Εφιαλτικά ενδεχόμενα για το αύριο

Ιστορικά προηγούμενα, εθνικοί κίνδυνοι

και η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας...

Του ιστορικού συγγραφέα Ματθαίου Χ. Ανδρεάδη
Η κρατούσα άποψη, ότι στα διεθνή πράγματα, ακόμα και σήμερα, ισχύει, χωρίς αμφιβολία, η επιβολή της θελήσεως των ισχυρών δυνάμεων σε βάρος των ασθενών χωρών, αφετηρία έχει την απάντηση, που με ωμή δύναμη και κυνικό ρεαλισμό, έδωσαν οι ισχυροί Αρχαίοι Αθηναίοι στους ανίσχυρους Μηλίους: «Δυνατά οι προύχοντες πράττουσι και οι ασθενείς ξυγχωρούσιν».
Εν προκειμένω, χρήσιμη θα ήταν, αν όχι αναγκαία, μία συνοπτική αναφορά σε ιστορικά περιστατικά και γεγονότα, που αφορούν στις διεθνείς σχέσεις ξένων κρατών με την Ελλάδα και ειδικώτερα στη συμπεριφορά και στη στάση φίλων και αντιπάλων.Την ευκαιρία προς τούτο, μας δίνει η εορτή της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Η μελέτη της ιστορίας και ιδιαίτερα των δημοσιευθέντων αποκαλυπτικών εγγράφων του Φόρεϊν ΄Οφφις, για την προπολεμική και μεταπολεμική εκείνη περίοδο, που αφορύν ειδικά στο θέμα, δηλαδή στα εθνικά μας συμφέροντα και στην προστασία της εδαφικής ακεραιότητος της ......
χώρας, οδηγεί τον μελετητή στην επιβεβαίωση, για μία ακόμη φορά,ότι, η τύχη των μικρών λαών, όταν μάλιστα στερούνται ικανής ηγεσίας, μπορεί, δυστυχώς, να καθορισθεί σύμφωνα με τον Θουκυδίδειο κανόνα.
Ως εκ τούτου, πάρα πολύ ενδιαφέρον θα ήταν αν γινόταν ευρύτερα γνωστό, πως η Ελλάδα, η οποία βρέθηκε σε ανάλογες δύσκολες περιστάσεις, κατά την ανωτέρω περίοδο, παρά λίγο να δοκίμαζε την οδυνηρή εφαρμογή, σε βάρος της, του κανόνα αυτού του Θουκυδίδη, όχι μόνο απ’ τους αντιπάλους, αλλά, δυστυχώς, απ’τούς φίλους της και εδώ απ΄ τους Βρεταννούς.
Μερικά περιστατικά,παρατιθέμενα στη συνέχεια, έχουν καίρια την αξία τους, ιδίως σήμερα:
α)Οι Βρεταννοί, τις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ ετοιμάζονται να καταλάβουν τη Μήλο (θύμα των Αθηναίων κατά τον Θουκυδίδη), καθώς και την Κρήτη, αποφεύγουν να γνωστοποιήσουν την πρόθεσή τους αυτή στην Ελλάδα, ούτε ζητούν, τουλάχιστον, την προς τούτο συναίνεσή της, ή την άδειά της. Αντιθέτως, ενημερώνουν τους Τούρκους, ουδετέρους, καθ’όλη τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι την περίσταση, σπεύδουν να ζητήσουν, θρασύτατα, όπως η Ελλάδα, «για να μη πέσουν τα νησιά στην περίπτωση πολέμου,στα χέρια των Ιταλών»,επιτρέψει ν’ αποβιβάσουν στρατεύματα στα νησιά του Αιγαίου και ειδικώτερα στη Μυτιλήνη και στη Λήμνο, τα οποία στρατεύματα ήσαν έτοιμα προς αποβίβαση στα Μικρασιατικά παράλια...
β) Οι Βρεταννοί επίσημοι, ενώ δείχνουν ότι έχουν διδαχθεί για «τον πειρασμό της Βουλγαρίας να παίξει ρόλο τσακαλιού» (κατά χαρακτηριστική φράση του Άγγλου πρεσβευτή στη Σόφια), εφ΄όσον η Ελλάδα θα περιερχόταν σε δύσκολη θέση και «να εκμεταλλευθεί τις περιστάσεις για να διακινδυνεύσει τις διεκδικήσεις της περί διεξόδου στο Αιγαίο», εν τούτοις, και δια υποβολιμαίων δημοσιευμάτων, την ίδια εποχή σε έγκυρες εφημερίδες, όπως οι «Τάϊμς» του Λονδίνου, και σε ιδιαίτερες εκμυστηρεύσεις τους αφήνουν να εννοηθεί ότι η Αγγλική κυβέρνηση θα αποδεχόταν το Βουλγαρικό αίτημα για έξοδο, μέσω της Ελληνικής Θράκης, στο Αιγαίο.
γ) Την ιστορική ημέρα της 28ης Οκτωβρίου 1940, οι Βρεταννοί κρίνουν ότι δεν είναι αναγκαίο να ζητήσουν απ’τήν Τουρκία να βοηθήσει την Ελλάδα, ανταποκρινόμενη στις υποχρεώσεις της, που προκύπτουν από το Σύμφωνο Αμοιβαίας Βοηθείας, διότι «η Τουρκία θα πολεμήσει μόνο,εάν και όταν η ίδια κρίνει ότι θίγονται τα δικά της συμφέροντα»...
δ) Την ίδια ιστορική ημεροχρονολογία, ο Βούλγαρος πρεσβευτής στο Λονδίνο, επισκεπτόμενος το Φόρεϊν Όφφις, ακούει τις απόψεις του μονίμου Άγλου υφυπουργού των Εξωτερικών,περί εναλλακτικής λύσεως στο θέμα της «διεξόδου των Βουλγάρων στο Αιγαίο». Ότι, δηλαδή, η Βρεταννία «θα προτιμούσε μία Τουρκική κατάληψη της Θράκης προς έλεγχο της Ιταλικής προωθήσεως».
ε) Κατά την έναρξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, ο Τσώρτσιλ σημείωνε ότι, αν η Ελλάδα δεχόταν Ιταλική επίθεση και είχε ανάγκη της Βρεταννικής προστασίας, έπρεπε να είναι έτοιμη για θυσίες. Αυτό σήμαινε την παραχώρηση εξόδου στο Αιγαίο της Βουλγαρίας!
στ) Μετά την κατάληψη της Ελλάδος απ΄ τους Γερμανούς, ο Βασιλέας Γεώργιος Β΄ και ο πρωθυπουργός απορρίπτουν το σχέδιο. Κατά τον Εμμ. Τσουδερό, η πρόταση αυτή των Άγγλων, ήταν ιδέα του Βρεταννού πρέσβυ στην Άγκυρα...
Ο γραμματέας του Ουϊνστων Τσώρτσιλ γράφει, ότι τον Νοέμβριο 1940 έγινε απ΄τόν Άγγλο πρωθυπουργό, η σκέψη να καταληφθεί απ΄ τους Άγγλους η Ρόδος και να παραχωρηθεί στους Τούρκους, προκειμένου να τους παρασύρει στον πόλεμο.
ζ) Κατά τη διάρκεια της εχθρικής κατοχής της Ελλάδος, χαρακτηριστικά, η Αγγλική εφημερίδα «Σάνταιη Τάϊμς» δημοσιεύει άρθρο περί αυτονομήσεως της Ελληνικής Μακεδονίας! Ο πρέσβυς μας στο Λονδίνο, Αγνίδης, απάντησε με τις Ελληνικές θέσεις, αλλά η Αγγλική εφημερίδα δεν δημοσίευσε την επιστολή...
η) Επί του ιδίου σχετικά ζητήματος: Οι Βρεταννοί, αντιδρώντας στην ανακίνηση του Κυπριακού, δια του Άγγλου πρεσβευτή στην Αθήνα, Σερ Τσάρλς Πηκ, και σε αντιπερισπασμό, απειλούν να «ανακινήσουν το Μακεδονικό», αφού προηγουμένως φρόντισαν να προκαλέσουν την τουρκική αρπακτικότητα επί της Κύπρου και αλλαχού της Ελλάδος. Όπως είναι γνωστό, την Αγγλική εξωτερική πολιτική επί σειρά ετών καθόριζε, είτε ως υπουργός των Εξωτερικών, είτε ως Πρωθυπουργός, ο Άντονυ Ήντεν, στο βαθύ μίσος του οποίου, για κάθε Ελληνικό, κατά τον Άγγλο υφυπουργό (1967) Άντονυ Νάθιγκ, οφειλόταν η συμπεριφορά του απέναντι της Ελλάδος.
Οι κίνδυνοι αυτοί, που αντιμετώπισε, τότε, η χώρα, αιτία είχαν τις διαφαινόμενες ραγδαίες πολεμικές εξελίξεις στην Βαλκανική περιοχή, απ΄ τον Γερμανο-Ιταλικό παράγοντα και τις συμμαχικές αντιδράσεις. Όταν το 1941 προσχώρησαν η Γιουγκοσλαβία και η Βουλγαρία στο Τριμερές Σύμφωνο του Άξονα, έλαβαν ως τίμημα, η μεν Γιουγκοσλαβία την Γερμανο-Ιταλική αναγνώριση των Σερβικών αξιώσεων επί της Θεσσαλονίκης, η δε Βουλγαρία την παραχώρηση της Θράκης και της Μακεδονίας!
Μπορεί άραγε σήμερα η Ελλάδα να πιστεύει ότι έχει διασφαλισμένα πλέον τα μεταξύ των κρατών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως σύνορά της, λόγω Μάαστριχτ; Διότι ο κίνδυνος για την εδαφική της ακεραιότητα είναι εμφανής.
Μπορεί, βέβαια, οι διάφοροι μεττερνίχοι, τύπου Κίσσινγχερ, που το θέρος του 1974 κατέστρεψαν την Κύπρο με τον διαμελισμό της, να εξέλειπαν απ΄τα διεθνή «φόρα», όμως οι αρκούντως εκπαιδευθέντες διάδοχοί του στις Ευρωπαϊκές και αλλού καγκελλαρίες εργάζονται πυρετωδώς για να εφαρμόσουν το έργο του μεττερνίχου αυτού στα υπόλοιπα της Βαλκανικής και προς ανατολάς της Ελλάδος, πάλι.
Ένας τέτοιος κίνδυνος,προκειμένου να «διευθετήσουν» οι σημερινοί ισχυροί τα «πράγματα» στην περιοχή μας, είναι ενδεχόμενο να εγγίσει και τη χώρα μας. Γι΄ αυτό κι΄ επειδή, συνήθως, οι ισχυροί εγκαταλείπουν λαούς, ανοικτιρμόνως, και διαμελίζουν, αδιστάκτως, κράτη και περιοχές κατά τα συμφέροντά τους, τα μικρά έθνη, όπως η Ελλάδα, οφείλουν να βρίσκονται στα κέντρα των διεθνών αποφάσεων, ανελλιπώς, με αυτοπεποίθηση και ικανές ηγεσίες, για να ανατρέπουν τον κανόνα Θουκυδίδη, και να επιβάλλουν στους ξένους σεβασμό προς την Ελλάδα.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση