέρνηση του παράλληλου νομίσματος, της δραχμής και της χρεοκοπίας. Όσο δεν εμφανίζεται μία τέτοια επιλογή, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ψηφίζουν οι Έλληνες, αφού έτσι ή αλλιώς η Τρόικα κυβερνάει – οπότε δεν έχει κανένα νόημα να τη νομιμοποιεί δια της ψήφου του, όπως δεν είναι σωστό να συναινεί δια της σιωπής του.

Πηγή Analyst

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση