Και όμως λίγα χρόνια πριν κοιμόμασταν με ξεκλείδωτες τις πόρτες
Σήμερα κλειδώνουμε όλη τη ζωή μας
ζώντας καθημερινά ως επικηρυγμένοι
"Κάποτε .στη χώρα αυτή υπήρχαν άνθρωποι γελαστοί και ξέγνοιαστοι που περπατούσαν στους δρόμους χωρίς να κοιτάνε πίσω , ακόμη..υπήρχαν άνθρωποι που φεύγανε από το σπίτι τους χωρίς να κλειδώνουν την πόρτα..και άλλοι τόσοι που κοιμόντουσαν με ξεκλείδωτες τις πόρτες..
Σίγουρα υπήρχαν κ αυτοί που πήγαιναν στη δουλεία τους και ήξεραν ότι το βραδύ θα γυρίσουν σπίτι, στην οικογένεια , στους φίλους... Και ολ' αυτά ήταν μόλις πριν από πολύ λίγα χρόνια, αν αναλογιστούμε ότι το πέρασμα μας από την ζωή αναλογεί σε μια συλλαβή από ένα μικρό βιβλίο της ιστορίας, τότε μέχρι χθες... μέχρι πριν από λίγο... ήμασταν ακόμη άνθρωποι και όχι κυνηγημένοι!
Σήμερα, φεύγοντας από το σπίτι, εκτός από το γεγονός ότι κλειδώνεις την εξώπορτα λες και μένεις στο θησαυροφυλάκιο της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδος, όλη τη μέρα αναρωτιέσαι: «όταν γυρίσω σπίτι, θα το βρω εκεί που το έχω αφήσει; Θα τα έχουν πάρει όλα ή θα έχουν ξεχάσει να πάρουν τουλάχιστον το laptop;»
Σήμερα πηγαίνεις μια βόλτα και σκέπτεσαι να αποφύγεις τις σκοτεινές πλατείες, τους σκοτεινούς δρόμους στο κέντρο της Αθήνας. Έχοντας πάντα αποκλείσει κάποιες γειτονιές, γιατί αν πας εκεί «μπορεί να μην γυρίσεις...»
Σήμερα πηγαίνεις στη δουλειά σου σου και δεν ξέρεις αν κάποιος ψυχοπαθής θα μπει μέσα και για να σε ληστέψει. Πρώτα θα σου ρίξει και καμία σφαίρα... Και δεν μιλάμε για επικίνδυνες δουλειές όπως των οδηγών ταξί ας πούμε, αλλά το να είσαι νοσοκόμος ή γιατρός, τραπεζοϋπάλληλος ή πωλητής.
Και σκέπτομαι... μας κατάντησαν έτσι για να φοβόμαστε ή φοβόμαστε και καταντήσαμε έτσι...;
Και δεν θέλω να παραλογίζομαι και να σκεφτώ σενάρια που θέλουν ξένες δυνάμεις να καταστρέφουν την χώρα και τους ανθρώπους με την μέθοδο της αύξησης της εγκληματικότητας... αλλά πόσο πολύ φταίμε εμείς που έχουμε αναθέσει την ζωή μας τα τελευταία 20 χρόνια σε ανθρώπους που τουλάχιστον ενδιαφέρονται μόνο για τον μικρόκοσμο τους...
Και για εμας...; Τίποτα... μόνο αναμνήσεις..."
Από BlackMail
ζώντας καθημερινά ως επικηρυγμένοι
"Κάποτε .στη χώρα αυτή υπήρχαν άνθρωποι γελαστοί και ξέγνοιαστοι που περπατούσαν στους δρόμους χωρίς να κοιτάνε πίσω , ακόμη..υπήρχαν άνθρωποι που φεύγανε από το σπίτι τους χωρίς να κλειδώνουν την πόρτα..και άλλοι τόσοι που κοιμόντουσαν με ξεκλείδωτες τις πόρτες..Σίγουρα υπήρχαν κ αυτοί που πήγαιναν στη δουλεία τους και ήξεραν ότι το βραδύ θα γυρίσουν σπίτι, στην οικογένεια , στους φίλους... Και ολ' αυτά ήταν μόλις πριν από πολύ λίγα χρόνια, αν αναλογιστούμε ότι το πέρασμα μας από την ζωή αναλογεί σε μια συλλαβή από ένα μικρό βιβλίο της ιστορίας, τότε μέχρι χθες... μέχρι πριν από λίγο... ήμασταν ακόμη άνθρωποι και όχι κυνηγημένοι!
Σήμερα, φεύγοντας από το σπίτι, εκτός από το γεγονός ότι κλειδώνεις την εξώπορτα λες και μένεις στο θησαυροφυλάκιο της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδος, όλη τη μέρα αναρωτιέσαι: «όταν γυρίσω σπίτι, θα το βρω εκεί που το έχω αφήσει; Θα τα έχουν πάρει όλα ή θα έχουν ξεχάσει να πάρουν τουλάχιστον το laptop;»
Σήμερα πηγαίνεις μια βόλτα και σκέπτεσαι να αποφύγεις τις σκοτεινές πλατείες, τους σκοτεινούς δρόμους στο κέντρο της Αθήνας. Έχοντας πάντα αποκλείσει κάποιες γειτονιές, γιατί αν πας εκεί «μπορεί να μην γυρίσεις...»
Σήμερα πηγαίνεις στη δουλειά σου σου και δεν ξέρεις αν κάποιος ψυχοπαθής θα μπει μέσα και για να σε ληστέψει. Πρώτα θα σου ρίξει και καμία σφαίρα... Και δεν μιλάμε για επικίνδυνες δουλειές όπως των οδηγών ταξί ας πούμε, αλλά το να είσαι νοσοκόμος ή γιατρός, τραπεζοϋπάλληλος ή πωλητής.
Και σκέπτομαι... μας κατάντησαν έτσι για να φοβόμαστε ή φοβόμαστε και καταντήσαμε έτσι...;
Και δεν θέλω να παραλογίζομαι και να σκεφτώ σενάρια που θέλουν ξένες δυνάμεις να καταστρέφουν την χώρα και τους ανθρώπους με την μέθοδο της αύξησης της εγκληματικότητας... αλλά πόσο πολύ φταίμε εμείς που έχουμε αναθέσει την ζωή μας τα τελευταία 20 χρόνια σε ανθρώπους που τουλάχιστον ενδιαφέρονται μόνο για τον μικρόκοσμο τους...
Και για εμας...; Τίποτα... μόνο αναμνήσεις..."
Από BlackMail
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...