Τα διαμάντια του στέμματος

• Οι δυτικές κυβερνήσεις και το ΔΝΤ αγοράζουν χρόνο, κάτι που δεν σας βοηθάει καθόλου - η Ελλάδα χρειάζεται μία πραγματική λύση, αφού δεν είναι συνετό να καταπολεμάς μία κρίση χρέους με τεράστια, νέα χρέη ή/και με υφεσιακά μέτρα

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος 

 

Όπως διαπιστώνεται, αρκετοί είναι αυτοί που, αφού χρεοκοπήσαμε χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο, επισκέπτονται πλέον την πατρίδα μας, για να μας «βοηθήσουν» - ενώ κάποιοι μας θυμίζουν το γνωστό «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται».

Αυτό συμβαίνει όταν φαίνεται πως θέλουν να εξαγοράσουν σε τιμές ευκαιρίας τόσο τις κοινωφελείς (ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΔΑΘ κλπ.), όσο και τις μονοπωλιακές κερδοφόρες επιχειρήσεις μας (ΟΠΑΠ), ή τις στρατηγικές - τις καλύτερες εταιρείες μας δηλαδή ή, όπως θα λέγαμε μεταφορικά, «τα διαμάντια του ελληνικού στέμματος».  

Ελπίζουμε όμως και ευχόμαστε να συνετισθούμε όλοι εμείς οι Έλληνες πολίτες από τα παραδείγματα άλλων χωρών, ιδιαίτερα από αυτό της Ν. Αφρικής (άρθρο μας), έτσι ώστε να μην καταλήξουμε σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα στο «καλάθι των αχρήστων» της Ιστορίας - πόσο μάλλον όταν η γενιά μας έχει κάνει δυστυχώς αρκετό κακό στα παιδιά της, για να δειλιάσει, να φοβηθεί ή απλά να αδιαφορήσει να το επανορθώσει.    

Βέβαια, δεν είναι καθόλου εύκολο να αντιληφθούμε τι ακριβώς διαδραματίζεται στο παρασκήνιο - επίσης, πως ακριβώς λειτουργούν οι διάφοροι Θεσμοί μας, όπως για παράδειγμα η κεντρική μας τράπεζα. Εν τούτοις, οφείλουμε να είμαστε αρκετά επιφυλακτικοί με όλους και για όλα - αφού θεωρούμε αυτονόητο το ότι, κανένας ξένος δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το δικό μας καλό.

Στα πλαίσια αυτά, είναι ίσως σκόπιμο να αναφέρουμε την παρακάτω τοποθέτηση φίλου μας η οποία, κατά την άποψη μας, είναι πάρα πολύ αξιόλογη. Ειδικότερα τα εξής:       

Η ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ

“Όταν χαθεί η ουσιαστική «νομιμοποίηση των Θεσμών», ακόμη και ο πλέον νομοταγής πολίτης αδυνατεί να βρει «θεσμική διέξοδο συνδιαλλαγής» - αφού αυτή προϋποθέτει την εμπιστοσύνη στον επιλεγμένο θεσμό. Τα πράγματα δεν «εξοκείλουν» βέβαια αμέσως, αλλά σταδιακά - μερικές φορές και ανεπαίσθητα, σε σημείο που κάποιοι να τα συνηθίζουν ως φυσιολογικά. Όταν εμφανίζεται λοιπόν το επόμενο στάδιο, όπως για παράδειγμα το απίστευτο συμβάν στη Χαλκιδική, πολλοί το θεωρούν «άσχετο», «παροδικό», «περιθωριακό φαινόμενο».

Το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας, η μεγάλη της κρίση, ήταν και είναι η κρίση νομιμοποίησης. Το πρόβλημά της είναι το ότι, δε μπορεί να αντιμετωπίζει τα προβλήματά της, δεν έχει «κατασταλάξει» στο ποιος πρέπει να κάνει τι, πώς και με τι όρους. Και αυτό γιατί η Ελλάδα δεν είναι μία, αλλά... δύο Ελλάδες,  όπου η μια δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συνυπάρξει με την άλλη. Δυστυχώς ναι, η άποψή μου είναι ότι δεν μπορεί.

Η κρατική εξουσία και εν γένει μία δεδομένη συνταγματική τάξη αντλεί την θεσμική της νομιμοποίηση από την ουσιαστική συμμετοχή των μελών της κοινωνίας, την οποία διέπει. Όσο ιδιοτελής και να είναι η κοινωνική μερίδα που κυβερνά ή κυριαρχεί, για να το κάνει πρέπει να πληρώνει τον λογαριασμό, να εγγυάται στην κοινωνία «της» έναν βαθμό ασφάλειας, επιβίωσης, ευημερίας, ευτυχίας.

Όταν μάλιστα πρόκειται για μια δημοκρατική κοινωνία, τότε οι απαιτήσεις είναι λιγάκι πιο αυξημένες - ιδίως ενόψει του ότι, η ομάδα των πολιτικών (υποτίθεται ότι) προέρχεται κυρίως από τα λαϊκά στρώματα και όχι από την μεγαλοαστική τάξη ή από τους κερδοσκόπους του χρηματοπιστωτικού παιχνιδιού.

Αυτό που βιώνουμε τα τελευταία (ιδίως) χρόνια είναι μία σειρά απροκάλυπτων προδοσιών και αδίστακτων λεηλασιών, με την δικαιοσύνη απούσα - μέσα σε ένα σύστημα που ανεξάρτητα ποιος είναι στην κυβέρνηση, αναπαράγει το ίδιο «μοτίβο» διακυβέρνησης.

Η απορία που έχει τώρα ο μέσος πολίτης, το βασικό μέλημα του οποίου είναι η καθημερινή του επιβίωση, είναι τι εναλλακτικές δυνατότητες έχει – αφού, εντός του υφιστάμενου συστήματος, ο ίδιος αποτελεί αναλώσιμο υλικό, ενώ ένα άλλο σύστημα, ακόμη κι αν υπάρχει (που υπάρχει), ούτε αποκρυσταλλωμένο είναι, ούτε βέβαια μπορεί να επιβληθεί άμεσα και αναίμακτα”.

Η τοποθέτηση του φίλου μας, «υποκινήθηκε» από το παρακάτω δικό μας μικρό κείμενο, σε σχέση (α) με τον τρίτο παγκόσμιο συναλλαγματικό πόλεμο και (β) με την πιθανολογούμενη επικίνδυνη αντίδραση, εξέγερση ή «αντίσταση» των Ελλήνων:

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Ο τρίτος παγκόσμιος νομισματικός πόλεμος, ο οποίος ξεκίνησε το 2010 (ο πρώτος διήρκησε από το 1921-1936, ο δεύτερος από το 1967-1987), μαίνεται – με τα τρία ηγετικά νομίσματα, το δολάριο, το ευρώ και το κινεζικό γουάν, να ευρίσκονται σε πορεία σύγκρουσης μεταξύ τους.

Γνωρίζοντας τώρα ότι, ένα νόμισμα είναι τόσο ισχυρό, όσο και η οικονομία που «εκπροσωπεί», είναι δύσκολο να προβλέψουμε το νικητή – αν και η ζυγαριά φαίνεται να γέρνει μακροπρόθεσμα προς το μέρος της Κίνας, επειδή οι Η.Π.Α. αντιμετωπίζουν τεράστια δίδυμα ελλείμματα, ενώ η Ευρωζώνη, υπό την ηγεσία της Γερμανίας, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα διατηρήσει τη συνοχή της (σχεδόν πάντοτε, ο τελικός κερδισμένος των συναλλαγματικών πολέμων είναι ο χρυσός).  

Φυσικά συμμετέχουν στον πόλεμο και τα άλλα νομίσματα του πλανήτη, όπως το γεν, το ελβετικό φράγκο, η στερλίνα κλπ. - ενώ ακόμη και η Ν. Ζηλανδία απείλησε ότι θα επέμβει στην αγορά συναλλάγματος, για να ενισχύσει το νόμισμα της από την ανατίμηση, η οποία δυσχεράνει τις εξαγωγές και την επιβίωση της. Εν τούτοις, ευρίσκονται στο περιθώριο της μεγάλης μάχης, με κάποια από αυτά να ανήκουν ήδη στους ηττημένους – εν πρώτοις η στερλίνα, λόγω των τεράστιων αδυναμιών της βρετανικής οικονομίας.

Αυτό που κυρίως φοβάται η Ευρώπη, επίσης η Κίνα, είναι ένα νέο «Νίξον-σοκ» εκ μέρους των Η.Π.Α. Υπενθυμίζουμε εδώ ότι, στις 15.08.1971 ο Νίξον, διακόπτοντας την τηλεοπτική εκπομπή Bonanza, ανακοίνωσε στον αέρα, χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν (ούτε καν το ΔΝΤ), το δημόσιο έλεγχο μισθών και τιμών, την έξοδο από τον κανόνα του χρυσού, καθώς επίσης την επιβολή δασμών 10% στις εισαγωγές – κάτω από μία ανάλογη με τη σημερινή κρίση διδύμων ελλειμμάτων.

Αν και ισχυρίσθηκε δε ότι, ο βασικός στόχος του ήταν να μην επιτρέψει στους διεθνείς κερδοσκόπους να κάνουν ότι θέλουν με το δολάριο, όλοι κατάλαβαν την πραγματική αιτία που τον οδήγησε σε αυτήν την αυταρχική, μονομερή απόφαση – μεταξύ άλλων, την αδυναμία της υπερδύναμης να διατηρήσει αποθέματα χρυσού, αντίστοιχα με τα δολάρια που είχε εκδώσει (στην τιμή του Bretton-Woods).

Η Γερμανία και η Ιαπωνία τότε, «υποχρεώθηκαν» σε ανατίμηση των νομισμάτων τους της τάξης του 20%, έτσι ώστε να μην επιβάλλουν οι Η.Π.Α. δασμούς – με εξαιρετικά δυσμενή αποτελέσματα για τις εξαγωγές και τις οικονομίες τους.

Εν τούτοις, οι Η.Π.Α. οδηγήθηκαν δύο χρόνια αργότερα σε έναν καταστροφικό πληθωρισμό ύψους 20% - επειδή οι υποτιμήσεις των νομισμάτων σπάνια επιτυγχάνουν τα αποτελέσματα που υπόσχονται (αύξηση των εξαγωγών, μείωση των εισαγωγών, ανάπτυξη), ενώ συνήθως εκβάλλουν σε έντονες πληθωριστικές πιέσεις, εάν δεν συνοδεύονται από μία πολύ αυστηρή πολιτική λιτότητας (αποπληθωρισμό στο εσωτερικό).

Ένα δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι βέβαια τα χαμηλά βασικά επιτόκια των κεντρικών τραπεζών – τα οποία οδηγούν σε ανεξέλεγκτες κερδοσκοπικές «επενδύσεις», δημιουργώντας τεράστιες φούσκες, επειδή αφενός μεν ο καθένας μπορεί να δανεισθεί χωρίς κόστος, αφετέρου δε οι διεθνείς επενδυτές είναι υποχρεωμένοι να αναζητούν υψηλότερες αποδόσεις (άρα να αναλαμβάνουν μεγαλύτερα ρίσκα) για τα χρήματα τους, αφού δεν συμφέρει απλά να τα τοκίζουν.

Στην Ελλάδα τώρα υποθέτουμε ότι, η πλήρης σχεδόν έλλειψη αντιδράσεων, το ότι δηλαδή δεν είμαστε αντιμέτωποι με μεγάλες κοινωνικές αναταραχές ή/και με διαδηλώσεις, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες (Ισπανία, Πορτογαλία κλπ.), δεν οφείλεται στη «σιωπή των αμνών» - αλλά στο ότι έχει χαθεί εντελώς η εμπιστοσύνη των Πολιτών, σε όλους ανεξαιρέτως τους «Θεσμούς» (πολιτικούς, κόμματα, συνδικάτα κοκ.).

Με κριτήριο δε τα όσα έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό, όπως η ραγδαία άνοδος των «ακραίων» κομμάτων, οι «τρομοκρατικές επιθέσεις», η γενικότερη βία, καθώς επίσης τα γεγονότα της Χαλκιδικής, πολύ φοβόμαστε ότι, η αντίθεση των Ελλήνων δεν θα εκφραστεί και οι «πιέσεις» δεν θα εκτονωθούν μέσω των γνωστών «καναλιών» - αλλά με «πολεμικές» ενέργειες «αντίστασης εναντίον των δυνάμεων κατοχής», εάν όχι «τυφλής βίας», ανάλογες με αυτές που σημειώθηκαν εναντίον των Γερμανών, μετά την ήττα του 1940.

Ελπίζουμε φυσικά να διαψευσθούμε, επειδή κάτι τέτοιο θα οδηγούσε δυστυχώς σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις - οι οποίες, εάν εδραιώνονταν, πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν από την Πολιτεία.

ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟΥ

Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, θεωρούμε απαραίτητο να αναφερθούμε στις παρακάτω πρόσφατες δηλώσεις της Γερμανίδας καγκελαρίου, ενώπιον εκπροσώπων των εμπορικών επιμελητηρίων της γερμανικής περιφέρειας (πηγή: Bloomberg):

“Οι ευρωπαϊκές χώρες που πλήττονται από τις δυσμενείς επιπτώσεις της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη, μπορούν να διδαχθούν από την εμπειρία της Ανατολικής Γερμανίας και την οικονομική αναμόρφωση που ακολούθησε, μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου”, δήλωσε η κυρία Merkel.

Σε σχέση με αυτή της τη δήλωση, υπενθυμίζουμε πως (άρθρο μας «Λιτότητα, δραχμή ή αναδιάρθρωση»), σύμφωνα με τον αρχισυντάκτη της γερμανικής οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt κ. G.Steingart, σε μία πρόσφατη συνέντευξή του στον ΚτΕ, ελαφρά διαμορφωμένη από εμάς, η Ελλάδα πρέπει αμέσως να αλλάξει δρόμο. Ειδικότερα είπε τα εξής:

“Οι δυτικές κυβερνήσεις και το ΔΝΤ αγοράζουν χρόνο, κάτι που δεν σας βοηθάει καθόλου. Η Ελλάδα χρειάζεται μία πραγματική λύση, αφού δεν είναι συνετό να καταπολεμάς μία κρίση χρέους με τεράστια, νέα χρέη…… Τα παιδιά του Σικάγου πήγαν στη Μόσχα, με σκοπό να «συνεφέρουν» την οικονομία με αυστηρή λιτότητα. Η χώρα διαλύθηκε. Οι Γερμανοί αποφασίσαμε στην ενοποίηση ότι, δεν έχει νόημα να μειώνεις συνεχώς τις δαπάνες και να αυξάνεις τους φόρους. Επενδύσαμε πολύ, αυξήσαμε τις εργατικές αμοιβές στην ανατολική Γερμανία. Είχαμε πολύ καλά αποτελέσματα.

Το πρόγραμμά μας δούλεψε γιατί ήταν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από όσα κάνετε στην Ελλάδα….. Δόθηκε πίστωση 110 δις € στην Ελλάδα. Στην Αν. Γερμανία, για την αναδιοργάνωση της οικονομίας της, δίναμε 160 δις € κάθε χρόνο, πάνω από δέκα χρόνια. Το ελληνικό πρόβλημα δεν πρέπει να γίνει πρόβλημα του Ευρώ και της ΕΕ. Η Ελλάδα αντιπροσωπεύει μόνο το 2,5% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, δεν είναι πρόβλημα.

Χρειαζόσαστε περισσότερη αυτοπεποίθηση, αφού χωρίς αυτοπεποίθηση δεν θα βρείτε τη σωστή λύση - η οποία δεν είναι «τεχνικό ζήτημα». Πρέπει οι άνθρωποι να επιστρέψουν στην παραγωγική δουλειά και στην ανάπτυξη…. Η κυβέρνησή σας, ο πρωθυπουργός σας, πρέπει να αλλάξουν κατεύθυνση.

Είμαι σίγουρος ότι τελικά όλοι θα αλλάξουμε κατεύθυνση. Μεταπολεμικά, οι ΗΠΑ εφάρμοσαν το σχέδιο «Morgenthau» για να διαλύσουν τη γερμανική κοινωνία, καταστρέφοντας την τεχνολογία και τη βιομηχανία μας - αυτό κάνουμε στην Ελλάδα τώρα. Προσπαθούμε δυστυχώς να τιμωρήσουμε τους Έλληνες. Θα καταστρέψουμε την ικανότητα της Ελλάδας να επιστρέψει στην ανάπτυξη. Οι ΗΠΑ πήγαν από το σχέδιο «Morgenthau» στο σχέδιο «Marshall». Η Ελλάδα πρέπει να πάει από τη λιτότητα στην ανάκαμψη και ανάπτυξη. Ελπίζω να μη γίνει πολύ αργά”.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι απολύονται καθημερινά, χωρίς να ενδιαφέρεται κανένας για αυτούς. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν, χωρίς κανένας να ασχολείται με τα προβλήματα τους.

Και τα δύο αυτά γεγονότα συμβαίνουν κατά τα φαινόμενα σκόπιμα, επειδή διαφορετικά δεν μπορεί να επιβληθεί η εσωτερική υποτίμηση και η μείωση των μισθών/εισοδημάτων/τιμών - ενώ δυστυχώς δεν καταγράφεται χωριστά η ανεργία του ιδιωτικού τομέα, η οποία ξεπερνάει προφανώς το 35%.

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση φαίνεται να επιταχύνει τις αποκρατικοποιήσεις (ξεπούλημα), απλά και μόνο για να μην απολύσει δημοσίους υπαλλήλους - λόγω του ότι είναι η πλέον οργανωμένη «δεξαμενή» ψήφων. Ανάλογο ενδιαφέρον για τη συγκεκριμένη ομάδα δείχνει και η αντιπολίτευση - με την ίδια σχεδόν αδιαφορία για τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες.

Είναι δυνατόν να μην αντιδράσουν λοιπόν όλοι όσοι δεν βλέπουν κανένα μέλλον, ευρισκόμενοι στο περιθώριο του ενδιαφέροντος όλων των «Θεσμών»; Είναι δυνατόν να παραμείνουν αμέτοχοι οι πολίτες, όταν κινδυνεύει η πατρίδα τους - όπως ακριβώς απαιτείται από το σύνταγμα της χώρας τους;

Από την άλλη πλευρά, είναι δυνατόν να παραμείνει ενωμένη μία μη αλληλέγγυα Ευρώπη, στην οποία επικρατούν τα τεχνάσματα (όπως η μυστική συμφωνία της Ιρλανδίας - άρθρο μας) και οι προσπάθειες υποδούλωσης των αδυνάτων χωρών;

Κρίνοντας τουλάχιστον από τα γεγονότα όπως, για παράδειγμα, από την πρόσφατη έμμεση άρνηση της Πολωνίας να συμμετέχει στο κοινό νόμισμα, καθώς επίσης με δεδομένα τα τεράστια προβλήματα της δεύτερης ευρωπαϊκής δύναμης, της Γαλλίας, παράλληλα με ορισμένες άλλες χώρες του κέντρου (Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία), η διάλυση του ευρώ είναι περισσότερο πιθανή από ποτέ - με τη Γερμανία να ευρίσκεται ήδη στην έξοδο κινδύνου.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση