Όταν το θράσος είναι νοοτροπία και θεσμός

• Γράφει ο Γιώργος Καισάριος

Το τί ακριβώς εννοούσε ο κύριος Λοβέρδος με το “θα γίνει μακελειό αν κάποιος πειράξει τον κύριο Παπανδρέου”, θα πρέπει να το διευκρινίσει. Επίσης θα πρέπει να διευκρινίσει ποιον έχει αποδέκτη αυτή η απειλή (διότι εγώ έτσι το εκλαμβάνω), όταν η δικαιοσύνη είναι αυτή που ενδέχεται να κάνει το “πείραγμα”.

Έχω νέα για τον κύριο Λοβέρδο, όχι μόνο μακελειό δεν θα γίνει (αν ξαφνικά πάει κάποιος φάκελος για τον κυρίου Παπανδρέου στη βουλή) αλλά το πιθανότερο είναι η βουλή που θα ψηφίσει να απαγγελθούν κατηγόριες εναντίον του, να επανεκλεγεί πανηγυρικά!

Άσχετα αν τα στοιχεία εναντίον του κυρίου Παπανδρέου έχουν υπόσταση ή όχι (εκτιμώ πως δεν έχουν), δεν έχει καμία δουλειά ο κύριος Λοβέρδος, να κάνει μια τέτοια δήλωση.

Και αυτό που μου κάνει ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση, είναι γιατί οι ίδιοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν ακόμα απαιτήσει το «κεφάλι» του κυρίου Λοβέρδου. Ακόμα καλύτερα, γιατί ο κύριος Παπανδρέου δεν του έχει ζητήσει να παραιτηθεί... μόνο και μόνο για παραδειγματισμό.

Πολλοί είπαν ότι η δήλωση είναι απόπειρα «γλειψίματος», υπό την έννοια ότι διεκδικεί την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ και άρα, θέλει να τα έχει καλά με τον τωρινό πρόεδρο. Προσωπικά διαφωνώ. Νομίζω ότι έχει περισσότερο να κάνει με το θράσος που έχει αποκτήσει ο πολιτικός κόσμος αυτής της χώρας από τη μεταπολίτευση και μετά.

Είναι το ίδιο θράσος που λέει ότι η εκτελεστική εξουσία δεν θα πρέπει να ρωτάει καθόλου την νομοθετική εξουσία. Είναι το ίδιο θράσος που λέει ότι, δημοκρατία είναι ό,τι εμείς που είμαστε από μέσα (η κυβέρνηση) αποφασίσουμε, διότι εμείς ξέρουμε καλύτερα από εσάς (τη Βουλή) και δεν χρειάζεται να σας δίνουμε αναφορά.

Και δυστυχώς, αυτή την αντίληψη των πραγμάτων (το θράσος δηλαδή) έχει σχεδόν το σύνολο του πολιτικού κόσμου στην Ελλάδα.

Για παράδειγμα, η κυρία Παπαρήγα δεν θα εφαρμόσει τον όποιο νόμο έχει να κάνει με τον οικονομικό έλεγχο των κομμάτων. Πώς είναι δυνατόν να κάνει αυτή τη δήλωση από το βήμα της Βουλής και να μην έχουν ξεσηκωθεί ακόμα και οι πέτρες είναι πέραν εμού.

Πώς είναι δυνατόν τα κόμματα να έχουν δανειστεί με βάση τους σημερινούς συσχετισμούς, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι θα συρρικνωθεί δραστικά το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές και άρα, δεν θα μπορεί να ξεπληρώσει τα δάνεια που έχει πάρει από την Αγροτική Τράπεζα (αλλά και όλες τις άλλες τράπεζες). Δηλαδή οι τράπεζες ήταν τόσο αφελείς που πίστευαν ότι οι σημερινοί συσχετισμοί (και άρα οι σημερινές επιδοτήσεις προς τα κόμματα) θα διαρκέσουν για πάντα; Μήπως (λέμε τώρα) μπήκε κάποιος πολιτικός δάχτυλος;

Απαιτεί θράσος να μπορείς να πάρεις δημόσιο χρήμα και να μην μπορείς να εξηγήσεις πώς θα το ξεπληρώσεις. Απαιτεί θράσος να σπαταλήσεις λεφτά που δεν έχεις, και στη συνέχεια να λες ψέματα σε έναν ολόκληρο λαό, τάχα ότι αν κάνει αυτό θα τελειώσουν τα προβλήματα του.

Απαιτεί επίσης πολύ θράσος να βγάζεις μια λίστα με φοροφυγάδες στο internet, όπου ο πρώτος στη λίστα χρωστά 1 δισ. ευρώ, ενώ γνωρίζεις πολύ καλά ότι δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να τα εισπράξεις αυτά τα λεφτά.

Δηλαδή, με το συμπάθιο, δεν θα έπρεπε οι απαιτήσεις προς το Ελληνικό κράτος να έχουν κάποια σχέση με την πραγματικότητα; Δηλαδή ακόμα και στις απαιτήσεις, πρέπει και εδώ να έχουμε Greek Statistics; Δεν μπορούμε μια φορά μόνο να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας; Αυτά δείχνουν στην τρόικα και νομίζουν ότι “λεφτά υπάρχουν”;

Και το ερώτημα είναι, που σταματά αυτό το θράσος; Πότε τελειώνει η κοροϊδία και πότε επιτέλους ο πολιτικός τσαμπουκάς θα σταματήσει να είναι θεσμός; Δεν έχουμε περιθώρια για άλλα ψέματα και για παιδιαρίσματα.

Ειλικρινά δεν ξέρω. Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι το επόμενο διάστημα θα καθορίσει πολλά.

Από τη μια το «κούρεμα» θα μας δώσει μια δεύτερη ευκαιρία και οι επόμενες εκλογές θα δώσουν την ευκαιρία να ανανεωθεί το κοινοβούλιο, με καινούργια πρόσωπα που, ελπίζω, έχουν κάτι καλύτερο να προσφέρουν, σε σχέση με αυτό που είχαμε τα τελευταία 40 χρόνια.

Και οι ευκαιρίες δεν έρχονται κάθε μέρα. Ελπίζω να τις εκμεταλλευτούμε.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση