Οι πρωταγωνιστές και οι απόντες της σύγχρονης πολιτικής σκηνής

Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η «σαρωτική» νίκη του ΠΑΣΟΚ στις 4 του Οκτώβρη, δεν ήταν μια νίκη πολιτική. Και δε θα μπορούσε να είναι πολιτική αυτή η νίκη.
1. Γιατί η πολιτική ήταν αυτή που εξέλειπε προκλητικά από το περιεχόμενο της πολιτικής αντιπαράθεσης και
2. Γιατί το ίδιο το ΠΑΣΟΚ δεν διέθετε «νικηφόρα» πολιτική πρόταση, γι αυτό και έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια (συνεπικουρούμενο φυσικά από τα ΜΜΕ) προκειμένου να την αποκρύψει, τόσο ως προς την ουσία της, όσο και ως προς το περιεχόμενο των μέτρων της στις κεντρικού χαρακτήρα επιλογές και προτεραιότητές της.
Η εμφανιζόμενη ως «σαρωτική» νίκη του ΠΑΣΟΚ, ήταν απλώς μια καλοστημένη επικοινωνιακή καταιγίδα που σκύλευσε στο «αυτοκτονημένο» πτώμα της παραδομένης στη λοβιτούρα και τον ενδοτισμό Νέας Δημοκρατίας, και ταυτόχρονα συγκάλυψε - προφανώς επιτυχημένα - το αποκρουστικό πρόσωπο του παλιού γνωστού ΠΑΣΟΚ, που μόλις πέντε χρόνια πριν φορτώθηκε το ανάθεμα του Ελληνικού λαού και αποχώρησε κακήν κακώς από την κυβερνητική εξουσία, για να επανέλθει σήμερα υποτίθεται ανανεωμένο, δυνατό και αποφασισμένο, να εκπληρώσει το ρόλο που του ανέθεσαν.
Η ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων αλλά και μεμονωμένα των πολιτικών παραγόντων, που επέτρεψαν στο πολιτικό marketing να κυριαρχήσει και να επισκιάσει τη μαχόμενη πολιτική είναι τεράστιες.
Η ιστορία σύντομα θα κρίνει αν το έκαναν επειδή ήταν ανίκανες να κάνουν κάτι διαφορετικό, ή αν σιωπηρά συνηγόρησαν στο διαφαινόμενο έγκλημα που συνετελείτο.
Το σίγουρο είναι πως η κάθε μια απ αυτές τις πολιτικές δυνάμεις, επέλεξε ένα «βολικό» θεματάκι για ν ασχοληθεί προεκλογικά (προφανέστατα γιατί έκρινε πως ως προς αυτό μπορούσε να διαπρέψει), και παρέδωσε στους λογοπλάστες της πολιτικής καρικατούρας, τον τόπο μας και την προοπτική του.
Αυτή η ιδιότυπη γκλαμουριά που θα τολμούσα να χαρακτηρίσω αβίαστα ως νέο-γκεμπελική μεθοδολογία, θριαμβεύει απερίσπαστη και στο μετεκλογικό σκηνικό, βάζοντας την χώρα σε πρωτόγνωρα και άκρως επικίνδυνα μονοπάτια.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟ
Η πολιτική δείχνει να αποχωρεί επικίνδυνα από την ημερήσια διάταξη, και παραχωρεί τη θέση της στην αποπροσανατολιστική φιλολογία για τον τρόπο άσκησης της πολιτικής διαχείρισης.
Πρόκειται για ένα άκρως επικίνδυνο φαινόμενο που στοχεύει κατ ευθείαν στη διάβρωση και τον ευνουχισμό της συνείδησης των πολιτών.
Και αυτό φυσικά δε συμβαίνει τυχαία.
Η μεθοδευμένη προσπάθεια με στόχο την αποχώρηση της ουσίας της πολιτικής από το προσκήνιο, δε σημαίνει - και δε θα μπορούσε φυσικά να σημαίνει - παντελή έλλειψη της πολιτικής από την ίδια την καθημερινότητα.
Συνιστά ωστόσο μια επικίνδυνη και ύπουλη πολιτική εκτροπή, που επιδιώκει να τυφλώνει τον πολίτη με πυροτεχνήματα, προκειμένου να ασκούνται ανενόχλητα στο παρασκήνιο οι πραγματικές πολιτικές που τον αλυσοδένουν και που - το σημαντικότερο - θα υποθηκεύσουν επικίνδυνα το μέλλον του τόπου.
Και το κακό δεν είναι μόνο ότι αυτή η προσπάθεια κορυφώνεται με τρόπο προκλητικό και καλά συντονισμένο στο διαμορφούμενο μετεκλογικό σκηνικό.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι η διαφαινόμενη συνέχεια της συνομωσίας σιωπής και συγκάλυψής αυτής της άθλιας πραγματικότητας και μετεκλογικά, από το σύνολό των πολιτικών δυνάμεων.
Οι λαλίστατοι πατριδοκάπηλοι της προεκλογικής επιθεώρησης έχουν σιωπήσει, και πέρασαν στην απόλυτη αφάνεια.
Και όλοι οι υπόλοιποι θεωρούν ότι στην αντιπαράθεση του λιμανιού θα κριθεί το μέλλον του τόπου, και με αυτό ασχολούνται κατ αποκλειστικότητα.
Η αλήθεια είναι πως ο Ελληνικός λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με την πιο επικίνδυνη πρόκληση στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου, που την συνθέτουν τρία κορυφαία ζητήματα:
1. Γεωπολιτικοί σχεδιασμοί που επιδιώκουν να τροποποιήσουν ριζικά το status quo στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή, μέσα και από μια επιχειρούμενη δραστική αναδιανομή του ειδικού βάρους των επιμέρους τους συνιστωσών στις δρομολογούμενες εξελίξεις.
2. Δραματική ανασύσταση της ταυτότητας του κοινωνικού ιστού της χώρας που θα καταστήσει ευκολότερη την επιβολή και την εδραίωση των νεοταξικών επιλογών.
3. Ολοκληρωτική ανασύνταξη του πλέγματος θεσμών και ρυθμίσεων με στόχο τη δημιουργία ενός πλαισίου θωράκισης των δρομολογούμενων σχεδιασμών και του εκτρωματικού κράτους - συστήματος που επιχειρούν να ανασυγκροτήσουν.
Κι εδώ ο μεγάλος πρωταγωνιστής παραμένει η επικοινωνιακή καταιγίδα.
Όχι τόσο γιατί αποσκοπεί να προβάλει το πολιτικό έργο που γίνεται, γιατί απλούστατα πολιτικό έργο δεν γίνεται. Ή τουλάχιστον δε γίνεται αυτό στο οποίο ο ψηφοφόρος παρασυρμένος επένδυσε γι ακόμη μια φορά την ελπίδα του.
Ο κύριος λόγος είναι γιατί επιδιώκει να συσκοτίσει όλα εκείνα που μεθοδεύονται και που το αποκρουστικό τους πρόσωπο θα φανεί μόλις η σκόνη από τα κατευθυνόμενα χειροκροτήματα θα καταλαγιάσει.
Ο μεγάλος απών, συνεχίζει να παραμένει η ανυπαρξία μιας αποφασισμένης πολιτικής δύναμης που θα έχει την αποφασιστικότητα και τη θέληση να ανακόψει αυτή την επικίνδυνη πορεία και ν ανατρέψει στην πράξη τα σχέδια της Νέας Τάξης.
Υπάρχει όμως η ελπίδα και η θέληση του λαού. Η οποία αναζητά ταγούς. ηγέτες πρόθυμους και αποφασισμένους να βαδίσει μαζί τους σε διαφορετικά μονοπάτια.
Υπάρχουν;
Θα τους αναδείξουμε;
Ο επόμενος καιρός θα δείξει αν τυφλώθηκαν οι πάντες από την επικοινωνιακή γκλαμουριά, ή αν κάποιοι θ αποφασίσουν να ποτίσουν το δέντρο της ελπίδας.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση