Πολλά τα αναπάντητα ερωτήματα για την στρατηγική του Πούτιν

«Ένας γρίφος, τυλιγμένος με μυστήριο, μέσα σε ένα αίνιγμα». Μα τα λόγια αυτά χαρακτήριζε, το 1939, τη σταλινική Ρωσία, ο Γουίνστον Τσόρτσιλ. «Ίσως όμως να υπάρχει το κλειδί. Το κλειδί είναι τα ρωσικά εθνικά συμφέροντα», κατέληγε ο έμπειρος Βρετανός πολιτικός. 

Του Clifford D. May
ΠΗΓΗ: The Washington Times (29 Απριλίου 2014)
Απόδοση κειμένου: Παντελής Καρύκας

Οι σύγχρονοι δυτικοί ηγέτες, επιχειρούν, με αποφασιστικότητα, εδώ και καιρό, να πείσουν τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν ότι το ρωσικό εθνικό συμφέρον ταυτίζεται με την ένταξη της Ρωσίας σε αυτό που οι ίδιοι λένε «διεθνής κοινότητα». Αν το έκανε αυτό θα κέρδιζε την επιδοκιμασία του προέδρου Ομπάμα και δεν θα δεχόταν τις φραστικές επιθέσεις του Αμερικανού υπουργού εξωτερικών Τζον Κέρι, ο οποίος δήλωσε ότι ο Πούτιν ακολουθεί την πολιτική του 19ου αιώνα.

Όσο παλαιομοδίτη όμως κι αν τον θεωρεί ο Κέρι, ο Πούτιν μάλλον δεν θα στεναχωρηθεί ιδιαιτέρως, την ώρα που χαράσσει εκ νέου τα σύνορα της Ευρασίας. Οι επικεφαλής του Κρεμλίνου, είτε ονομάζονταν τσάροι, είτε επίτροποι του λαού και γενικοί γραμματείς, διοικούσαν πάντοτε μια αυτοκρατορία. Ο Πούτιν δεν αποτελεί εξαίρεση στη γραμμή αυτή και οι περισσότεροι Ρώσοι τον υποστηρίζουν.

Πόσο μακριά θα φτάσει ο Πούτιν; Σίγουρα δεν είναι κομμουνιστής. Όμως μάλλον μαθαίνει από τον Λένιν, ο οποίος έλεγε ότι «όταν με την ξιφολόγχη σου χτυπάς ατσάλι, υποχωρείς. Αλλά όταν χτυπάς χυλό, συνεχίζεις». Και ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι μέχρι τώρα ο Πούτιν χτυπούσε κάτι άλλο πέρα από ευρωπαϊκό και αμερικανικό χυλό;

Υπάρχουν ερωτήματα που δεν έχουν ακόμα απαντηθεί. Επιδιώκει ο Πούτιν να κατακτήσει ολόκληρη την Ουκρανία, ή έστω μερικά ακόμα τμήματά της, αφήνοντας τα πτωχευμένα υπολείμματα στη Δύση; Επιζητά να επεκτείνει την σφαίρα επιρροής του στις συνορεύουσες με τη Ρωσία χώρες του άμεσου περιβάλλοντος, στις οποίες θα επιτρέπει μια ελεγχόμενη ανεξαρτησία; Ή μήπως έχει μεγαλύτερες φιλοδοξίες;

Δεν είναι απίθανο ο Πούτιν να πιστεύει ακόμα και ότι μπορεί να επιτύχει τη διάλυση του ΝΑΤΟ. Θα μπορούσε να το επιτύχει εισβάλοντας, με κάποια πρόφαση, σε μια ή περισσότερες από τις μικρότερες χώρες μέλη, που υπήρξαν κάποτε σοβιετικές δημοκρατίες. Αν το ΝΑΤΟ αποδειχθεί απρόθυμο, ή ανίκανο, να υπερασπίσει την Εσθονία, τη Λετονία ή τη Λιθουανία, θα έχει πεθάνει.

Ακόμα κι αν ο Πούτιν δεν προχωρήσει περισσότερο, αν και λίγοι πιστεύουν πως δεν θα προχωρήσει, ‘έχει ήδη αποδείξει ότι η Ρωσία της εποχής Πούτιν είναι μια δύναμη που πρέπει να αναγνωριστεί από όλους.

Ένα τεράστιο χάσμα χωρίζει την κοσμοθεωρία του Αμερικανού προέδρου από την πραγματικότητα. Αυτό αποδείχτηκε τον προηγούμενο μήνα όταν, μιλώντας στις Βρυξέλλες, απευθυνόμενος στην ευρωπαϊκή νεολαία, είπε αναφορικά με τη Ουκρανία «…Η ρωσική ηγεσία σήμερα καταπατά αρχές που μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούνταν δεδομένες, όπως αυτή ότι στον 21ο αιώνα, τα σύνορα δεν αλλάζουν με την ισχύ. Τα ζητήματα διεθνούς δικαίου, οι λαοί και τα έθνη μπορούν να κάνουν τα δικά τους σχέδια για το μέλλον».

Ο πρόεδρος καθησύχασε επίσης το ακροατήριό του ότι δεν πρόκειται για την έναρξη ενός νέου Ψυχρού Πολέμου, καθώς, αντίθετα με τη Σοβιετική Ένωση, η Ρωσία δεν είναι σήμερα επικεφαλής κανενός συνασπισμού εθνών, με διαφορετική ιδεολογία και οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν θέλουν να έρθουν σε σύγκρουση με τη Ρωσία.

Όλες αυτές οι καθησυχαστικές προτάσεις όμως του Αμερικανού προέδρου είναι αμφίβολες. Καταρχήν, φαίνεται πως όντως εισερχόμαστε σε μια νέα ψυχροπολεμική περίοδο, χαμηλής έντασης, συγκρούσεων μέσω «αντιπροσώπων», όπου όμως μια σπίθα μπορεί να ανάψει μια μεγάλη πυρκαγιά. 

Δεύτερον, ο πρόεδρος Πούτιν μπορεί να μην ηγείται κανενός συνασπισμού κρατών, αλλά έχει στενές σχέσεις με αντιδυτικά καθεστώτα, όπως αυτά της Συρίας, του Ιράν, της Βόρεια Κορέας. Και το Ισλάμ, στην ιρανική του εκδοχή, είναι επίσης ιδεολογία.

Τρίτο λάθος δε του προέδρου Ομπάμα να θεωρεί ότι ο Ψυχρός Πόλεμος ξεκίνησε γιατί και τότε οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ήθελαν να συγκρουστούν με την Σοβιετική Ένωση. Η βασική αιτία ήταν ο σχηματισμός της σοβιετικής αυτοκρατορίας και η επιβολή του σιδηρού παραπετάσματος στην Ανατολική Ευρώπη.

Εν κατακλείδι, ο πρόεδρος Πούτιν δεν είναι απαραίτητο να είναι σίγουρος ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν θέλουν να συγκρουστούν μαζί του. Είναι ήδη βέβαιος, ότι και οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους φοβούνται την σύγκρουση περισσότερο από ότι τη φοβάται ο ίδιος, ή οι ηγέτες του Ιράν, ή ο κληρονομικός δικτάτορας της Βόρεια Κορέας. 

Η γνώση αυτή αποτελεί για αυτούς ένα πρώτης τάξεως λόγο για να απαιτήσουν σοβαρές παραχωρήσεις και να ταπεινώσουν τις ΗΠΑ. Έχει μήπως ο πρόεδρος Ομπάμα αντιληφθεί κάτι από όλα αυτά, ώστε να επιχειρήσει, έστω, να χαράξει μια στρατηγική; Αυτό αποτελεί τον μεγάλο γρίφο.

Ο Κλίφορντ Μέι, είναι πρόεδρος του ιδρύματος για την άμυνα των δημοκρατιών (FDD), ένα ινστιτούτο πολιτικής που δίνει έμφαση στην εθνική ασφάλεια.

Πηγή Defence-Point

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση