Το μαγαζάκι η Ελλάς...
Tου Ι. ΚολλάτουΕκεί όπου πάσχει η Ελλάδα είναι στο παραγωγικό της μοντέλο και όσο με το πρόβλημα αυτό δεν ασχολούνται τεχνοκράτες και άνθρωποι της αγοράς, παρά μόνον επαγγελματίες πολιτικοί, παιδιά του κομματικού σωλήνα, τόσο τα προβλήματα θα παραμένουν άλυτα και θα διαιωνίζονται...
Αν παρομοιάζαμε την Ελλάδα με μια επιχείρηση, ένα μαγαζί, θα διαπιστώναμε ότι δανείζεται τα τελευταία χρόνια όχι για να αναπτύσσει νέες δραστηριότητες, όχι για να επενδύει σε νέα προϊόντα, αλλά για να πληρώνει τους μισθούς των υπαλλήλων του.
Μάλιστα το μαγαζί αυτό έχει συγκεντρωμένες τις δραστηριότητές του, τα τραπεζοκαθίσματα, σε ένα μόνο μέρος του ισογείου, στο κέντρο του- που είναι η πρωτεύουσα- και άδειους και αναξιοποίητους τους υπόλοιπους χώρους (που είναι η ελληνική περιφέρεια), συμπεριλαμβανομένου του παταριού...
Επί της ουσίας μια τέτοια επιχείρηση είναι θνησιγενής και δεν θα τη δάνειζε καμία τράπεζα. Το γεγονός ότι εξακολουθούν να μας δανείζουν για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και τοκοχρεολύσια (στο 85% του προϋπολογισμού ανέρχονται οι ανελαστικές δαπάνες) οφείλεται κυρίως στο ότι ανήκουμε στη ζώνη του ευρώ και χρησιμοποιούμε ως άλλοθι την παγκόσμια οικονομική κρίση για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα, όπως το ότι ο δημόσιος τομέας της χώρας παραμένει διογκωμένος και ότι όλη η οικονομική δραστηριότητά της σε ποσοστό άνω του 70% είναι συγκεντρωμένη στο Λεκανοπέδιο. Αυτό βέβαια έχει ως αποτέλεσμα να έχει αυξηθεί το χρέος από τα 180 δισ. ευρώ πριν από πέντε χρόνια στα 290 δισ. και να κινδυνεύει το μαγαζί να κατεβάσει τα ρολά.
Ηδη μη βρίσκοντας εργασία οι νέοι της περιφέρειας έχουν δύο επιλογές: είτε να επιχειρήσουν να βρουν δουλειά απασχολούμενοι στο κέντρο του μαγαζιού, είτε οι πιο τολμηροί και διορατικοί να ψάξουν να βρουν δουλειά σε άλλες χώρες της Ευρώπης (άλλα μαγαζιά) πιο νοικοκυρεμένες, πιο ισόρροπα ανεπτυγμένες και κυρίως με αρχές αξιοκρατίας τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
Δεν γνωρίζουμε αν πράγματι τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν επεξεργασμένες κλαδικές πολιτικές για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης ή αν αναλώνονται σε προεκλογικά τρικ και επικοινωνιακά επιχειρήματα προκειμένου να υφαρπάξουν την ψήφο μας. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι και τα δύο είναι συνυπεύθυνα για το στρεβλό αυτό μοντέλο ανάπτυξης της πατρίδας, για το πελατειακό κράτος που εγκαθίδρυσαν, για τις τομές και τις ρήξεις που δεν τόλμησαν...
Πηγή
Αναρτήσεις
Ας συμβαλλει το κρατος στην δημιουργια επενδυσεων.Ας επιχορηγησει τον ιδιωτικο τομεα και ας θεσει ευνοϊκους ορους για νεες επενδυσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι περιμενουν???
ΓΜ