Η πολιτική ψυχοπάθεια Ερντογάν - Νταβούτογλου

Στις αρχές του 2010 ο τότε Αμερικανός πρέσβης στην Άγκυρα, Τζέιμς Τζέφρι, είχε χαρακτηρίσει την Τουρκία ως «μια χώρα με φιλοδοξίες Ρολς Ρόις και δυνατότητες Ρόβερ». Ο χρόνος απέδειξε πως είχε δίκιο.

Του Burak Bekdil, «Turkey: No Longer a ‘Rock Star’ on Arab Street»,
Πηγή: The Gatestone Institute
Απόδοση κειμένου: Παντελής Καρύκας

Το 2009-10 ο τότε πρωθυπουργός Ερντογάν αντιμετωπιζόταν ως αστέρας της ροκ σε κάθε αραβική πρωτεύουσα. Λατρευόταν κυριολεκτικά στη Δαμασκό, τη Βυρηττό, το Κάιρο, την σημερινή Νέμεση της Τουρκίας. Το 2011 γνωστός Αιγύπτιος αρθρογράφος ικέτευε την Τουρκία να «δανείσει» τον μεγάλο πρωθυπουργό της στην Αίγυπτο. Ο γράφων του είχε τότε απαντήσει: «Πάρτε τον και δεν χρειάζεται να μας τον επιστρέψετε». 

Η δημοτικότητα του Ερντογάν βασιζόταν στην αντιπαράθεσή του με το Ισραήλ, η οποία εκφραζόταν με επιθέσεις μίσους κατά του Εβραϊκού κράτους. Ο δε Ερντογάν, απολαμβάνοντας αυτή τη δημοτικότητα αποφάσισε να υλοποιήσει το όνειρο της ζωής του, την αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, εντάσσοντας σε αυτή τους σουνίτες των πρώην οθωμανικών χωρών, οι οποίο θα υποτάσσονταν στο νέο χαλίφη. Απόδειξη της δημοτικότητας του Ερντογάν ήταν η υπερψήφιση της Τουρκίας από 151 κράτη, το 2008, όταν έθεσε υποψηφιότητα για μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ) του ΟΗΕ. Μέσω δε αυτής της θέσης η Τουρκίας ενίσχυσε την επιρροή της.


Μετά την τότε τουρκική νίκη στον ΟΗΕ ο τότε υπουργός Εξωτερικών και νυν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Αλί Μπαμπατζάν είχε μιλήσει ως Ρολς Ρόις. «Η επιτυχία μας είναι προϊόν των προσπαθειών των τελευταίων πέντε ετών. Η εκλογή της Τουρκίας στο ΣΑ αντιπροσωπεύει την αναγνώριση της ανόδου της τουρκικής επιρροής, παγκοσμίως. Αποδεικνύει πόσο θετικά η διεθνής κοινότητα αντιμετωπίζει την Τουρκία», είχε πει.

Όλα καλά. Είναι απολύτως λογικό όταν μια χώρα κερδίζει μια τόσο σημαντική θέση η κυβέρνησή της να το θεωρεί επίτευγμά της. Αν είχε όμως χάσει τότε στην ψηφοφορία η ήττα θα σήμαινε ότι η τουρκική επιρροή παγκοσμίως βρίσκεται σε πτώση. Σωστά; Σωστά. Αλλά αυτή η λογική σκέψη δεν υπάρχει στην τουρκική λογική.

Στις 16 Οκτωβρίου 2014 η Τουρκία έθεσε ξανά υποψηφιότητα για μη μόνιμο μέλος του ΣΑ. Μια μέρα πριν το υπουργός Εξωτερικών Τσαβούσογλου είχε πει: «Πιστεύουμε, αν το επιτρέψει ο Αλλάχ, ότι θα κερδίσουμε». Ο Αλλάχ δεν το επέτρεψε. Η Τουρκία έλαβε μόνο 60 ψήφους, σε σχέση με τους 151 που είχε λάβει το 2008. Μήπως αυτό σημαίνει ότι η Τουρκία δεν αντιμετωπίζεται πλέον θετικά από τη διεθνή κοινότητα; Μήπως σημαίνει ότι η τουρκική επιρροή βρίσκεται σε πτώση; Φυσικά και όχι, σύμφωνα με την κυβέρνηση.

Ο Τσαβούσογλου με ηρωισμό δικαιολόγησε την ήττα λέγοντας «δεν μας ψήφισαν όσοι ενοχλούνται από τις βασικές πολιτικές μας». Υπέροχα! Στην τουρκική ισλαμιστική σκέψη η νίκη αποτελεί αναγνώριση του τουρκικού «success story», αλλά η ήττα είναι αποτέλεσμα των χωρίς αρχές αντιπάλων της Τουρκίας εθνών. Απολαύστε το Ρόβερ σας!

Είναι κοινό μυστικό στους διπλωματικούς κύκλους πως αρκετές αραβικές και αφρικανικές χώρες στις οποίες η Τουρκία επένδυσε οικονομικά και πολιτικά τα τελευταία χρόνια, συμμάχησαν εναντίον της στην τελευταία ψηφοφορία στον ΟΗΕ. Άλλες χώρες με δημοκρατική παράδοση ψήφισαν υπέρ της Ισπανίας με ανάλογη δημοκρατική παράδοση, αντί μιας χώρας με ένα καθεστώς, ολοένα και περισσότερο αυταρχικό.

Η Τουρκία του Ερντογάν δεν αποτελεί πλέον πόλο έλξης για τους μουσουλμάνους. Αντίθετα η Τουρκία έχει εχθρικές σχέσεις, με την Συρία, την Αίγυπτο, την Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Ιράν, ταυτόχρονα. Το γεγονός αυτό είναι αστείο αν αναλογιστεί κανείς πως μετά το επεισόδιο με το Μαβί Μαρμαρά, το 2010, όταν ο Ερντογάν επιχείρησε να σπάσει τον αποκλεισμό της Γάζας, έλεγε πως θα απομονώσει το Ισραήλ.

Αντίθετα, είναι η Τουρκία που έχει άσχημα απομονωθεί. Όταν ο Αμερικανός πρέσβης μιλούσε για φιλοδοξίες Ρολς Ρόις, εξέφραζε την τουρκική λογική της μη παραδοχής, ποτέ, κανενός λάθους της Τουρκίας. «Είμαστε τόσο ανώτερη φυλή που δεν μπορούμε να κάνουμε ποτέ λάθος, διότι ότι θεωρούμε σωστό προέρχεται από τον Αλλάχ». Όταν τα πράγματα πάνε άσχημα τότε φταίνε φυσικά οι άλλοι.

Είναι πράγματι καταπληκτικό να παρατηρεί κανείς ενίοτε τον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου να διατηρούν την εμπιστοσύνη τους στην πολιτική τους, παρά τις επαναλαμβανόμενες και συχνά καταστροφικές τους αποτυχίες. Και οι δύο τους αποδίδουν τις αποτυχίες τους στην «κακή παγκόσμια τάξη». Είναι η παιδαριώδης ψυχολογία τους που από καιρό σε καιρό, τους οδηγεί, όταν τους βολεύει, να αμφισβητήσουν ακόμα και τη νομιμότητα διεθνών οργανισμών όπως ο ΟΗΕ ή θεσμών όπως το ΣΑ.

Δεν την αμφισβητούν όμως όταν εκδίδεται, για παράδειγμα, ένα ψήφισμα κατά του Ισραήλ. Απλώς το κάνουν όταν οι αποφάσεις δεν ταιριάζουν στην πολιτική τους. Κάποτε ο Ερντογάν είχε πει ότι στο ΣΑ πρέπει να αντιπροσωπεύονται και οι μουσουλμάνοι. Ποία χώρα θα το σκεφτεί αυτό; Μόνο αυτή που θεωρεί τον εαυτό της διάδοχο στον θρόνο του οθωμανικού χαλιφάτου. 

Για το χάος που δημιούργησαν στην Συρία κατηγορούν τη Δύση και το ΝΑΤΟ. Για την αποτυχία τους να κάνουν έστω και ένα βήμα την κατεύθυνση της ένταξης στην ΕΕ, κατηγορούν την ΕΕ ότι μεροληπτεί έναντι μιας μουσουλμανικής χώρας. Και πιο πρόσφατα η Τουρκία απέτυχε να εκλεγεί στο ΣΑ διότι κάποιοι ενοχλούνται από την τουρκική στάση.

Πηγή Defence-Point


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση