Το πορτέλλο

Τρέμοντας ανέκαθεν μπροστά στην ιδέα του τι συνεπάγεται για τον πολίτη ένα καλά οργανωμένο κράτος, έτεινα πάντα να βλέπω με καλύτερο μάτι το ελληνικό, με όλα τα στραβά του. Ακριβώς επειδή κατά κοινή ομολογία ήταν ένα πορτέλλο, σαν τις μικρές πλαϊνές εισόδους κτιρίων που έχω δει σε κάτι παλαιές Ενετικές και Γενουάτικες πόλεις, και κατάλαβα ότι δεν μου χρειάζεται ούτε η σχετική μονογραφία του Ηλία Πετρόπουλου, ούτε κοτζάμ Μπαμπινιώτης, για να βρω από πού προέρχεται η λέξη. Υποτίθεται ότι την πάτησα. Διότι να που μας οδήγησε το πορτέλλο. Και τώρα το φτιάχνουμε το πορτέλλο, για να πάψει αυτό να είναι πια πορτέλλο, να πάψουμε κι εμείς…
Τι το έκανε πορτέλλο το ελληνικό κράτος; Οι δημόσιοι υπάλληλοι που πληρώνουν τη νύφη; Όχι. Τους έχω βγάλει λάδι επανειλημμένως. Διακινδυνεύοντας μάλιστα την αναγνωσιμότητά του, δεδομένου ότι όλη η Ελλάδα, θεωρεί αυτονόητο ότι ασυζητητί φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Όλοι να δείχνουν με το δάχτυλο τους δημοσίους υπαλλήλους, κι άντε μετά εσύ να λες τ’ ανάποδα, και να περιμένεις να σε διαβάζουν κιόλας.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι μεταξύ όλων φταίχτες θεωρούν τους δημοσίους υπαλλήλους ακόμα και οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Τέλος πάντων, γενικώς συμβαίνει αυτό στα πορτέλλα.

Ωστόσο, εγώ ο αθεράπευτος επιμένω. Δεν φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Φταίει η πολιτική ηγεσία που το έστησε το πορτέλλο κομμένο και ραμμένο στις διαστάσεις του πορτέλλου, και το κατευθύνει με βάση τους κανόνες του πορτέλλου. Στα πορτέλλα, ουδείς τα βάζει με την τσατσά ή τον νταβατζή. Ο δυσαρεστημένος τα βάζει με την έρημη την κοπέλλα.

Έτσι, όλοι θεωρούν ότι φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, επειδή ακριβώς είναι ο εύκολος αποδιοπομπαίος τράγος, με τον οποίο έρχονται σ’ επαφή. Δεν τα ρίχνει ο κόσμος στους πολιτικούς. Από συστάσεως ελληνικού κράτους, τους πολιτικούς τους φύλαγε για να τους παρακαλάει να γίνει και ο ίδιος δημόσιος υπάλληλος. Ή για να τους παρακαλάει να γίνει η δουλειά του με το Δημόσιο. Άλλος παρακαλάει, κι άλλος… καλάει. Πορτέλλο, είπαμε.
Τώρα που γίναμε όπως γίναμε, τελικά πάλι βρίζει τους δημόσιους υπαλλήλους. Αλλά επειδή δεν υπάρχουν δουλειές, βρίζει και τους πολιτικούς. Εξαιρούνται φυσικά όσοι έχουν άκρη με τον πορτιέρη ή κλειδάκι για την κλειδαριά του πορτέλλου. Κι αυτοί οι τελευταίοι ομοίως βρίζουν τους υπαλλήλους, χωρίς μάλιστα να το δικαιούνται, αλλά τούτοι το κάνουν μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν τίποτε άλλο να πούνε, έτσι κι αλλιώς…
Υπάρχει βέβαια στο ζήτημα και ο πονηρότατος αντίλογος της υπεκφυγής, ότι το πρόβλημα, λέει, ήταν το μέγεθος του Δημοσίου, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων.
Και για τούτο έχω γράψει επανειλημμένως, ο φτωχός, προσπαθώντας μάταια να εξηγήσω ότι επειδή η Ελλάδα έχει έντεκα εκατομμύρια πληθυσμό, σε αντίθεση, λ.χ., με τη Γερμανία που έχει ογδόντα εκατομμύρια πληθυσμό, αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει κατ’ αναλογία ενάμιση παίκτη όλον κι όλον στην Εθνική ποδοσφαίρου. Αλλά και αυτά, όταν τα γράφω, τα γράφω θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο την αναγνωσιμότητα του sotosblog. Χα! Δικαίως γράφει κάπου ο δάσκαλός μου ότι «το να ανατρέψεις ένα κατεστημένο είναι ομολογουμένως ένα τόλμημα»…
Ευτυχώς που ήρθε τουλάχιστον ο ΟΟΣΑ και ρώτησε: Ρε παιδιά, πόσοι είναι επιτέλους οι δημόσιοι υπάλληλοι; Το πορτέλλο τους μέτρησε τρεις φορές τουλάχιστον, και ακόμα άκρη δεν μπορεί να βγάλει. Με αποτέλεσμα να χορεύει το χορό του κουζουλού ο Κούλης του Μητσοτάκη. Έσκασε κι ο ΟΟΣΑ, το ‘κοψε μέχρι μια Ενετική και μια Γενουάτικη πόλη, δασκαλεύτηκε εκεί για το τι είναι το πορτέλλο, κι έκατσε μετά και τους μέτρησε μόνος του… Και απεφάνθη: Δεν είναι το πρόβλημα ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά η οργάνωση του κράτους που είναι για τα μπάζα. Κατάλαβες, φίλε μου! Να μακαρίζω τώρα εγώ τον ΟΟΣΑ. Φτου στον κόρφο μου!
Αλλά, τι να το κάνεις… Λυσσάει εκεί ο Πρετεντέρης κάθε βράδυ, και ποιος σ’ ακούει εσένα…
Καλά που είπα Πρετεντέρης… Διότι, όλος αυτός ο βομβαρδισμός με φόρους επί φόρων επί φόρων επί φόρων επί φόρων επί φόρων όλ’ αυτά τα χρόνια από το γυαλί του Πρετεντέρη, μαζί με το βομβαρδισμό των μεταρρυθμίσεων επί μεταρρυθμίσεων επί μεταρρυθμίσεων επί μεταρρυθμίσεων επί μεταρρυθμίσεων, έχει δημιουργήσει στον τηλεθεατή την εντύπωση ότι, δεν μπορεί βρε αδερφέ, με τόση φασαρία και τόσον κουρνιαχτό κάτι θα βελτιώνεται στο πορτέλλο. Τι διάολο, σου λέει ο άλλος που δεν είναι σαν κι εμένα, να το γουστάρει το πορτέλλο.
Αμ δε, όμως! Βγήκε ο Σαμαράς, λέει, κι έδωσε εντολή, λέει, να κινητοποιηθεί, λέει,  η κρατική μηχανή, λέει, για την Κεφαλλονιά. Λέει. Μόνη της η μηχανή δεν μπορούσε. Απίθανα πράγματα! Καλά κάνει και τους τα χώνει χύμα η Ιωάννα Ηλιάδη.
Ναι, ναι… Μη τυχόν, λοιπόν, και γίνει καμιά στραβή και χάσουμε τον Σαμαρά, παιδιά, μαύρο φίδι που μας έφαγε! Κι επειδή δεν τον βλέπω καλά τελευταία, να τον κλωνοποιήσουμε, να ‘χουμε και γι αργότερα… Κάποιος να καθαρίζει για πάρτη μας. Κουτσοί, στραβοί στον Αντώνη Σαμαρά. Έτσι κι αλλιώς σεισμούς, καταποντισμούς, τα μασάει όλα.
Σαν δεν ντρέπεται λιγάκι, λέω ‘γω. Μια δουλειά έπρεπε να κάνει όλη κι όλη, και αντ’ αυτής, εκεί αυτός, “όλα εγώ τα σφάζω, εγώ τα μαχαιρώνω”. Ώπα, ρε μεγάλε. Σιγά…
Σα δε ντρέπεται… Αλλά, πού ντροπή στο πορτέλλο… Εξ ου και η… ανοχή μας στα του οίκου μας, άλλωστε. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Από Sotosblog, μοντάζ Γρέκι

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση