Ποια περιθώρια προσέγγισης υπάρχουν μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας;

Η Ελλάδα διερχόμενη μέσα από τις συμπληγάδες της οικονομικής κρίσης αντιμετωπίζει πρωτοφανείς κινδύνους για την εθνική της υπόσταση συνολικά. Κινδύνους που έχουν να κάνουν κύρια με την οικονομική της υποδούλωση, οι οποίοι όμως μπορούν να φτάσουν μέχρι και σε εθνικούς «ακρωτηριασμούς». Υπάρχει λύση και διέξοδος γι αυτή την κατάσταση;

Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου

Στο πρόσφατο παρελθόν η Γιουγκοσλαβία ήταν ένα κραταιό κράτος. Φρόντισα, όμως, οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ να διαμελίσουν αυτή τη γειτονική μας χώρα. Έτσι, το 1992 κατάφεραν να «επιτύχουν» την απόσχιση τεσσάρων από τις έξι συνιστώσες δημοκρατίες της πάλαι ποτέ ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκαν τα νέα κράτη της Σλοβενίας, της Κροατίας, της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης και της ΠΓΔΜ.

Η πέμπτη απόσχιση έγινε το 2006, όταν το Μαυροβούνιο ανακήρυξε την αυτονομία και την ανεξαρτησία του από την Κοινοπολιτεία Σερβίας – Μαυροβουνίου που είχε δημιουργηθεί το 2003. Ακολούθως, το 2008, η Βουλή του Κοσσυφοπεδίου κήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία του από τη Σερβία (αυτόνομες επαρχίες Βοϊβοντίνας και Κοσσόβου). Την απόσχιση αυτή δεν την αποδέχτηκε η Σερβία και προσέφυγε στον ΟΗΕ, ο οποίος στις 8 Οκτωβρίου 2008 ενέκρινε το αίτημα της Σερβίας και παρέπεμψε το θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Παρ’ όλα αυτά, ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία και Ιταλία, θέλοντας να ολοκληρώσουν τον διαμελισμό της κάποτε ισχυρής αυτής χώρας, προχώρησαν στην αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου ως ανεξάρτητου κράτους. Η Ρωσία και η Κίνα –εκτός της Σερβίας φυσικά- είναι μεταξύ των χωρών που εξακολουθούν να θεωρούν παράνομη αυτή την απόσχιση.

Σήμερα στη χώρα ισχύει ένα ειδικό καθεστώς, που ωστόσο δεν απέτρεψε το ΔΝΤ να κάνει δεκτό το αίτημα του Κοσσόβου, το οποίο στις 8 Μαΐου 2009 έγινε επίσημο μέλος του. Επίσης, από τις 29 Ιουνίου 2009, το Κόσσοβο είναι μέλος της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Σε αντίθεση με το Κόσσοβο, η Βουλή της Σερβίας ψήφισε πρόσφατα νόμο με τον οποίο η Κεντρική Τράπεζα της χώρας υποχρεώνεται να λειτουργεί σε όφελος της εθνικής οικονομίας και των αναγκών του σερβικού λαού και να μην τηρεί τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του ΔΝΤ και των διεθνών τοκογλύφων – κερδοσκόπων. Έτσι, οι σοσιαλιστές της Σερβίας με μπροστάρη τον πρωθυπουργό Ivica Dacic, εγκαταλείπουν το τραπεζικό σύστημα του ευρωπαϊκού μοντέλου.

Όπως πολύ καλά καταλαβαίνουμε όλοι μας, αυτή η απόφαση της Σερβίας είναι από μόνη της δυναμίτης στα θεμέλια της επιβολής της «Τραπεζικής Δικτατορίας». Για τον λόγο αυτό υπήρξαν τεράστιες αντιδράσεις από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αφού εύλογα εκτιμούν ότι η Σερβία με την συγκεκριμένη απόφαση αναστατώνει κυριολεκτικά τη διεθνή τραπεζική «σταθερότητα» και πιθανότατα δημιουργεί προβλήματα στην υλοποίηση των σχεδίων τους. Γιατί δεν μπορούν να γνωρίζουν, ούτε φυσικά να ελέγξουν, την διαφαινόμενη αντίδραση και άλλων κρατών, και μάλιστα της Ευρωζώνης, όπως η Ισπανία και η Ιταλία.

Είναι επίσης γνωστό ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) εκφράζει και υλοποιεί στο ακέραιο την πολιτική της Νέας Τάξης Πραγμάτων και της Παγκοσμιοποίησης. Όλα τα μέλη – κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι όμηροι αυτής της «Τραπεζικής Κατοχής» και οι κυβερνήσεις τους απόλυτα ελεγχόμενες από αυτή την «ομερτά» που καταδυναστεύει τις εθνικές οικονομίες. Σκοπός τους να θέσουν υπό τον έλεγχό τους και τα υπόλοιπα κράτη του πλανήτη, αποκτώντας τον απόλυτο έλεγχο της Κεντρικής Τράπεζας κάθε κράτους.

Τα σχέδια εναντίον της Ελλάδας

Στο πλαίσιο της Νέας Τάξης Πραγμάτων εντάσσεται και η απόλυτη υποδούλωση της πατρίδας μας. Έτσι, εκτελώντας συντεταγμένο σχέδιο όλα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, μας τροφοδοτούσαν με δανεικά –πλην όμως αγύριστα- με αποτέλεσμα να μας ελέγχουν σήμερα απόλυτα. Με τον τρόπο αυτό, μας οδήγησαν πρώτα στις δαγκάνες του ΔΝΤ, και ακολούθως, μέσω συγκεκριμένων επιλογών, άλωσαν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, με την ταυτόχρονη παραίτησή μας από κάθε δικαίωμα προστασίας μας.

Τούτο έγινε με την υπαγωγή μας στ Αγγλικό Δίκαιο (Δίκαιο των Δανειστών). Και αφού πρώτα εκποίησαν την Δημόσια Περιουσία της Ελλάδας, σε εξευτελιστικές τιμές, προχωρούν τώρα μέσω της επιβολής δυσβάστακτων φόρων στην αρπαγή για ένα κομμάτι ψωμί και της ιδιωτικής περιουσίας. Το επόμενο βήμα θα είναι να φορολογήσουν τις καταθέσεις των Ελλήνων, προκειμένου να αφαιρέσουν από τους Έλληνες και το τελευταίο αμυντικό τους οχυρό.

Μετά, είναι πολύ πιθανό να δούμε μία ανάλογη πορεία διαμελισμού της Ελλάδας στα πρότυπα της Γιουγκοσλαβίας. Όμως, η μεγάλη τους δυσκολία παραμένει το ομόαιμον, ομόγλωσσον και ομόθρησκον του Ελληνικού Έθνους.

Μία απειλούμενη περιοχή είναι η Θράκη, όπου διαφεντεύει το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής και η πλειάδα των «τουρκικών» οργανώσεων, που δρουν ανενόχλητες παρά τις ανέκκλητες αποφάσεις του Αρείου Πάγου που τις έχει κηρύξει παράνομες.

Η κυβερνητική ανοχή, ατολμία και αδιαφορία (όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων) επιτρέπει στην Τουρκία να διεισδύει οικονομικά στη Θράκη και να κηδεμονεύει τον χειμαζόμενο πληθυσμό της.

Ο πληθυσμός της μουσουλμανικής μειονότητας αυξάνεται ραγδαία σε αντίθεση με τον χριστιανικό πληθυσμό που έχει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα.

Το όνομα της Μακεδονίας το έχουμε ήδη εκχωρήσει στους Σκοπιανούς και απομένει μόνο ο γεωγραφικός προσδιορισμός.

Οι Αλβανοί καθημερινά εγείρουν θέμα «Τσαμουριάς» και θέτουν ως πρώτο ζήτημα στους Διεθνείς Οργανισμούς την διεκδίκηση από μέρους τους, εδαφών της Θεσπρωτίας.

Η κυριαρχία μας στο Αιγαίο αμφισβητείται από τους Τούρκους και η παραβίαση του εναέριου χώρου μας από τα τουρκικά μαχητικά γίνεται καθημερινά, υπενθυμίζοντάς μας την αποδοχή μας περί γκρίζων ζωνών στην περιοχή των Ιμίων και πως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ακόμη ισχύει το “casus belli”.

Και ενώ όλα αυτά καταγράφονται στην περιοχή μας, στα βόρεια της Ευρώπης παρακολουθούμε την αναγεννημένη παγκόσμια κυρίαρχη δύναμη, τη Ρωσία του Πούτιν. Ο ηγέτης της Ρωσίας επιδεικνύει μία ενεργή “realpolitik” έναντι της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, και η οποία επέφερε την προσάρτηση της χερσονήσου της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία. Μία στρατηγική κίνηση που πραγματοποιήθηκε υπό το καθεστώς της αμυντικής προστασίας της χώρας από τις επεκτατικές βλέψεις του ΝΑΤΟ, στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας (Ουκρανία). Στόχος τώρα της Μόσχας είναι ο έλεγχος της Ανατολικής Μεσογείου. Και αυτός ο έλεγχος περνάει από την Ελλάδα…

Η ενέργεια καταλύτης σε μία ελληνο-ρωσική προσέγγιση

Στο πλαίσιο αυτού του σχεδιασμού ήταν η συμφωνία το 2007 στο Μπουργκάς (Πύργος) της Βουλγαρίας, μεταξύ Ρωσίας, Ελλάδας και Βουλγαρίας, για την κατασκευή του διαβαλκανικού αγωγού μεταφοράς αργού πετρελαίου από το λιμάνι του Μπουργκάς σε τερματικό σταθμό στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.

Μία συμφωνία που ολοκληρώθηκε στις 17 Μαρτίου 2007 στην Αθήνα, όπου οι τρεις χώρες υπέγραψαν την τελική συμφωνία κατασκευής του αγωγού που το χρονοδιάγραμμα όριζε την αποπεράτωσή του στο τέλος του 2010. Το σχέδιο όμως δεν υλοποιήθηκε ποτέ, γιατί αποχώρησε η Βουλγαρία.

Το 2007, στην Κωνσταντινούπολη, συμφωνήθηκε από τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας (Κώστα Καραμανλή) και της Ρωσίας (Βλαντιμίρ Πούτιν) η κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου South Stream. Στις 30 Ιουνίου 2008, στη Μόσχα, υπογράφηκε η επίσημη διακρατική συμφωνία. Ο ρωσικός αγωγός θα διερχόταν από τον ελληνικό χώρο και μέσω της Μακεδονίας και της Ηπείρου θα κατέληγε στην Ηγουμενίτσα. Είχε προβλεφθεί πως το 2014 θα είχε ολοκληρωθεί η κατασκευή του και θα άρχιζε άμεσα η εκμετάλλευση του φυσικού αερίου με τελικό προορισμό την Ιταλία. Ο αγωγός θα παρείχε δέκα δις. κυβικά μέτρα φυσικό αέριο το χρόνο και την εκμετάλλευση θα την είχαν κατά 50% οι εταιρείες ΔΕΣΦΑ και GAZPROM (ρωσική).

Δυστυχώς, η επίσημη αυτή διακρατική συμφωνία που ήταν ένα τεράστιο βήμα για την Ελλάδα ως προς την οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας, μια και αποτελούσε ένα από τα μεγαλύτερα αναπτυξιακά έργα της Νότιας και Κεντρικής Ευρώπης, ουσιαστικά «τορπιλίστηκε» από τον Γιώργο Παπανδρέου, όταν αυτός ανέλαβε πρωθυπουργός.

Θα μπορέσουμε, άραγε, να εκμεταλλευτούμε αυτό το πλεονέκτημά μας, που απορρέει από την διαρκή ανησυχία της Ρωσίας για τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου;

Σήμερα, που η πατρίδα μας είναι εγκλωβισμένη στο θανάσιμο σφιχταγκάλιασμα της τρόικα, θα βρει τη δύναμη να κάνει άνοιγμα προς τη Ρωσία, με σκοπό την επανενεργοποίηση ενός ή και των δύο ενεργειακών αγωγών;

Αυτό είναι κάτι που το επιζητεί ο Πούτιν, ειδικά μετά τις εξελίξεις στην Ουκρανία, απ’ όπου περνάει η τροφοδοσία του φυσικού αερίου όλης της Ευρώπης!

Εμείς θα το εκμεταλλευτούμε; Ή θα περιμένουμε να ολοκληρωθεί το σχέδιο υφαρπαγής των φυσικών πόρων της χώρας μας, μέσω του διαμελισμού της, προκειμένου να γίνει πιο εύκολη η εκμετάλλευση του φυσικού αερίου που βρίσκεται στον (υπο)θαλάσσιο χώρο μεταξύ Κρήτης και Γαύδου, ώστε οι Ευρωπαίοι να μην έχουν ανάγκη τη Ρωσία;

Και, αν για κάποιους εφησυχασμένους, τέτοιου είδους σενάρια φαντάζουν παράλογα, ή απίθανα, ας σκεφτούν τι έγινε με τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, τον οποίο αποφάσισαν ΗΠΑ και Ευρώπη.

Πηγή περιοδικό «Στρατηγική»

Σχόλιο ιστολογίου: Αν κάποιοι θεωρούν ως απίθανο σενάριο την είσοδο της Ελλάδας σε κατάσταση κατοχής υπό των μνημονίων προκειμένου να εξασφαλισθούν γεωπολιτικές, γεωστρατηγικές και γεωοικονομικές ανάγκες της ΕΕ και των ΗΠΑ, δεν έχουν παρά να κοιτάξουν στα όσα έχουν συμβεί στην Ελλάδα κατά τα τελευταία 5 χρόνια και ας σκεφτούν πόσες πιθανότητες έδιναν στο να ζήσει η Ελλάδα αυτά που ζει...

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση