Μοναχή το δρόμο επήρες...

Μοναχή το δρόμο επήρες
και ξανάρθες μοναχή.
Δεν είν΄εύκολες οι θύρες,
αν η χρεία τες κουρταλεί.

(Διονύσιος Σολωμός)

• Γράφει ο Στέλιος Αρσενίου

Η δέκατη στροφή του εθνικού μας ύμνου ο οποίος γράφτηκε το 1823 από τον Διονύσιο Σολωμό.

Λόγια σοφά που οι πολιτικάντηδες και όσοι διαχρονικά χειρίστηκαν ή χειρίζονται υποθέσεις της χώρας ( εθνικά θέματα ) θά 'πρεπε να έχουν ασπαστεί σαν ΑΡΘΡΟ ΠΙΣΤΗΣ.

«Αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς, περίμενε να σε ξύσουν οι άλλοι...» το είπε με άλλα λόγια ο θυμόσοφος λαός μας.

Είδαμε το λοιπόν τους λογής - λογής αρχηγούς, προεξάρχοντες, προεστούς, κοτσαμπάσηδες να εκφωνούν «Φιλιππικούς», να πηγαινοέρχονται στις Λόντρες, τα Παρίσια, τις Βρυξέλλες, τα Βερολίνα και άλλες πρωτεύουσες ευρωπαϊκών χωρών δεκαετίες τώρα, για δανεικά, για τις ανάγκες της παράγκας -κόμματος- του καθένα, για οτιδήποτε μπορεί να συλλάβει ή και να αφήσει ασύλληπτο ακόμα και η πιο τολμηρή φαντασία.

Στους τομείς της χλιδής, της καλοπέρασης.

Διαιώνιση της ιδεολογίας του βολέματος ήταν οι δικές μας αρχές.
Θέσεις περίοπτες, ελάχιστη έως καθόλου προσπάθεια, φιλαυτία, φοροδιαφυγή, διαφθορά κ.α. οι αρετές της φυλής, τα πρότυπα στη νεολαία, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, τα εξώφυλλα των περιοδικών, τα πρώτα θέματα στα κανάλια όλο το εικοσιτετράωρο.

Ζάμπλουτοι υπουργοί οικονομίας και οικονομικών οι οποίοι ζητούν από το λαό θυσίες, ενώ συνεχίζουν να προκαλούν με τη ζωή που κάνουν οι ίδιοι και ο αυλόγυρός τους.

Θα μας σώσουν οι Φράγκοι ύστερα.

Οι οποίοι Φράγκοι είδαν πακτωλό χρημάτων με αποδέκτη την Ελλάδα, να μετουσιώνεται σε πάσης μορφής χλιδή και διαστροφή επί σειρά δεκαετιών.

Ακόμα και τώρα, με τη χώρα μας και το σύνολο των κατοίκων της -εντός και εκτός χώρας- ενέχυρο και υποθήκη, ας ήταν κάποιος μεγαλόσχημος με οικονομική άνεση να δώσει μέρος ή σύνολο των αγαθών που απέκτησε για την διάσωσή της.

Είτε λαϊκός είτε από το χώρο του κλήρου.

Ο μπεζαχτάς υπεράνω όλων.

Κατά τα άλλα μεγάλα λόγια.

Τί έκαναν στο παρελθόν η Μπουμπουλίνα, ο Αβέρωφ, ο Συγγρός, οι Ζωσιμάδες, οι πεντακοσιομέδιμνοι της Αθήνας του χρυσού αιώνα;

Όχι μόνο έδιναν τα πάντα αλλά έμπαιναν την ώρα του κινδύνου μπροστά - μπροστά και στο κέντρο.

Δεν εκλιπαρούσαν σαν «κρυπτοχριστιανοί», όπως τώρα οι 850 πρώην εθνοπατέρες, τον πρόεδρο της Βουλής να αφήσει μακριά από τη δημοσιότητα τα ονόματά τους γιατί οι ίδιοι διεκδικούν αναδρομικά γύρω στα 250 χιλιάρικα ο καθένας.

Δημοκρατία της αδηφαγίας είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε.

Γι΄ αυτό και ο λαός αποστρέφεται τους καταβροχθιστές, φιλοτομαριστές ντεμέκ (δήθεν) ηγέτες του.

Κατώτεροι των περιστάσεων, κρυμμένοι πίσω από βρώμικες συναλλαγές (σκάνδαλα) οι περισσότεροι.

Πηγαίνουν στα σχολεία και μιλάνε στους μαθητές οι άνθρωποι αυτοί, κάνουν κήρυγμα από τον άμβωνα, διαμορφώνουν την κοινή γνώμη.

Απλώνουν το χέρι στη Δύση, να μας σώσει.

Η Δύση συνήθως δε λέει όχι.

Γιατί να αρνηθεί;

Ενεχυριασμένη χώρα τώρα, άνευ όρων και ανταλλαγμάτων σύντομα.

Κι εμείς;

Να έχουμε να συζητάμε ποιό είναι το λιγότερο επαχθές δάνειο. Αυτό είναι το μόνο κέρδος.

Άν θα παραδώσουμε στους πορθητές τα κλειδιά στις 6.00 μ. μ. ή στις 6.01 μ. μ.

Καλά, τρελαθήκαμε εντελώς;

Μας κατάπιε η νιρβάνα του μικρόκοσμου στον οποίο ζούμε;

Δεκάδες, εκατοντάδες οικονομικά μοντέλα σωτηρίας. Και τα μυαλά στα κάγκελα.

Το χειρότερο από όλα.

Έχει γίνει η διάγνωση, ξέρουμε την θεραπευτική αγωγή, αρνούμαστε να την αποδεχθούμε.

Θα πεθάνουν άλλοι για μας.

Εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να βαυκαλιζόμαστε, γιατί σαν ομφαλός της Γης, θα πρέπει να είμαστε στο απυρόβλητο. Σπάνια μυαλά…!

Πάντως τον εθνικό μας ύμνο συνεχίζουμε να τον έχουμε και να τον ψάλλουμε.

Με οδηγίες της Ε.Ε. δεν καταργήθηκε ακόμα.

Κάτι είναι και αυτό.

Ίσως κάποια στιγμή να αποφασίσουμε να δούμε και τί λέει.

Για να τον επέλεξαν σαν ύμνο εθνικό κάποιοι, κάπου, κάποτε, μάλλον κάτι θα λέει.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση