Οι Τούρκοι κι εμείς

Του Γιάννη Καρτάλη 
 
Είναι πολύ νωρίς για να εκτιμηθεί το πού θα καταλήξει η κρίση ταυτότητας που ξέσπασε στη γειτονική μας Τουρκία. Το βέβαιο όμως είναι ότι μια χώρα, η οποία εθεωρείτο παράγων σταθερότητας σε μια περιοχή της οποίας το κύριο χαρακτηριστικό είναι η αστάθεια, εισέρχεται και αυτή σε αυτόν τον εφιαλτικό κύκλο χωρών, με αποτέλεσμα να ανατρέπονται τα ως τώρα δεδομένα.

Τη στιγμή μάλιστα που κορυφώνεται η αβεβαιότητα για τις εξελίξεις στη Συρία και απειλείται η επέκταση της εμφύλιας συριακής διαμάχης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την κύρια ευθύνη για την κρίση αυτή φέρει προσωπικά ο Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος εγκαταλείποντας τη γραμμή του μετριοπαθούς Ισλάμ (η οποία μάλιστα είχε γίνει αποδεκτή από τη Δύση ως υπόδειγμα για τις χώρες της Αραβικής Ανοιξης) υπέκυψε στην αλαζονεία και στον αυταρχισμό. Υπήρξε θύμα προφανώς της ίδιας του της επιτυχίας στον οικονομικό τομέα και στον παραμερισμό του στρατιωτικού κατεστημένου, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει η έντονη αντίδραση της «άλλης Τουρκίας», η οποία ούτως ή άλλως σιγόβραζε εδώ και καιρό.

Ετσι τώρα όλα γίνονται πολύ πιο δύσκολα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, καθώς αποδεικνύεται ότι ο Μπασάρ αλ Ασαντ είναι «πολύ σκληρός για να πεθάνει», ενώ η περιώνυμη αντιπολίτευση είναι περισσότερο διασπασμένη παρά ποτέ, με αποτέλεσμα το ουσιαστικό κουμάντο να το κάνει η Αλ Κάιντα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον. Η συριακή κρίση αποκτά μάλιστα τώρα ευρύτερες διαστάσεις, μετά την εμπλοκή στο πλευρό του Ασαντ της Χεζμπολάχ του Λιβάνου και των σιιτών μαχητών του Ιράν, προκαλώντας έτσι μια πιθανή επέκταση του πολέμου στον γειτονικό Λίβανο και την εξαιρετικά πιθανή αντίδραση του Ισραήλ. Αποδυναμώνεται έτσι η προοπτική για τη σύγκληση της περίφημης ειρηνευτικής διάσκεψης της Γενεύης. Ταυτόχρονα αποδυναμώνεται, λόγω της εσωτερικής κρίσης, και η δυνατότητα της όποιας τουρκικής παρέμβασης. Η αμηχανία της Ουάσιγκτον ως προς το δέον γενέσθαι (καθώς μάλιστα βλέπει τώρα να αποσταθεροποιείται ο κύριος σύμμαχός της στην περιοχή) και η απροκάλυπτη στήριξη με βαρύ στρατιωτικό υλικό της Μόσχας στο καθεστώς Ασαντ συμβάλλουν αναπόφευκτα στο γενικότερο θολό τοπίο.

Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά για εμάς, καθώς παραμένουν εκκρεμή τα γνωστά τεράστια προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η λύση του Κυπριακού και η αντιμετώπιση της ενεργειακής εμπλοκής στην Ανατολική Μεσόγειο; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα έχει κάθε συμφέρον να έχει δίπλα της μια σταθερή Τουρκία, μέσα στο ασταθές περιβάλλον της Μέσης Ανατολής, που από στιγμή σε στιγμή μπορεί να λάβει εκρηκτικές διαστάσεις. Και δεν είναι τυχαίο που κατά τη δεκαετία Ερντογάν δεν σημειώθηκε απολύτως καμία μείζων ελληνοτουρκική κρίση, πέρα φυσικά από τις συνεχιζόμενες γνωστές τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο.

Θα ήταν έτσι επιθυμητό η σημερινή κρίση να υποχρεώσει τελικά τον Τούρκο πρωθυπουργό να εγκαταλείψει τα νεο-οθωμανικά του οράματα και να επιστρέψει, όπως αρχικά είχε πράξει, στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας του. Και αυτή την ευρωπαϊκή προοπτική έχει κάθε λόγο να στηρίξει και η ελληνική πλευρά. Διότι είναι πολύ προτιμότερο για την Ελλάδα να έχει έναν γείτονα που συμπεριφέρεται με βάση τα γνωστά ευρωπαϊκά δημοκρατικά πρότυπα, παρά μια τριτοκοσμική χώρα παραδομένη στις δοξασίες ενός σκληροπυρηνικού Ισλάμ.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση