Ο Ταγίπ Ερντογάν σε δεινή θέση

Στις δυτικές πρωτεύουσες, πριν από μία δεκαετία, ο σημερινός ηγέτης της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν υποσχόταν να είναι φάρος δημοκρατίας σε μία περιοχή όπου επικρατούσαν οι θρησκευτικές συρράξεις. Η Τουρκία ήταν ένας σύμμαχος του ΝΑΤΟ που γεφύρωνε την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Καθώς ο Ερντογάν προσπαθούσε να διασφαλίσει μία θέση για τη χώρα του στις γραμμές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εμφανιζόταν ως ένας μετριοπαθής και εκσυγχρονιστής μουσουλμάνος ηγέτης της μετά την 11η Σεπτεμβρίου εποχής.

Αλλά αυτό ήταν προτού συγκεντρώσει περισσότερες εξουσίες και πριν από τη βίαιη καταστολή των αντιφρονούντων μετά την απόπειρα πραξικοπήματος δύο χρόνια πριν. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι τα οράματά του ως παράγοντα προόδου ήταν πάντα φανταστικά. Ο Ερντογάν, που υπηρέτησε ως πρωθυπουργός επί έντεκα χρόνια πριν τελικά γίνει πρόεδρος το 2014, σχημάτισε την πολιτική σταδιοδρομία του ως ένας ισλαμιστής που θέλησε να αντιμετωπίσει τις αγκυλώσεις του τουρκικού κρατικού λαϊκισμού. Τα αντιμουσουλμανικά αισθήματα στην Ευρώπη αποδείχθηκαν τραυματικά για την Τουρκία, καθώς η Βουλγαρία και η Ρουμανία κατάφεραν να εισχωρήσουν στο ευρωπαϊκό μπλοκ παρά τη φήμη τους για διαφθορά. Τα τελευταία χρόνια, ο Ερντογάν έχει αποκοπεί από το μονοπάτι των μεταρρυθμίσεων, ενώ συνάπτει νέες συμμαχίες, ιδιαίτερα με τη Ρωσία και τον ισχυρό άνδρα της Βλαντιμίρ Πούτιν.

Μέσα από την αστάθεια, ο Ερντογάν διατήρησε τις κάνουλες ανοικτές για τα δημόσια έξοδα, επιταχύνοντας την ανάπτυξη και αυξάνοντας τους κινδύνους του χρέους. Ο πιο πρόσφατος εχθρός του είναι ο πρόεδρος Τραμπ. Ο διπλασιασμός των δασμών σε τουρκικό ατσάλι και αλουμίνιο εφαρμόστηκε ως τιμωρία για την άρνηση του Ερντογάν να απελευθερώσει τον Αμερικανό πάστορα, τον οποίο κατηγορεί ότι υποβοήθησε το πραξικόπημα. Η κίνηση του Τραμπ προκάλεσε πτώση της λίρας, ενώ έδωσε στον Ερντογάν ένα χρήσιμο εργαλείο: αποδείξεις ότι οι εχθροί της Τουρκίας έπρεπε να κατηγορηθούν για τα οικονομικά προβλήματά της.


Όποια κι αν είναι η πολιτική οπτική, η κρίση της Τουρκίας είναι κατά μεγάλο μέρος εσωτερικό πρόβλημα. Ο αυταρχισμός του Ερντογάν κατέστρεψε την εμπιστοσύνη στους τουρκικούς θεσμούς, και ιδιαίτερα στην κεντρική τράπεζα. Αλλά παραμένοντας σταθερός στην ίδια πορεία πιθανόν κατευθύνεται με καθυστέρηση στο ίδιο μονοπάτι, καθώς οι επενδυτές εγκαταλείπουν τη χώρα και τη λίρα. Αυτός ο δρόμος μπορεί να οδηγήσει στο κατώφλι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με αίτημα για πακέτο διάσωσης. Αν τελικά καταλήξουμε εκεί, ο Ερντογάν θα βρεθεί σε ένα συνηθισμένο μέρος, η εθνική περιουσία του θα συνδεθεί και πάλι με τις σχέσεις του με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, όχι όμως κατά τον τρόπο που κάποτε ανέμενε.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση