Συγκοινωνούντα δοχεία

Του Χρήστου Χωμενίδη

Ό,τι τονώνει το εθνικό μας φρόνημα, σε μια περίοδο ιδίως τέτοιας κόπωσης και ανασφάλειας για το μέλλον, είναι καλοδεχούμενο. Ακόμα και εάν υποθέσουμε ότι δεν θα έχει ουσιαστικό, χειροπιαστό αντίκρυσμα. Ο Νίκος Δένδιας στάθηκε απέναντι στον Μεβλούτ Τσαβούσογλου με αυτοπεποίθηση, με παρρησία και με φλέγμα.

Ξέπλυνε στην Άγκυρα δυό ντροπές. Τη μια ελληνική –ποιος δεν θυμάται τον Ερντογάν να απευθύνεται σε ιταμό σχεδόν ύφος στον Προκόπη Παυλόπουλο, να τον προσβάλλει και με τη στάση ακόμα του σώματός του, να τον εκτοπίζει στην άκρη τού καναπέ; Την άλλη ευρωπαϊκή. Το πρόσφατο "sofa gate”, όπου θιγόμενη ήταν η πρόεδρος τής Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, που αφύπνισε εκτός από τα αμιγώς πολιτικά και τα αντισεξιστικά αντανακλαστικά της κοινής γνώμης.

"Η διπλωματία δεν ασκείται σε συνεντεύξεις Τύπου!" ενίστανται ορισμένοι. Εντάξει. Η συμπεριφορά λοιπόν τού Νίκου Δένδια ούτε μάς ωφέλησε ούτε όμως και μάς έβλαψε. Μάς χάρισε απλώς μερικές στιγμές ανάτασης. Έστειλε το μήνυμα ότι η Ελλάδα το 2021 δεν είναι -ούτε προτίθεται να γίνει- καρπαζοεισπράκτορας.

Τι θα λέγατε στον Νίκο Δένδια εάν τον συναντούσατε και αφού τον συγχαίρατε; Θα μπαίνατε στην ουσία των ζητημάτων;

Θα τού υπενθυμίζατε, λόγου χάρη, πως για την παράδοση τής μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης στην τουρκική προπαγάνδα και επιρροή ευθύνονται πρωτίστως οι δικές μας πολιτικές από τη δεκαετία κιόλας του 1950; Τότε που το ελληνικό κράτος, φοβούμενο μην θεωρηθούν οι Πομάκοι, λόγω και της σλάβικης γλώσσας τους, βουλγαρική μειονότητα -Ψυχρός Πόλεμος γαρ- τούς βάφτιζε "τουρκογενείς"; Στερούσε από τους μειονοτικούς πληθυσμούς βασικά πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, τούς είχε υπό στρατιωτική επιτήρηση; Το 1995 μόλις ο Γεράσιμος Αρσένης ως υπουργός Άμυνας έριξε την επονείδιστη μπάρα που "φυλάκιζε" τους αλλόθρησκους τού νομού Ξάνθης. Στο μεταξύ, σε κάθε μπαλκονάκι στα χωριά Εχίνος και Μύκη υπήρχε κι ένα δορυφορικό πιάτο, στραμμένο προς την Κωνσταντινούπολη...

Θα σχολιάζατε στον Νίκο Δένδια τη φράση που επανειλημμένα ανέφερε περί ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας; Η σκοπιμότητά του ήταν σαφής. Η Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εφόσον συνεπώς επιθυμούν οι γείτονες μας να έχουν αγαστές σχέσεις -ενδεχομένως και να ενταχθούν στο μέλλον στη μεγάλη μας ευημερούσα πολυεθνική οικογένεια-, οφείλουν να επιλύσουν τις διαφορές τους με εμάς.

Πότε αλήθεια -πόσο ειλικρινά κυρίως- αναζωπυρώθηκε το φλερτ της Τουρκίας προς την Ευρώπη; Από όταν ανέλαβε την ηγεσία τής πατρίδας του ο Ερντογάν, εδώ και είκοσι σχεδόν χρόνια, δεν τής άλλαξε άρδην προσανατολισμό; Εκτός και εάν προσβλέπει ο Νίκος Δένδιας στη μετα-Ερντογανική εποχή. Και προεξοφλεί πως οι διάδοχοι του Ερντογάν θα είναι "εγγόνια" του Κεμάλ, θα παραιτηθούν δηλαδή από το όραμα τού χαλιφάτου και θα κοιτάξουν πάλι προς δυσμάς. Ακόμα όμως και σε εκείνη την περίπτωση, μπορεί κανείς ρεαλιστικά να δει την Τουρκία ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Η ίδια η Ευρώπη θα έστεργε να περιλάβει αυτοβούλως στους κόλπους της έναν πληθυσμό ογδονταδύο εκατομμυρίων με ριζικά διαφορετικές δομές, πεποιθήσεις, πολιτισμό;

Μιλώντας για πληθυσμούς, μπαίνουμε στην ουσία. Στο δημογραφικό. Εκεί οι συσχετισμοί δεν μάς ευνοούν καθόλου. Το 2050 δεν είναι και τόσο μακρινό, απέχει από το σήμερα όσο το 1990. Το 2050 λοιπόν, σύμφωνα με τις επιστημονικές προβλέψεις, η μεν Τουρκία θα αριθμεί 97 εκατομμύρια κατοίκους. Εμείς δε μόλις 9 – θα έχουμε μειωθεί κατά το ένα δέκατο και πλέον από σήμερα. Για να σάς το κάνω ακόμα πιο εφιαλτικό, το 1950 οι Τούρκοι ήταν 21 εκατομμύρια και εμείς 7,5...

Πώς θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε, να αντέξουμε μια αναλογία 1/10 όχι σε όπλα, όχι σε χρήματα αλλά σε ανθρώπινες ψυχές;

Δύο παράμετροι καθορίζουν τις σχέσεις μεταξύ κρατών. Η Γεωγραφία και η Ιστορία. Τα σύνορα είναι χαραγμένα στους χάρτες, φυλάσσονται από τις ένοπλες δυνάμεις. Μα όταν η αντίπερα όχθη του Αιγαίου θα ξεχειλίζει, οι όμορες χώρες, Ελλάδα και Τουρκία, μοιραία θα γίνουν συγκοινωνούντα δοχεία. Καμία τότε επίκληση διεθνών συνθηκών και εθνικών ιστορικών δικαίων δεν θα μπορεί να αναχαιτίσει το τεράστιο φουσκωμένο κύμα...

Συγκοινωνούντα δοχεία θα γίνουν και η Αφρική με την Ευρώπη, όταν ο πληθυσμός της πρώτης θα κοντεύει τα 2,5 δισεκατομμύρια και της δεύτερης δεν θα φτάνει ούτε τα 750 εκατομμύρια. Και θα επαληθευτεί η πρόβλεψη του Ουμπέρτο Έκο ότι ο Ευρωπαίος στο δεύτερο μισό του 21ου αιώνα θα έχει χρώμα καφέ...

"Η κατακτημένη Ελλάδα κατέκτησε τον Ρωμαίο κατακτητή, εισήγαγε το πνεύμα της στο αγροτικό Λάτιο…" γράφει ο Οράτιος στις επιστολές του. Μπορεί άραγε κάτι τέτοιο να ξανασυμβεί; Θα βρει το σθένος η Ευρώπη να μπολιάσει με το πνεύμα της όσους θα την κατακλύσουν; Διατηρεί το περιλάλητο ευρωπαϊκό πνεύμα την αλλοτινή του ικμάδα; Ή θα δικαιωθεί ως Κασσάνδρα ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ; "…Εάν συνεχίσουμε έτσι, η Γαλλία ολόκληρη θα καταντήσει μια Ντίσνεϋλαντ για τους Κινέζους. Οι Γάλλοι θα φοράνε μπερέδες και οι Κινέζοι θα φωτογραφίζουν και θα πασπατεύουν τα μουστάκια και τις μεγάλες τους μύτες…"

Αυτό είναι το πιο κρίσιμο ερώτημα τού μέλλοντος μας. Μακάρι να το κουβέντιασαν στο δείπνο τους ο Δένδιας και ο Τσαβούσογλου, ξεπερνώντας μεταξύ τυρού και αχλαδίου, τις τρέχουσες διαφορές μας.

Capital

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση