Ο χρόνος σταματά στη δύσκολη εποχή των πνευματικών αγώνων

• Στη δύσκολη εποχή που ζούμε, των πνευματικών αγώνων, ο χρόνος σταματάει να τρέχει στα ρολόγια, τα πέτρινα φρούρια της άγνοιας εξαφανίζονται οι πόρτες των κάστρων της ψυχής ανοίγουν και οι πνευματικοί θησαυροί παρουσιάζονται σ’ όλους, αυτούς που πειρατές δεν μπορεί να κλέψουν και βρίσκονται στο κέντρο του Παραδείσου.

Του αρχιμ. Δανιήλ Ε. Σάπικα 
(καθηγ. Θεολόγου – Γενικού ιατρού)

Αν είναι (και είναι όντως αλήθεια) πως αυτός ο εσωτερικός φωτισμός, που είναι γεμάτος από πνευματικούς κραδασμούς, από το κέντρο του, προς την άκρη σκορπίζεται και παίρνει Αγγελική υπόσταση και μορφή, από μια αρμονία του προσώπου, λόγω της εσωτερικής του κατάστασης, τότε ανευρίσκεται η πνευματική ισορροπία μας.

Αυτή η εσωτερική φλογερή ισορροπία, προετοιμάζει και γεννάει, ανά δύο, τρία ζευγάρια, από ιδανικά: «την πίστη με την εγκράτεια» τον «πνευματικό βίο και την εντιμότητα» και το « εσωτερικό κάλλος και την θέωση» σαν εσωτερικά χαρίσματα και ταλέντα κάθε τυχερού θνητού, που του δόθηκαν αυτά τα θεϊκά δώρα.

Και τέτοιο θεϊκό κάλλος, που στηρίζεται στα υψηλά ιδανικά, φανερώνει την ψυχοσωματική αναγέννηση, που έχουν σκοπό, ο εμπνευστής των αγαθών έργων, Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας και λαυρεωτικής κ.κ. Νικόλαος, και   οι σημαντικοί συνεργάτες του.

Αυτή η παλαιά και σίγουρη πραγματικότητα, της Ορθόδοξης  βίωσης, που εξασφαλίζει, με αρμονία, θέματα πνευματικής και σωματικής υγείας και φιλοσοφίας από την απασχόληση με πρόσκαιρα και εφήμερα, και τον κάνει να χαίρεται σε πρωτόγνωρα σημεία του απόβροχου κόσμου.

Ο Θεός γνωρίζει πριν από πόσα χρόνια η Πρόνοια Του που κατευθύνει την φύση, έφτιαχνε με πολλή τέχνη, στα μυστικά της εργαστήρια, τέτοια καλούπια ανθρώπων, που δίνουν σ’ όλους τους συνανθρώπους τους, επίγνωση και δύναμη, από την θέση του πνευματικού πατέρα και κληρικού, για όλες της ψυχικές και σωματικές του ανάγκες, μέσα από την πνευματική άθληση.

Στην συνέχεια, μαζί με το γονίδιο της φυλής μας, έρχεται και η ανατροφή της ελληνίδας μάνας, της μάνας, που μεσ’ από τους αιώνες, εμπνέει τον κάθε άνδρα, σαν πρότυπο.

Μόνο μεγαλυνάρια και δοξαστικοί ύμνοι ταιριάζουν στην ιερή της μνήμης, εκεί που βρίσκονται οι ψυχές της, στην χώρα των αιώνιων παραδείσιων λειμώνων, για ένα και μόνο ιδανικό «του Ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού», του πανέμορφου Χριστιανισμού της Ορθοδοξίας μας..

Στη συνέχεια, δια μέσου των αιώνων, η δύναμη της αλήθειας γίνεται ποιο σημαντική και η πνευματική εκπαίδευση, σαν αλμυρός ιδρώτας, γίνεται ποιο αυστηρή, στηριγμένη στην Αρετή, στην Σοφία και στο εφικτό όνειρο της επιτυχίας.

Βλέπω, ήδη με τα πνευματικά μου μάτια, αγαπητοί μου πνευματικοί αδελφοί, τον Σεβασμιώτατο Γέροντα μας, ότι θα φτάσει στις ψηλότερες κορφές του Παρνασσού και στο Πάνθεο της «Άνοιξης της μεγάλης πανδαισίας» δηλαδή του σημαντικότερου βάθρου της αρετής και της Σοφίας.

Σε θαυμάζω, σε συγχαίρω, κάνω τόπο  να περάσεις, εσύ Σεβασμιώτατε Γέροντα και εμπνευστή και συντελεστή και δάσκαλε , εσύ που ψάχνεις την πνευματική τέχνη, που συντρέχεις σε κάθε προσπάθεια για την επιτυχία, που είσαι το καμάρι της χώρας σου και της Ορθόδοξης εκκλησίας, ως ποιμενάρχης και πνευματικός ηγέτης.

Με εμπνευσμένο τρόπο, μοιάζουν με την κηρήθρα των μελισσών, που πάνω στο ψηλό βουνό του Παρνασσού, σαν γαϊτάνι, μαζεύουν το μέλι και δίνουν ζωή στον «θεϊκό» απόγονο (όλο αυτό το φτερωτό σμήνος από μέλισσες) ώστε το πλάσμα του κτίστη, ο άνθρωπος, να στηρίξει την επιτυχία του στο τρίπτυχο «Άνθος – ομορφιά – Αλήθεια».

Με την ποιο πάνω παρομοίωση, οι πνευματικές του συμβουλές, μοιάζουν με το μέλι, που μέσα από αυτές, με την  Χάρη του Ναζωραίου, υπάρχει «Επικοινωνία» δηλ. Ψυχοσωματική επαφή, που τελειοποιεί τον άνθρωπο, που από την απομόνωση του κατάντησε μίζερος, δολερός και ταλαίπωρος στρατοκόπος της ζωής.

Και ακριβώς αυτό «η λύση του χρέους είναι το μεγάλο θαύμα του κάθε αθλητή: να είναι προφήτης των αποτελεσμάτων του αγώνα της και άθλησης του, να είναι η φωνή του Θεού, που αθλοθετεί τα πνευματικά αγωνίσματα, που μοιάζουν με την λύρα του Δαυίδ, την σκάλα του Ιακώβ, την απομόνωση του Ιώβ, τα φτερά, τα πνευματικά, του ευαγγελιστεί Ιωάννη που είναι σαν θεϊκή διαταγή επιτυχίας.

Η πνευματική άθληση και η εξάσκηση του αθλητή, είναι σαν το γάργαρο νερό, σαν το λουλούδι του παραδεισένιου φαραγγιού, σαν τραγούδι που έχει σεμνά και ηρωικό περιεχόμενο και δίνει ζωή στα πουλιά του ουρανού, στα ερπετά, στα έντομα και σ’ όλα τα χαμομήλια τα κρινένια και τις βιόλες.

Το ιδανικότατου αθλητισμού της ψυχής, που δεν έχει ψεύτικα στοιχεία μάταια λόγια.

Αγωνίζεται να δώσει το πνευματικό του μήνυμα απόλυτη ευγένεια, με ήθος και φιλοσοφία, με θεϊκό όλμο και πάθος, πάντοτε μέσα στα πλαίσια και τα δεδομένα εντός πνευματικού διαχρονικού οδηγού.

Της Θρησκείας, της Πατρίδας, της Σοφίας, της Αρετής, της Αρχοντιάς, της Οικογένειας, της Αγάπης, της υγείας.

Το στάδιο της προπόνησης, η αγωνία της νίκης, όλων των αθλητών και των εμπνευστών, δεν είναι μόνο στα χαρτιά, αλλά είναι ποτισμένο από τον αλμυρό ιδρώτα των πνευματικών αγώνων, πάνω στον στίβο, την συμβολή στην ειρήνη των πολιτών όλου του κόσμου, την προκοπή όλων και την καλύτερη προετοιμασία του κάθε θνητού, μέσω της ψυχοσωματικής ισορροπίας του, για το μακρινό ταξίδι στο αύριο της απέναντι όχθης, οπότε αυτό έλθει.

Μα την αλήθεια, είναι τυχεροί: ο καιρός και η εποχή, τα σχολεία, οι πατρίδες, οι μάνες, τα σπιτικά, οι σύζυγοι, τα παιδιά και τα εγγόνια, που έχουν την ευκαιρία να ζήσουν τέτοιους αθλητές και αθλήτριες του χριστιανικού στίβου, που είναι λειτουργοί του πνεύματος, μυημένοι στα μυστικά της Ορθόδοξης διδασκαλίας, πρώτοι και κορυφαίοι στο «χωράφι» του Θεού, στην επίγεια αυτή ζωή, στον «κλαυσίγελο» του θεάτρου αυτής της ζωής.

Αυτόν τον καθημερινό στίβο της ζωής – το «χωράφι που είναι από μάρμαρο» και παλεύουν οι Διγενήδες με τον «θηρευτή των ψυχών» μας που ξεκαθαρίζει τον καλό από τον κακό, που μέσα τα έχει την προσωπική κωμωδία ή τραγωδία του καθενός μας, που φανερώνει και τους νάνους Σιληνούς και τους ολύμπιους Απόλλωνες.

Αυτό το στάδιο της καθημερινής ζωής, που στεφανώνει με στεφάνια τους αθλητές των αγώνων, των «Καλών Αγώνων» που αγκαλιάστηκαν, μάτωσαν, νικήθηκαν ή νίκησαν, σαν άνθρωποι αυτής της γης.

Με αυτή την θετική ενέργεια του Σεβ. Μητροπολίτη Μεσογαίας κ.κ. Νικολάου , και όλων των υπολοίπων συνεργατών του, εμείς οι ελάχιστοι Ορθόδοξοι χριστιανοί και κληρικοί, αισθανθήκαμε πόσο περήφανοι πρέπει να είμαστε σαν Έλληνες, που τα ιδεώδη του χριστιανισμού ζουν στις ψυχές μας.

Αφού και τα κείμενα είναι  ποιήματα (και όχι μόνο οι στίχοι) αναφέρω το ποιο κάτω γνωμικό, αναφέροντας τον λόγο του ποιητή Σίλερ, επιστήθιου φίλου του μεγάλου Γερμανού ποιητή, φιλοσόφου Ιωάννη Γκαίτε:

«Ποιος είναι ποιο μεγάλος από τον ποιητή;
Κανένας.

Ο φιλόσοφος; «για μένα άνθρωποι, μα όχι ποιητής».

Ο μουσικός; «Αδελφός».
Ο θεός; «Ωχ, είναι και εκείνος Ποιητής…».

Πηγή: Free Pen 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση