Τουρκοφαγία ή απροκατάληπτος ρεαλισμός;
Συχνά, πάρα πολλοί φίλοι ή όχι, -και κυρίως «εχθροί»- χαρακτηρίζουν την συστηματική αντίθεσή μου στον νέο-οθωμανικό επεκτατισμό ως μια αντιτουρκική μονομανία η οποία αγνοεί τις υπόλοιπες αντιθέσεις και προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι και η κοινωνία μας. Εγώ, πιστεύω αντίθετα, πως έχοντας απλώς εντοπίσει αυτό που αποτελεί το κύριο πρόβλημα της χώρας, προσπαθώ να δω τα υπόλοιπα ζητήματα υπό το πρίσμα της κύριας αντίθεσης.
Έτσι, επί παραδείγματι, γνωρίζω πολύ καλά, και έχω πρωτοστατήσει για να αναδειχθεί, το γεγονός πως η Ελλάδα δεν ταυτίζεται με τη Δύση και πολύ συχνά βρέθηκε και σε ανταγωνισμό μαζί της – πρώτος εγώ, στο βιβλίο μου για το 1204, θα χαρακτηρίσω αποικιοκρατική τη συμπεριφορά της Δύσης έναντι της Ελλάδας· σε αναρίθμητα κείμενα και βιβλία μου θα επιμείνω, π.χ., στον ρόλο της Αγγλίας για τη συρρίκνωση του ελληνικού κράτους μετά την Επανάσταση του 21· ή στον ανθελληνικό ρόλο της Γερμανίας ως στρατηγικού συμμάχου της Τουρκίας εδώ και 150 χρόνια· ή τον ρόλο των ΗΠΑ για τη διχοτόμηση της Κύπρου.
Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει, παίρνοντας υπόψη μας την άμεση απειλή που συνιστά η νεο-οθωμανική Τουρκία για την Ελλάδα, πως θα πρέπει να αντιστρέψουμε τις προτεραιότητες της πολιτικής μας και θα μεταβάλουμε σε πρωταρχική την όποια αντίθεση με τους Αμερικανούς, τους Γερμανούς, τους Ισραηλινούς ή οποιουσδήποτε άλλους. Αυτές τις υπαρκτές αντιθέσεις, κάποτε μείζονες, θα πρέπει να τις βλέπουμε υπό το πρίσμα της κύριας αντίθεσης. Γι’ αυτό και απορρίπταμε με τον πιο ενεργητικό τρόπο την αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ κατά μόνας, όπως επιθυμούσε ο Σόιμπλε, γιατί θα απογυμνώναμε την Ελλάδα από ένα έστω μικρό αλλά υπαρκτό μέσο προστασίας έναντι της Τουρκίας. Η Ελλάδα δυστυχώς δεν έχει την πολυτέλεια να διεξαγάγει ταυτόχρονα έναν διμέτωπο αγώνα. Και η ίδια λογική πρυτάνευσε και στην περίπτωση του δημοψηφίσματος, όταν αρνήθηκα να πέσω στην δημοκοπία των Τσίπρα, Βαρουφάκη και πολλοί με χαρακτήρισαν «μένουμε-ευρώπη». Παράλληλα, δε υπογράμμιζα με τη μεγαλύτερη ενεργητικότητα πως αυτές οι προτάσεις, που εμφανίζονται ως δήθεν πατριωτικές εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα και όχι το συμφέρον του υπαρκτού ελληνισμού.
Το ίδιο συμβαίνει κατ’ αναλογία και με τα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Επί παραδείγματι, το ζήτημα μιας ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης συνιστά ένα αυτόνομο ζήτημα, μια και καθορίζει εν πολλοίς το μοντέλο της κοινωνίας μας και την παραγωγική, πολιτιστική και πολιτική της αυτονομία. Δηλαδή, θα έπρεπε να την επιδιώκουμε στη μία ή την άλλη περίπτωση και άσχετα με τα υπόλοιπα ζητήματα. Ιδωμένη όμως υπό το πρίσμα της επιβίωσης του ελληνισμού απέναντι στην οθωμανική απειλή, αποκτά μεγαλύτερη επικαιρότητα και σημασία, καθώς η παραγωγική ανασυγκρότηση καθίσταται και άμεσο ζήτημα εθνικής επιβίωσης. Συνεπώς, αυτό το αυτόνομο αίτημα δεν υποβαθμίζεται εξαιτίας της σύνδεσής του με την κυρία αντίθεση αλλά, αντίθετα, καθίσταται ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη χώρα.
Το δημογραφικό αποτελεί επίσης ένα αυτόνομο και καθοριστικό ζήτημα για την επιβίωση του ελληνισμού ως έθνους, για την ενίσχυση για την εκνεάνιση ενός γερασμένου πληθυσμού, για τη σωτηρία του ασφαλιστικού συστήματος, για την ανάπτυξη της καινοτομίας κλπ. κλπ. Ιδωμένο και αυτό υπό το πρίσμα της κύριας αντίθεσης, αποκτά πολύ μεγαλύτερη σημασία και επικαιρότητα.
Το μεταναστευτικό, αποτελεί επίσης ένα αυτόνομο ζήτημα που απειλεί σαν τέτοιο την εθνική και πολιτισμική συνοχή της χώρας, και θα πρέπει να αποκρουστούν όλες οι προσπάθειες εποικισμού της από μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Δεκαπλασιάζεται όμως η σημασία του και η απειλή που αντιπροσωπεύει όταν συνδεθεί με την τουρκική επιβουλή κατά της χώρας μας. Παράλληλα δε υπογραμμίζει τον ρόλο των ΜΚΟ και του «ανθρωπισμού» της Δύσης, που θέλει να μεταβάλει την Ελλάδα στο hot spot της Ευρώπης σε συνεργασία και σε συμπαιγνία με την Τουρκία. Πράγματα που κατεδείχθησαν περίτρανα στον Έβρο.
Κάτω από την ίδια οπτική εξετάζω και σχέση με την ορθόδοξη παράδοση θέση μου που που ενίοτε με οδηγεί σε αντιπαράθεση με αρκετούς φίλους. Πιστεύω πως, για να επιβιώσει η ορθοδοξία ως πίστη και παράδοση των Ελλήνων, ακόμα και όσων δεν είναι θρησκευόμενοι, θα πρέπει να μένει ζωντανό το σώμα του ελληνισμού γιατί, χωρίς αυτό, η δική μας τουλάχιστον ορθόδοξη παράδοση θα εξαφανιστεί. Υπάρχουν κάποιοι που συνειδητά –και περισσότεροι ασυνείδητα– υποστηρίζουν πως η σχέση είναι αντίστροφη και η ορθοδοξία προέχει έναντι του ελληνισμού.
Θυμάμαι έναν καλό φίλο, που υποστήριζε ανοικτά πως δεν πιστεύει πλέον στις δυνατότητες επιβίωσης του ελληνισμού και επομένως το μόνο καταφύγιό μας είναι η προσφυγή στην ορθοδοξία, «ας πεθάνει ο ελληνισμός αλλά να ζήσει η ορθοδοξία». Αντίθετα εγώ πίστευα πάντα πως χωρίς υπαρκτό ελληνικό σώμα δεν μπορεί να επιβιώσει ούτε η ορθοδοξία. Δεν βρισκόμαστε σήμερα στις συνθήκες του 14ου και του 15ου αιώνα κατά τους οποίους οι ησυχαστές ή ο Πατριάρχης Γεννάδιος έβλεπαν την ορθοδοξία ως το αποκλειστικό όχημα επιβίωσης του ελληνισμού. Σήμερα, πέραν του ότι διαθέτουμε ακόμα ένα ελληνικό κράτος, ο ελληνισμός απειλείται για πρώτη φορά στην ιστορία του με ιστορική έκλειψη, δημογραφική και πολιτισμική. Έτσι, εάν χαθεί ή αποδυναμωθεί το κράτος μας, απειλείται με εξαφάνιση και η ορθοδοξία στον ελληνικό κόσμο! Και προφανώς δεν μας αρκεί το γεγονός πως μία ορισμένη ορθόδοξη παράδοση –η οποία δεν είναι ταυτόσημη με τη δική μας, παρότι παραπλήσια– θα επιβιώσει στη Ρωσία του Κύριλλου ή του Πούτιν. Και όμως, μία τέτοια λανθασμένη τοποθέτηση διαπνέει την αντίληψη πολλών που προτάσσουν, π.χ., τη προτεραιότητα της σχέσης με την ομόδοξη Ρωσία, αγνοώντας το γεγονός ότι, σήμερα, η Ρωσία αποτελεί, δυστυχώς, στρατηγικό σύμμαχο του Ερντογάν.
Κάποιοι άλλοι προχωρούν πιο πέρα και διαστρέφουν τη σχέση πολιτικής και θρησκευτικής πίστης, μεταβάλλοντας την πίστη σε υποκατάστατο της πολιτικής, με αποτέλεσμα να παραμορφώνουν και τη μεν και τη δε. Και όμως, όλοι γνωρίζουν το: «Τα του καίσαρος τω καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Μία τέτοια αντίληψη κρίνει τις πολιτικές συμμαχίες όχι από τη συστράτευση στον κοινό στόχο της απόκρουσης της νεο-οθωμανικής απειλής από όλους τους Έλληνες, αλλά από τον βαθμό της συμφωνίας γύρω από τις επιταγές και τα δόγματα της ορθοδοξίας, ή με βάση το συμφέρον της Εκκλησίας με τη στενή έννοια του όρου.
Και μία τέτοια αντίληψη δεν περιορίζεται μόνο στα ζητήματα της άμεσης πολιτικής αλλά, έχοντας μεταβάλει την ορθοδοξία στο αποκλειστικό κλειδί της κατανόησης του κόσμου, αρνούμενη τη διαφοροποίηση ανάμεσα το πρακτικό/επιστημονικό και το μεταφυσικό πεδίο της πίστης, οδηγείται π.χ. στην άρνηση του ρόλου και της σημασίας της Ιατρικής, την απόρριψη των εμβολιασμών και λοιπά και λοιπά.
Στα πλαίσια αυτής της συνολικής αντίληψης επιμένω πως μία πολιτική προσέγγισης με την Τουρκία στο λεγόμενο επίπεδο της «κοινωνίας των πολιτών», των οικονομικών και των πολιτιστικών σχέσεων, όσο η Τουρκία συνεχίζει να συνιστά μείζονα απειλή για την ανεξαρτησία μας, θα έχει συνολικά αρνητικές συνέπειες. Και αυτό γιατί, στις σημερινές συνθήκες αδυναμίας πληθυσμιακής, οικονομικής και πολιτισμικής του ελληνισμού απέναντι στον τουρκισμό, μία τέτοια συνεπαφή θα μεταβαλλόταν σε ένα ακόμα όπλο στην πολιτική της Τουρκίας (καθόλου τυχαία, τα τουρκικά σήριαλ παίζονται στην Ελλάδα και όχι τα ελληνικά στην Τουρκία).
Με αυτό ακριβώς το σκεπτικό ήρθα άλλοτε σε έντονη αντίθεση με την πολιτική του πατριάρχη Βαρθολομαίου για την αποδυνάμωση της Εκκλησίας της Ελλάδας· γεγονός που με έκανε να παρεξηγηθώ από αρκετούς από φίλους, κληρικούς και λαϊκούς που θεώρησαν πως στρεφόμουν αναίτια ενάντια στο σύμβολο της ορθοδοξίας.
Σήμερα δυστυχώς οι εξελίξεις δικαιώνουν τη δυσπιστία μας. Ο νεο-οθωμανισμός έχει μεταμορφωθεί σε ένα στρατοκρατικό τέρας, που στρέφεται ενάντια σε όλους τους άλλους λαούς, μέσα και έξω από την Τουρκία και κατ’ εξοχήν εναντίον των Ελλήνων. Πιστεύω λοιπόν πως, όσο η Τουρκία συνεχίζει να απειλεί τον ελληνισμό με υποταγή και αφανισμό, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο χαλάρωσης της επαγρύπνησής μας. Οι επαφές που θα είχαν κάποιο νόημα, όσο δεν έχουμε απέναντί μας μια πραγματικά δημοκρατική Τουρκία, είναι οι επαφές με εκείνες τις δυνάμεις που στην Τουρκία παλεύουν ενάντια στον τουρκικό εθνικισμό, δηλαδή τους Κούρδους, τους κρυπτοχριστιανούς και τους λίγους θαρραλέους δημοκράτες που καταγγέλλουν τον σοβινιστικό χαρακτήρα του τουρκισμού, πληρώνοντας βαρύ προσωπικό τίμημα.
Εντέλει δε. όπως έχει πλέον αποδειχτεί και από την πρόσφατη ιστορία μας, μάλλον η δική μου άποψη ήταν η ρεαλιστική και όχι εκείνων που συστηματικά υποτιμούσαν ή ακόμα χειρότερα αποσιωπούσαν και συνεχίζουν να αποσιωπούν τον δομικό χαρακτήρα του τουρκικού επεκτατισμού σε βάρος της Ελλάδας.
Γιώργος Καραμπελιάς
Αναρτήσεις
Προσπάθησα να αναρτήσω το παρακάτω κείμενο αντιλόγου προς τις θέσεις του Καραμπελιά (ουσιαστικά, ένα αντι-άρθρο) στο ίδιο το ΑΡΔΗΝ, τον Μάιο του 2020, αλλά το έκοψαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα το παραθέσω ολόκληρο στο επόμενο post και ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για το "σεντόνι".
Αναγκαστικά, λόγω χώρου και μέσου, αφοριστικές θα είναι οι θέσεις μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν :
Αντίθετα απ’ ό,τι υπολαμβάνετε,
το 2020 μ. Χ., για τον Ελληνισμό ή για ό,τι απέμεινε απ’ τις ζωτικές του δυνάμεις,
ο ΔΙΜΕΤΩΠΟΣ αγώνας, τόσο κατά της αποικιοκρατικής «Δύσης», όσο και κατά της -ευθέως γενοκτονικής- τουρκικής «Ανατολής»,
ούτε άσκοπη σπατάλη δυνάμεων είναι ούτε άστοχος
(διότι θα έπρεπε -δήθεν- να επικεντρωθούμε στο προέχον, στην τουρκική απειλή, αφού -δήθεν- οι επιβουλές από την «Δύση» είναι «πρόσκαιρες», «συγκυριακές», «σημειακές» ή απλώς τυχηματικές).
Η εκδοχή, ότι έναντι της τουρκικής απειλής η Ελλάδα ήδη απολαύει / πρόκειται ν’ απολαύσει στο μέλλον κάποιας προστασίας από την Ε.Ε. λόγω της πλήρους υποταγής της σ’ αυτήν (με όρους μεσαιωνικού τιμαρίου, inféodation), είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΣΤΗΡΙΚΤΗ. Δεν ξέρω, σε τι εμπειρικά δεδομένα στηρίζεστε και το λέτε αυτό.
Α. ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΑΚΤΙΚΟ
Αν εννοείτε προστασία επί του πεδίου, άμεση και απτή, εκεί δηλαδή που πρέπει ν’ ανασχεθούν ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ οι ροές λαθρομεταναστών, σε Έβρο και νησιά, η λειτουργία της FRONTEX κι οι όποιες προοπτικές της, η χρηματοδοτική «στήριξη» από τα ευρωπαϊκά Ταμεία, τα επιδόματα «κράχτες» για τους λαθρο e tutti quanti, μόνο γέλιο (ή αγανάκτηση) προκαλούν.
Αν εννοείτε απτή στήριξη από Ε.Δ. άλλων κρατών σε επίπεδο πολεμικής σύρραξης ή θερμού επεισοδίου, καταλαβαίνετε κι εσείς ότι πρόκειται για ευσεβή (σας) πόθο.
Αν, στην απίθανη κι υποθετική περίπτωση που ακολουθηθεί δυναμική εθνική πολιτική αποτροπής/αποθάρρυνσης των ροών ή προβολής της ισχύος μας (ανακήρυξη ΑΟΖ, στρατιωτική απάντηση σε τουρκικές ενέργειες κλπ),
αν προσδοκάτε, λοιπόν, τότε κάποια καχεκτική, πολιτική μόνον, στήριξη από τους Βρυξελλιώτες
[ή τουλάχιστον ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ τους -γαμώ το μου!- , όπως το έκαναν στα Φώκλαντς το 1982, μη παρενοχλώντας διόλου την Θάτσερ στην απαγόρευση Αργεντίνικων εισαγωγών ή, όπως τό ‘καναν με τον εμπορικό πόλεμο Γαλλίας-Καναδά («Vente interdite au Canada»).
Αλλά τί κάθομαι και λέω;
Εδώ, στην πολιτική απόφαση του Αντρέα (1995) για εμπάργκο κατά των Σκοπίων έσπευσαν να καθήσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου την Ελλαδούλα μας, οι Ταρτούφοι! ] ,
ε, λοιπόν, τότε είστε βαθιά νυχτωμένοι!
Δεν συζητώ κάν τα περί «βαλκανικού πόλου» εντός Ε.Ε.
(συνεχίζεται)
(συνέχεια από το προηγούμενο)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιθέτως, τί είδαμε από δαύτους έως τώρα (επί του συγκεκριμένου) ;
Να σας πω εγώ :
* Είδαμε Οδηγίες για άσυλο και μετανάστευση, που συνιστούν έναν αφόρητο κορσέ, ένα ασφυκτικό πλαίσιο για άσκηση εθνικής πολιτικής αποτροπής των μεταναστευτικών ροών (δες την πρόσφατη υπαναχώρηση των «Συριζαίων με γραβάτα» στο θέμα της επαναφοράς των εξετάσεων των ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΩΝ αιτημάτων ασύλου ...). Οι σώφρονες Δανοί έκαναν opt-out απ’ αυτές τις πολιτικές. Τα ξέρετε αυτά (ή οφείλετε να τα ξέρετε) και δεν επεκτείνομαι.
* Είδαμε αφειδή χρηματοδότηση των ΜΚΟ και των διαφόρων droits-de-l’-hommistes, που δρούν υπό την ομπρέλλα της Ε.Ε., έχοντας διαβρώσει τα κέντρα λήψης των αποφάσεων στις Βρυξέλλες, τη στιγμή που τα εδώ Παραρτήματά τους δρουν ως φανεροί πλέον πράκτορες της λαθροεισβολής και του συντελούμενου εποικισμού. Το ίδιο ισχύει και για τον διαβρωμένο από τον Σόρος μηχανισμό του Συμβουλίου της Ευρώπης. Με Βρυξελλιώτικη/Στρασβούργεια στήριξη ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΚΟΥΝΑΕΙ ουδείς και ουδέποτε, τους ΜΚΟ-δες και τα πρακτόρια! Θα παραμείνουν εδώ, έως ότου μεταβληθούμε σε Λίβανο (Τα γνωρίζετε κι αυτά. Τά ’χετε αναδείξει κιόλας, πρόσφατα...)
* Αλλά και τους προπομπούς των Mehmetcik στη Χώρα μας, άπαξ εγκαταστάθηκαν, είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να τους ξεκουνήσει στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής νομιμότητας οποιαδήποτε Κυβέρνηση. Ούτε ο Σαλβίνι ή ο Ορμπάν! Το πιστεύετε, στ’ αλήθεια, ότι θα υπάρξουν ΠΟΤΕ απελάσεις ή (ακόμα πιο ψευδαγγελικό), ότι θα επιτύχουμε «ενσωμάτωσή» τους; Πού ζείτε; Δείτε την οξύτατη αντίδραση της Κομμισσάριας Βιβιάν Ρέντινγκ, όταν ο Σαρκοζί είχε προβεί σε μαζικές απελάσεις Τσιγγάνων. Δείτε τον ανεκδιήγητο Κομμισσάριο Μούιζνιεκς, τον τρόφιμο του Σόρος. Την Ελλαδούλα θα σεβαστούν; Το cordon sanitaire; Την ίδια ώρα, βέβαια, αυτή η ίδια η inféodation μας στην Ευρωλάνδη, αποτέλεσε και αποτελεί αυτόχρημα «κράχτη» για νέες μεταναστευτικές ροές, συνεχιζόμενες και αενάως ανανεούμενες. Πόσους τριτοκοσμικούς εργάτες γής λ.χ. έχει τάχατες προσελκύσει η «Κοιλάδα των Ρόδων», στην Βουλγαρία; Κανένα! Μολονότι τα μεροκάματα, έστω και σε βουλγαρικά λέβα, είναι υψηλότερα από αυτά του Μπαγκλαντές ή της Νιγηρίας. Το αυτό και για τη Σερβία. Ενώ τα Οινόφυτα και η Σκάλα Λακωνίας ….
* Σοβαρολογείτε, ότι θα αφεθεί ποτέ ελεύθερη η Ελλάδα να πάρει οικονομικά / εμπορικά μέτρα κατά της Τουρκίας, αν το εθνικό συμφέρον μας το απαιτούσε; Θα της επιτρέψουν ποτέ οι Βρυξέλλες να επιβάλει (εθνικούς, μονομερείς) περιορισμούς στην sacrosainte ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, με σκοπό να ελέγξει το όργιο χρηματοδότησης των δικτύων λαθροδιακίνησης ή τη «μαύρη οικονομία» των εποίκων; Αστεία πράγματα! Ως χώρα παίζουμε (και σε τακτικό ακόμα επίπεδο!) με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα απέναντι στον Ασιάτη μπεχλιβάνη και τους προπομπούς του Βασιβουζούκους που μας έστειλε...
* Το ίδιο λ.χ. και για τον (άμεσο Κυβερνητικό) έλεγχο του φάσματος ραδιοσυχνοτήτων, με βάση εκτιμήσεις εθνικής ασφάλειας σε καιρό ειρήνης. ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΕΙΤΑΙ κάν. Και δεν το επιβάλλει ούτε η CIA κάτι τέτοιο ούτε οι … «Σιωνισταί». Το ξαναλέω : Ως χώρα αντιπαλεύουμε με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα τον Ασιάτη μπεχλιβάνη ...
(το κείμενο συνεχίζεται)
(συνέχεια από το προηγούμενο)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιλεκτικά σταχυολόγησα τις παραπάνω πτυχές και μόνο. Σταματώ εδώ. Σε τακτικό επίπεδο. Βραχυ- ή μεσοπρόθεσμων τάσεων δηλαδή και πολιτικών σε σχέση με την επιρροή της ευρωπαϊκής μας ένταξης στα Ελληνοτουρκικά ...
Δεν αναφέρομαι λ.χ. στον ευρω-λεγκαλισμό, στο μόνιμο Βρυξελλιώτικο αλλοιθώρισμα των ελληνικών πολιτικών και πνευματικών ελίτ, στην ευρωενωσιακή «αποικιοποίηση του φαντασιακού τους», που ωστόσο επικαθορίζει απολύτως τον τρόπο αντίδρασής τους και το περιεχόμενο των hic et nunc αποφάσεών τους σε οξείες κρίσεις, κρίσεις που απαιτούν αποφάσεις σε διάστημα ωρών ή, έστω, έναντι πολιτικών που θα συνεπάγονταν «σπάσιμο αυγών». Βλέπε Ίμια (1996). Βλέπε, επίσης, τη χαοτική α-συνέχεια της μεταναστευτικής πολιτικής μετά την επιτυχημένη, αλλ’ απολύτως τακτικίστικη, αντίδραση τον Μάρτιο 2020, στον Έβρο.
Φαντασθείτε το βράδυ της 28.10.1940 να ήταν «Εθνικός Κυβερνήτης» ο Γιώργης ο Σιάντος και να περίμενε, πότε θα «πορδίσει» η Μόσχα, για να πάρει γραμμή κι αυτός.
Δεν αστειεύομαι : η ευρωπαϊκή «αποικιοποίηση του φαντασιακού» των συγκαιρινών ηγεσιών (σ’ όλο το πολιτικό φάσμα, πλην … ΚΚΕ) δεν διαφέρει σε τίποτε από την πνευματική κατάσταση των ΚΚΕδων του Μεσοπολέμου (Σε τακτικό, πάντα, επίπεδο περιορίζομαι, όπως βλέπετε ...)
Β. ΣΕ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ
Τί καλό έχουμε δεί, τώρα, ΕΥΡΥΤΕΡΑ, σε στρατηγικό επίπεδο, από δαύτους, τους Ευρωπαίους, μέχρι σήμερα παρά την (ή εξαιτίας της) inféodation μας στην Ευρωλάνδη ; Να το δούμε κι αυτό· πάντοτε από τη σκοπιά της επιβίωσής μας έναντι της («προέχουσας» και «μόνης ουσιαστικής» ??) νεοθωμανικής απειλής, πράγμα που είναι και το επίδικο τούτης της συζήτησης...
* Έχουμε δει, λοιπόν, τον (εκούσιο) βαρύ ευνουχισμό μας, από την απεμπόληση της δυνατότητας ν’ ασκούμε δική μας οικονομική και νομισματική πολιτική. Αφού σας αρέσει το Βυζάντιο και το 1204, υφίσταται ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΟΣ με την οικονομική διείσδυση Βενετών, Γενουατών και Πιζάνων σ’ αυτό και με την εξάρτηση των Αυτοκρατόρων από τους δυτικούς τραπεζίτες. Οι Λασκαρίδες της Νίκαιας, αντιθέτως, που (ευλόγως) τους υποληπτόμαστε, προτίμησαν την ελευθερία και την έντιμη πενία (εμβληματική η ιστορία μ’ εκείνο το στέμμα, το «ωάτον», επί Βατάτζη. Καταλαβαίνετε, ασφαλώς, τι εννοώ...). Αυτό και μόνον, ωστόσο, ο ευνουχισμός μας δηλ. στην άσκηση οικονομικής πολιτικής, ήταν ικανό να μας τελειώσει. Περιττεύουν τα παρακάτω.
* Έχουμε δει, όμως, σε απόλυτη συνάφεια με το προηγούμενο, και την ετεροβαρή διάλυση της παραγωγικής βάσης, εις βάρος της δικής μας Χώρας μόνο (και όχι π.χ. και της Ιρλανδίας, της Γαλλίας ή της Τσεχίας). Σε πρωτογενή και δευτερογενή τομέα. Και φυσικά έχουμε δει και την (όχι γενικώς «έξωθεν», αλλά) ΕΙΔΙΚΑ από την Ε.Ε. επιβεβλημένη τριτογενοποίηση της οικονομίας. Δεν είμαστε σοβαροί, επομένως, αν συζητάμε (νεφελωδώς, αναγκαστικά) για το πρόταγμα της «παραγωγικής ανασυγκρότησής» μας μέσα σε μία τέτοιαν (όχι απλώς Ε.Ε. αλλά) ΕΥΡΩΖΩΝΗ. Τυχόν (άγρια και αιματηρή) έξοδος από το ευρώ το 2011 ή έστω το 2015, ίσως να έθετε κάποιες προϋποθέσεις, για να μπορούσαμε ρεαλιστικά σήμερα να μιλούσαμε για «παραγωγική ανασυγκρότηση». Ει δ’ άλλως, «καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μια φρίκη χωρίς τέλος», την οποίαν και βιώνουμε σήμερα.
(συνεχίζεται)
(συνέχεια από το προηγούμενο)
ΑπάντησηΔιαγραφή* Η κατάλυση της ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗΣ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑΣ της Χώρας, αξίζει ιδιαίτερη, χωριστή μνεία εδώ. Και δεν είναι ασφαλώς καταλογιστή στο ... ΚΚ Κίνας ούτε στον ... Πούτιν ή τον Ερντογάν. Οι πολιτικές που την απεργάσθηκαν, εκπονήθηκαν πέριξ του Ρήνου (Και μην ακούσω ανοησίες, ότι κι η Γαλλία ή η Ιταλία βιώνουν κι αυτές παρακμή του αγροτοκτηνοτροφικού τομέα τους : η κατάτμηση –του αγροτικού κλήρου και η γεωγραφική– στην Ελλάδα δεν συγκρίνεται με τα χαρακτηριστικά των χωρών αυτών, που μπορούν ανά πάσα στιγμή να επιτύχουν κολοσσιαίες οικονομίες κλίμακας). Αν δεν υπάρχει η διατροφική αυτάρκεια, τί να συζητάμε για άμυνα διά των όπλων στον Έβρο;
* Έχουμε δει, επίσης, την προϊούσα αναίρεση των προϋποθέσεων για ενεργειακή αυτάρκεια της Χώρας. «Ξεδόντιασμα» της ΔΕΗ από την ΡΑΕ, «απολιγνιτοποίηση» και υποκατάσταση του λιγνίτη από εισαγόμενο φυσικό αέριο, διείσδυση των “Α”ΠΕ. Με όλες τις εντεύθεν συνέπειες, περιβαλλοντικές και κοινωνικοοικονομικές. Άπαντα, ωστόσο, «made in Brussels» (Δεν ανέχομαι κουβέντα επ’ αυτού !).
* Έχουμε δει και την απεμπόληση (νεοελληνιστί «ξεπούλημα») όχι μόνο του πολιτικού ελέγχου δικτύων και υποδομών, αλλά και της όποιας δυνατότητας γι’ ανάκτησή του. Υπάρχουν ιδιώτες επενδυτές σε τηλεπικοινωνίες, λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητοδρόμους, τρένα, σε λίγο και στην ΥΔΡΕΥΣΗ Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Όλοι τους είναι θεσμικά/νομικά αλλά και πολιτικά προστατευμένοι από την Ε.Ε. Δεν ξεκουνιούνται στον αιώνα τον άπαντα. Δεν λέω άλλα επ’ αυτού. Θυμίζει την εγκατάσταση Γενουατών στο Πέραν ή άλλων Λατίνων στα Κουμμέρκια του Ελλησπόντου, επί Κομνηνών ...
* Η συρρίκνωση, αν μη ο εξανδραποδισμός, της ραχοκοκκαλιάς της κοινωνίας, της μεσαίας τάξης (Για τον οποίον άλλος εκπόνησε μεθοδικό σχεδιασμό, ούτε ο Τραμπ ούτε ο Πούτιν …), μήπως συνιστά μάλλον «ευλογία» και κάνω λάθος στην (αντίθετη) εκτίμησή μου;
Μετά, λοιπόν, την έκλειψη της μεσαίας τάξης ποιό συλλογικό υποκείμενο θ’ ανατάξει τη Χώρα ;
Το προερχόμενο από το περιθωριοποιημένο προλεταριάτο, που ολοένα θα αυξάνεται και ολοένα θα περιθωριοποιείται περισσότερο, ή μήπως τα φαντάσματα των απόντων από το πρόσφατο, μαζικό brain drain των 450.000 οικονομικά ενεργών Ελλήνων ;
Ή μήπως οι σκιές των προγόνων μας ;
(συνεχίζεται)
(συνέχεια)
ΑπάντησηΔιαγραφή* Κοντά σ’ αυτό έχουμε δει την εκχώρηση μεγάλων τομέων πολιτικής, ΕΘΝΙΚΗΣ, στις Βρυξέλλες, χέρι –χέρι με την αποδόμηση του Κράτους. Αποδόμηση υπέρ των μαφιόζων ολιγαρχών/ διαπλεκομένων, υπέρ των «Περιφερειών», της «κοινωνίας των πολιτών», των «κοινωνικών εταίρων», των «Ανεξάρτητων Αρχών», των «δυνάμεων της αγοράς» κλπ. Κάποτε με νομική «πλαγιολίσθηση» υφαρπάζονται αρμοδιότητες από τα Κράτη-Μέλη (βλ. λ. χ. τον τομέα της Εκπαίδευσης, που υποτίθεται ότι ήταν παραφυλαγμένος υπέρ των Μελών) και κάποτε με ωμή επέμβαση (βλ. λ. χ. την απροσχημάτιστη παραβίαση του ελληνικού Συντάγματος και την υποβάθμιση της ποιότητας της δημοκρατίας μας σ’ εκείνη την υπόθεση του «βασικού μετόχου», το 2005 ...). Αν αυτό, η πολυεπίπεδη δηλ. απίσχνανση και διάβρωση του (δημοκρατικού, κοινοβουλευτικού) εθνο-κράτους μας (πολύτιμου, ωστόσο, κελύφους για την επιβίωση του ελληνικού έθνους), δεν σας ενοχλεί και το θεωρείτε δευτερεύον έναντι της «άμεσης» απειλής του Ερντογάν, χάνετε την σχέση αιτίου και αιτιατού.
Το Devlet της γείτονος, αγαπητοί, είναι πανίσχυρο και κραταιώνεται έτι περαιτέρω, ποδηγετώντας και τον λαό-ποίμνιό της προς επεκτατισμό εις βάρος μας, ΑΚΡΙΒΩΣ διότι η Τουρκία συνέβη να ΠΑΡΕΜΕΙΝΕΙ (μ’ όλες τις δυσκολίες της) ΕΞΩ ΑΠΟ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΕΣ ΣΥΣΣΩΜΑΤΩΣΕΙΣ, σαν την Ε.Ε.! Και μην ακούω «προφητείες» για δήθεν «επερχόμενη», εκ των ένδον διάλυση του Devlet!
[Συγκρινόμενοι με την Τουρκία το 1981 (ένταξή μας στην Ε.Ο.Κ.), ήμασταν σε παραπλήσια, ΚΑΛΗ κατάσταση ως προς όλα τα παραπάνω. Κάντε σύγκριση και δείτε τι ισχύει σήμερα ΩΣ ΠΡΟΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ μεταξύ των δύο Κρατών. Κάντε και αναγωγή του ποσοστού που η (ελληνική) inféodation στην Ε.Ε. συνέβαλε στο δικό μας, το τωρινό κατάντημα. Να το πράξουμε, όμως, με διανοητική εντιμότητα, με το χέρι στην καρδιά …..]
* Και μόνον το γεγονός, ότι το SPD και οι Πράσινοι στην Γερμανία αποτελούν και θα αποτελούν στο διηνεκές το “μακρύ χέρι” του Ισλαμοκεμαλισμού (λόγω της προνομιακής προσκόλλησης των εν Γερμανία Τούρκων στα κόμματα αυτά), θα έπρεπε να σας είχε εμβάλει σε σκέψεις για τον ΠΑΓΙΟ και δομικό, ΦΙΛΟΤΟΥΡΚΙΚΟ και υποχρεωτικώς ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ προσανατολισμό των πολιτικών ελίτ της ηγέτιδας Δύναμης της Ε.Ε., η οποία με την σειρά της χειραγωγεί τις αποφάσεις και τις πολιτικές των «Ενωσιακών» οργάνων [Για να μη μιλήσουμε για το Τουρκο-Ενωσιακό οικονομικό νταραβέρι, που αποτελεί καθ’ εαυτό αποχρώντα λόγο, ώστε η patronne μας, η Ε.Ε., να μας «πουλήσει» ανά πάσα στιγμή στον Ασιάτη, «to make business, not war»]. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ η «κυρίαρχη αντίθεση», που λέτε και σείς, και υπ’ αυτούς -και μόνον- τους όρους δομείται.
(συνέχεια στο επόμενο)
(συνέχεια από το προηγούμενο)
ΑπάντησηΔιαγραφή* Αλλά και σε επίπεδο πνευματικό, στο φρόνημα του λαού, η ζημιά είναι μεγάλη. Επιβίωσε όντως ο Ελληνισμός επί 3.000 χρόνια, διότι πάνω απ’ όλα αποτελούσε ένα πανίσχυρο πολιτιστικό ελκυστή. Δεν πιστεύω να σοβαρολογείτε, ότι αυτός ο οχλοπολτός των περίπου 9.000.000 native greeks της μητροπολιτικής Ελλάδας είναι εξ ίσου αγκιστρωμένος στον πολιτισμό του όσο λ.χ. κι οι παππούδες του και ότι ως ..... ζωντανός συνεχιστής του (!) και ... δημιουργικός εκσυγχρονιστής του (!) προκαλεί .... ρίγη θαυμασμού (!) στην ανθρωπότητα, ώστε «να μη μπορεί να μας βλάψει καμμία Ε.Ε.» [Ούτε καν στο -προνομιακό για μας - πεδίο της Ορθοδοξίας λ.χ. δεν πετύχαμε προβολή πολιτιστικής ισχύος. Τέτοια ξευτίλα!]. Έχουμε τελειώσει προεχόντως απ’ αυτό, χωρίς την ανάγκη κανενός Νεοθωμανισμού.
Δεν ισχυρίζομαι, ασφαλώς, ότι φταίει για το κατάντιο μας, το ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ, αποκλειστικά η «Δύση». Πώς, όμως, να ξεχάσω λ.χ. την υιοθέτηση της pro gay νομοθεσίας κατ’ επιταγήν Οδηγιών και αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου; Πως να θεωρήσω άμοιρη ευθυνών για τον μαϊμουδιάρη κοσμοπολιτισμό του νεοέλληνα την Ε.Ε., που άνοιξε τα σύνορα και του επέτρεπε να ψωνίζει ξιππασμένα στα Sotheby’s και στις Galleries Lafayette; Δεν φταίει καθόλου -κατά την άποψή σας- ο πακτωλός αλλεπάλληλων ΚΠΣ και ΕΣΠΑ (τα οποία πονηρά ξαναγύρισαν στην ευρωπαϊκή Δύση ως καταναλωτική δαπάνη για κούρσες BMW, εκσκαπτικά JCB, ελαιοτριβεία Hiller, ψυγεία Miele, γοβάκια Prada και τσάντες Luis Vuitton) ; Δεν φταίει καθόλου για τη διαφθορά του φρονήματος και την αναντίστρεπτη εμπέδωση της παρασιτικής νοοτροπίας των Ελλήνων, καθώς και της δουλοκτητικής υφής της οικονομίας τους ; Σταχυολογώ λίγα κι εδώ. Εξ όνυχος τον λέοντα ...
* Σ’ ό,τι αφορά, τέλος, τη χυδαία, υλική επιβίωση αυτού, έστω, του πνευματικά παραζαλισμένου και αποχρωματισμένου, λαού, τη μη εξόντωσή του κατά το πρότυπο των Ινδιάνων : Μπορούμε άρα γε να μιλάμε στα σοβαρά για «δημογραφική ανάταξη» μέσα στην Ε.Ε., όταν τα σύνορά μας επιβάλλεται να είναι (ή σύντομα να ξαναείναι) ΑΠΟΛΥΤΩΣ ανοικτά, ώστε το brain drain των Ελλήνων να μη μπορεί ν’ ανασχεθεί με κανένα τρόπο (αλλά να μη μπορεί ταυτόχρονα ν’ ανασχεθεί αποτελεσματικά ούτε κι η εισβολή των αλλογενών); Το Βυζάντιο της ακμής, που το αγαπάτε, επέβαλλε στους γεωργούς-πολεμιστές την ισόβια παραμονή στον κλήρο τους, την αγκίστρωση στον τόπο τους. Το ίδιο έκαναν και νομοθετήματα της περιόδου του 1920 εν όψει εγκαταστάσεως κληρούχων σε πρώην τσιφλίκια. Αλλά και η πολιτική του “εθνικόφρονος Κράτους” μεταπολεμικά ήλεγχε -τυπικά τουλάχιστον- την αποδημία (Πολλοί Αριστεροί δεν πήραν ποτέ «διαβατήριο γι’ Αστράλια», όπως γνωρίζετε).
Απολύτως ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ όλ’ αυτά σήμερα!
(συνεχίζεται)
(συνέχεια από το προηγούμενο και τέλος)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα ούτε και κίνητρα παραμονής/επιστροφής μπορείς να θεσπίσεις πλέον επιλεκτικά, υπέρ των ιδίων σου των υπηκόοων, όπως θά ‘πρεπε. Παραπλανητική κάθε συζήτηση περί του αντιθέτου. Το απαγορεύει η ενωσιακή νομοθεσία! Ούτε κίνητρα για ενίσχυση των γεννήσεων των ελλήνων (μόνον) υπηκόων. Απαγορεύονται δια ροπάλου και αυτά! Δεν τα ξέρετε όλ’ αυτά, ότι έχουν Βρυξελλιώτικη / Μααστριχτική προέλευση; Πώς -στ’ αλήθεια- περιμένετε, λοιπόν, ν’ αποκατασταθεί η αγκίστρωση του πληθυσμού στον τόπο του (κι εντεύθεν η δημογραφική του ανάταξη) μέσα σ’ ένα τέτοιο θεσμικο-κοινωνικό και αξιακό περιβάλλον;
Με «βουτιά στην παράδοση», από «διαδικτυακές κοινότητες» και «δίκτυα» ομφαλοσκοπούντων; Σε μεσοπρόθεσμη, μάλιστα, συγκυρία, όπου φαίνεται να επικρατεί το social distancing;
Ποιό -πείτε μου- είναι το Αρχιμήδειο «πᾷ στῶ», για ν’ αρχίσει η «πολυεπίπεδη ανάταξή» μας αυτή, την οποίαν ευαγγελίζεσθε, παρ’ όλο που παραμένουμε εξακολουθητικά (κι όλο και βουλιάζουμε περισσότερο) μεσ’ στην ΑΝΑΝΤΙΣΤΡΕΠΤΗ condition της «παρασιτικής απόφυσης» και του πολυεθνικού τιμαρίου της Ε.Ε. ; Βαρύνεσθε, πάντως, με την υποχρέωση να μας υποδείξετε (με τρόπο αρκούντως ρεαλιστικό και σοβαρό), πώς το δεύτερο θα επιτρέψει να πραγματωθεί το πρώτο και δεν το καταπνίγει / δεν θα το καταπνίξει εν τη γενέσει του.
Η συζήτηση μου φαίνεται, λοιπόν, ότι είναι αδιέξοδη και ξεγλυστράει σιγά–σιγά προς το ιδεαλιστικό, προς το ποιητικό, προς τα pia desideria ...
ΕΠΙΛΟΓΟΣ – ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Το δίλημμα «Καλύτερα φακιόλιον παρά τιάρα παπική» είναι ψευδεπίγραφο, εκτός πια τόπου και χρόνου. Ο Γ.Κ. -εσφαλμένα κατά την άποψή μου- παίρνει έμμεσα θέση (μ’ όλες τις κριτικές επιφυλάξεις του) υπέρ του δευτέρου όρου του διλήμματος.
Σήμερα, η «παπική τιάρα» σε αγαστή συνεργασία με το «σουλτανικό σαρίκι» μας ευνουχίζει, μας δένει χεροπόδαρα και μας παραδίδει «πακέτο» σε αυτό. Η απροκατάληπτη ανάγνωση των δεδομένων αυτό το συμπέρασμα επιβάλλει: Βλάπτουν εξ ίσου και τα δύο την εθνική μας επιβίωση (Εμβληματική, από την άποψη αυτήν, η κοινή επίσκεψη Πάπα, Βαρθολομαίου και Ιερωνύμου στους λαθρομετανάστες της Λέσβου τον Μάιο του 2016).
Με άλλη διατύπωση, αν αγαπάτε, η ευρωενωσιακή ένταξη της Χώρας αποτελεί τη σαρκοφάγο της. Είναι -για τον Ελληνισμό και την επιβίωσή του στον 21ο αι.- ένα είδος “Ιron Μaiden”, της απαίσιας εκείνης μεσαιωνικής κούκλας/εργαλείου βασανισμού και αργής θανάτωσης (με καρφιά που μπήγονταν σιγά-σιγά στο σώμα του θύματος, κλεισμένου και δεμένου μέσα στο φέρετρο).
Αν υπάρχουν (?) κάποιες ζωντανές δυνάμεις στον Ελληνισμό [πολλά ερωτηματικά εδώ …], ο προσανατολισμός τους πρέπει να είναι ο ΔΙΜΕΤΩΠΟΣ αγώνας. Όπως διμέτωπα αμυντική υπήρξε η πολιτική του πρώτου εθνικού ελληνικού κράτους, της Αυτοκρατορίας της Νικαίας (1204-1261).
Προς τα εκεί πρέπει να τείνουμε / τείνετε (Στο παρελθόν το τονίζατε, αν θυμάμαι, με κάτι μποϊκοτάζ στα γερμανικά προϊόντα κττ. Και ορθώς).
Και αν συμβεί ποτέ, το τερατώδες οικοδόμημα της Ε.Ε. να έχει την τύχη της τ. Γιουγκοσλαβίας ή της τ. ΕΣΣΔ και να καταρρεύσει, όχι μόνο να μη στεναχωρηθούμε, αλλά να μπορούμε να είμαστε περήφανοι που το αποδομήσαμε, βγάζοντας, έστω, και μια μικρή πετρούλα απ’ αυτό ....
Μάιος του 2020