Neocons: Η ιδεοληψία που οδήγησε στο σημερινό Χάος

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Ζούμε σε μια εποχή που είναι η πιο σημαντική περίοδος σε όλη την ιστορία με βάση τις δυνατότητες της ανθρωπότητας και ταυτόχρονα η πιο επικίνδυνη για την τελική καταστροφή.
Στο «οικουμενικό χωριό» υπάρχει μεγάλη αναταραχή και το αν θα καταφέρουμε να αποφύγουμε το απόλυτο χάος εξαρτάται από το αν ξέρουμε την ιστορία και την διαβάσουμε σωστά. Όταν μελετηθεί σωστά, δείχνει ποιος συνδυασμός συγκεκριμένων συνθηκών και πολιτικών ευθυνών οδήγησε έως εδώ.

Αν δεν γνωρίζουμε γιατί ανακύπτει ένα πρόβλημα, αν δεν μπορούμε να βρούμε την ρίζα του, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να το επιλύσουμε και να το εξαλείψουμε.
Αν δεν διαβάσουμε σωστά το παρελθόν, τότε το παρόν δημιουργεί σύγχυση και το μέλλον θα μας εμπνέει μόνο τον φόβο και την απαισιοδοξία.

Η ιστορία είναι αμείλικτη... Όσα συμβαίνουν σήμερα γεννήθηκαν από την δυτική οικονομική και εξωτερική πολιτική των παρελθόντων ετών, μέσα από συγκεκριμένες ενέργειες και συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις, που είχαν και έχουν ακτίνα δράσης σε όλο τον πλανήτη. Δεν χρειάζεται να ψάξουμε στο απώτερο παρελθόν της ιστορίας, αλλά λίγες μόνο δεκαετίες πριν.

Η ρίζα του σημερινού κακού είναι η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία που αναδύθηκε μετά την δεκαετία του ’80 και επέβαλε τον άκρατο ανταγωνισμό και την αέναη «ανάπτυξη» ως το καθοριστικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης ανθρώπινης κοινωνίας.

Επαναπροσδιόρισε τους πολίτες ως καταναλωτές, επανέφερε την ανισότητα ως «αρετή», ενθρόνισε την «αγορά» ως απόλυτο κριτή και χαρακτήρισε όσα κράτη δεν υπέκυπταν στην μετα-νεωτερικότητα και τον πολυπολιτισμό ως «failed states» (αποτυχημένα κράτη) ή «φασιστικά», σύμφωνα με τους ορισμούς των «Μουλάδων» της Νέας Τάξης, όπως ο Χάντινγκτον και ο Φουκουγιάμα. Αυτά έπρεπε να διαλυθούν, είτε με την επίθεση του χρέους είτε με την ωμή στρατιωτική βία.

Έγινε τόσο διεισδυτικός ο νεοφιλελευθερισμός με την δύναμη των ιδιωτικών ΜΜΕ, ώστε πλασάρεται σαν ένα είδος βιολογικής νομοτέλειας ή νέα πίστη του millennium και όχι σαν ένα ακόμα ιστορικό «πραξικόπημα» μιας σέκτας φανατικών (κάτι ανάλογο με τους ναζί) που απέκτησαν τεράστια δύναμη μέσα από την συστημική αδικία, ανισότητα και διαφθορά (βλ. Panama Papers) και τους πολέμους (όπως στην Μέση Ανατολή) που επέβαλαν.\

Η Βρετανίδα πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν στον Λευκό Οίκο, 20/02/1985. Η άνοδός τους στην εξουσία σήμανε την έναρξη της εποχής του νεοφιλελευθερισμού

Όταν άρχισαν το έργο τους οι φανατικοί ιεροκήρυκες του νεοφιλελευθερισμού στην δεκαετία ’60 και ’70 του 20ου αιώνα, οι συντηρητικοί και οι κεϋνσιανοί δεξιοί τούς αντιμετώπιζαν σαν κάτι αστείο, οι σοσιαλδημοκράτες τούς κορόϊδευαν και οι μαρξιστές οικονομολόγοι ΔΕΝ καταδέχτηκαν καν να τους πάρουν στα σοβαρά.

Αυτοί, όμως, συνέχισαν να σκάβουν μεθοδικά κάτω από την επιφάνεια του δυτικού πολιτισμού για να αναδυθούν ξαφνικά σαν μια Νικηφόρα Αντεπανάσταση με τον Ρόναλντ Ρήγκαν και την Μάργκαρετ Θάτσερ.

Οι αρχιερείς του σκληρού αυτού δόγματος, που ταλανίζει τον πλανήτη 3,5 δεκαετίες τώρα, ΔΕΝ ήθελαν καμμία κρατική παρέμβαση ενάντια στα συμφέροντα των πολυεθνικών, ήθελαν ελεύθερες αγορές, ανοικτά σύνορα και παγκοσμιοποίηση του Κεφαλαίου, με ό,τι αρνητικό σημαίνει αυτό για τον εθνικό πολιτισμό κάθε χώρας.

Οι απαιτήσεις των υπερ-πλουσίων έχουν μεταμφιεστεί σε εφαρμοσμένη «οικονομική θεωρία» με το έτσι θέλω και ασχέτως αποτελέσματος.

Με την συρρίκνωση του άλλοτε ευημερούντος βιομηχανικού τομέα στην Δύση (λόγω της αναζήτησης φτηνών μεροκάματων στην Ασία), τα Αμερικανικά και τα άλλα Δυτικά «γεράκια των αγορών» ήταν αποφασισμένα να εισβάλλουν δια της βίας στην άλλοτε απαραβίαστη δημόσια σφαίρα.

Τότε εφευρέθηκε ο όρος «μεταρρυθμίσεις», που μεταφράζεται σε αρπαγή του κομματιού των δημοσίων υπηρεσιών του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) από τις γιγαντιαίες πολυεθνικές με την επιτάχυνση της ιδιωτικοποίησης της παιδείας, της υγείας, της περίθαλψης, του νερού, της ενέργειας, της κοινωνικής στέγασης, των μεταφορών.

Στην αρχή αντέδρασαν πολλές δυτικές κυβερνήσεις, αλλά σταδιακά, με την βοήθεια των ΜΜΕ και των Διεθνών Οργανισμών (Παγκόσμια Τράπεζα – Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου κ.λπ...), ο δυτικός κόσμος υπέκυψε, και ειδικά η ΕΕ, με την στήριξη του παληού Δούρειου Ίππου (της Μεγ. Βρετανίας) και του νέου (Γερμανίας).

Οικονομολόγοι όπως ο Πωλ Κρούγκμαν και ο Ρόμπερτ Ράϊχ ισχυρίζονται ότι βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή που θυμίζει ένα παρελθόν όπου κυριαρχούσαν οι «ληστές βαρώνοι», ενώ η εξουσία και η οικονομία ελέγχονταν από μια κλίκα που ήταν πλούσια, ισχυρή και ανελέητη. (The Guardian, 06/04/2016)

Δεν συνέβη το ίδιο, όμως, στον τομέα των διεθνών σχέσεων όπου το Κράτος ήταν ζωτικής σημασίας για να οργανώσει τις στρατιωτικές επεμβάσεις προκειμένου να επιβληθεί η νεοφιλελεύθεη ηγεμονία και να μεταμορφωθεί ο πλανήτης σe μια παγκοσμιοποιημένη ασύδοτη ΑΓΟΡΑ με εμπορευματοποίηση όλων των αγαθών και υπηρεσιών (υγείας, παιδείας) και την κερδοσκοπία σαν κεντρικό γνώρισμα της νέας εποχής.

Στην διπλωματική εργαλειοθήκη των νεοφιλελεύθερων-νεοσυντηρητικών, που ήλεγξαν απόλυτα τον Λευκό Οίκο επί Μπους, προστέθηκε αργότερα ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας». ως η αιχμή του Δόγματος του Σοκ, με την στήριξη των πανίσχυρων θινκ-τανκς των neocons.

Οι ΗΠΑ έκαναν πόλεμο στο Αφγανιστάν, έδιωξαν τους Ταλιμπάν, έκαναν πόλεμο στο Iράκ κι ανέτρεψαν τον «δικό τους» Σαντάμ, το ίδιο και στην Λιβύη, την Συρία κ.λπ. Πόσο καινούργιο ή μεταμοντέρνο είναι αυτό;

Ήδη ο Νάσερ είχε στοχοποιηθεί ως ο Χίτλερ της Μέσης Ανατολής επειδή αντέδρασε στην κατάληψη του Σουέζ την δεκαετία του ’50, ο Μοσαντέκ ανατράπηκε στο Ιράν, ο Μπούτο διώχτηκε στο Πακιστάν, ο Μιλόσεβιτς της Γιουγκοσλαβίας οδηγήθηκε μέσα στην φυλακή στον θάνατο.

Κι όμως, ο κυριότερος σύμμαχος της «δημοκρατικής» Δύσης σ’ αυτή την εκστρατεία είναι το κατασκευασμένο από τους Άγγλους «Βασίλειο» της Σαουδαραβίας. Η Σαουδική Αραβία δεν έχει Σύνταγμα, αντίθετα, έχει μπούρκα και δημόσια μαστιγώματα κι ο λαός της στερείται όλα τα στοιχειώδη δικαιώματα... ακόμα και το δικαίωμα να υποστηρίζει το καθεστώς χωρίς την άδειά του.

Τα πλούτη του πετρελαίου, που έρχονται από τα σπλάχνα της γης της, χρησιμοποιούνται από τους εμίρηδες για να αυξάνουν τα αμύθητα πλούτη τους και από τα δυτικά καρτέλ για να αυξάνουν τα κέρδη τους.

Σήμερα είναι φανερό ότι η σύγκρουση μεταφέρεται μέσα στην Ευρώπη με την εξαπλούμενη τζιχάντ.

Από πού προέρχεται αυτός ο βίαιος ισλαμικός εξτρεμισμός; Την επαύριο των αποτρόπαιων επιθέσεων στο Παρίσι τον Νοέμβριο, ή στις Βρυξέλλες τον Μάρτη, αυτό είναι το ερώτημα που κανείς ΔΕΝ θέτει. Όμως, αυτό είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα.

Στην ισλαμική ιστορία, η τζιχάντ ως παγκόσμιο φαινόμενο βίας είχε εξαφανισθεί για 400 ολόκληρα χρόνια. Αναβίωσε ξαφνικά με την αμερικανική βοήθεια την δεκαετία του ’80, όταν οι στρατηγικοί φωστήρες των ΗΠΑ σχεδίασαν να στρέψουν 1 δισεκατομ. Μουσουλμάνους κατά της ΕΣΣΔ και των κοσμικών Αραβικών κρατών που θεωρούσαν εχθρικά προς το Ισραήλ, αυτών που ο Ρήγκαν αποκαλούσε τότε «Αυτοκρατορία του Κακού».

Σε έναν λόγο του στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο το 1998, ο πολιτικός επιστήμονας Εκμπάλ Αχμάντ (Eqbal Ahmad), ειδικός στην μελέτη της τρομοκρατίας, είπε αυτολεξεί για την εποχή εκείνη: «Το χρήμα άρχισε να ρέει. Πράκτορες της CIA διέτρεχαν όλο τον μουσουλμανικό κόσμο, στρατολογώντας νέους Μουσουλμάνους για να πολεμήσουν στην μεγάλη τζιχάντ. Ο Μπιν-Λάντεν ήταν ένας από τους πρώτους που στρατολογήθηκαν. Δεν ήταν μόνο Άραβας. Ήταν και Σαούντι. Δεν ήταν μόνο, όμως, Σαούντι. Ήταν επίσης ένας πολυεκατομμυριούχος πρίγκηπας, που ήθελε να επενδύσει δικά του χρήματα στην υπόθεση αυτή». (www.salon.com. 17/11/2005, We created Islamic extremism).

Αλλά και ο ίδιος ο Σάμιουελ Χάντινγκτον, σ’ ένα δοκίμιό του στο ειδικό αφιέρωμα του περιοδικού Newsweek (Δεκ. 2001) μετά την 11/9, παραδέχεται για την αντισοβιετική τζιχάντ του ’80, ότι «αυτή η νίκη έγινε δυνατή χάρη στην αμερικανική τεχνολογία, το σαουδαραβικό και αμερικανικό χρήμα, την πακιστανική υποστήριξη και εκπαίδευση...». Και, φυσικά, την στράτευση χιλιάδων νέων από τις μουσουλμανικές χώρες.

Ένα ρεπορτάζ, από τα πολλά σχετικά στον δυτικό τύπο, του βρετανικού "The Independent" (06/12/1993) με φωτογραφία του ίδιου του Μπιν Λάντεν. Ο τίτλος: "Αντι-Σοβιετικός πολεμιστής θέτει τον στρατό του στην υπόθεση της ειρήνης". Το άρθρο παρουσιάζει με εγκωμιαστικό τρόπο τον "Σαουδάραβα εκατομμυριούχο", που οργανώνει τους Μουτζαχεντίν και πολεμά για την ελευθερία... 8 μόλις χρόνια πριν την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους

Το 1983, ο Ρήγκαν συναντιέται με τους ηγέτες των Μουτζαχεντίν στο Οβάλ Όφφις του Λευκού Οίκου, τους οποίους έχει ήδη εξοπλίσει η CIA, μέσω της πακιστανικής αντίστοιχης υπηρεσίας πληροφοριών (Επιχείρηση CYCLON), για να πολεμήσουν τους Σοβιετικούς.

Ο Ρήγκαν, μετά την συνάντηση αυτή, θα δηλώσει: «Ο αγώνας αυτών των θαρραλέων Αφγανών μαχητών της ελευθερίας, που πολεμάνε με απλά όπλα εναντίον σύγχρονων υπερόπλων, αποτελεί έμπνευση σε όλους όσους αγαπούν την ελευθερία... Οι κύριοι αυτοί είναι το ηθικό ισοδύναμο των Ιδρυτών Πατέρων της Αμερικής».

Στην πραγματικότητα, αυτοί «οι μαχητές της ελευθερίας» ήταν οι αντίστοιχοι «Ιδρυτές Πατέρες» αυτού που σήμερα λένε όλοι «Ισλαμική Τρομοκρατία» -Αλ-Κάϊντα, Αλ-Νούσρα, Ισλαμικό Χαλιφάτο, Μπόκο Χαράμ... και δεν συμμαζεύεται.

Η σύμμαχος της Δύσης, Σαουδική Αραβία, που με τα πετροδολλάρια χρηματοδοτεί τον ισλαμικό εξτρεμισμό και την τρομοκρατία σε όλο τον κόσμο, είναι η μήτρα του Ουαχχαμπιτισμού, επίσημης θρησκείας του κράτους. Το ’80, οι μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν και η CIA ζήτησαν την παρουσία Σαουδάραβα πρίγκηπα για να ηγηθεί της τζιχάντ (ιερού πολέμου) στο Αφγανιστάν κατά των Ρώσσων. Έτσι μας προέκυψε ο Μπιν-Λάντεν.

Οι θρησκευτικές σχολές στο Πακιστάν, απ’ όπου δημιουργήθηκαν οι Ταλιμπάν, λειτουργούσαν με λεφτά των Σαούντ: η ουαχχαμπίτικη επιμονή σε μια διαρκή τζιχάντ, σε έναν ατελείωτο πόλεμο.

Αυτός είναι ο «ωραίος, μετανεωτερικός» κόσμος στον οποίο ζούμε, στον οποίο τα δύο τρίτα της σοκολάτας –που έχουμε ακόμα την πολυτέλεια να πίνουμε- παράγονται από την υπερεκμετάλλευση παιδικής εργασίας, από παιδιά που ακόμα δεν έχουν βγάλει δόντια.

Αυτά κάνουν πως δεν τα γνωρίζουν οι διανοούμενοι απολογητές αυτού του συστήματος, τα υπάκουα σκυλάκια της Αυτοκρατορίας, αλλά και πολλές φωνές που διαβάζουν λάθος τα τεκταινόμενα, παίζοντας στο ταμπλώ της παραπληροφόρησης, θυμίζοντας ένα ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ με τίτλο «Επτακόσιοι διανοούμενοι προσκυνούν ένα πετρελαιοφόρο τάνκερ».
Ο Γκορ Βιντάλ περιγράφει τις ΗΠΑ ως Ηνωμένες Πολιτείες της Αμνησίας, γιατί δεν έχουν καμμία ιστορική μνήμη...

Εμείς, όμως, έχουμε και μνήμη και ιστορία και πάνω απ’ όλα ...ανοιχτούς λογαριασμούς για να μην ξεχνάμε ποιοι και πώς κίνησαν τα πιόνια πάνω στην Μεγάλη Σκακιέρα.

* Εισήγηση στην Εκδήλωση για τα 12 χρόνια κυκλοφορίας του Hellenic Nexus, στην Στοά του Βιβλίου, στις 8 Απριλίου 2016
Πηγή "Πύλη των Φίλων"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση