Η απόγνωση του ψηφοφόρου

Να λοιπόν που είμαστε λίγες μέρες πριν τις εκλογές και έρχεται η ώρα για να αποφασίσεις με τι θα πας και τι θα αφήσεις. Όπως πάρα πολλοί Έλληνες, έτσι και εγώ, ίσως για πρώτη φορά στην ζωή μου είμαι στην μεγάλη κατηγορία που λέγονται αναποφάσιστοι.

Το πρώτο μου δίλλημα είναι η συμμετοχή ή η αποχή από τις εκλογές. Θεωρώ ότι οι εκλογές εντός μιας υποτιθέμενης δημοκρατίας δεν έχουν την δυνατότητα να αλλάξουν τα πράγματα, τουλάχιστον ριζικά. Όπως λένε και οι αναρχικοί, αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες.

Όμως εκτός από τους στρατηγικούς στόχους, όπως είναι η αλλαγή του κοινωνικοπολιτικού τοπίου σε ένα σύστημα όπου αξία θα έχει ο άνθρωπος και όχι τα υλικά αγαθά, είναι και οι τακτικοί στόχοι. Τακτικός στόχος είναι η διαμόρφωση, για παράδειγμα, καλύτερων συνθηκών στο εργασιακό περιβάλλον. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε μεν τον στρατηγικό στόχο αλλά δεν θα περιμένουμε πότε θα τον πετύχουμε και μέσω αυτής της επιτυχίας να καλυτερέψουν τα πάντα γύρω μας. Θα κάνουμε ελιγμούς και θα βάλουμε και τακτικούς στόχους.

Με βάση την παραπάνω παράγραφο, αν και τείνω προς την αποχή, για λόγους τακτικής, μάλλον, θα πρέπει να συμμετέχω. Βρισκόμαστε σε μία ιστορική καμπή και στο μέσον μιας καταστροφής που θα πρέπει να την εμποδίσουμε να ολοκληρωθεί. Με την αποχή μπορεί να δηλώνω ότι αρνούμαι να συμμετέχω σε μια φαρσοκωμωδία και δεν νομιμοποιώ με την ψήφο μου τα χάλια τους αλλά επί της ουσίας, επειδή με έχουν γραμμένο, τους αφήνω ελεύθερους να παίρνουν αγκαλιά τον δικό τους εκλογικό νόμο και να με κοροϊδεύουν με μια κυβέρνηση συνεργασίας που και καλά εκφράζει την πλειοψηφία (των βουλευτικών εδρών γιατί για την λαϊκή πλειοψηφία σκασίλα τους).

Οπότε, ας πούμε συμμετοχή.

Ποιο κόμμα επιλέγεις; Ο υπογράφων, και για όσους έχουν το βίτσιο να με παρακολουθούν, ήμουν εξαρχής ενάντια στο μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση και σε εποχές που η λέξη χρεοκοπία ήταν απαγορευμένη έγραφα ότι με τα δάνεια απλά ξεπουλάμε την Ελλάδα για να κερδίσουν χρόνο οι τράπεζες.

Αυτό σημαίνει ότι εξ ορισμού απορρίπτονται (που έτσι κι αλλιώς τα έχω απορρίψει από την πρώτη στιγμή που κατανόησα την πολιτική) ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ – ΔΗΣΥ. Είναι τα κόμματα που ξεκάθαρα έχουν στοιχηθεί πίσω από τα μνημόνια και δεν γίνεται να κοροϊδευόμαστε με επικοινωνιακές αρλούμπες.

Πέριξ αυτών των κομμάτων βρίσκεται η ΔΗΜΑΡ, το γεννόσημο του ΠΑΣΟΚ ή όπως θέλει να αυτοαποκαλείται, η υπεύθυνη αριστερά. Τι μας λέει η ΔΗΜΑΡ; Θα τιμήσουμε τις υπογραφές αλλά θα διαπραγματευτούμε ξανά. Τι θα διαπραγματευτεί; Τις συνθήκες θανάτου μας;

Παρένθεση. Η δική μου θέση είναι ότι το χρέος της χώρας παραμένει μεγάλο, προοπτική με αυτό το χρέος και την εξυπηρέτηση του δεν υπάρχει και ότι το ευρώ ως νόμισμα εξυπηρετεί τις τράπεζες και τους πλούσιους (είτε ως φυσικά πρόσωπα είτε ως κράτη). Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι να αλλάξει εκ βάθρων, να αποκτήσει σοβαρή πρωτογενή παραγωγή, να επενδύσει σε διάφορους τομείς κλπ, είναι μια μεγάλη κουβέντα που θέλει άλλα σεντόνια για να αναπτυχθεί.

Με δεδομένο ότι στο μέλλον, είτε βραχυπρόθεσμα είτε μεσοπρόθεσμα, η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει ξανά (και μάλιστα με ενυπόθηκα δάνεια) ποιος είναι ο στόχος της ΔΗΜΑΡ: Η ΔΗΜΑΡ ουσιαστικά χρησιμοποιεί αριστερή φρασεολογία για να κάνει ότι και η ΝΔ.

Πάμε πιο αριστερά (θεωρητικώς). ΚΚΕ. Το ΚΚΕ με την στάση του έχει πολλάκις εξυπηρετήσει το σύστημα, γι΄ αυτό και παίρνει τα εύσημα ακόμα και από τον Πρετεντέρη. Το ίδιο το κόμμα ζητάει να ψηφιστεί ως μια πιο ισχυρή αντιπολίτευση. Σε μια εποχή που γκρεμίζονται τα πάντα και ο λαός οδηγείται στην εξαθλίωση και στον θάνατο η καούρα του ΚΚΕ είναι να έχει απλά περισσότερους βουλευτές. Και τι θα τους κάνει; Πρακτικά η αύξηση των βουλευτών του είναι άνευ ουσίας για τον λαό. Εντάξει το κόμμα θα έχει περισσότερα έσοδα… Και εδώ έχω βαθύτατη διαφωνία με το ΚΚΕ. Όπως έγραψα και στον πρόλογο υπάρχει ο στρατηγικός στόχος και ο στόχος τακτικής. Τώρα καίγεται η γούνα μας. Ας διώξουμε την φωτιά και μετά παλεύουμε για την επανάσταση που θα έχει 100% συμμετοχή (μόνο αυτό θα μπορούσε να δεχθεί το κόμμα του λαού).

ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτά τα δύο χρόνια αποδείχθηκε πολύ κατώτερος των περιστάσεων. Για αρκετό χρόνο δεν μίλησε καθόλου για την δανειακή σύμβαση με την οποία παραιτείται η χώρα από κάθε ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας. Δεν εξήγησε επαρκώς και στην ώρα του ότι αυτό που έκανε το ΠΑΣΟΚ ήταν να ανταλλάξει τα δάνεια που ήταν στο ελληνικό δίκαιο με ενυπόθηκα δάνεια στο αγγλικό δίκαιο. Δεν προσπάθησε να δώσει στους πολίτες να καταλάβουν, εξαρχής, που οδηγεί ο δρόμος που μας τον παρουσίασαν ως μονόδρομο. Δεν τόλμησε να φωνάξει εξαρχής ότι η χώρα το 2010 έπρεπε να πάει σε πτώχευση, τότε που ένα κούρεμα 75% όπως το τωρινό θα είχε πρακτικό νόημα. Και τώρα μπερδεμένο ψελλίζει για περίοδο χάριτος και άλλα ωραία λόγια να αγαπιόμαστε. Πετάει εν ολίγοις την μπάλα στην εξέδρα.

Οι Οικολόγοι – Πράσινοι δεν με πείθουν γενικώς ότι έχουν μια σφαιρική πολιτική που μάλιστα να μπορούν να την στηρίξουν κυβερνώντας.

Εκ δεξιών και μάλιστα στα άκρα υπάρχει ένα φαινόμενο που λέγεται Χρυσή Αυγή. Και πάλι, διαβάζοντας απλά ιστορία, έγραφα ότι σε περιόδους κρίσης αν η αριστερά αποτύχει να πείσει δημιουργείται γόνιμο έδαφος για τον φασισμό και τον ναζισμό. Και φοβάμαι ότι ο φασισμός δεν είναι μια θεωρητική απειλή. Εδώ να πούμε ότι τα μέσα προπαγάνδας θέλοντας να εξυπηρετήσουν τα κόμματα που τους θρέφουν έχουν δημιουργήσει έναν παροξυσμό σε σχέση με τους μετανάστες. Και ένα υπαρκτό πρόβλημα που πρέπει να δούμε πως θα λυθεί το έχουν μετατρέψει σε ένα φανατικό όπλο που δίνει τροφή στην ακροδεξιά.

Πάμε τώρα στους Ανεξάρτητους Έλληνες. Ο Καμμένος σαν άλλος Βενιζέλος κάνει ότι βρέθηκε στην πολιτική σκηνή μόλις δημιούργησε το κόμμα του (και ο Μπένι μόλις έγινε υπουργός οικονομικών βρέθηκε στην πολιτική σκηνή). Ας κάνω λοιπόν ότι παραβλέπω ότι και ο Καμμένος είναι στοιχείο ενός συστήματος που μας έχει οδηγήσει στην καταστροφή (χρόνια στην ΝΔ και μάλιστα και υπουργός ή μήπως διάβαζε όταν μας έλεγε ο Κωστάκης για την θωρακισμένη οικονομία και ο Τσιτουρίδης ασχολιότανε με δομημένα ομόλογα;). Το παραβλέπω.

Το κόμμα του Καμμένου έχει μαζέψει όλους τους νεοδημοκράτες (που έχουν και αυτοί ευθύνη για την καταστροφή) ώστε όλοι αυτοί να μας σώσουν. Ουσιαστικά αυτό το κόμμα έρχεται απλά να δώσει αποκούμπι στους απογοητευμένους από τον κωλοτούμπα Σαμαρά νεοδημοκράτες. Απέχει πολύ από το να είναι μια πραγματική λύση για την χώρα.

Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν γίνεται να έχουμε και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη. Και εντός ευρώ και ελεγχόμενη από εμάς οικονομία. Η ΕΕ έχει δρομολογήσει μια πορεία που θα εξαθλιώσει τον λαό. Ακόμα και των ισχυρών οικονομικά χωρών. Ακολουθούμε;

Θα μου πεις, είναι λύση ένα εθνικό νόμισμα; Από μόνο του, το λένε όλοι, όχι. Είναι απλά ένα εργαλείο ελέχγου της οικονομίας. Χρειάζονται πολλά να γίνουν. Και φυσικά όχι με τους υπάρχοντες πολιτικούς που έτσι κι αλλιώς έχουν γαλουχηθεί με την πλήρη αδιαφορία για το καλό του συνόλου, την έλλειψη πολιτικής παιδείας, την εξουσιομανία κλπ.

Όπως καταλαβαίνεται δεν υπάρχει κανένα κόμμα που να μπορώ να ψηφίσω. Υπάρχουν βέβαια και άλλα κόμματα μικρότερα. Αλλά δεν δείχνουν καταρχάς (πριν δηλαδή τα κρίνω και επί της πολιτικής) την δυναμική να πιάσουν το 3%. Αυτό σημαίνει ότι με τον εκλογικό τους νόμο οι ψήφοι αυτοί θα μεταφραστούν σε βουλευτικές έδρες των μεγαλύτερων κομμάτων και ιδιαίτερα του πρώτου.

Το λευκό δεν προσμετράτε οπότε ουσιαστικά δίνει μεγαλύτερο ποσοστό επί των εγκύρων στα κόμματα, όπως και το άκυρο και η αποχή.

Τι κάνεις λοιπόν; Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα…

Μικρός Φωκίων

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση