Το πλαστό ευρωπαϊκό δίλημμα

Ο “ιστορικός συμβιβασμός” που υποτίθεται ότι επιτεύχθηκε μεταξύ των δημοσιονομικά “εχεφρόνων” κρατών και εκείνων που φέρουν το αντιστοίχως υποτιθέμενο στίγμα των “σπάταλων” της Ευρώπης, κατά την τελευταία σύνοδο κορυφής, είχε ως καρπό του το “Ταμείο Ανάκαμψης” της Ε.Ε.

Έναν μηχανισμό ο οποίος σχεδιάστηκε όχι μόνον για την υποβοήθηση της Γηραιάς Ηπείρου στην προσπάθειά της να βγει από την κρίση στην οποία την οδήγησε η πανδημία Covid-19 αλλά και - ενδεχομένως κυριότερα – ώστε να την οδηγήσει προς μία “Νέα Γενιά της ΕΕ”. Εν πολλοίς σε μία ποιοτική αναβάθμιση αυτού που γνωρίζουμε σήμερα ως “Ευρωπαϊκή Ένωση”.

Οι διαπραγματεύσεις ήσαν, ως γνωστόν, μακρές και επίπονες, όμως τελικώς καρποφόρησαν και έδωσαν το δικαίωμα στους Ευρωπαίους ιθύνοντες να ζητωκραυγάσουν, έστω χαμηλόφωνα, κατά τον προσήκοντα... “ευρωπαϊκό” τρόπο.

Ελάχιστη αξία, όμως, έχει η όλη συζήτηση περί του ευρωπαϊκού μέλλοντος, ή τουλάχιστον του μέλλοντος της ευρωπαϊκής οικονομίας, υπό το φως όσων διαδραματίζονται εσχάτως στην λεκάνη της Μεσογείου και ειδικά στο Ν.Α. της άκρο.

Όσο καιρό ασχολιόταν η Ευρώπη με το μέλλον της οικονομίας της, επαφιέμενη στην στρατιωτική ασπίδα που της παρείχε μεταπολεμικά η Αμερική, οι εξελίξεις, απλά, την προσπέρασαν. Τα διλήμματα του Ψυχρού Πολέμου έπαψαν προ πολλού να υπάρχουν, τα στρατόπεδα μεταβλήθηκαν καθώς παλαιοί παίκτες τους μεταπήδησαν στην “απέναντι” πλευρά και περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Τουρκία εκμεταλλεύτηκαν το κενό εξουσίας για την προώθηση των δικών τους σκοπιμοτήτων.


Με μόνες τις εξαιρέσεις της Γαλλίας, για λόγους που σχετίζονται τόσο με το αποικιοκρατικό της παρελθόν όσο και με τον ειδικό της ρόλο στην Ευρώπη, αλλά και της Ελλάδος και της Κύπρου η κυριαρχία των οποίων απειλήθηκε άμεσα, ουδείς άλλος εμφανίζεται να κόπτεται ιδιαιτέρως σχετικά με την απειλή που θέτει η Τουρκία στην ευρωπαϊκή κυριαρχία. Διότι, προφανώς, η κυριαρχία ενός έκαστου των κρατών μελών, συνθέτει τη συνολική ευρωπαϊκή κυριαρχία.

Υπό αυτό το πρίσμα, η όποιες αψιμαχίες για το περίφημο Ταμείο Ανάκαμψης και τον ρόλο που αυτό θα διαδραματίσει στην Ευρώπη του αύριο, είναι ελάσσονος σημασίας συγκρινόμενες με το διακύβευμα προ του οποίου θέτει σήμερα την ΕΕ η Τουρκία.

Έναντι, δε, αυτού του διακυβεύματος ουδείς – ή σχεδόν ουδείς- εμφανίζεται διατεθειμένος να πράξει κάτι. Λαμπρή εξαίρεση, η Γαλλία του προέδρου Εμ. Μακρόν, η οποία εμφανίζεται να κινητοποιείται, με τον δικό της ιδιάζοντα τρόπο, όταν τόσο η Γερμανία όσο και οι συνοδοιπόροι της, Ισπανοί και λοιποί, εμφανίζονται να τείνουν χείρα φιλίας προς τον απειλούντα παρά προς τον απειλούμενο.

Είτε αφορά σύνδρομα του παρελθόντος, τα οποία σχετίζονται με την στρατιωτική παρουσία της Γερμανίας ανά την Γηραιά Ήπειρο, είτε με την απροθυμία των κρατών μελών της Ε.Ε. να αναζητήσουν έναν κοινό δρόμο σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο: η Ευρώπη πορεύεται σήμερα επί ξυρού ακμής και μάλιστα δίχως να το έχει πλήρως συνειδητοποιήσει.

Ενδεχομένως, να αφυπνιζόταν βίαια έναντι αυτής της πραγματικότητας εάν τα πράγματα λάμβαναν σοβαρότερη τροπή κατά την πρόσφατη ναυτική αντιπαράθεση μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας, οπότε θα ενεργοποιούνταν οι προβλέψεις περί συνδρομής κράτους μέλους της ΕΕ.

Τούτο, τελικώς, δεν απαιτήθηκε. Προσέφερε, όμως, αυτή η υπόθεση, όπως και το αντίστοιχο περιστατικό μεταξύ του γαλλικού και του τουρκικού ναυτικού, ανοικτά της Λιβύης, μία ευκαιρία αναλογισμού. Είναι στο χέρι της Ευρώπης, εάν θα την αξιοποιήσει.

Ν. Γ. Δρόσος
Euro2day


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση