Υπεράσπιση της αξιοπρέπειας ενός λαού
Γράφει ο Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης
Αίφνης στα τέλη του 20ου αιώνα και στην αρχή του 21ου, επέρχεται μία δραματική αλλαγή πορείας στην πολιτιστική και ιστορική συνέχεια, στην κοινωνική διαστρωμάτωση και την πληθυσμιακή σύνθεση του κυπριακού λαού, του οποίου το ελληνικό στοιχείο αποτελούσε πάντοτε τη μέγιστη πλειονότητα.
Υπάρχουν ορισμένες στιγμές στην ιστορία των Εθνών, και εν προκειμένω δεν αναφερόμαστε μόνο στην Κύπρο, αλλά πολύ περισσότερο στην Ελλάδα ως μητρόπολη του Ελληνισμού, που σηματοδοτούν μία δομική αλλαγή στην πορεία ενός έθνους, είτε αυτή είναι συρρίκνωση είτε ενδυνάμωση και ισχυρή πορεία προς τα εμπρός.
Η Κύπρος το ’74 επηρέασε τις αλλαγές που επήλθαν στην Ελλάδα, τόσο στο επίπεδο της πολιτικής κουλτούρας και του πολιτικού σκηνικού διακυβέρνησης της χώρας όσο και στο επίπεδο της αυτοπεποίθησης του πολιτικού συστήματος στην παρουσία και την πορεία του στον ταραγμένο 21ο αιώνα.
Το βασικό πρόβλημα που αντιμετώπισαν η Ελλάδα και ο Ελληνισμός σε σχέση με το Κυπριακό, είναι ότι η Αθήνα αποδείχθηκε κούφια περιεχομένου πολιτικής, όχι μόνο ως χούντα και δικτατορία που εγκλημάτησε εις βάρος του έθνους από τη δεκαετία του ’50 και εντεύθεν, όπου ενώ είχε ο Ελληνισμός την κυριαρχία στο νησί σε όλα τα επίπεδα πολιτικής, την οικονομία, τον πολιτισμό και την ίδια την κοινωνική διαστρωμάτωση, δεν μπόρεσε να δημιουργήσει, να αξιοποιήσει ευκαιρίες η Αθήνα για να επιτύχει μία πραγματική ανεξαρτησία για την Κύπρο, την αυτοδιάθεση και την ενσωμάτωσή της με το μητροπολιτικό κορμό, που ήταν και ο προαιώνιος, ο ιστορικός στόχος των Κυπρίων.
Αφήσαμε την πρώτη μεταδιδακτορική περίοδο μέχρι το 1980, που η Τουρκία κατέρρεε και η Ελλάδα ήταν στα ύψη από πλευράς διεθνούς νομιμοποίησης, στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος, χωρίς καμία πραγματικά έμπρακτη κίνηση προς την κατεύθυνση μιας συστηματικής διεθνούς κινητοποίησης για την απελευθέρωση της Κύπρου, για τη δημιουργία ενός πλαισίου λύσης, το οποίο να σεβόταν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη Δημοκρατία και τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, δηλαδή την αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο.
Αντ’ αυτού, μαζεύαμε αυτοϊκανοποιούμενοι ψηφίσματα από τον ΟΗΕ, εκδίδοντας ταυτόχρονα ανακοινώσεις εσωτερικής κατανάλωσης περί «συμπαράστασης» στον κυπριακό Ελληνισμό και «συμπαράταξης». Το χειρότερο απ’ όλα ήταν η υιοθέτηση ενός διχοτομικού πλαισίου ως «εθνικής στρατηγικής!», η προβολή και η προπαγάνδισή του διεθνώς ως της καλύτερης και επιθυμητότερης λύσης για την Κύπρο, που συνίσταται στη «διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία». Αυτό δεν είναι απλά μία κακή λύση, είναι μία διχοτομική λύση που εφαρμόζει στην πράξη τις αρχές της κατάργησης ενός κράτους, όπως η Κυπριακή Δημοκρατία και της δημιουργίας δύο ξεχωριστών και εθνικά ομοιογενών κρατιδίων, ενός τουρκικού και ενός ελληνικού στην Κύπρο, υπό την επίβλεψη και την επιτήρηση της ισχυρότερης πλησιέστερης δύναμης που είναι η Τουρκία, έτσι ώστε ολόκληρη η Κύπρος να κινδυνεύει να μετατραπεί σήμερα, εάν δεν ξυπνήσουμε και δεν αντιδράσουμε, σε τουρκικό προτεκτοράτο.
Είναι απορίας άξιον και ταυτόχρονα εξοργιστικό πως τα κατάφερε ο Ελληνισμός να φτάσει σε αυτή την κατάσταση αθλιότητας, στην οποία δεν χωράνε ιδεολογικές ή κοσμοθεωρητικές προσεγγίσεις της Αριστεράς ή της Δεξιάς, αλλά στην κατάσταση της απόλυτης ανικανότητας των ηγεσιών δύο ελληνικών κρατών όλες αυτές τις δεκαετίες. Και αν μας πείτε σήμερα: Τι έπρεπε να κάνουμε για να αποφύγουμε αυτή την κατάσταση; Να κάναμε πόλεμο; Είναι πραγματικά αστεία ερωτήματα διότι τα έθνη υπάρχουν ως πολιτισμικές οντότητες που υπερασπίζονται το δημοκρατικό δικαίωμά τους στην αξιοπρέπεια και την ζωή ως ποιότητα πολιτισμού και όχι απλά ως κατανάλωση προϊόντων της αγοράς. Υπάρχουν δηλαδή ως ιστορική συνέχεια ενός συστήματος αξιών που βρίσκεται στα βάθη της ιστορίας, διέρχεται μέσα από τους αιώνες και τις χιλιετίες και φτάνει στην εποχή μας. Εμείς συνεχίζουμε γιατί προϋπήρξαν εκείνοι που φύλαξαν Θερμοπύλες και θυσιάστηκαν για να μπορούν οι επόμενοι να είναι αξιοπρεπείς, να στέκουν όρθιοι και να αισθάνονται υπερήφανοι γι αυτούς που προϋπήρξαν αλλά και γι αυτούς που έρχονται…
Πηγή εφημ. «Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής»
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...