Οι επερχόμενες εκλογές είναι ενδιάμεσες

Του Μενέλαου Τασιόπουλου

Τα κόμματα, ειδικά ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., έχουν ήδη μπει σε προεκλογική περίοδο με μάλλον παραδοσιακό τρόπο, που δεν συνάδει με τις συνθήκες της πραγματικότητας. Η Ν.Δ. επιδιώκει την αυτοδυναμία, το ΠΑΣΟΚ, αποκτώντας και νέο αρχηγό, τον Ευ. Βενιζέλο, τη νίκη. Το πολιτικό σκηνικό συνταράσσεται από την ίδρυση νέων κομμάτων, κατά βάση προϊόντα διάχυσης των πρώην κομμάτων εξουσίας. Εχουμε έτσι τους Ανεξάρτητους Πολίτες στα Δεξιά, που διεκδικούν την έκφραση των αντιμνημονιακών της Κεντροδεξιάς, αλλά και την Κοινωνική Συμφωνία των Κατσέλη - Καστανίδη και λοιπών, κυρίαρχα από το ΠΑΣΟΚ, που διεφώνησαν στο μνημόνιο 2.

Τα νέα αυτά κόμματα δεν συμβολίζουν την αφετηρία μιας άλλης εποχής, αλλά ανταποκρίνονται στη συγκυρία που δημιούργησαν τα μνημόνια. Υπό αυτή την έννοια δημιουργείται ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως προς το κατά πόσον θα κατορθώσουν να συσπειρώσουν ενδιαφέρουσες προσωπικότητες και να αποκτήσουν δυναμική. Από την άλλη πλευρά, οι παραδοσιακές δυνάμεις της Αριστεράς, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, βλέπουν τις δυνάμεις τους αυξημένες, σε βαθμό που κάποιοι στην Ευρώπη να ανησυχούν, όμως η κυβερνώσα Αριστερά δεν είναι ούτε θα είναι εδώ. Η παραδοσιακή πολυδιάσπαση παραμένει και θα χαρακτηρίσει και το επόμενο Κοινοβούλιο.

Στην άκρα Δεξιά μπορούμε να δούμε δύο σχηματισμούς να συγκρούονται, τον ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, σε μεγάλη κρίση αξιοπιστίας, και την αντισυστημική «Χρυσή Αυγή», που οι συνθήκες και ειδικά το μεταναστευτικό την ευνοούν.

Πέραν αυτών υπάρχει μια ευρύτατη ομάδα κομμάτων, κινήσεων πολιτών και κινημάτων, από τους Οικολόγους, τη Συμμαχία της Μπακογιάννη και το Αρμα του Δημαρά, που τα περισσότερα δεν ξεπερνούν το 3%, άρα τα ποσοστά τους θα προστεθούν στο πρώτο κόμμα, λογικά τη Ν.Δ., και για τον λόγο αυτό ενθουσιάζονται τα στελέχη του ηγετικού της πυρήνα μιλώντας για αυτοδυναμία της τάξης του 36%.

Με την προσέγγιση αυτή, που στην παρούσα φάση είναι η κυρίαρχη, η επόμενη Βουλή θα έχει 7-9 κόμματα. Θα είναι δηλαδή μια πολύχρωμη και πολυδαίδαλη Βουλή, που θα εκφράζει με μεγαλύτερη σαφήνεια τόσο τις ανησυχίες όσο και την οργή της κοινωνίας, που καταρρέει οικονομικά, υπαρξιακά, ψυχολογικά, υπό τη γερμανική μπότα των μνημονίων.

Στο σημείο αυτό, του πώς θα διαμορφωθεί το επόμενο Κοινοβούλιο, υπάρχουν δύο θεωρίες, με δεδομένο μάλιστα ότι οι επερχόμενες εκλογές θα διεξαχθούν σε πρωτόγνωρες συνθήκες για το μεταπολιτευτικό σκηνικό. Η πρώτη θεωρία, που συσχετίζεται με μια κλασικού τύπου συσπείρωση που σημειώνουν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές, τηρουμένων των αναλογιών, βλέπει την πρώτη να φθάνει στα όρια της αυτοδυναμίας συγκεντρώνοντας 36-38% και το ΠΑΣΟΚ να κρατιέται στη ζωή με 18-22%. Μαζί δηλαδή θα πλησιάσουν σε ποσοστά το 55-60%, σε μια Βουλή με συμμετοχή από 6-7 κόμματα.

Αν επιβεβαιωθεί αυτή η θεώρηση πραγμάτων, σημαίνει ότι ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων, το πλειοψηφικό ρεύμα, θα κάνει αποδεκτή την αναγκαιότητα των μνημονίων και θα νομιμοποιήσει τις βασικές επιλογές των δύο μεγάλων κομμάτων. Στην Ευρώπη το 55% υπέρ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, έναντι του 45% που θα συγκεντρώσουν αθροιστικά τα κόμματα της αντιμνημονιακής προσέγγισης, δεξιά και αριστερά, θα ερμηνευθεί ως «σύνδρομο της Στοκχόλμης» για τους Ελληνες. Είναι η ψυχολογική διεργασία όπου ο βιασθείς συνδέεται συναισθηματικά με τον βιαστή ή ο όμηρος με τον τρομοκράτη. Οι Ελληνες θα έχουν αποδεχθεί ως ορθά αυτά που τους συμβαίνουν.

Στη δεύτερη θεωρία για όσα θα συμβούν στις εκλογές, η πραγματικότητα θα προσεγγίσει και στην κάλπη την εικόνα που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Δηλαδή θα έχουμε μια Ν.Δ. πρώτο κόμμα πάλι, αλλά με ποσοστά που θα κινηθούν στο 23-25%, το ΠΑΣΟΚ στο 12-14%, τα τρία κόμματα της Αριστεράς από 10-13,5% το καθένα, με τη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη να υπολείπεται του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Από εκεί και πέρα ο ΛΑΟΣ θα κινηθεί και πάλι οριακά στο 3%, ενώ η Μπακογιάννη θα μείνει εκτός. Αντίθετα, οι Ανεξάρτητοι Πολίτες του Καμμένου και των αντιμνημονιακών της Κεντροδεξιάς θα κινηθούν, όπως ήδη και οι πρώτες έρευνες δείχνουν, στο 5-8%, η «Χρυσή Αυγή» στο 3,5-4%, πιθανότητες έχουν και η κίνηση Κατσέλη - Καστανίδη, «κουρεύοντας» μάλιστα ποσοστά από τη ΔΗΜΑΡ, οι Οικολόγοι Πράσινοι, αλλά και κάποιες από τις κινήσεις που δημιουργούνται στο πατριωτικό αντιμνημονιακό μέτωπο, είτε στα Δεξιά είτε στα Αριστερά. Τα κόμματα που θα συμμετέχουν στο επόμενο Κοινοβούλιο, βάσει αυτού του σεναρίου, θα κινούνται σε αριθμό από 7 έως 9.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ μαζί, αν συμφωνήσουν σε συγκυβέρνηση, θα συγκεντρώσουν από κοινού ποσοστά που θα κινούνται κοντά στο 40% και θα έχουν τη δεδηλωμένη, αξιοποιώντας το πλεονέκτημα των 50 επιπλέον εδρών που δίνει στο πρώτο κόμμα ο εκλογικός νόμος. Φυσικά οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις θα εκφράζουν τη μειοψηφία της κοινωνίας, αλλά θα πρέπει να υπολογίσουμε ότι με δεδομένο ότι το μνημόνιο 2 αποτελεί «οδικό χάρτη» για την επόμενη κυβέρνηση, είτε είναι αυτοδύναμη είτε συνασπισμού, δεν θα πρέπει σε ζητήματα οικονομίας, διαρθρωτικών αλλαγών, ιδιωτικοποιήσεων, εργασιακά να περιμένουμε σημαντικές διαφορές είτε επιβεβαιωθεί η πρώτη θεωρία είτε η δεύτερη. Διαφορές σε περίπτωση πρωθυπουργίας Σαμαρά, σε σχέση με την περίοδο της πρωθυπουργίας Παπανδρέου - Παπαδήμου, μπορούμε να έχουμε σε ζητήματα διεθνούς πολιτικής και ΑΟΖ, όχι σε σχέση με την Ευρώπη.

Ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του στη δεύτερη περίπτωση, θα έχει δείξει την αποδοκιμασία του και την κριτική του στάση απέναντι στα μνημόνια, αλλά η ψήφος του θα επηρεάσει τη συμμετοχή και την ατμόσφαιρα στο Κοινοβούλιο, ίσως και τη διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας, χωρίς να μπορεί να επηρεάσει δραστικά την άσκηση της διακυβέρνησης, που ούτως ή άλλως είναι περισσότερο ζήτημα επιλογών και χειρισμών Βερολίνου - Παρισιού στην Ευρώπη, της task force υπό τον Ράιχενμπαχ και της τρόικας, με μόνιμη πλέον παρουσία στην Ελλάδα, παρά οποιασδήποτε σύνθεσης της ελληνικής κυβέρνησης.

Οι επόμενοι μήνες, ειδικά μετά το καλοκαίρι, θα είναι κρίσιμοι. Οι Ελληνες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, θα νιώσουν στην καθημερινότητά τους τη δραματική έκπτωση της ευημερίας τους. Την κατάρρευση των εργασιακών δικαιωμάτων, του ασφαλιστικού τους συστήματος, του επιπέδου της υγειονομικής τους περίθαλψης, αλλά και της λειτουργίας του κράτους στις βασικές του δομές: παιδεία, ασφάλεια, άμυνα, εξωτερική πολιτική.

Η μεταπολίτευση έχει τελειώσει με τη χρεοκοπία. Η επόμενη Ελληνική Δημοκρατία δεν έχει προσδιορισθεί, ούτε καν δρομολογηθεί. Αποτελεί κοινό τόπο ότι τα πρόσωπα και οι δομές του συστήματος, που κυριαρχεί από το 1990 και μετά, δεν μπορεί να προσφέρει όραμα και νέα πραγματικότητα στους Ελληνες. Αλλωστε για τον λόγο αυτό η εξάρτηση του πεπτωκότος Κοινοβουλευτισμού μας από τα ιδιωτικά, κλεπτοκρατικά συμφέροντα της διαπλοκής και των τραπεζών στο εσωτερικό και τον ευρωπαϊκό απόλυτο ετεροκαθορισμό καθορίζουν στο διεθνές επίπεδο την πραγματικότητα. Η Ελλάδα ουσιαστικά ζει και διασχίζει μια Μέση Γη, καταδυναστευόμενη από την κυριαρχία του ευρώ και της γερμανικής Ευρώπης των δανειστών. Είτε θα ξεσηκωθούν οι Ελληνες και θα απαιτήσουν μια επόμενη Ελληνική Δημοκρατία εθνικής κυριαρχίας, είτε θα συνεχίσουν να αποδέχονται την Ευρωζώνη ως εθνικό και υπαρξιακό τους όραμα, βιώνοντας την κατάσταση δουλείας και απόλυτου ελέγχου από τη Συνομοσπονδία του Ρήνου.

Οπως κι αν εξελιχθεί η ζωή το δεύτερο εξάμηνο του 2012, οι επερχόμενες εκλογές μόνον ως ενδιάμεσες εκλογές μπορούν να γίνουν αντιληπτές, στην αναμονή ενός σπουδαίου γεγονότος που θα καθορίσει το μέλλον των Ελλήνων και τη διεθνή θέση της Ελλάδας.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση