Η «επίδειξη ισχύος» είναι ελιγμός τακτικής ή πλήρης μετάλλαξη;

Ξενέρωσαν» και οι πιο φανατικοί οπαδοί του Τραμπ με την «επίδειξη ισχύος» των τελευταίων ημερών που ακολούθησε την ψυχροπολεμική πεπατημένη και τα ρωσοφοβικά στερεότυπα των προηγούμενων αμερικανικών κυβερνήσεων.

Η Μαρίν Λεπέν παρατήρησε ότι ο ανορθόδοξος, μέχρι προχθές, Αμερικανός πρόεδρος συμπεριφέρθηκε σαν… χωροφύλακας τoυ πλανήτη. Και λίγα είπε, αν αναλογιστεί κανείς ότι την ίδια ώρα που η Δύση κλαίει και οδύρεται για «τα παιδιά του Ασαντ», κάνει το κορόιδο και σφυρίζει αδιάφορα για τους χριστιανούς που διαμελίζονται στην Αίγυπτο, ανήμερα των Βαΐων. Οπως άλλωστε και για τα αθώα θύματα της Αγίας Πετρούπολης.

Βέβαια, ο Τραμπ στην περίεργη αυτή στροφή του πιθανώς να έχει ένα σοβαρό ελαφρυντικό. Η κυβίστηση ίσως εντάσσεται σε ένα πολιτικό θέατρο με στόχο να τον απαλλάξει από τη ρετσινιά του ρωσόφιλου που του έχουν φιλοτεχνήσει τα συστημικά μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ και εξακολουθεί να τον κυνηγά μέχρι σήμερα.

Αν ήταν απλώς αυτό που λέμε «πολιτικό ξεκάρφωμα», θα μπορέσει αργότερα να προχωρήσει απερίσπαστος σε μια ρεαλιστική πολιτική προσέγγισης με τη Μόσχα προς όφελος όλου του πολιτισμένου κόσμου και προς μεγάλη απογοήτευση των Γερμανών. Είναι απόλυτα ενδεικτικό ότι, παρά τους υψηλούς τόνους, οι γέφυρες επικοινωνίας με τον Πούτιν δεν γκρεμίστηκαν και προς αυτή την κατεύθυνση επιστρατεύτηκε ο γνωστός για τις καλές του σχέσεις με το Κρεμλίνο ΥΠΕΞ Τίλερσον.

Αυτή βεβαίως είναι η καλή εκδοχή που παραπέμπει σε έναν ελιγμό τακτικής χωρίς λοξοδρόμηση από τον στρατηγικό στόχο. Γιατί η άλλη εκδοχή περί πλήρους μετάλλαξης, κάτω από την πίεση του σκληρού αμερικανικού administration, ενισχύεται δυστυχώς και από την περιθωριοποίηση του θεωρητικού της αντισυστημικής Δεξιάς Στίβεν Μπάνον, έπειτα από έναν καβγά με τον υπερδραστήριο γαμπρό του νέου προέδρου.

Ο Μπάνον είναι ο θεωρητικός θεμελιωτής του νέου συντηρητικού δόγματος στις ΗΠΑ που διαδέχτηκε το Tea Party και δεν βασίζεται πλέον σε στερεότυπα τύπου «Ανατολή - Δύση» ή «δεξιός - κομμουνιστής», αλλά στο «πατριώτης - εθνομηδενιστής» και «χριστιανός - μουσουλμάνος». Βάσει αυτής της προσέγγισης θεωρείται αναπόφευκτη μια τελική αντιπαράθεση των «πολιτισμένων» θρησκευτικών δογμάτων με το ριζοσπαστικό Ισλάμ, ωστόσο δεν έχουν ξεκαθαρίσει οι τελικές συμμαχίες που θα διαμορφώσουν τη «συμμαχία του καλού» έναντι της «συμμορίας του κακού».

Προς αυτή την κατεύθυνση αναζητείται και ο ρόλος της Τουρκίας που στο επιτελείο Τραμπ εμφανιζόταν από «αδιευκρίνιστος» έως «εξόχως αρνητικός». Αν αυτό αλλάξει και επικρατήσει η γεωπολιτική γραμμή Κλίντον - Ομπάμα, θα αποτελεί εξαιρετικά δυσάρεστη εξέλιξη για τη χώρα μας…

Γιώργος Χαρβαλιάς
Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση