Το ταξί μου στο Μαξίμου

• Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Τις τρείς τελευταίες αυτές μέρες, με τις ατέλειωτες ουρές των ταξί να προκαλούν έμφραγμα στην Ελληνική καθημερινότητα, βλέπουμε ανάγλυφη την κατάντια της Ελληνικής κοινωνίας μετά την πτώχευση των Αξιών της, που προηγήθηκε της πτώχευσης των οικονομικών της.

Έτσι, παρακολουθούμε μία δυναμική κοινωνική/επαγγελματική ομάδα, αυτή των συμπαθών ταξιτζήδων, να έχει «επαναστατήσει» και να απειλεί (με αρκετές πιθανότητες επιτυχίας) να γκρεμίσει την κυβέρνηση των ανδρεικέλων και μαζί της όλο το καθεστώς πολιτικό σύστημα , όχι γιατί είναι κυβέρνηση ανδρεικέλων που έσυρε την Ελλάδα στην καταστροφή, αλλά επειδή από κάποιον χειρισμό του υπουργού μεταφορών, σχετικά με τις «άδειες κυκλοφορίας» τους, χάνουν την επένδυση που έκαναν στο επάγγελμά τους.

Το μείζον, η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της χώρας τους, τους αφήνει αδιάφορους. Το έλασσον, η απώλεια της επένδυσής τους, τους κάνει «επαναστάτες με αιτία», έτοιμους να θυσιαστούν, να κάψουν τα ταξί τους, να τα πυρπολήσουν και να πυρποληθούν.

Η εθνική ανεξαρτησία, η Δημοκρατία, η Ελευθερία, έρχονται δεύτερες και καταϊδρωμένες. Η «χαμένη επένδυση» κυριαρχεί και διαμορφώνει την αντίστασή τους.

Το ίδιο είδαμε, πρίν λίγους μήνες, από τους φορτηγατζήδες. Το ίδιο και από τους αγρότες. Οι απολυμένοι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι δημόσιοι υπάλληλοι που βλέπουν τις θέσεις τους να χάνονται, βγαίνουν στο δρόμο και στις πλατείες, ο καθ’ ένας με τον δικό του πόνο και διαδηλώνει την αγανάκτηση και το θυμό του για την απώλεια της δικής του ο καθ’ ένας, «χαμένης επένδυσης».

Αυτή η αγανάκτηση και ο θυμός που κινητοποιεί αυτά τα πλήθη, στρέφεται στον «κακό» χειρισμό του αρμόδιου υπουργού, που στέρησε κάποιο ποσό, άλλοτε μικρότερο και άλλοτε μεγαλύτερο, από τους διαδηλωτές. Πότε είναι ο υπουργός μεταφορών, πότε ο υπουργός εργασίας, υγείας, οικονομικών και πάει λέγοντας.

Και η απαίτησή τους, δεν αίναι άλλη από την ικανοποίηση του οικονομικού αυτού αιτήματός τους.

Δηλαδή, γι’ αυτούς, για τον καθ’ ένα από αυτούς, αν ικανοποιηθεί το αίτημά του , όλα πάνε καλά;

Είναι τόσο κοντόφθαλμος, που δεν βλέπει ότι η αξία της επένδυσής του (αναφέρομαι στους ταξιτζήδες) έχει ήδη απαξιωθεί και πάει να μηδενιστεί, καθώς η δουλειά του έχει πέσει στο μισό και θα πέσει πολύ περισσότερο, όταν οι πολίτες θα πηγαίνουν με τα πόδια και ούτε στο λεωφορείο δεν θα μπαίνουν, πόσο μάλλον στο ταξί;

Είναι τόσο αγράμματοι,
(πολιτικά) που δεν βλέπουν ότι η καταστροφή τους δεν είναι αποτέλεσμα λανθασμένης πολιτικής εκτίμησης της κυβέρνησης/μαριονέτας ή του υπουργού/ανδρείκελου, αλλά είναι αποτέλεσμα της πλήρους απώλειας της εθνικής κυριαρχίας της, από την Ελλάδα;

Δεν μπορούν να δούν ότι η καταστροφή τους είναι αποτέλεσμα του ότι ο υπουργός και ολόκληρη η κυβέρνηση, είναι ανδρείκελο άλλων, αλλοεθνών, αυτών που έχουν πάρει στα χέρια τους την εθνική μας κυριαρχία;

Και η απορία μου είναι: Όλοι αυτοί οι έξυπνοι Έλληνες, δεν μπορούν να δούν ότι ο πραγματικός υπαίτιος της καταστροφής τους, δεν είναι το νομοσχέδιο που τους καταστρέφει, ούτε καν ο συγκεκριμένος υπουργός/ανδρείκελο (μόνος του) που το υπέγραψε, αλλά υπαίτιος είναι όλη η κυβέρνηση/μαριονέτες και ο πρωθυπουργός/ανδρείκελο , δηλαδή ο θεσμός της εκτελεστικής εξουσίας του καθεστώτος πολιτικού συστήματος;

Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ο ένοχος της καταστροφής τους είναι σύσσωμο το καθεστώς πολιτικό σύστημα της (πολιτικής και οικονομικής) Ολιγαρχίας, που κυβερνά τη χώρα υπό τον μανδύα της Δημοκρατίας;

Και, μέσα στη τύφλα τους, δεν τους νοιάζει αν, για να απαιτήσουν αποτελεσματικά το αίτημά τους, κάποια άλλη επαγγελματική τάξη, καταστρέφεται. Οι αγρότες καταστρέφουν τους φορτηγατζήδες, οι φορτηγατζήδες τους μικροεπιχειρηματίες, οι ταξιτζήδες τους επιτηδευματίες του τουρισμού και πάει λέγοντας.

Όταν το ποτάμι των ταξιτζήδων φουσκωμένο από την οργή τους, στραφεί προς τη σωστή κατεύθυνση, προς το κάστρο και στρατηγείο της κομματοκρατίας, το Μαξίμου, και ενωθεί με το ποτάμι των φορτηγατζήδων, όταν κι αυτό στραφεί προς τη σωστή κατεύθυνση, και όταν όλα τα άλλα ποτάμια των λεηλατημένων πολιτών στραφούν ταυτόχρονα προς την ίδια, σωστή κατεύθυνση, το Μαξίμου, τότε και μόνον τότε, όλοι αυτοί οι επαγγελμάτιες, θα βρούν τη σωστή θέση τους στην λειτουργία μίας οικονομίας που θα λειτουργεί δίκαια, γιατί θα είναι πράγματι και όχι δήθεν δημοκρατική.

Όσο η Δημοκρατία θα πραπαίει, όλοι θα παραπαίουμε. Όσο η Δημοκρατία θα είναι «γιαλαντζή», όλων μας η καλοζωία θα είναι δήθεν. Όσο θα αφήνουμε τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη να μας πετούνε (με άψογες δημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες ) η μία στο στόμα της άλλης και τα άλλα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας να γλύφουνε τα απομεινάρια μας, τόσο θα είμαστε άξιοι αυτής της μοίρας μας.

Στις μέρες μας (ίσως σήμερα είναι η πιο καθοριστική μέρα) εκχωρείται «κάτω από το τραπέζι», «έναντι πινακίου φακής», η περιουσία όλων μας, η Ελλάδα μας. Τα νερά μας, ο Ήλιος μας, οι ακρογυαλιές μας, η θάλασσά μας, τα ορυκτά μας, τα πετρέλαιά μας, το αέριό μας, εμείς οι ίδιοι και τα παιδιά μας.

Αυτά τα χάσαμε. Πάνε. Δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος να να πάρουμε πίσω. Αλλά αξίζει να το ψάξουμε. Και θα το κάνουμε. Δεν θα μείνουμε με δεμένα χέρια. Θα προσπαθήσουμε να δραπετεύσουμε από την αιχμαλωσία που μας οδήγησαν αυτοί που τους εμπιστευτήκαμε το μέλλον μας.

Είμαστε Έλληνες και θα το αποδείξουμε.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση