Νταβατζήδες της δραχμής σε μια λοβοτημένη κοινωνία

“Η πορεία της χώρας αυτή την στιγμή, μοιάζει προδιαγεγραμμένη να οδηγεί στον «ξαφνικό θάνατο» της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και της νέας δραχμής. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα, με ελάχιστες εξαιρέσεις (Σαμαράς και κάτι άλλοι ταλιμπάν περί αυτόν) μοιάζει συμφιλιωμένο με αυτήν την προοπτική. Το ίδιο φαίνεται ότι προκρίνει τελικά και μια μεγάλη μερίδα της Κοινωνίας. Τα κίνητρα των παλαιών πολιτικών είναι εμφανή: η μόνη προοπτική διάσωσης ενός τόσο φαύλου και ανίκανου πολιτικού συστήματος και επανόδου του σε εποχές δόξης λαμπρής (έστω όχι και τόσο λαμπρής πια) είναι τα κλειδιά του εθνικού νομισματοκοπείου. Η «μάνικα» των μετρητών (έστω και μειωμένης αξίας) θα τους επιτρέψει να κυριαρχήσουν ξανά σε μια εξαθλιωμένη αλλά έμφοβη Κοινωνία και να αναπαράγουν όλον τον φαύλο κύκλο της Μεταπολίτευσης…»

Καίριες διαπιστώσεις πού μέ βρίσκουν σύμφωνο. Αυτό τό υπέρμετρα φαύλο πολιτικό σύστημα τής διαπλοκής κυριάρχησε από ιδρύσεως τού ελλαδικού κράτους. Στηρίχθηκε στήν ξένη προστασία, λειτούργησε μεταπρατικά, εξόντωσε όλες τίς προσπάθειες αξιοπρεπούς εθνικής διαχείρισης, εθνικής οικονομικοπολιτικής ανάπτυξης καί εθνικής πολιτιστικής αξιοπρέπειας. Είναι τό ίδιο δουλοπρεπές (έναντι τών ξένων προστατών) πολιτικό σύστημα πού «πιέστηκε» γιά λόγους διεθνούς πολιτικής νά επιλέξει τό ευρώ, διαχειρίσθηκε δουλοπρεπέστατα τό νέο οικονομικό σκηνικό, κατάκλεψε χωρίς τό παραμικρό ίχνος αιδούς τόν μελλοντικό πλούτο υπερχρεώνοντας τήν χώρα, βυθίζοντάς την συγχρόνως μέ τήν πλήρη οικονομική αποσάρθρωση κάθε παραγωγικής δραστηριότητας σέ μιά καταίσχυντη δουλεία έναντι τών ξένων επικυριάρχων.

Είναι τό ίδιο τό πολιτικό σύστημα διαχείρισης δούλων πού θά προτιμήσει τό πυκνό σκότος τής δουλικής εκπόρνευσης αλλοτριωμένων συνειδήσεων τών πολιτών του. Δική του θά είναι η απόφαση νά ξαναγυρίσει στά πιό γνωστά μονοπάτια «εθνικού» νομίσματος καί «εθνικής» οικονομικής πολιτικής. Οι λευκοί μέ τούς λευκούς καί οι μαύροι μέ τούς μαύρους. Όταν οι Βόρειοι στήν Αμερική επέβαλαν μέ τήν βία τών όπλων στούς Νότιους τήν κατάργηση τής «παραδοσιακής» δουλοκτησίας, η πλειοψηφία τών μαύρων σκλάβων αναπολούσε τήν «θαλπωρή» τής άθλιας υποταγής στό αφεντικό, τήν σιγουριά τού δούλου καί τήν αθλιότητα τής καλύβας του από τήν μελλοντική διαχείριση τής απόλυτα άπορης μέν ελευθερίας, αλλά παρ’ όλα αυτά περιορισμένης ελευθερίας. Άν οι Βόρειοι επέλεξαν τό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης μέ μισθωτή δουλεία γιατί τούς απάλλασσε από τήν πάμφθηνη εργασία τών σκλάβων τού νότου δέν σημαίνει ότι οι σκλάβοι έπρεπε νά συνεχίσουν νά θέλουν νά είναι σκλάβοι. Καί όμως. Οι απόγονοι τών ελεύθερων νομάδων τής Αφρικής είχαν σέ μιά γενιά συνηθίσει τήν σκλαβιά.

Θά τό επιτύχει καί πάλι τό σύστημα τό θαύμα τής επιβίωσής του μέ τόν εκμαυλιστικό λόγο τής «προοδευτικής» αριστεράς; Μέ τόν γλυκερό πολιτικό λόγο τής άκοπης προσπάθειας καί τής συλλογιστικής τής τσατσάς πού προσπαθεί νά πείσει τίς μελλοντικές ιερόδουλες, κάτω από τήν επήρεια τής «δωρεάν» δόσης κοκαΐνης, πόσο «άκοπα» καί «ωραία» θά περάσουν στήν νέα φυλακή τού οίκου ανοχής τής νέας δραχμής μέ τήν προστασία τών «οικονταβατζήδων».

Τό λοβοτομημένο κοινωνικό συνειδητό καί ασυνείδητο επικροτεί αυτή τήν εκμαυλιστική λογική. Έχει αποχαυνωθεί από τίς πολλές δόσεις τού εύκολου καταναλωτισμού, τού πολύχρωμου διάκοσμου τού δωματίου αδιάφορης συνεύρεσης καί αδιαφορεί πλήρως νά ανοίξει τήν πόρτα -έστω τό παράθυρο- καί νά αντικρύσει τήν αποκρουστική πραγματικότητα καί δυσωδία τού μπορδέλου πού ζεί καί «δουλεύει». Νά επαναστατήσει, νά ζητήσει βίαια νά γίνει σεβαστή η απόφασή του από τό μπουρδελοκύκλωμα ότι αρνείται τήν τωρινή καί μελλοντική του εκπόρνευση, νά βγεί στό φώς τής μέρας, νά επαναορίσει τήν ύπαρξή του καί καί νά επανακαθορίσει σέ μιά τελείως διαφορετική βάση τόν τρόπο επιβίωσής του.

Η κατάσταση δουλείας πού ζεί ο μέσος άνθρωπος τού πλανήτη καί ο Έλληνας δέν του επιτρέπει νά ξεχωρίσει πότε κάποιοι αντιπρόσωποι τού συστήματος θέλουν καί πιστεύουν πραγματικά ότι αξίζει κάτι καλύτερο. Η ισοπέδωση όλων τών αξιών καί η απόλυτη κυριαρχία τού ατομικού ωφελιμισμού είναι τό σκοτεινό δωμάτιο τού πορνείου πού μάς εμποδίζει νά ξεχωρίσουμε πέντε πράγματα.
Η ψυχή λαχταρά νά αισθανθεί τήν χαρά τής ύπαρξης. Τού έρωτα. Μάς εμποδίζουν τά παρηγορητικά ψιθυρίσματα τής τσατσάς, η συμπόνια καί οι φοβικές μισοαπειλές τών λοιπών ιερόδουλων, καθώς καί ο φόβος από τό χάραγμα ή τό βιτριόλι τού τοπικού νταβατζή.

Αυτού τού ίδιου νταβατζή πού προσπαθεί νά μάς πείσει ότι τό καινούργιο μπουρδέλο στά χαλάσματα τής Φυλής θά είναι καλλίτερο από τό παλιό μπουρδέλο τού Κολωνακίου.

Ιαπετός

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση