Η Τουρκία κι εμείς

Οι εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά θα είναι ψηλά στην ατζέντα της ενημέρωσης το επόμενο χρονικό διάστημα. Η Τουρκία επιχειρεί να μας «περικυκλώσει», να δημιουργήσει τετελεσμένα και να μας σύρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με… κατεβασμένο το κεφάλι. Αυτό είναι σαφές και είναι το προφανές. Ωστόσο, δεν είναι πρωτοφανές! Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι δεν γνωρίζουμε για το έγκλημα, ότι η Τουρκία άλλαξε στα ξαφνικά πολιτική.

Αυτή ήταν πάντα η επιδίωξή της. Απλώς τώρα αισθάνεται ότι οι συνθήκες την ευνοούν. Η θέση της στη διεθνή πολιτική σκακιέρα, η αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να χαράξει μία πραγματικά ενιαία εξωτερική πολιτική και η απόσυρση των ΗΠΑ δημιουργούν, κατά τους Τούρκους, μια καλή συγκυρία γι' αυτούς. Επιπλέον φοβούνται ότι η ζυγαριά θα αρχίσει σύντομα να γέρνει εις βάρος τους. Η Οικονομία της Τουρκίας βρίσκεται στα πρόθυρα της κρίσης, την ώρα που η «αντίπαλος» Ελλάδα ετοιμάζεται να βάλει μπροστά τις μηχανές της Οικονομίας της με τα καύσιμα των 60 δισεκατομμυρίων ευρώ της Ευρώπης. Αν κάτι πρέπει να κάνουν, αυτό πρέπει να γίνει σύντομα. Αντίθετα, η δική μας «δουλειά» είναι να κερδίσουμε χρόνο.

Αυτό που απασχολεί την κοινή γνώμη είναι πόσο κοντά είμαστε σε ένα θερμό επεισόδιο αυτό το καλοκαίρι. Κανονικά θα έπρεπε να ρωτάνε τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών πόσο καλά είναι προετοιμασμένη η χώρα για να αντιμετωπίσει ένα θερμό επεισόδιο. Η καλή προετοιμασία είναι αυτή που αποτρέπει τα χειρότερα και όχι τα ευχέλαια ή οι στρουθοκαμηλισμοί.

Η Τουρκία μάς έχει πει τι θα κάνει. Θα ξεκινήσει γεωτρήσεις, δημιουργώντας τετελεσμένα. Την ίδια ώρα, επιχειρεί να μας περικυκλώσει, με μία αεροπορική βάση στην Τρίπολη της Λιβύης και μία ναυτική στην Αλβανία. Εκεί που κάποιοι πίστευαν ότι το Ιόνιο δεν κινδυνεύει με… παραβιάσεις.


Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι η ανοχή διαφόρων ευρωπαϊκών χωρών. Το ερώτημα είναι αν αυτό γίνεται βάσει σχεδίου ή απλώς συμβαίνει. Αν υπάρχει δηλαδή ένα παρασκηνιακό παιχνίδι που αφήνει έδαφος στην Τουρκία έναντι κάποιου είδους ανταλλαγμάτων. Κι αν η Ελλάδα είναι μέρος μιας τέτοιας «συμφωνίας» ή αν θα είμαστε τα θύματα ενός παζαριού που γίνεται εν αγνοία μας. Κάποιος θα πει ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να έχει η κάθε χώρα τα δικά της συμφέροντα στα ενεργειακά. Θα μπορούσαμε, ενδεχομένως, να συμφωνήσουμε. Εκείνο που δεν μπορούμε να καταλάβουμε είναι πόσο «ανεκτό» είναι στην Ευρώπη να δημιουργηθεί ναυτική βάση μιας τρίτης χώρας στην Αλβανία, τη στιγμή που η βόρεια γείτων μας προετοιμάζεται για να περάσει τις πύλες της Ε.Ε. Ή γιατί δεν ενοχλούνται οι Ευρωπαίοι από το γεγονός ότι ο ισλαμιστής ηγέτης της Τουρκίας απειλεί με αποσταθεροποίηση όλη τη Βόρεια Αφρική μέσω της εμπλοκής του στη λιβυκή κρίση.

Κάτι που επίσης δεν περνάει απαρατήρητο είναι η στάση του Ισραήλ. Το οποίο έχει εγκαταλείψει τη στάση που είχε πριν από έναν χρόνο και εμφανίζεται πιο διαλλακτικό απέναντι στον Ερντογάν. Κι ενώ όλοι μπορούν να κάνουν εικασίες για αυτό, το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι δεν πιέζει τα πράγματα!

Δύο είναι τα πιθανά ενδεχόμενα σε σχέση με όσα βλέπουμε γύρω μας. Είτε ο κάθε ένας έχει κλειστεί στο καβούκι του και δεν βλέπει πέρα από τα στενά όρια των συνόρων του και των άμεσων συμφερόντων του, είτε ο διεθνής παράγοντας προετοιμάζει μία ευρύτερη λύση για την Ανατολική Μεσόγειο.

Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο. Στο θερμό επεισόδιο οι πιθανότητες «νίκης» ή «ήττας» μειώνονται και αυξάνονται με βάση τον σχεδιασμό της κάθε πλευράς, αλλά και απρόβλεπτα γεγονότα. Για το απρόβλεπτο ανησυχεί, συνήθως, ο πιο «ισχυρός». Το ερώτημα είναι τι θα κάνει η Ελλάδα σε περίπτωση που η Τουρκία αλλάξει στα ξαφνικά πολιτική και εμφανιστεί ως ιεροκήρυκας της ειρήνης! Μπορούμε να φανταστούμε μία πρόταση που να ξεκινάει από την επίλυση του Κυπριακού; Μη βιαστούμε να απαντήσουμε! Η Ελλάδα κινδυνεύει να εμφανιστεί περισσότερο αιφνιδιασμένη σε μία τέτοια περίπτωση από εκείνη ενός θερμού επεισοδίου. Στον Έβρο αποδείχθηκε ότι η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία μπορούν να αντιμετωπίσουν μια κρίση, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα των μνημονίων έχει σοβαρές ελλείψεις σε όλα τα επίπεδα.

Τους Τούρκους μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε πρόσωπο με πρόσωπο. Ή τουλάχιστον θα το επιχειρήσουμε. Εκείνο που είναι αμφίβολο είναι αν μπορούμε να έρθουμε αντιμέτωποι με τα φαντάσματα που οι ίδιοι δημιουργήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, προσπαθώντας να κρύψουμε μ' αυτό τον τρόπο τις ευθύνες μας για τα δικά μας ιστορικά λάθη.

Το καλό είναι ότι έχουμε μια κυβέρνηση που γνωρίζει τι θέλει να κάνει. Το κακό είναι ότι ο λαϊκισμός στην ελληνική κοινωνία δεν αποβλήθηκε μαζί με την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που αυτή η άσκηση είναι για δυνατούς λύτες και δεν συνιστάται η «βοήθεια του κοινού». Χρειάζεται ψυχραιμία, εθνική ενότητα και στρατηγική. Κυρίως εθνική ενότητα. Ξέρουμε τι έχουν γράψει τα βιβλία της Ιστορίας για τις επιπτώσεις της διχόνοιας. Καιρός είναι να γράψουν και κάτι διαφορετικό…

Θανάσης Μαυρίδης
Αναδημοσίευση από τη στήλη «Εκ θέσεως» του Φιλελεύθερου


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση