Ο ψίθυρος στα χείλη των απλών ανθρώπων έχει αρχίσει... "φταίει ο ίδιος ο πρωθυπουργός"...
Εκεί λοιπόν φτάσαμε;
Ακούμε και φρίττουμε, διαβάζουμε και δεν πιστεύουμε στα μάτια μας. Τα λογής πηγαδάκια στα πάρκα κι οι συντροφιές όπου ελληνική γη, έχουν πάρει φωτιά, οι τόνοι παντού υψηλοί. Όσο κι αν τις περισσότερες φορές είναι μάλλον διασκεδαστικό ν’ ακούς τις “αποφάσεις” των “λαϊκών δικαστηρίων”, ειλικρινά πιστεύουμε πως απ’ όλον αυτό τον κουρνιαχτό μπορεί κανείς (και οφείλει, νομίζουμε) να βγάλει ορισμένα σοβαρά, σοβαρότατα συμπεράσματα.
Χωρίς ν’ αναλωθούμε σε περιττές λεπτομέρειες, ας επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε ένα, έστω, αλλά ιδιαίτερα σημαντικό σημείο. Κάτι το οποίο πολλοί σκέφτονται, αλλά δεν τολμούν να αρθρώσουν. Όμως εκεί, στις αμέτρητες συντροφιές των απλών ανθρώπων, η γλώσσα είναι ελεύθερη και δεν λογαριάζει “ούτε Νόμο ούτε Θεό”, όπως λέει κάπου ο ποιητής.
Σήμερα το πρωί, λοιπόν, πίνοντας τον καφέ μου σε παραλιακό καφενείο, οι διπλανοί μου, με εμφάνιση και λόγο που έδειχναν ανθρώπους της μεσαίας τάξης με μόρφωση επιπέδου Λυκείου και άνω, είχαν τόσο απορροφηθεί με τη συζήτησή τους, ώστε δεν έδιναν δεκάρα για το αν τους άκουγα ή όχι. Κι εκεί, στο παραλιακό καφενείο, ήταν που άκουσα (για τέταρτη φορά μέσα σε δύο ημέρες) τη μεγάλη, τη βαριά κουβέντα.
«Είναι κι αυτός ένοχος, κύριοι, είναι κι αυτός ο ίδιος προσωπικά! Ξεχνάτε τι τονίζει σε κάθε ευκαιρία τις τελευταίες ημέρες; Ξεχνάτε τον ισχυρισμό του πως ξέρει με κάθε λεπτομέρεια ό,τι συμβαίνει με κάθε συνεργάτη του;».
Περίμενα ν’ ακολουθήσουν κάποια δευτερόλεπτα σιωπής, ωστόσο η συντροφιά όχι μόνο σιώπησε αλλά υπερθεμάτιζε. Ναι, θεωρούσαν συνένοχο στις μαφιόζικες συμπεριφορές των γνωστών υπουργών του, τον ίδιο τον πρωθυπουργό! Και, μάλιστα, το έλεγαν φωναχτά, χωρίς να λογαριάζουν αν οι γύρω τους τους άκουγαν!
«Ε, όχι κι ο πρωθυπουργός!», μουρμούρισε απευθυνόμενη στον σύζυγό της η παραδιπλανή κυρία. «Να κι ένας άνθρωπος που μιλάει λογικά», σκέφτηκα, χωρίς ωστόσο να το πιστεύω...
Δεν ξέρω ειλικρινά τι να πω. Οι καθημερινές αποκαλύψεις για όσα έγιναν με τη Μονή Βατοπαιδίου, οι οφθαλμοφανείς ενοχές των υπουργών, τα ασύλληπτα για εμάς τους απλούς πολίτες ποσά, οι συντριπτικές αποκαλύψεις του μάρτυρα-οδηγού τού διαβολεμένου Εφραίμ, έχουν φέρει τα πάνω κάτω κι ο κόσμος δεν ξέρει τι να σκεφτεί, δεν ξέρει τι να υποθέσει. Ή μήπως ξέρει;
«Μα είναι δυνατόν να έχει δίπλα του όλους αυτούς τους Ρουσσόπουλους, τους Μπασιάκους, τους Δούκες κι όποιους άλλους έχουν λερώσει τα χέρια και την υπόληψή τους με τα ελεεινά πεπραγμένα τους και “να μην ξέρει τίποτε για τον φόνο”;», με ρώτησε φίλος εκπαιδευτικός χτες βράδυ, στο τέλος μιας λογοτεχνικής εκδήλωσης, στην Αθήνα.
Τώρα εγώ τι να του πω; Τι απάντηση θα μπορούσα να δώσω στην απόλυτα λογική απορία του; «Ο Θεός φυλάξει, Σπύρο», τον αποπήρα χαμογελώντας. «Κατάλαβα», η απάντησή του, «κατάλαβα». Και μέσα σ’ αυτή τη λέξη χώρεσαν όλα όσα πιστεύει ο πολύς κόσμος.
Ακούμε και φρίττουμε, διαβάζουμε και δεν πιστεύουμε στα μάτια μας. Τα λογής πηγαδάκια στα πάρκα κι οι συντροφιές όπου ελληνική γη, έχουν πάρει φωτιά, οι τόνοι παντού υψηλοί. Όσο κι αν τις περισσότερες φορές είναι μάλλον διασκεδαστικό ν’ ακούς τις “αποφάσεις” των “λαϊκών δικαστηρίων”, ειλικρινά πιστεύουμε πως απ’ όλον αυτό τον κουρνιαχτό μπορεί κανείς (και οφείλει, νομίζουμε) να βγάλει ορισμένα σοβαρά, σοβαρότατα συμπεράσματα.Χωρίς ν’ αναλωθούμε σε περιττές λεπτομέρειες, ας επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε ένα, έστω, αλλά ιδιαίτερα σημαντικό σημείο. Κάτι το οποίο πολλοί σκέφτονται, αλλά δεν τολμούν να αρθρώσουν. Όμως εκεί, στις αμέτρητες συντροφιές των απλών ανθρώπων, η γλώσσα είναι ελεύθερη και δεν λογαριάζει “ούτε Νόμο ούτε Θεό”, όπως λέει κάπου ο ποιητής.
Σήμερα το πρωί, λοιπόν, πίνοντας τον καφέ μου σε παραλιακό καφενείο, οι διπλανοί μου, με εμφάνιση και λόγο που έδειχναν ανθρώπους της μεσαίας τάξης με μόρφωση επιπέδου Λυκείου και άνω, είχαν τόσο απορροφηθεί με τη συζήτησή τους, ώστε δεν έδιναν δεκάρα για το αν τους άκουγα ή όχι. Κι εκεί, στο παραλιακό καφενείο, ήταν που άκουσα (για τέταρτη φορά μέσα σε δύο ημέρες) τη μεγάλη, τη βαριά κουβέντα.
«Είναι κι αυτός ένοχος, κύριοι, είναι κι αυτός ο ίδιος προσωπικά! Ξεχνάτε τι τονίζει σε κάθε ευκαιρία τις τελευταίες ημέρες; Ξεχνάτε τον ισχυρισμό του πως ξέρει με κάθε λεπτομέρεια ό,τι συμβαίνει με κάθε συνεργάτη του;».
Περίμενα ν’ ακολουθήσουν κάποια δευτερόλεπτα σιωπής, ωστόσο η συντροφιά όχι μόνο σιώπησε αλλά υπερθεμάτιζε. Ναι, θεωρούσαν συνένοχο στις μαφιόζικες συμπεριφορές των γνωστών υπουργών του, τον ίδιο τον πρωθυπουργό! Και, μάλιστα, το έλεγαν φωναχτά, χωρίς να λογαριάζουν αν οι γύρω τους τους άκουγαν!
«Ε, όχι κι ο πρωθυπουργός!», μουρμούρισε απευθυνόμενη στον σύζυγό της η παραδιπλανή κυρία. «Να κι ένας άνθρωπος που μιλάει λογικά», σκέφτηκα, χωρίς ωστόσο να το πιστεύω...
Δεν ξέρω ειλικρινά τι να πω. Οι καθημερινές αποκαλύψεις για όσα έγιναν με τη Μονή Βατοπαιδίου, οι οφθαλμοφανείς ενοχές των υπουργών, τα ασύλληπτα για εμάς τους απλούς πολίτες ποσά, οι συντριπτικές αποκαλύψεις του μάρτυρα-οδηγού τού διαβολεμένου Εφραίμ, έχουν φέρει τα πάνω κάτω κι ο κόσμος δεν ξέρει τι να σκεφτεί, δεν ξέρει τι να υποθέσει. Ή μήπως ξέρει;
«Μα είναι δυνατόν να έχει δίπλα του όλους αυτούς τους Ρουσσόπουλους, τους Μπασιάκους, τους Δούκες κι όποιους άλλους έχουν λερώσει τα χέρια και την υπόληψή τους με τα ελεεινά πεπραγμένα τους και “να μην ξέρει τίποτε για τον φόνο”;», με ρώτησε φίλος εκπαιδευτικός χτες βράδυ, στο τέλος μιας λογοτεχνικής εκδήλωσης, στην Αθήνα.
Τώρα εγώ τι να του πω; Τι απάντηση θα μπορούσα να δώσω στην απόλυτα λογική απορία του; «Ο Θεός φυλάξει, Σπύρο», τον αποπήρα χαμογελώντας. «Κατάλαβα», η απάντησή του, «κατάλαβα». Και μέσα σ’ αυτή τη λέξη χώρεσαν όλα όσα πιστεύει ο πολύς κόσμος.
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...