Οδηγούν την μεσαία τάξη στα άκρα…

Λένε πολλοί πως δεν έχουν σημασία οι αριθμοί αλλά οι άνθρωποι και συμπληρώνουν πως οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί. Συμφωνούμε και επαυξάνουμε! Είναι αδιανόητο να ευημερούν οι αριθμοί και να υποφέρουν οι άνθρωποι. Τι γίνεται όμως όταν υποφέρουν και οι άνθρωποι και οι αριθμοί; Για την ακρίβεια, τι γίνεται όταν οι αριθμοί μας λένε αμείλικτοι πως αυτή την στιγμή, στην χώρα μας συντελείται ένα απίστευτο έγκλημα σε βάρος ενός κομματιού της κοινωνίας (του πιο αδύναμου) με σκοπό την επιβίωση ενός άλλου κομματιού (του πιο ευνοημένου) και αυτό το έγκλημα, οδηγεί στην εξαφάνιση μέσω της υπερφορολόγησης, μιας ολόκληρης τάξης ανθρώπων (της μεσαίας τάξης), της μόνης που θα μπορούσε να εξασφαλίσει ένα καινούριο ξεκίνημα για την χώρα;

Γράψαμε κι αλλού, πως τα νούμερα και οι αριθμοί των δημόσιων οικονομικών ίσως να πηγαίνουν καλά. Μπορεί να οδεύουμε προς πρωτογενή πλεονάσματα. Αυτό είναι θετικό, δεν μας λύνει όμως το κοινωνικό πρόβλημα. Είμαστε στο σημείο που θα πρέπει να μπουν προτεραιότητες. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και λένε πως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι:

1.500.000 χιλιάδες άνεργοι, από τους οποίους οι μισοί και παραπάνω νέοι έως 25 ετών.

Κοντά στα 4.000.000 ανασφάλιστοι συνολικά, από τους οποίους το 1.000.000 παιδιά.

30% του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας.

250.000 συνάνθρωποί μας σιτίζονται σε συσσίτια, ενώ μονάχα στην Αθήνα καταγράφονται25.000 άστεγοι.

440.000 παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας με προφανή κίνδυνο υποσιτισμού και αποστέρησης άλλων θεμελιωδών για την υγεία τους ανέσεων (θέρμανση, υγειονομική φροντίδα, ψυχαγωγία, κλπ) (έκθεση UNICEF για την Ελλάδα 2012).

Τα νούμερα αυτά αποτυπώνουν την ανθρωπιστική κρίση που βιώνει η ελληνική κοινωνία και βαίνουν συνεχώς επιδεινούμενα, καθώς συνεχίζεται η φτωχοποίηση μεγάλων κομματιών της, μέσω της υπερφορολόγησης τόσο με άμεσους όσο και με έμμεσους τρόπους.

Η άλλοτε «ραχοκοκαλιά» της χώρας, η μεσαία τάξη της, οδηγείται ταχύτατα στην εξαθλίωση και την φτώχεια, και παράλληλα, εξωθείται προς τα άκρα του πολιτικού φάσματος. Η αύξηση των ανείσπρακτων οφειλών προς το δημόσιο κατά 1,1 δις ευρώ τον μήνα, δείχνει πως η φοροδοτική ικανότητα του κόσμου έχει χτυπήσει «ταβάνι» και οποιαδήποτε επιπλέον επιβάρυνση, όχι μονάχα δεν θα αποφέρει νέα έσοδα αλλά θα επιταχύνει γεωμετρικά την διαφαινόμενη κοινωνική έκρηξη.

Δίπλα σε αυτή την κατάσταση και αντιμέτωπος με αυτά τα αποκαλυπτικά νούμερα, στέκεται ανέγγιχτος και θάλλων ο βαθύς πυρήνας του δημόσιου τομέα και οι συντεχνίες του. Μάλιστα, όπως έχουν έρθει τα πράγματα, φαίνεται πως η κατακρεούργηση της μεσαίας τάξης, λαμβάνει χώρα αποκλειστικά και μόνο για την διατήρηση αυτού του αχόρταγου Λεβιάθαν που καταδυναστεύει την οικονομική ζωή του τόπου.

Οι πρόσφατες απεργίες στα ΜΜΜ από συντεχνίες που απαιτούν ξεδιάντροπα να μην υπαχθούν στο ενιαίο μισθολόγιο, η «διακριτική» μεταχείριση των («πιο ίσων») υπαλλήλων της Βουλής, η πεισματική άρνηση οποιασδήποτε απόλυσης (ακόμη και εγκληματιών!) από το δημόσιο, η ανάλγητη απαίτηση από προνομιούχες τάξεις κρατικών υπαλλήλων συνέχισης της εκπλήρωσης από το κράτος συμβατικών υποχρεώσεων (πρόωρη συνταξιοδότηση, τρελά εφάπαξ, υψηλές συντάξεις, υψηλές αντιμισθίες, κλπ), που είχαν αναληφθεί αφρόνως και χαριστικώς σε εποχές παχιών αγελάδων, οδηγούν μαθηματικά την κοινωνία στον διχασμό και την χώρα σε περιπέτειες.

Ειδικά, όταν όλες αυτές οι εξόχως άδικες στην παρούσα κατάσταση παροχές, προβλέπεται πια να χρηματοδοτούνται από το υστέρημα των (άλλοτε) νοικοκυραίων, μέσω της αβάσταχτης έμμεσης και άμεσης φορολογίας και του άγριου χαρατσώματος του ιδιωτικού τομέα.

Δεν είναι δυνατόν το κράτος να αυξάνει την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης αφήνοντας πολλές οικογένειες στο έλεος του ψύχους για να εισπράξει 0,5 ή 1 δις ευρώ επιπλέον (που δεν θα τα εισπράξει τελικά!), την ίδια στιγμή που επιχορηγεί τα «ευγενή» ταμεία της ΔΕΗ και του ΟΤΕ με 570 και 540 εκατομμύρια αντίστοιχα (σύνολο: 1,1 δις περίπου) για να απολαμβάνουν οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι τις παχυλότατες (και αδικαιολόγητες από τις ασφαλιστικές τους εισφορές) συντάξεις τους!

Όπως δεν είναι δυνατόν να εξακολουθούμε να πληρώνουμε ακριβά συνταξιούχους 40 και 45 ετών(!), δημόσιους υπαλλήλους χωρίς αντικείμενο εργασίας, συντάξεις αγάμων θυγατέρων, μισθούς 3.000 ευρώ στους (πενταπλάσιους από άλλες χώρες) νεροκουβαλητές της Βουλής, τα αναδρομικά των δικαστικών και των εθνοπατέρων μας (που οι ίδιοι επιδίκασαν στους εαυτούς τους!), τις στρατιές των συμβούλων και παρατρεχάμενων των υπουργών και των γραμματέων (ειδικών και γενικών) και τεράστιες αντιμισθίες στα στελέχη και τα μέλη των ΔΣ των κρατικών επιχειρήσεων και οργανισμών, ακόμη και αυτών που δεν έχουν πια κανένα αντικείμενο εργασίας, την ίδια ώρα που αδυνατούμε να προσφέρουμε στέγη και τροφή στους ανέστιους και πεινασμένους, ένα πιάτο καλό φαγητό στα παιδιά των σχολείων μας που υποσιτίζονται, φθηνή θέρμανση στις φτωχές οικογένειες που τουρτουρίζουν στο κρύο.

Δεν είναι δυνατόν οι μέσοι μισθοί στις ΔΕΥΑ (και των άλλων δημοτικών επιχειρήσεων) ανά την χώρα να ανέρχονται στα 2.000 ευρώ καθαρά, την ίδια ώρα που δεν μπορούμε να δώσουμε το ελάχιστο έστω επίδομα ανεργίας σε όσους αυτοαπασχολούμενους έκλεισαν τις δουλειές τους κι έμειναν στο έλεος του Θεού, νεόφτωχοι και ανασφάλιστοι συνάμα, επειδή λέει υπάρχουν ειδικές συμβάσεις εργασίας που υπεγράφησαν χαριστικά όταν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές.

Δεν γίνεται να τινάζονται στον αέρα όλες οι εργασιακές συμβάσεις και συνθήκες στον ιδιωτικό τομέα και να παραμένουν σε ισχύ αδιαπραγμάτευτες και ανέγγιχτες οι περισσότερες κομματικές συμβάσεις και τα προνόμια του βαθέως κράτους των διαχρονικών «πελατών» και «συνεταίρων» του πολιτικού συστήματος.

Η συνέχιση αυτής της άδικης και απάνθρωπης κατάστασης, θα οδηγήσει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα στην κατάρρευση και την μεσαία τάξη σούμπιτη στα άκρα.

Δεν μπορεί το πολιτικό σύστημα ατιμώρητα να διαμελίζει τις σάρκες του ενός κομματιού της κοινωνίας για να «θρέψει» με αυτές το άλλο, το ευνοημένο της κομμάτι, χωρίς να υπάρξει κοινωνική αναταραχή και βαθύς λαϊκός διχασμός.

Ένα διχασμός που θα οδηγήσει σε κοινωνική ανυπακοή αρχικά, σε στάση ιδιωτικών πληρωμών στην συνέχεια (σχεδόν έχει γίνει πράξη) και σε ανατροπή ολόκληρου του πολιτικού συστήματος μέσα σε μια γενικευμένη απαξία και αποστροφή του λαού εναντίον του.

Γιατί δεν υπάρχει χειρότερη πολιτική, από την εκτεταμένη ανατροπή του αισθήματος δικαίου ολόκληρης της κοινωνίας, πράγμα που θα οδηγήσει με βεβαιότητα στην καταρράκωση κάθε έννοιας συνοχής και ηθικού που της έχει τυχόν απομείνει.

Akenaton

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση