Η καταπάτηση της Αγίας Σοφίας πρόκληση για τον ελληνισμό και τον χριστιανικό κόσμο

Η καταπάτηση της Αγίας Σοφίας από τον Ερντογάν αναπαριστά συμβολικά μια δεύτερη άλωση της Πόλης. Συμβολίζει τη νεκρανάσταση του οθωμανισμού.

Η Τουρκία πλέον δεν συμπεριφέρεται ως εθνικό κράτος αλλά ως αυτοκρατορία που παρεμβαίνει σε μια περιοχή που ξεκινάει από τα Βαλκάνια και φτάνει μέχρι τη Σομαλία, από τον Ινδικό μέχρι τον Ατλαντικό Ωκεανό. Στη Λιβύη, επιχειρεί να εγκαταστήσει ένα νεο-οθωμανικό προτεκτοράτο, στα πρότυπα εκείνων που υπήρχαν στα ίδια εδάφη μέχρι τον 19ο αιώνα. Στη δε κεντρική και δυτική Ευρώπη, παρουσιάζεται ως ο πάτρωνας των μουσουλμανικών μεταναστευτικών πληθυσμών.

Το γεγονός δεν θα έπρεπε να είχε συνταράξει μόνο την Ελλάδα αλλά ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο. Με αυτήν του την κίνηση ο Ερντογάν διαμηνύει στον πλανήτη, και ιδίως στον μουσουλμανικό κόσμο, ότι το Χαλιφάτο είναι και πάλι παρόν στην παγκόσμια σκακιέρα για να εκφράσει πολιτικά τον δημογραφικό και γεωγραφικό δυναμισμό του ισλάμ. Η νεο-οθωμανική Τουρκία επιβεβαιώνει και επισφραγίζει έτσι το γεγονός πως είναι πλέον μια ισλαμική επεκτατική δύναμη, σε αντιπαράθεση με τον χριστιανικό κόσμο.

Για τους Έλληνες, αυτή η νέα οθωμανική επέλαση περνάει κυριολεκτικά από πάνω μας: πάνω από τα πιο ιερά σύμβολα της πολιτιστικής κληρονομιάς του ελληνισμού –η Αγία Σοφία μαζί με τον Παρθενώνα ορίζουν τους δύο μεγάλους πνευματικούς πόλους του πολιτισμού μας– αλλά και πάνω από την ΑΟΖ, τα σύνορα και την κυριαρχία μας. Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί θέλει να απαντήσει στον εορτασμό των διακοσίων χρόνων της Επανάστασης του 1821 από τους Έλληνες και να μας στείλει το μήνυμα πως η νεο-οθωμανική κυριαρχία επανέρχεται μετά από ένα «διάλειμμα» διακοσίων χρόνων ανεξαρτησίας.


Το δίλημμα έχει τεθεί προ πολλού, αν και η ελληνική πολιτική τάξη δείχνει προς το παρόν να αποφεύγει να το αντιμετωπίσει: η τουρκική υπερεπέκταση απειλεί με εξαφάνιση τον έσχατο ελεύθερο χώρο του ελληνισμού, ενώ το γεγονός ότι ο νεο-οθωμανισμός χρησιμοποιεί τη μετανάστευση ως εργαλείο «υποκατάστασης πληθυσμών» βαθαίνει την απειλή που αντιμετωπίζουμε. Απειλή υπαρξιακή, καθώς με αυτήν κρίνεται ο χαρακτήρας που θα έχει ο ελληνικός χώρος στον 21ο αιώνα, αν θα παραμείνει μια «χώρα των συνόρων», υψηλής πολιτιστικής δημιουργικότητας, ή αν θα ενσωματωθεί τελεσίδικα στην ισλαμική Ανατολή, κάτι σαν τον Λίβανο.

Η καταπάτηση της Αγίας Σοφίας στέλνει λοιπόν ένα μήνυμα στους Έλληνες: εάν θέλουν να παραμείνουν ένα ελεύθερο έθνος, θα πρέπει να οργανώσουν την κοινωνία και το κράτος τους στη λογική της ανάσχεσης της νεο-οθωμανικής απειλής. Η απάντηση στην τουρκική επιθετικότητα και η εθνική μας αυτοδυναμία θα πρέπει να καταστεί αντικείμενο μιας καινούργιας πολιτικής συναίνεσης μεταξύ της κοινωνίας, των κομμάτων και του κράτους.

Η Ελλάδα καλείται να εκσυγχρονίσει τις ένοπλες δυνάμεις της, να επα­ναπροσδιορίσει τη διπλωματία της, να ανανεώσει το κράτος και τους θεσμούς, η ελληνική παραγωγή θα πρέπει να ενισχυθεί όπως και η ενεργειακή μας ασφάλεια, η συνοχή του κοινωνικού ιστού και η δημογραφία μας. Και πάνω από όλα να αποκτήσει ένα συλλογικό όραμα ολοκλήρωσης της ανολοκλήρωτης επανάστασής μας.

Εκείνο που απουσιάζει από ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών, πνευματικών και οικονομικών ελίτ είναι η πολιτική βούληση για να συντελεστεί κάτι τέτοιο. Διότι ο επαναπροσδιορισμός της εθνικής μας ύπαρξης, ως απάντηση στην τουρκική απειλή, θα απειλήσει όλη την κανονικότητα του παρασιτισμού, την οικονομική ολιγαρχία που ζει από τη διαπλοκή με την εξουσία, τα πολιτικά τζάκια, το καρτέλ κομμάτων, ιδρυμάτων και ΜΚΟ που σφετερίζονται τη δημοκρατία μας.

Γι’ αυτό και η κατευναστική πολιτική είναι επί της ουσίας συνώνυμη με την Ελλάδα της χρεοκοπίας, της κατάπτωσης και της διαπλοκής.

Ο ελληνισμός της Ελλάδας και της Κύπρου θα πρέπει να επιβάλει άμεσα στις ηγεσίες του, όποιες και αν είναι αυτές, την ανάγκη μιας σθεναρής απάντησης στην υπαρξιακή πρόκληση που μας θέτει η Τουρκία Μόνο έτσι θα κατορθώσει σταδιακώς να αναδείξει και μια πολιτική και πνευματική ηγεσία προσαρμοσμένη στις ανάγκες του σήμερα.

Για το ζήτημα της Αγίας Σοφίας συγκεκριμένα: το να κλαψουρίζουμε επικαλούμενοι την UNESCO και άλλους παγκόσμιους οργανισμούς δεν ωφελεί. Στην Τουρκία θα πρέπει να επιβληθούν κυρώσεις, αντίποινα σε οικονομικό επίπεδο, με τον τερματισμό των διαπραγματεύσεων για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ανάληψη υποχρέωσης από την ΕΕ να συμπαρασταθεί με όλα τα μέσα στα δύο μέλη της, την Ελλάδα και την Κύπρο. Η Ελλάδα θα πρέπει να απαιτήσει τη λειτουργία του μνημείου ως ναού-μουσείου, στα πρότυπα του Πάνθεον της Ρώμης. Ένα αίτημα με το οποίο μπορούμε να πιέσουμε όλο τον χριστιανικό κόσμο να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες του. Αρχίζοντας από το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, που θα έπρεπε, παρά την αιχμαλωσία του, να πρωτοστατεί στην παγκόσμια κινητοποίηση, και φθάνοντας στο Βατικανό και τη Μόσχα που για την ώρα, αρκούνται σε χλιαρές διαμαρτυρίες.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση: ο τρόπος που πολιτεύεται ο Ερντογάν διαψεύδει κάθε πρόσχημα. Η Ελλάδα, για να υπάρξει από εδώ και πέρα, θα πρέπει να οργανωθεί ως κράτος-ακρίτας και να υπερασπιστεί την ακεραιότητα του κόσμου της. Και προφανώς ένα πρώτο βήμα υψηλού συμβολισμού από την πλευρά μας είναι να ξηλωθεί η ανεκδιήγητη Επιτροπή της Γιάννας Αγγελοπούλου, κατασκευασμένη ακριβώς στα πλαίσια της ενδοτικότητας και η αντικατάστασή της από μια Επιτροπή που να ανταποκρίνεται στο λαϊκό αίσθημα και την ιστορική πραγματικότητα, να στοχεύει στην αναβάθμιση του εθνικού φρονήματος και των εθνικών στόχων της χώρας· άλλωστε, τους ίδιους σουλτάνους αντιμετωπίζει και πάλι, τότε και σήμερα.

Ανακοίνωση Άρδην


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση