Στόχος ο Πούτιν

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

Η κλιμάκωση της σκληρής στάσης της Ουάσιγκτον μέρα με τη μέρα δείχνει συνεχή διεύρυνση στόχων: αν αρχικά το ζητούμενο ήταν να συντριβεί αποφασιστικά στην Ουκρανία η προσπάθεια ηγεμονικής επικυριαρχίας της Μόσχας στην πρώην ΕΣΣΔ, σήμερα ο στόχος μοιάζει να μην είναι άλλος από την ανατροπή του Πούτιν.

Το μήνυμα προς τη ρωσική πολιτική και οικονομική ελίτ είναι ξεκάθαρο: ο Πούτιν έπαιξε και έχασε και παράταση της παραμονής του στην εξουσία όχι μόνον πλέον δεν συμβαδίζει με ισχυροποίηση της χώρας αλλά αντίθετα εγγυάται μια απομόνωση που μπορεί να την καταστήσει κράτος-παρία.

Μία μία, οι κινήσεις των ΗΠΑ δεν αφήνουν ούτε περιθώριο διάσωσης των προσχημάτων μιας διαχειρίσιμης αναδίπλωσης στον ισχυρό άνδρα του Κρεμλίνου: την αρπαγή της Κριμαίας, που αρχικά καταγράφηκε σαν θρίαμβος περίπατος, την πληρώνει με κόστος που ουδείς θα μπορούσε να είχε φανταστεί.

Τα πλήγματα που δέχεται η Ρωσία έχουν και άλλους αποδέκτες: το Πεκίνο και τα οράματά του ηγεμονικής κυριαρχίας στην περιοχή Ασίας - Ειρηνικού, τις φιλοδοξίες της Ομάδας BRICS αλλά και κάποιων Ευρωπαίων να αμφισβητήσουν τη μονοπωλιακή παντοκρατορία του δολαρίου, αλλά και την αλαζονική απορριπτική στάση του Βερολίνου στις πιέσεις των ΗΠΑ για εναρμόνιση της Ευρωζώνης με την πολιτική της Fed στη διαχείριση της Χρηματοπιστωτικής Κρίσης.

Οποιο σενάριο για το τι ακριβώς έγινε με την κατάρριψη του μαλαισιανού αεροσκάφους και πέραν των ευθυνών για την τραγωδία, η Ρωσία προβάλλει ως κατώτερη των περιστάσεων και επιχειρησιακά και επικοινωνιακά, θυμίζει περισσότερο τον αυτοεγκλωβισμό του Μιλόσεβιτς στον πόλεμο της Βοσνίας, παρά μεγάλη δύναμη ικανή να χειριστεί μια συγκροτημένη επιχείρηση αυτοκρατορικής παλινόρθωσης.

Η μέχρι τώρα επιτυχής πορεία του Πούτιν δημιούργησε μια αίγλη που μας έκανε να ξεχάσουμε την αλληλοσφαγή τριτοκοσμικού τύπου της ομάδας Γέλτσιν μπροστά στο ρωσικό Κοινοβούλιο τον Οκτώβριο του 1993, αλλά και την ταπεινωτική αυτοδιάλυση της ΕΣΣΔ στις αρχές Δεκεμβρίου του 1991 με τον απερίγραπτο πρόεδρο της Ρωσίας να τηλεφωνεί στον Μπους για να του το αναγγείλει.

Το καθημερινό επικοινωνιακό σφυροκόπημα που δέχεται η Ρωσία από τις ΗΠΑ για την κατάρριψη του αεροσκάφους χωρίς ουσιαστικό αντίλογο μέχρι τις χθεσινές δηλώσεις του υπουργείου Αμυνας, αφήνει δύο επιλογές: τη συνενοχή Μόσχας Ανταρτών που δεν αφήνει περιθώρια διαφοροποίησης - αποστασιοποίησης του Κρεμλίνου στη χειρότερη περίπτωση και στην καλύτερη ασυγχώρητη αμηχανία.

Πηγή "Έθνος"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση