Αίτια και στόχοι της τουρκικής προκλητικότητας

Η Τουρκία προχωράει, στο σχέδιο Β, που συνίσταται στην δημιουργία προϋποθέσεων ρήξης και αλλαγής του status quo

Γράφει ο Κωνσταντίνος Φίλης
Διευθυντής Ερευνών του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων

Η Τουρκία επιχειρεί να φτιασιδώσει τις αποτυχίες της μέσω της πρόκλησης έντασης, υπενθυμίζοντας προς όλες τις κατευθύνσεις ότι δεν μπορούν να περιφρονηθούν τα συμφέροντά της. Η δήθεν επίκληση της υποχρέωσής της να προασπίσει τα συμφέροντα της τουρκοκυπριακής πλευράς ασφαλώς δεν αποτελεί το βασικό γνώμονα των ενεργειών της. Απλά της προσφέρει ένα νομιμοποιητικό μανδύα στη βάση της «περίεργης» αντίληψής της για τη νομιμότητα και τα δικαιώματά της ως εγγυήτριας δύναμης, ενώ παράλληλα προϊδεάζει τους τουρκοκύπριους για ενδεχόμενη διαίρεση της νήσου. Άλλωστε, πιστεύει πως λύση που συμπεριλαμβάνει το τουρκοκυπριακό κομμάτι (προσφέροντάς του αναλογικό μέρος των εσόδων) επ’ ουδενί δεν διασφαλίζει τα δικά της στρατηγικά συμφέροντα.

Ύψιστη προτεραιότητα για τη γείτονα είναι η συμμετοχή της στο ενεργειακό γίγνεσθαι, ενώ στη μαξιμαλιστική της προσέγγιση θα επιθυμούσε τόσο την τροφοδοσία της αγοράς της όσο και τη διαμετακόμιση αερίου που θα κατευθύνεται στην Ευρώπη.
Αυτό μπορεί να εξυπηρετηθεί μόνο μέσα από συνέργειες. Επειδή, ωστόσο, τέτοιες καταστάσεις προϋποθέτουν συμβιβασμούς και συμπράξεις, για τις οποίες επιδεικνύει ιδιαίτερη απροθυμία, εναλλακτικά, η Τουρκία προχωράει, όπως καταδεικνύει και η πρόσφατη επιθετικότητά της, στο σχέδιο Β, που συνίσταται στην δημιουργία προϋποθέσεων ρήξης και συνακόλουθης αλλαγής του status quo, ώστε να αποκτήσει πρόσβαση στους υδρογονάνθρακες χωρίς εξαρτήσεις.
Στη λογική Ερντογάν – Νταβούτογλου, μία «καθαρή» λύση ίσως κρίνεται προτιμητέα έναντι σύνθετων καταστάσεων που δεν επιτρέπουν ελιγμούς και απαιτούν τήρηση κανόνων και υποχρεώσεων, έναντι των οποίων η τουρκική ηγεσία επιδεικνύει όλο και μικρότερη προσήλωση.

Ως προς τις πλατφόρμες, αυτή τη στιγμή, πολύ δύσκολα κάποια εταιρεία θα συνδράμει, αναλαμβάνοντας το συνεπαγόμενο μεγάλο ρίσκο, σε μία κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Πράγματι, οι τουρκικοί ισχυρισμοί περί αδειοδότησης από ένα μόρφωμα άνευ κρατικής υπόστασης, είναι αθεμελίωτοι. Σε αυτή την περίπτωση, η Άγκυρα θα πρέπει να αναλάβει εξ ολοκλήρου την αγορά και τη μεταφορά, την απόκτηση τεχνογνωσίας, την τοποθέτηση με αμφίβολα αποτελέσματα (καθότι δεν υπάρχουν ενδείξεις για σημαντική ύπαρξη υδρογονανθράκων στη Βόρεια Κύπρο).

Στην επικράτηση του εν λόγω σεναρίου, η ελληνοκυπριακή πλευρά θα δυσκολευθεί ιδιαίτερα να επιστρέψει στις συνομιλίες, εφόσον θα μονιμοποιηθούν οι τουρκικές διεκδικήσεις, με αποτέλεσμα να έρθουμε ένα βήμα πιο κοντά στη διχοτόμηση, εξέλιξη που θα αποκόψει την Τουρκία.

Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι κάτι τέτοιο αποτελεί τον πραγματικό στόχο της Άγκυρας.

Πηγή "Κυριακάτικη KontraNews"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση