Το ψυχογράφημα

Γιατί η κυβέρνηση εκβίασε τις πρόωρες εκλογές στη χειρότερη στιγμή που θα μπορούσε ποτέ να επιλέξει;  
Γιατί δεσμεύτηκε με ένα ουτοπικό πρόγραμμα αύξησης των δαπανών κατά 12 δις €, γνωρίζοντας πως η χώρα είναι υπερχρεωμένη;
 Γιατί υπέγραψε τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, υποσχόμενη πως θα εξοφλήσει το σύνολο των δανείων του δημοσίου, χωρίς διαγραφή; Γιατί δεν την εφάρμοσε ως όφειλε;

Γιατί καθυστέρησε τόσο πολύ τη στάση πληρωμών, τις διαπραγματεύσεις, καθώς επίσης το δημοψήφισμα;
Γιατί δεν υπέγραψε τη συμφωνία που σήμερα η ίδια επιδιώκει, με αποτέλεσμα να χαθούν τα 7,2 δις € των υπολοίπων του δανείου, καθώς επίσης τα 11 δις € για την στήριξη των τραπεζών;  
Γιατί έκλεισε τις τράπεζες χωρίς ουσιαστικό λόγο (άρθρο), οδηγώντας την πραγματική οικονομία στο γκρεμό; 
Γιατί υποστήριξε ένθερμα το «ΟΧΙ», γνωρίζοντας πως είναι συνώνυμο με τη χρεοκοπία, εάν όχι με την έξοδο από την Ευρωζώνη;

Γιατί υποσχέθηκε τη συμφωνία εντός 48 ωρών ή το άνοιγμα των τραπεζών την Τρίτη, αφού δεν ήταν δυνατόν να γίνει πιστευτή από κανέναν και δεν τα κατάφερε;  
Γιατί εκλιπαρεί να βοηθήσουν την Ελλάδα οι δανειστές της, αφού προηγουμένως έκανε τα πάντα για να εκμηδενισθεί εντελώς η εμπιστοσύνη τους;
Πώς είναι δυνατόν να υπόσχεται την εφαρμογή ενός νεοφιλελεύθερου νέου μνημονίου με το ΔΝΤ της Ευρώπης (ESM), όταν εύλογα δεν την πιστεύει κανένας, ενώ δεν έχει η ίδια τις προϋποθέσεις αφού είναι αριστερή;

Το παραπάνω «ψυχογράφημα» θα μπορούσε να συνεχισθεί επ’ άπειρον, αφού η λογική στο θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε, τόσο εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, όσο και της Τρόικας, δεν είναι καθόλου εύκολο να ερμηνευθεί. 

Όσον αφορά τις «ξένες δυνάμεις», οι Η.Π.Α. πιέζουν τη Γερμανία για συμφωνία, η Κίνα αποστασιοποιείται, η Ρωσία δηλώνει πως θα βοηθήσει την Ελλάδα εάν εκδιωχθεί από την ΕΕ, ενώ η Γερμανία είναι πολύ δύσκολο να συμφωνήσει με μία κυβέρνηση που θεωρεί αναξιόπιστη –  γνωρίζοντας πως θα απαιτηθεί ένας νέος δανεισμός άνω των 70 δις €, σε συνδυασμό με τη διαγραφή μέρους του χρέους, με ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα, καθώς επίσης με τη στήριξη των τραπεζών.

«Υπάρχει αλήθεια λύση;» αναρωτιέται εύλογα κανείς, κατανοώντας πως η Ελλάδα βρίσκεται σε μία τόσο άσχημη θέση, όσο καμία άλλη χώρα στην πρόσφατη οικονομική ιστορία – έχοντας εγκλωβισθεί, όχι μόνο με δική της ευθύνη, σε ένα τρομακτικό αδιέξοδο, κυριολεκτικά με αυτοκτονικές επιλογές στη διάθεση της.

«Προφανώς υπάρχουν λύσεις, περισσότερες από μία», θα ήταν η απάντηση, εάν είχε τοποθετηθεί η σωστή ερώτηση –  σύμφωνα με την οποία η εκάστοτε λύση δεν εξαρτάται μόνο από την ορθολογικότητα της αλλά, κυρίως, από αυτόν που θα κληθεί να την εφαρμόσει.

Κατά την άποψη πολλών πάντως, η σημερινή κυβέρνηση έχει μεταφορικά «πεθάνει» για τους πιστωτές της Ελλάδας, έχοντας «κάψει» κυριολεκτικά την αξιοπιστία της – γεγονός που σημαίνει ότι, μόνο μία εθνική, διακομματική «επιτροπή» θα μπορούσε ίσως να την ανακτήσει.

Άλλωστε θεωρείται πως δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει ούτε καν το «σενάριο της δραχμής» με τη συμφωνία των «εταίρων» της, ακόμη και αν ήταν πρόθυμοι για τα παρακάτω:

(α)  να αποδεχθούν τη μετατροπή του συνόλου των δημοσίων και ιδιωτικών χρεών της σε δραχμές, έτσι ώστε να συμμετέχουν σε μία ενδεχόμενη υποτίμηση, η οποία θα μείωνε έμμεσα, «πληθωριστικά» δηλαδή, τις απαιτήσεις τους – οπότε να προσπαθήσουν να αποφευχθεί, επεμβαίνοντας μέσω της ΕΚΤ στην αγορά συναλλάγματος,

(β) να συμφωνήσουν σε μία μερική διαγραφή (κούρεμα) των διακρατικών χρεών της τάξης των 150 δις €, έτσι ώστε το δημόσιο χρέος να μην ξεπερνάει τα 180 δις € ή το 100% του ΑΕΠ,

(γ) να συνεχίσουν να ενισχύουν τις τράπεζες της, για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, εντός του οποίου θα εξασφαλισθεί η μη κατάρρευση τους,

(δ)  να δρομολογηθεί ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα της τάξης των 50 δις €, έτσι ώστε να «αναβιώσει» ο παραγωγικός ιστός της χώρας

(ε)  να παραμείνει η Ελλάδα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρά την έξοδο της από την Ευρωζώνη, χωρίς όμως να είναι υποχρεωμένη να τηρεί τις απορρέουσες από τη σύμβαση δεσμεύσεις (απαγόρευση δασμών κλπ.), για ένα χρονικό διάστημα πέντε ετών – εντός του οποίου θα αναβίωνε ο κατεστραμμένος από το ΔΝΤ παραγωγικός και επιχειρηματικός της ιστός, καθώς επίσης

(στ)  να εξοφλήσει σταδιακά η Γερμανία το κατοχικό δάνειο που οφείλει στην Ελλάδα, εισερχόμενη σε συζητήσεις, όσον αφορά τα υπόλοιπα (πολεμικές επανορθώσεις κλπ.).

Ολοκληρώνοντας, αυτή τη φορά δεν μπορεί κανείς να υποθέσει τι θα συμβεί την Κυριακή, εάν η Ελλάδα παραμείνει ή όχι στην Ευρωζώνη, εάν είναι σε θέση να ολοκληρώσει το διαπραγματευτικό πόκερ, αφού έχει μεν καλά χαρτιά, αλλά κανέναν καλό παίκτη, αν πρόκειται για την τελευταία της ευκαιρία ή για μία ακόμη θεατρική παράσταση κοκ.

Πηγή Analyst

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση